UMA SHANIKA

 A POEM BY

UMA SHANIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THAT WHICH IS LOST….

My dream-cat leapt and ran away screaming.

The heat of the raging fire within must’ve burnt its body.

The image of the house dwelt in long ago

must be all dark in slumber

inside its frightened eyes

My desires that sprouted

must have been caught in the bushy fur

and choked to death

coming apart and dropping one by one.

The cat might have walked amidst the tiles

and escaped

Or with its body torn in an accident,

breathed its last.

In the all too vast space of absolute Nothingness

Eyes keep blinking.

Uma Shanika

•

தொலைத்தது ..

என் கனவுப்பூனை

வீறிட்டுக் கத்திப்

பாய்ந்து ஓடியது.

மனதில் கொதித்தெழும்

அனலின் வெப்பம்

அதன் உடலை எரித்திருக்கும்

எப்போதோ வாழ்ந்த வீடொன்றின்

விம்பம்

அந்த மிரண்ட கண்களுக்குள்

தூங்கி இருண்டிருக்கும்

துளிர்த்த என் ஆசைகள்

ரோமப் புதருக்குள்

சிக்கிச் செத்து

ஒவ்வொன்றாய் உதிர்ந்திருக்கும்.

அந்தப் பூனை

ஓடுகளிடையே

நடந்துத் தப்பித்திருக்கலாம்

அல்லது

விபத்தில் உடல் கிழிபட்டு

இறந்தும் இருக்கலாம்.

எதுவுமற்ற

பெருவெளிக்குள்

கண்கள்

மூடித் திறக்கின்றன.

உமா

05.10.2021

UMA SHANIKA

A POEM BY

UMA SHANIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BEING MYSELF

Spread within hither and thither

As the tree-roots

My identities.

When I introduce myself

each face changes into another.

“You are speaking Tamil, but, you are Sinhalese”.

You are speaking Sinhala, but, you are Tamil”

“You speak Deutsch, but where do you come from?

With roots within roots

tearing off

I searching for a land

where I can be my self.

Once my son asked,

“Am I to marry a Tamil?”

“No” I smiled.

Another day he himself observed

“With the identities of both you and father

Tamils won’t like to have me.”

“Yes” smiled I

As tiny sand-drops

dangling in my roots

in a hanging suspended state

The language Tamil

and I safeguard that alone

for my Final Word.

Its being incomprehensible to the nurse

notwithstanding.

Uma Shanika

நானாக. .

அங்கொன்றும் இங்கொன்றும்

விருட்சங்களின் வேர்களாய் என்னுள் படர்ந்திருக்கும் அடையாளங்கள்.

நான் என்னை அறிமுகம் செய்கையில்

ஒவ்வொன்றின் முகமும்

இன்னொன்றாய் மாறுகிறது .

"நீங்கள் தமிழ் கதைக்கிறீங்கள். ஆனால் நீங்கள் சிங்களம் "

"நீங்கள் சிங்களம் கதைக்கிறீங்கள். ஆனால் நீங்கள் தமிழ் "

"நீங்கள் டொச் கதைக்கிறீங்கள். ஆனால் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்?

வேர்களுக்குள் வேர்கள்

அறுந்து

நானாக வாழ நிலம்

தேடும் என்னிடம்

முன்பொருநாள் என் மகன் கேட்டான்.

"நான் தமிழரையா மணம் முடிக்கவேண்டும்? "

"இல்லை" எனப் புன்னகைத்தேன்.

பின்பொருநாள் அவனே சொன்னான்.

" உங்களதும் அப்பாவினதும் அடையாளங்களால் 'தமிழர் 'என்னை

விரும்பார் என்று "

"ஆம் "என்று புன்னகைத்தேன்.

ஒட்டியும் ஒட்டாமலும்

சிறு மண்துகளாய்

என் வேர்களில் தொங்கும்

தமிழ் மொழியை

மட்டும் பத்திரப்படுத்துகிறேன்

என் இறுதி வார்த்தைகளுக்காக.

தாதிக்கு புரியாவிட்டாலும்.

உமா

05.07.2021