MISBAH UL HAQ

 A POEM BY 

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Do you remember

the first ever rejection

bringing in the realization of

your abject vulnerability

Do you remember

the first ever word

first ever face

that after being born in this world

and gaining the princely feeling

so growing up

eventually bringing in the realization

that in this great grand city

you too are a non-entity lj v

Do you remember

the eyes of the friend who

caused the first betrayal…

the pain of first ever humiliation

caused by friend’s scorn

with the words growing numb

that slowly pervaded my nerves

Do you remember

the first ever parting

With tearful adieu unsaid

A few faces that lay deep-rooted

in the recesses of memory

I have never been able to sketch…My friend!

Some departures I have forgotten

Some separations I have marked

Some faces I have chiselled as my very memory

Misbah Ul Haq

•

உன் கையாலாகாதனத்தை

உணர்த்திய முதல் புறக்கணிப்பு

நினைவில் இருக்கிறதா

பிறந்த உலகத்தில் இளவரசனாய்

உணர்ந்து பின் வளர்ந்து

இந்த நகரத்தில் நீயும் வெறும் ஒருத்தன்

என்பதை உணர்த்திய

முதல் வார்த்தை

முதல் முகம் நினைவில் இருக்கிறதா..

முதல் துரோகத்தை நிகழ்த்திய

நண்பனின் கண்கள்...

வார்த்தைகள் மரத்துப்போக

கைகளின் நரம்புகளில்

மெல்ல ஏறிய முதல் அவமானம் தந்த

நண்பர்களின் கேலி,

பிரியாவிடை சொல்லிக்கொள்ளாத

முதல் பிரிவு இன்னும் நினைவில் இருக்கிறதா..

நினைவின் அடுக்குகளில்

வேர் படர்ந்து கிடக்கும் சில முகங்களை

என் விரல்களால் வரைய முடிவதே இல்லை...

தோழனே!

சில பிரிவுகளை நான் மறந்துவிட்டேன்...

சில பிரிவுகளை குறித்து வைத்திருக்கிறேன்...

சில முகங்களை என் நினைவாய் செதுக்கி வைத்திருக்கிறேன்...

MISBAH UL HAQ[2 POEMS]

TWO POEMS BY

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. WARTIME ISOLATION

In wartime isolation

I was searching for the point of fear

I have heard the fingers buried in the

shudder of muscles

speaking of how they shroud themselves with fear.

That the primal night of the wizard

having lost the power of alchemy

is still stretching all the while trembling

a note you have concealed in a tale of

the bygone era.

In wartime isolation

silences don’t send chill down our spine.

Black-soaked darkness ceases to terrorize us

Amidst the wails and screams heard afar

Fear is still lurking somewhere

Shivers and shudders too.

In wartime isolation

the weeping prayer slowly seeping

this aloneness keeps telling.

போர்க்காலத்தின் தனிமையொன்றில் –

போர்க்காலத்தின் தனிமையொன்றில்

பயத்தின் புள்ளியை தேடிகொண்டிருந்தேன்…

பயம் தன்னை உடுத்திக்கொள்ளும் மாயை பற்றி

தசைகளின் நடுக்கத்தில் புதைந்த விரல்கள் சொல்லக் கேட்கிறேன்.

ரசவாதம் தொலைத்த வித்தைக்காரனின் ஆதி இரவு

இன்னும் நடுக்கத்தில் நீள்வதாய் ஒரு குறிப்பை

பழங்கால கதையொன்றில் புதைத்து வைத்திருக்கிறாய்…

போர்க்காலத்தின் தனிமையொன்றில்

நிசப்தங்கள் நம்மை பயமுறுத்துவதில்லை…

கருமை அடர்ந்த இருள் நம்மை பயமுறுத்துவதில்லை…

தூரத்தில் எழும் ஓலங்களுக்கு நடுவில்

இன்னும் பயம் எங்கோ மறைந்திருக்கிறது…

தூரத்தில் எழும் குழந்தையின் கதறலில்

இன்னும் நடுக்கம் எங்கோ மறைந்திருக்கிறது…

போர்க்காலத்தின் தனிமையொன்றில்

ஒரு விசும்பும் பிரார்த்தனை மெல்ல கசிவதை

இந்த தனிமை சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறது.

மிஸ்பாஹுல் ஹக்

[2]

Only he who struggles with all his might to spring up unleashed

is able to run again Or at least move a little.

Life doesn’t offer one and all

All things in abundance

Whoever wants whatever

that make him feel fulfilled

when he goes seeking for it and strives to get it

He accesses it

Or the charm of it coming to him on its own

happens.

Have you seen the eyes of those who are afraid to face Life?

They would surely be having reasons for all their inabilities

When they fail to get hold of some reason they point at Gods

conveniently

They would screech

for things beyond their reach

he who is on the move always

with well entrenched prayers leading the way

would have gone past the Divine Life Force

which is the very source of cosmos

and would have arrived at an altogether impossible

destination

Admiring all things exquisitely magical

happening around him

he would keep them a secret for all time

to come.

Misbah Ul Haq

திமிறி எழுமுனைகிறவனால் மட்டுமே மீண்டும் ஓட முடிகிறது,

அல்லது கொஞ்சமேனும் நகரமுடிகிறது...

வாழ்க்கை அப்படி எல்லோருக்கும் எல்லாவற்றையும் வாரிக்கொடுத்துவிடுவதில்லை..

எவனுக்கு எது தேவையோ, எது திருப்தியோ அதை நாடி தேடி முயலும்போது அதை அவன் அடைந்துக்கொள்கிறான்,

அல்லது அதுவாக அவனை வந்துசேரும் மாயம் நடந்துவிடுகிறது..

வாழ்வைப் பார்த்து அஞ்சுபவர்கள் கண்களை தரிசித்திருக்கிறாயா..

எல்லா இயலாமைகளுக்கும் அவர்களிடம் காரணங்கள் இருக்கும்..

காரணங்கள் இல்லாதபோது கடவுள்களை கைகாட்டுவார்கள்..

தனக்கு கிடைக்காத எல்லாவற்றிற்கும் கூச்சலிடுவார்கள்..

ஊறிப்போன பிரார்த்தனைகளின் மீது, இயங்கிக் கொண்டே இருப்பவன், முயன்றுக் கொண்டே இருப்பவன்

பிரபஞ்ச சக்தியின் மூலம்என்கிற இறை ஜீவ சக்தியை கடந்தே ஒரு அசாத்தியமான முடிவிடத்தை அடைந்திருப்பான்..

அவனை சூழ்ந்து நடக்கும் மாயாஜாலங்களை அவன் வியந்து பின் ரகசிமாகவே வைத்திருப்பான்..

MISBAH UL HAQ'S POEM

 A POEM BY

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Does your wisdom feel not nor realize

the melting of the cosmic rhythm

Does your touch feel not Heat abstract

hardened as muddy dust

spread all over each and everything.

For being alone and aloneness

I nurture my own forest.

To hide in it

you have made way for the secret river.

Words not spoken, not to be uttered

being swallowed

a tree sprouts.

There prevails the darkness shrouded by leaves.

The darkness setting the tone of the

cosmic rhythm

Your and mine secret tears

could spring into a river…

On the river bank

the dew drop dissolving

the dust might disappear.

Misbah Ul Haq

பிரபஞ்ச சுருதியின் லயம் குழைவதை

உணர்வதில்லையா உன் ஞானம்..

அரூப உஷ்ணம் புழுதிபோல் கெட்டி,

ஒவ்வொன்றிலும் படர்ந்திருப்பதை உணர்வதில்லையா

உன் ஸ்பரிசம்..

தனித்திருத்தலுக்கும், தனிமைக்கும்

எனக்கென தனித்த வனம் வளர்க்கிறேன்..

அதற்குள்ளே மறைந்துக் கொள்ளும்படி

ரகசிய நதியை வழிவிட்டிருக்கிறாய்..

பேசிக்கொள்ளாத, பேசக்கூடத வார்த்தைகள்

விழுங்க விழுங்க ஒரு மரம் தளிர்விடுகிறது..

இலைகளால் மூடிய இருள் இருக்கிறது..

பிரபஞ்ச சுருதியின் இயல்பை தொடக்கி வைக்கும் இருள்..

உனதும் எனதும் ரகசிய கண்ணீர்

நதியாக ஊற்றெடுக்கலாம்...

நதியின் கரையில் பனித்துளி புழுதியை கரைத்துவிடலாம்..

MISBAH UL HAQ'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

How to pervade all over Time……

Being left alone like the light
of faraway night glowing thinly
_ the Time keeps lamenting
as the ‘Meesan’ of the tomb
words alone are left with me.
Not like the seclusion of the womb
Not like the seclusion of the tomb
the seclusion of this period….
Despite having people around
and laughter and voices resound
despite having our own someone
the loneliness of this Time
stays on.
.

Misbah Ul Haq

♪
காலத்தின் மீது
எப்படி வியாபித்திருப்பது...
விரிந்திருக்கும் நகரத்தின்
தொலைதூர இரவில் ஒடுங்கி ஒளிரும்
விளக்கை போல தனித்துவிடுவதை
புலம்பிக் கொண்டிருக்கிறது காலம்...
கல்லறையின் மீஸானைப் போல
வார்த்தைகள் மட்டும் என்னிடம் எஞ்சியிருக்கின்றன..
கருவறையின் தனிமைப் போல் இல்லை,
கல்லறையின் தனிமைபோலும் இல்லை,
இந்த காலத்தின் தனிமை...
மனிதர்கள் சூழ்ந்திருப்பதால்,
சிரிப்பும், குரல்களும் ஆர்பரிப்பதால்,
நமக்கென யாரோ இருப்பதால்
இந்த காலத்தின் தனிமை விலகிவிடுவதில்லை.

2.

All I have

is a lone ferry…
How to haul a river
and carry.
But, a wayfarer’s destination is
not the sea.
Yet throughout his course
a river of course.

Misbah Ul Haq

•
என்னிடம் இருப்பதோ
ஒற்றைப் படகு...
எப்படி ஒரு நதியை
அள்ளிச் செல்வது...
ஒரு வழிப்போக்கனின்
முடிவிடம் கடல் அல்லவே..
ஆனாலும் அவன் வழியெங்கும்
ஒரு நதி...

MISBAH UL HAQ'S POEMS

TWO POEMS BY 

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Doesn’t your insight realize

the rhythm of cosmic refrain
so mellifluous

Doesn’t your touch feel
heat abstract solidifying as dust
and have settled on everything

For staying alone and for seclusion
I rear a select jungle of my own
You have channelized a secret river
to hide inside that.

With each gulp of words
not exchanged,
ought not to be exchanged
a tree sprouts…
There remains darkness
under the cover of leaves.
The dark that launches
the very spirit of cosmic rhythm….

Yours and mine secret tears
might spring into river…
On its bank
the dewdrop could dissolve the dust.

Misbah Ul Haq

பிரபஞ்ச சுருதியின் லயம் குழைவதை
உணர்வதில்லையா உன் ஞானம்..
அரூப உஷ்ணம் புழுதிபோல் கெட்டி,
ஒவ்வொன்றிலும் படர்ந்திருப்பதை உணர்வதில்லையா
உன் ஸ்பரிசம்..
தனித்திருத்தலுக்கும், தனிமைக்கும்
எனக்கென தனித்த வனம் வளர்க்கிறேன்..
அதற்குள்ளே மறைந்துக் கொள்ளும்படி
ரகசிய நதியை வழிவிட்டிருக்கிறாய்..
பேசிக்கொள்ளாத, பேசக்கூடத வார்த்தைகள்
விழுங்க விழுங்க ஒரு மரம் தளிர்விடுகிறது..
இலைகளால் மூடிய இருள் இருக்கிறது..
பிரபஞ்ச சுருதியின் இயல்பை தொடக்கி வைக்கும் இருள்..
உனதும் எனதும் ரகசிய கண்ணீர்
நதியாக ஊற்றெடுக்கலாம்...
நதியின் கரையில் பனித்துளி புழுதியை கரைத்துவிடலாம்..

(2)

In my crest there is a residual sorrow

so deep-rooted in my crest
resembling a key
with the thickness of an ice-plank the sorrow remains.
Before unlocking all dreams
It melts and flows and turns frozen once again
somewhere as another key.
A traveler who keeps wandering forever
in search of a dream shrouded in
peacock-hued screen
in my staircase I had seen
He could’ve lived in my roofs known to none.
or as the dust spread inside my walls.
Cat’s face he has.
Cats always have two faces.

Misbah Ul Haq
April 30 at 3:55 AM •

என் உச்சியில் வேர்படர்ந்த துயரொன்று மிச்சமிருக்கிறது..

சாவியின் சாயலில்
பனிக்கட்டியின் தடிமனில் இருக்கும் துயரமது..
எல்லா கனவுகளின் பூட்டையும் திறக்குமுன்பே
கரைந்துருகி பிரிதொரு சாவியைப்போல எங்கோ மீண்டும் உறைந்துவிடுகிறது...
மயில் நிறத்தில் திறைமூடிய ஒரு கனவை சதாவும்
தேடியலையும் வழிப்போக்கனை என் மாடிப்படிகளில்
சந்தித்திருக்கிறேன்...
யாரும் அறியாத என் கூரைகளில் அவன் வசித்திருக்கலாம்..
அல்லது என் சுவர்களுக்குள் படர்ந்த புழுதியைப் போல..
அவனுக்கு பூனை முகம்..
பூனைகளுக்கு எப்போதும் இரண்டு முகம்..