RANI THILAK

 TWO POEMS BY

RANI THILAK

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. DESTINY LEAFLIKE

I saw a withered leaf

fallen off the tree

leading a forsaken existence

with none to befriend

Its nerves are writhing in anguish

Having solitude as a perennial curse

staring at the tree so vacantly

for that ripe yellow leaf

no chlorophyll, nor compassion

It is surely going to rot

If withering and falling is fate

putrefying and perishing too

More so

it is not that of the leaf also.

விதி என்பது இலைதான்:

மரத்தில்

இருந்து உதிர்ந்து

உறவற்ற நிலத்தில் வாழும்

வதங்கிய ஓர் இலையை கண்டேன்

அதன் நரம்புகள் துடிதுடிக்கின்றன

தனிமையைத் தீராத சாபமாகக் கொண்டு

மரத்தை உற்று வெறுமையுடன் நோக்கும்

அந்த பழுத்த இலைக்கு

பச்சையமும் இல்லை, பரிதாபமும் இல்லை.

நிச்சயம் அது மக்கத்தான் போகிறது

உதிர்வது விதி என்றால்

மக்குவதும் விதிதான்

மேலும் அது இலையினுடையதும் அல்ல.

-ராணிதிலக்

(2)

I am wading through the road only

In the distant field

that peasant

shouts “Ooooo………..

beating his hands fiercely, again and again

Noises as like his anger

chase all over the space fervently

The storks hiding in the field

leap towards the sky.

He stopped hammering his hands

Now also I am crossing the road there

He is not

Nor the field

I go past the field

The storks are flying in the air

Those beating hands

pursuing

keep hounding me.

சாலையில் தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்

தூரத்து வயலில்,

அந்த உழவன்,

ஓ வென்று கத்துகிறான்.

கையை ஓங்கி ஓங்கித் தட்டுகிறான்.

அவன் கோபத்தைப் போல சப்தங்கள்,

வெளி எங்கும் பரபரத்து விரட்டுகின்றன.

வயலில் ஒளிந்திருந்த கொக்குகள்

வானை நோக்கிப் பாய்கின்றன.

அவன் கை தட்டுவதை, கத்துவதை நிறுத்தினான்.

இப்போதும் சாலையை

கடந்து கொண்டிருக்கிறேன். அங்கே,

அவன் இல்லை

அந்த வயலும் இல்லை

கொக்குகள் வானில் பறக்கின்றன

நான் வயலை கடந்துபோகிறேன்

அக் கைத்தட்டல்கள்

என் முதுகுக்குப் பின்னால்

துரத்தியபடி,

விரட்டுகின்றன.

-ராணிதிலக்