SURYA VN’S POEM _ BRUSHES THAT PAINT EMPTINESS

SURYA VN’S POEM

Rendered in English by Latha Ramakrishnan

(*First Draft)

BRUSHES THAT

 PAINT 

EMPTINESS

Mount(r)ain laughs heartily
Revealing its teeth.
That laughter of the mount(r)ain
bangs against the window.
Butterflies carrying the frogs
approach the window.
I open the window for allowing the butterflies
inside.
As I keep opening the windows
they keep closing and
multiplying.
At last, utterly spent out
I pick up the brush and
touching nothingness with it
applies it on the windows.
The hue of nothingness
turns into nought
the windows closing and multiplying infinitely.
Ultimately a drop of hue
spreading stealthily in the air
feel the mount(r)ain
and butterflies.

வெறுமையை தீட்டும் தூரிகைகள்
’சூர்யா வின்’

மலை(ழை) தன் பல் தெரிய

சிரிக்கிறது .

அந்த மலை(ழை)யின்

சிரிப்பு சன்னலை

மோதுகிறது .

வண்ணத்துபூச்சிகள்

தவளைகளை சுமந்தபடி

சன்னலை நோக்கி

வருகின்றன .

மலை(ழை)யின் சிரிப்பும்

தவளைகளை

சுமந்துகொண்டிருக்கும்

வண்ணத்துபூச்சிகளும்

உள்ளே வர சன்னல்களை

திறக்கிறேன்.

சன்னல்களை திறக்க

திறக்க சன்னல்கள்

மூடியபடி புதிதாக

தோன்றிக்கொண்டே

செல்கிறது .

முடிவாய் சோர்வடைந்து

தூரிகை எடுத்து

வெறுமையை தொட்டு

சன்னல்களில் தீட்டுகிறேன்.

வெறுமையின் வர்ணம்

மூடியபடி புதியதாக

தோன்றிக்கொண்டே

செல்லும் சன்னல்களை

இல்லாமல் செய்கிறது.

கடைசியாக ஒருதுளி

வர்ணம் காற்றில்

ரகசியமாய் பரவி

மலை(ழை)யையும்

வண்ணத்துபூச்சிகளையும்

தீண்டுகிறது .

ABDUL JAMEEL's POEM

ABDUL JAMEEL’S POEM

Rendered in English by Latha Ramakrishnan

THE AERIAL ROOT DANGLING INSIDE LITTLE BOYS’ HEARTS

In a remote corner of the place
stands there, isolated, all abandoned -
an aged banyan tree.

Its thick aerial roots
falling on the ground,
zigzagging and crisscrossing all over the place
like serpentine

It said, deeply anguished that
no little ones, none whatsoever come there
to hang on its shoulders
and enjoy swinging

At once I catch hold of the tree’s hand
and takes it to the Nursery School.

Amidst the ecstatic moment
of meeting the children in uniform
it resurrected itself
once again.

Then holding them aloft with its hands
making them fly in the air
It turned blessed to the core.

சிறுவர்களின் மனதில் ஆடும் விழுது

ஊரின் ஒதுக்குப் புறமாக
கவனிப்பாரற்றபடி தனித்து நிற்கிறது
வயது முதிர்ந்த ஆலமரம்
அதன் தடித்த விழுதுகள்
தரையில் விழுந்து
சர்ப்பமென ஊர்ந்து திரிகிறது
தனது தோழ்களில் தொங்கி
ஊஞ்சலாடி மகிழ்ந்திட
குட்டி நட்டிகள் யாருமே வருவதில்லயென்று
மனம் வருந்திச் சொன்னது
நான் உடன் விழுதுகளின்
கரங்களை பற்றிப் பிடித்து
முன்பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்கிறேன்
சீருடை அணிந்த மாணவர்களை
சந்தித்த பரவசத்தி்ன் கணத்தினிடை
தன்னை மீண்டும் ஒரு முறை
புதுப்பித்துக் கொண்டது
பின்னர் தனது கரங்களால்
அவர்களை தூக்கி அரவணைத்து
ஆகாயத்தில் பறக்க வைத்து
தனது பிறவிப் பயனை அடைந்தது

ஜமீல்

TAMIL MANAVALAN's POEM

A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Rendered in Englisah by Latha Ramakrishnan

PHOTOGRAPHER

He has been a 

photographer

Only those who take photographs 

are called so

But he is a photographer in having his 

photographs taken

Not just in this age of mobile camera

during those Konica days of black and

 white, colour film itself

he would operate the camera having 

fixed the time in advance

and stand in front of it

on par with today’s selfie.

Our picnics and tours with him would 

evolve with photographs.
‘

While clicking if you say ‘Idli’ you can 

get a smiling face’

he would say.

He would teach me to take a deep

 breath for a few moments

thereby turning my paunch invisible.

Ignoring the request ‘Please look at the

 camera’

In disturbing the focus and standing at

 ease

there is none to excel him.

Taking a photograph with him

has always been a pleasant experience.

I gesture ‘don’t’ to my friend who 

attempts to click in mobile

the visual of my paying my homage to He

who is lying inside the glass casket coffin

For, I don’t want to have me

photographed with him

without uttering the word ‘idli’ to make

him smile

and with him who is unable to inhale 

deeply

so as to turn his paunch invisible.

புகைப்படக் கலைஞன்

அவனொரு புகைப்படக் கலைஞன்.
புகைப்படம் எடுப்பவர்களைத்தான் அப்படிச் சொல்வதுண்டு
எடுத்துக் கொள்வதில்
அவனொரு புகைப்படக் கலைஞன்.
அலைபேசியில் எடுக்கும் இப்போதல்ல
கறுப்பு வெள்ளை, கலர் ஃபிலிம் என்று கோனிக்கா
காலத்திலேயே.
காலதாமதம் கணித்து வைத்த காமிராவை
முடுக்கி விட்டு முன்நிற்பான்
இன்றைய செல்ஃபிக்கு இணையாக.
அவனோடு செல்லும் சிற்றுலாக்கள் பயணங்கள்
புகைப்படங்களால் வளரும்.
எடுக்கும் போது சட்டென
’இட்லி’ என்று சொன்னால் சிரித்தமுகம்
கிடைக்குமென்பான்.
தொப்பை தெரியாமல் சில நொடிகள்
மூச்சிழுக்க சொல்லித் தருவான்.
’காமிராவைப் பாருங்க’, என்னும் வேண்டுகோளைப்
புறக்கணித்தவனாய்
மையம் குலைத்து யதார்த்தமாய் நிற்பதில்
அவனுக்கு நிகர் அவனே.
அவனோடு புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்வது
சுகமான அனுபவம்
குளிர் கண்ணாடிப் பேழையில்
படுத்திருக்கும் அவனுக்கு மரியாதை செய்வதை
அலைபேசியில் படமெடுக்கும்
நண்பனைத் தடுக்கிறேன்.
புன்னகை உருவாக்க ’இட்லி’ எனச் சொல்லாமல்
தொப்பை மறைக்க
மெல்ல மூச்சை உள்ளிழுக்கவியலா அவனோடு
படமெடுக்க எனக்கு விருப்பமில்லை
--தமிழ்மணவாளன்

ANWER BUHARI's POEM

A POEM BY

ANWER BUHARI(PRAKASA KAVI)

Rendered in English by Latha Ramakrishnan

NURTURING THE TRUTH

Just as growing a tree
my grandpa was nurturing this Truth
in a very unique way.

He who found unbearable
any small mishap to it
taught his children and family too
ways and means of nurturing this Truth
and of the horror of lie.

For our comfort and advantage
my father
reared this Truth
in the manner of rearing
Goat cow hen and so on
and instilled in us an attraction towards it

Now we are nurturing it
all too cautiously
against all odds
just as rearing a child
just as holding a flame in the palm
and have also made it mandatory
to our lineage.

Yet
we are filled with worry
for the future of this Truth
decaying day by day
as the ever-widening Ozone hole

உண்மை வளர்த்தல்
0
என்னுடைய தாத்தா
மரம் வளர்ப்பது போல மிக நூதனமாக
இந்த உண்மையை வளர்த்துவந்தார்
அதன் உடலில் சிறு துரும்பு பட்டாலும்
தாங்கிக்கொள்ள திராணியற்ற அவர்
இந்த உண்மையை வளர்ப்பது பற்றியும்
உண்மையின் உயிர் பிடுங்கும்
பொய்யின் கொடூரம் பற்றியும்
அவர்தம் பிள்ளைகளுக்கும்
குடும்பத்திற்கும் கற்றுக்கொடுத்தார்

எனது அப்பா
எங்களுடைய வசதிக்காக
இந்த உண்மையை
ஆடு மாடு கோழி வளர்ப்பது போல வளர்த்து
அதன் மேல் ஒரு ஈர்பை
எங்களுக்கு உண்டாக்கினார்
இப்போது நாங்கள் இந்த உண்மையை
ஒரு பிள்ளையை வளர்ப்பது போல
உள்ளங்கையில்
நெருப்புத் தணலை ஏந்துவதைப்போல
மிகக் கவனமாகவும்
மிகக் கடினமாகவும் வளர்த்து வருகின்றோம்
எங்கள் சந்ததிக்கும் அதனை
கட்டாய கடமையுமாக்கியிருக்கின்றோம்
இருந்த போதும்
விழுந்துவரும் ஓசோன் ஓட்டை போல
அழிந்துவரும் இந்த உண்மையின்
எதிர்காலம் பற்றித்தான்
முழுக் கவலையும் எங்களுக்கு

_பிரகாசக்கவி