THAMIZHNATHY

A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

FROZEN TIME FRAME

The woman releasing herself from home

removes the wall clock of the home exclusive

where she has arrived

and hides it.

Tears off the calendar pages

holding them in a bunch

After switching off the mobile

She looks in the mirror

The face gleaming in the gay abandon

of forsaking Time.

Henceforth her hours and meals time

are nameless.

No need to feel sad about the dust

settling on the door

that no friend nor foe knocks at.

Just as discarding the all too tight

and absolutely unnecessary inner-wears

She removes all the dos and don’ts carefully taught

and with a swing throws them out.

They rise up above, higher and higher

as a bird having no heart to ever return

to the world at all.

காலம் உறைந்த சட்டகம்

வீட்டிலிருந்து

தன்னை விடுவித்துக்கொண்ட பெண் தான் வந்தடைந்த தனி வீட்டின் சுவர்க்கடிகாரத்தைக் கழற்றி மறைத்துவைக்கிறாள்

நாட்காட்டியின் தாள்களை கொத்தாகக் கிழித்தெறிகிறாள்

அலைபேசியை அணைத்துவைத்தபின் காலத்துறப்பின் களிப்பேறி மினுங்கும் முகத்தை கண்ணாடியில் பார்க்கிறாள்.

இனி அவளது

பொழுதுகளுக்கும்

உணவு வேளைகளுக்கும் பெயர்களில்லை

நண்பர்களாலோ எதிரிகளாலோ தட்டப்படாத கதவில்

படியும் காலத்தின் தூசியைக் குறித்தொரு விசனமுங் கொள்ள வேண்டியதில்லை

இறுக்கமானதும் அவசியமற்றுப் போனதுமான உள்ளாடைகளைக்

கழற்றி எறிந்ததுபோல

கற்பிக்கப்பட்ட ஒழுங்கனைத்தையும்

கழற்றி சுழற்றி வீசுகிறாள்

அவை மேலே மேலே செல்கின்றன

பூமிக்குத் திரும்பவே மனமற்ற ஒரு பறவையைப் போல.

தமிழ்நதி

THAMIZHNATHY

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the morning a flower blooms inside me

As big as a Sunflower

Till midday it goes on spreading its petals

more and more and more…..

Taking hold of an imaginary form

I dance whirling.

Calling “Oh, my precious darling!”

a melting kiss on the crest of Life.

Then….

At dusk darkness shrouds

From its hole comes the rustling of Memory-serpentine.

I have neither the strength nor the vigour

to strangle and end the day.

Till it turns still on its own

waiting with dark-filled eyes.

The next morn

piercing through the curtains

Sun’s ray come right up to the bed

caressing the cheek cozily.

Opening wide its petals and blooming again as ever

_ the flower.

The dance with the day.

Twilight hour _

It is quite a distance away

Let’s dance all the way!

Thamizhnathy Nathy

காலையில் எனக்குள் ஒரு பூ மலர்கிறது

சூரியகாந்தி அளவு பெரிது

மதியம்வரை விரிந்து... விரிந்து... விரிந்து...

கற்பனையுருவொன்றின்

கைபிடித்துச் சுழன்றாடுகிறேன்

"செல்லமே!" என விளித்து

வாழ்வின் உச்சந்தலையில் ஒரு ஈரமுத்தம்.

பிறகு...

அந்தியில் இருள் சூழ்கிறது

புற்றிலிருந்து நினைவரவம் சரசரக்கிறது

பொழுதின் கழுத்தைத் திருகி முடித்துவைக்கும்

திராணி எனக்கில்லை

அதுவாய் மடிந்து அடங்கும்வரை

இருளடர்ந்த கண்களுடன் காத்திருப்பு.

மறுநாள் காலை

கதிர், திரைச்சீலைகளை ஊடறுத்து

உள்வந்து ஒளிர்கிறது

படுக்கைவரை வந்து

கன்னம் தடவி இழைகிறது

மீண்டும் மதாளித்து மலரும் பூ

நாளோடான நடனம்

அந்தி...

அதற்கின்னும் நேரம் உள்ளது

அதுவரை நாம் ஆடலாமே!

THAMIZHNATHY'S POEM

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WARDROBE’S LEFT END SIDE

The wardrobe’s last shelf’s left end side

is for those dead and parted;

The half-skirt and blouse worn by the small girl

when she heard the news of her sister’s suicide

are hanging on the clothesline

calling you swinging and swaying;

Can’t afford to forget those

black creeper leaves

spread on the salvar in the hue of cow-dung

worn on the last meeting.

Beside the feet of father grown chill

and stuffed into white socks

despite years many have gone by

sees she still

soaked with tears

the sari in black colour;

In her favourite attire

full of light blue flowers scattered all over

forever lingers

the smell of her

who lay in that hospital cot

with the trace of noose.

In those outfits worn in those snaps

taken by my friend who is no more

the memories of those respective days

remain.

For the attires weighing heavy

with memories of the past

each household will be having

a left end side.

Thamizhnathy Nathy

அலமாரியின் இடதுமூலை

அலமாரியின் கடைசித் தட்டின் இடது மூலை

இறந்தவர்களுக்கும்

பிரிந்தவர்களுக்குமானது.

சகோதரியின் தற்கொலைச் செய்தியை

செவியுற்ற சிறுமி அணிந்திருந்த

பாவாடை-சட்டை

காலகாலமாய் கொடியிற் கிடந்து

அசைந்தசைந்து கூப்பிடுகிறது.

இறுதிச் சந்திப்பின்போது அணிந்திருந்த

சாணிப்பச்சை சல்வாரில் படர்ந்திருந்த

கறுப்புக் கொடியிலைகளையும் மறப்பதற்கில்லை.

வெண்ணிறக் காலுறைகள்

அணிவிக்கப்பட்டிருந்த தகப்பனின்

குளிர்ந்துபோன பாதங்களினருகில்

ஆண்டுகள் கழிந்தபின்னும் காண்கிறாள்

கண்ணீரின் ஈரமூறிய

கருநிறச் சேலையை.

மிகப் பிடித்ததும்

இளநீலப் பூக்கள் விசிறப்பட்டதுமாகிய ஆடையின்மீது

நித்தியமாய் படிந்திருக்கிறது

வைத்தியசாலைக் கட்டிலில்

சுருக்குத் தடத்தோடு

கிடத்தப்பட்டிருந்தவளின் வாசனை.

மறைந்த தோழியால்

எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களில்

அணிந்திருந்த ஆடைகளில் ஒட்டியிருக்கிறது

அன்றன்றைய ஞாபகம்.

இறந்தகாலத்தின் பாரமேறிய ஆடைகளுக்கென்று

எல்லா வீடுகளிலும்

இருக்கக்கூடும்

ஓர் இடது மூலை.

THAMIZHNATHY'S POEM

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

These days hunger is my choice.

Not that I starve for want of food.

In rainy days with torrential downpour

In skin-scorching hot sunny noontimes

always there is a roof over my head

‘Till you settle your dues, I will stay put at your entrance’

_ No such harassing moneylender

This great grand life survives

in the mercy of friendship.

Yet

when I wake up at dawn

I open my eyes in the company of sorrow’s

snakes newborn.

As I grow

the infant-snakes too keep growing.

I am not able to doze in the shade of

snakes swollen and bloated in the noon.

When evening comes

O, my one and only Love! Sorrow!

Multiplying into thousands of snakes

You approach me.

Clasps me chokingly tight

That nights are for sleep has

turned into a veritable lie.

One day….

Just one day

Deceiving night – day – week –

the hands of clock

I should blissfully sleep somehow.

Won’t someone adopt these little snakes

at least for now…?

Thamizhnathy Nathy

இந்நாட்களில் பசி எனது தெரிவு.

உணவு கிட்டாது பசித்துக் கிடப்பதில்லை.

கொட்டும் மழை நாட்களில்

தோல் கருக்கும் வெயில் மதியங்களில்

எப்போதும் தலைக்கு மேல் கூரையுண்டு

‘இக்கணம் தந்தாலன்றி வாசல் விட்டு நகரேன்’என

கழுத்திறுக்கும் கடன்காரர் எவருமில்லை.

நட்பின் கருணையில்

பிழைத்திருக்கிறது இப்பெருவாழ்வு.

எனினும்

காலையில் விழித்தெழும்போது

துயரத்தின் பாம்புக் குட்டிகளுடனே

கண் விழிக்கிறேன்.

நாள் வளர வளர

வளர்கின்றன பாம்புக் குட்டிகள்.

மதியத்தில் பெருத்துவிட்ட பாம்புகளது நிழலில்

என்னால் கண்ணயர முடிவதில்லை.

மாலையானதும்

எனது ஒரேயொரு காதலே! துயரமே!

பல்லாயிரம் பாம்புகளாய் பெருகி

என்னை நெருங்குகிறாய்.

நெருக்குகிறாய்.

இரவுகள் உறங்குவதற்கானவை என்பது பொய்யாயிற்று.

ஒருநாள்…

ஒரேயொரு நாள்

இரவு-பகல், கிழமை,

கடிகார முட்களை

ஏமாற்றி நான் உறங்கவேண்டும்.

எவராவது இந்தப் பாம்புக் குட்டிகளை

தற்காலிகமாகவேனும்

தத்தெடுக்க மாட்டீர்களா?

THAMIZHNATHY's POEM

A POEM BY

THAMIZH NATHY

(rendered in English by Latha Ramakrishnan)

VIJAYALAKSHMI’S VOICE

Your voice

turns me into a weightless cloud

and takes me to the mountain peak.

It turns me into a stream

in the valley of sorrow

Turning me into a dew-drop

it spreads me upon the tips of all conifers.

Turning into wings upon my shoulder

it dissolves me into the sky.

Making me lie on its lap

It makes me cry without tears.

At last I too have turned into

an oceanic bird.

In that skilled hoarseness of voice

in its fine-tuned rasping

‘You sang for me alone’. say I

‘She sang turning into myself’, says she

Holding on to your voice that

lights up all the way

“the new world”, “the new world”

Oh, how many more times I would go on seeking Vijayalakshmi?

விஜயலஷ்மியின் குரல்

உனது குரல்

என்னை எடையற்ற முகிலாக்கி

மலைமுகட்டில் கொண்டு சேர்க்கிறது

துயரத்தின் பள்ளத்தாக்கில் 

நீரோடையாக்குகிறது

பனித்துளியாக்கி

ஊசியிலை நுனிகளிலெல்லாம்

 மலர்த்துகிறது

தோள்களில் சிறகாகி

வானத்துள் கரைக்கிறது

மடியில் கிடத்தி

கண்ணீரில்லாமல் அழ வைக்கிறது

இறுதியில் நானுமோர் சாகரப்

பறவையாகினேன்

வலிந்த கரகரப்பில்

நேர்த்தியான பிசிறலில்

நீ எனக்கே பாடினாய் என்கிறேன்

நானாய் பாடினாள் என்கிறாள் அவள்

வழியெல்லாம் ஒளியேற்றிப்போகும்

உன் குரலைப் பற்றிக்கொண்டு

”புதிய உலகை…. புதிய உலகை“

எத்தனை தடவைதான் 

தேடிப்போய்க்கொண்டிருப்பேன்

 விஜயலஷ்மி?