MADURAI SATHYA

 TWO POEMS BY

MADURAI SATHYA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

As the mother went running to catch the bus

lifting the child in her hand

The child had to let slip its lollypop.

Looking at the fallen candy longingly

the child had started sobbing.

With the day

wherein the grownups

having no time to stop and stare

moved on stamping on the lollypop

lying there

coming to an end

and the night commencing

small ants started swarming all over the lollypop.

The child which continued sobbing till then

thinking of the lollypop slipped and fallen

Thanks to the blessing of these tiny ants

calmed down

and set forth to sleep therein.

•

பேருந்தைப் பிடிக்க குழந்தையை

கையிலேந்தி ஓடிய அம்மாவின் பொருட்டு

தன் கையில் இருந்த லாலிபாப்பை

நழுவ விட்டது அக்குழந்தை

தரையில் விழுந்த லாலிபாப்பை

ஏக்கத்துடன் கைக்காட்டி

அழ ஆரம்பித்திருந்தது

லாலிபாப்பை கவனிக்காத மனிதர்கள் அதனை காலால் மிதித்தப்படி கடந்துப் போய்க்கொண்டிருக்க

பகல் அடங்கி இரவு முளைத்தபின்

தரையில் கிடந்த லாலிபாப்பை சுற்றி சிற்றெறும்புகள் மொய்க்கத் தொடங்கியது

அதுவரை கைத்தவறிய லாலிபாப் குறித்த விசும்பலில் இருந்த குழந்தை எறும்புகளின் ஆசிர்வாதத்தில் இப்போது ஆசுவாசமாக படுத்துறங்கத் தயாரானது .

மதுரை சத்யா

(2)

I am not all that familiar

to the two and a half year old

Little Shoby Dear

Just four days since she has joined my class

Wonder why but she keeps pursuing me

sits in my lap alone

In the place where I leave my footwear

she too brings and keeps hers.

Just as whenever rain comes

Sun would also come for a brief spell

offering rainbow.

Ho!

In such short-term Love do I repose

and rejuvenate

•

பெரிதாய் ஒன்றும் பரிட்சயமில்லை

இரண்டரை வயதான சோபிகுட்டிக்கு

நான்குநாட்கள் தான் ஆகியது

என் வகுப்பிற்குள் சேர்ந்து

ஏனோ என்னைத் தொடர்கிறாள்

என் மடிமீது மட்டுமே அமர்கிறாள்

என் காலணியை வைக்குமிடத்திலே

அவளும் தன்னுடையதை

கொண்டு வந்து வைக்கிறாள்

மழை வரும்போதெல்லாம் வெயில் வந்து கொஞ்ச நேரம் வானவில்லை

தந்துவிட்டு செல்வதுபோல்

இப்படியான குறுகியகால அன்பில் அவ்வப்போது என்னை இளைப்பாற்றிக்கொள்கிறேன்..

மதுரை சத்யா

M.SATHYA

 A POEM BY

M.SATHYA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE NOBLEHEARTED

For Ponnamma

of the veggie shop

who keeps the coins received

underneath the sack

Trust in fellowmen must be

stronger than locked iron gates

***

Right In the middle of the road

A crow lying dead

Halting the vehicle

with whatever I could get

I pushed it to the roadside.

‘Once dead how could be resurrected

Let’s at least save it from being crushed

right in front of our eyes’

Feeling thus despaired

when moving ahead

seeing a squirrel running helter-skelter

applying the break

the heart felt gratified

being eased of

some sense of guilt.

***

Going into the cafeteria

where two hundred and odd can be seated

I ordered a fruit juice and was gulping it all alone

At that juncture another woman

Just like me had come in

and asking for a cup of tea

began drinking it.

In that serene atmosphere

She and I

having none beside to chat and share

Eyeing each other empathetically

were smiling and suspending the aloneness.

"பெரு மனிதர்கள்"

காய்கறிக் கடையில்

வாங்கும் சில்லறைகளை

சாக்கு பைக்கு அடியில்

போட்டு வைக்கும்

பொன்னம்மாவிற்கு

மனிதர்கள் மீதான

நம்பிக்கை என்பது

பூட்டிய இரும்புக்கதவுகளை விட வலிமையானதாகவே இருக்கக்கூடும்..

***

சாலை நடுவே காகம் ஒன்று

இறந்துக் கிடக்க வாகனம் நிறுத்தி

கையில் கிடைத்தப் பொருளால்

காகத்தை ஓரம் தள்ளினேன்

மரித்தபின் காப்பற்ற என்ன இருக்கிறது

கண்முன்னே நசுங்காமலாவது பார்த்துக்கலாம் என்ற விரக்தியில் சற்றே

முன்னே நகர குறுக்குமறுக்கில்

அணில் ஒன்று கடப்பதைப் பார்த்து

சட்டென வாகனம் நிறுத்தியதில்

ஏதோ ஒரு குற்றவுணர்வை

மனம் சமன் செய்துப் போனது....

*********

இருநூறு பேர் அமரக்கூடிய அளவிலான அந்த உணவகத்தில் தனியாக சென்று

ஒரே ஒரு பழரசத்தை கேட்டு வாங்கி குடித்துக் கொண்டிருந்தேன்

அந்நேரத்தில் என்னைப்போலவே இன்னொரு பெண்ணும்

தனியாகவே உள்வந்து

ஒரு தேநீரை கேட்டு வாங்கிப் பருக ஆரம்பித்திருந்தாள்

அமைதியான அச்சூழலில் பேச யாருமற்ற

நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பரஸ்பரம்

ஒரே பரிதாபக் கண்ணோட்டத்தோடு பார்த்துக்கொண்டு

புன்னகைத்து தனிமையை கரைத்துக்கொண்டிருந்தோம்..

மதுரை சத்யா

MADURAI SATHYA

THREE POEMS BY

MADURAI SATHYA

TRANSLATED INTO ENGLISH BY LATHA RAMAKRISHNAN

(1)

You growing it into a towering gigantic tree

and squeezing life with crowding memories

Afterwards

being able to doubt the fortitude of root

day in and day out

saying

leaves withering

branches weeping

so on and so forth

Alas, how to seek shade

trusting thee.



After the time you had left

I stationed me in a dream land

There I laugh a lot

Write a lot

Turn into beauty-personified

I take photos

Gather friends

Here it is going to dawn

and the danger of your possible arrival

is also fast approaching anon.



A great grand story forgotten to speak about

Is ceasing to be

My agonies roaring noisily

Go past the tightly shut ears

In abject silence.

Till someone comes to hear my grievance and offer redress

Converting all into poems has become

A strenuous task indeed.



Learning your decision not to return

Loving you all the more

proves damn easy!

Without your hindrance

My love has obtained its freedom

_ wholesome

only now, you see.

நெடுமரமாய் வளர்த்துவிட்டு

வாழ்வை நினைவுகளால் நெருக்கிவிட்டு

பின்னாளில் இலை உதிர்கிறது

கிளைகள் விசும்புகிறது

என அனுதினமும்

வேரின் வலிமையை சந்தேகிக்க முடிகிற உன்னை நம்பி எங்ஙனம் நிழல் தேட.!!



நீ விட்டுப்போன நாழிகைக்குப்பின்

ஒரு கனவு தேசத்தில் என்னை நிறுத்திக்கொண்டேன்

அங்கே நிறைய சிரிக்கிறேன்

நிரம்ப எழுதுகிறேன்

அழகாக மாறுகிறேன்

புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்கிறேன்

நண்பர்களை சேர்க்கிறேன்

இதோ விடியப்போகிறது

மீண்டும் நீ வரக்கூடும் என்ற அபாயமும் நெருங்கிக்கொண்டிருக்கிறது..!!



பேசமறந்த பெருங்கதை ஒன்று காலாவதியாகிக்கொண்டிருக்கிறது

பேரிரைச்சலாய் முழங்கும்

என் வேதனைகள்

கதவடைத்த காதுகளில்

மெளனமாகவே கடக்கிறது

யாரேனும் வந்து குறைகேட்கும் வரை

அத்தனையும் கவிதைகளாய் உருமாற்றிக்கொண்டிருப்பதே

பெரும் வேலையாகிவிட்டது.!!



•

இனி நீ திரும்ப என்னிடம் வரமாட்டாய்

என்ற முடிவை அறிந்த பின்

உன்னை அதீதமாக நேசிப்பது

எத்தனை இலகுவாக இருக்கிறது எனக்கு

உன் இடையூறு இல்லாமல் இப்போதுதான்

என் காதல் அதன் பரிபூரண

சுதந்திரத்தை அடைந்துள்ளது..!!

மதுரை சத்யா

(2)

In my home

There is no separate 'Pooja' room

Just a wooden plank

I didn’t allow to have a door in it.

I would talk to god anytime I please

I never seek human shoulders to lean on

and sob,

sharing my pains unbearable.

Dispute or Tears – with God alone.

The pain of rejection, humiliation

The pain of menstruation

Whatever be the case

It is there I air

my grievances

For non-believers

This may sound something comic

“For those who ask

‘Will your God hear this at all

All I can say is –

I never tell my misgivings and fears

to ears that hear.

என் வீட்டில் பூஜையறை என

தனித்து ஏதுமில்லை

ஒரு பலகை மட்டுமே

அதற்கு கதவு இடக்கூட

நான் சம்மதிக்கவில்லை..

எப்போது வேண்டுமானாலும்

நான் கடவுளிடம் பேசுவேன் ..

என் வலிகளை சொல்லி அழ மனிதர்களை தேடுவதே இல்லை

சண்டையோ அழுகையோ கடவுளிடம் மட்டுமே ..

நிராகரிக்கப்பட்ட வலியோ அவமானமோ மாதவிடாய் வலியோ

எதுவானாலும்

அங்கே தான் முறையிடுவேன்..

கடவுளை நம்ப மறுப்பவர்களுக்கு இது

நகைச்சுவையாக இருக்கலாம் ..

"உன் கடவுள் இதை காது கொடுத்து கேட்பாரா"

என்ற கேள்விக்கு ஒரே ஒரு பதில்

"கேட்கும் காதுகளிடம் என் குறைகளை சொல்வதே இல்லை"

என்பது மட்டுமே ..!!"

மதுரை சத்யா

(3)

At the first street junction

a pedestrian was standing there

to cross the road

Slowing down my vehicle

I brought it to a halt

He bowed to me

taking me to be God

At the next junction

I saw another one

trying to cross the road

But as I was speeding past

I couldn’t suddenly halt

He halted making me way

Now I bowed to him

taking him to be God.

Thus

Seeing God at times

and being God at times

My life gets fulfilled.

மதுரை சத்யா

முதல் தெரு சந்திப்பில் ஒரு பாதசாரி

சாலை கடக்க நின்றிருந்தார்

என் வண்டியின் வேகம் குறைத்து நிறுத்தினேன்

என்னைக் கடவுளென வணங்கிச் சென்றார்

அடுத்த சந்திப்பில் அதுபோலவே

இன்னுமொரு பாதசாரி சாலைக் கடக்க

நிற்பதைக் கவனித்தேன். ஆனால்

சட்டென்று நிறுத்த முடியா வேகம் என்பதால்

அவர் நின்று எனக்கு வழிவிட்டார்

இப்போது அவரைக் கடவுளாக நினைத்து

நன்றி கூறினேன்

இப்படித்தான் அவ்வப்போது கடவுளைக் காண்பதும் கடவுளாவதுமாக

என் வாழ்வு நிறைகிறது..!!

(3)