FATHIMA MINHA

 A POEM BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE TOBACCO TREES GROWING TALL RIGHT IN FRONT OF MEDUSA’S EYES

The long queues grow longer and longer

surpassing snakes

Wondering whether it would be possible to hasten the

tortoise-speed moving ahead

hoping that it would surely get

the eyes of those behind scrutinizing

grow weary.

The heartrending wail of scarcity

Is echoed in the non-stop cry of the baby next door

Four and more days of bearing with an empty stomach

as paying the price for those forty years

of shouting at his wife

for a little delay in serving food

the old man in the row fumes in silence

over his hunger so familiar.

There would be none

So I can easily have petrol

Thinking on these lines one leaves home early in the morning

to get petrol.

Those who had been standing in the queue

day before yesterday

were sleeping there upon the pillow and mat

taken along.

Those with ‘self-respect lose their sleep

over loans taken which they are not in a position to repay

They all too often go to the towering bridge to get some air.

With the oil-lamp being tumbled upon and displaced

Fire erupting in the multi-storeyed apartment and spreading

The Emergency number pressed umpteen number of times

They too had gone to stand in the queue.

The nurses in the hospitals prepare the list of patients

based on the intensity of the patients’ affliction.

As the surgery had to be postponed

the patient lamenting

whether to cling to life or let it go

and the medicines that put him to sleep

refuse him the relief.

When will the nation

made to stand in front of Medusa

be awakened, they ask

Till the time it turns frozen into stone

and evaporating into a dream

they all were mutually observing.

MEDUSA

In Greek mythology, Medusa, also called Gorgo, was one of the three monstrous Gorgons, generally described as winged human females with living venomous snakes in place of hair. Those who gazed into her eyes would turn to stone. (WIKIPEDIA)

Fathima Minha

மெடூசாவின் கண்முன்னே நீண்டு வளரும் புகைமரங்கள்

*

நீள்வரிசைகள் அரவங்களைத்

தோற்கடித்து வளர்கின்றன

எப்படியும் கிடைத்துவிடும் என முன்னால் நகரும் ஆமை வேகத்தை

முடுக்கிவிட இயலாதா என பின்னால்

நிற்பவரின் கண்கள் உற்றுப்பார்த்துக் களைத்துவிட்டன

பொருள் தட்டுப்பாட்டின் அவலக்குரல்

அடுத்தவீட்டுக் குழந்தையின் சமாதானமாகாத அழுகுரலில்

தெரிகிறது

நாற்பது வருடமாய் பசித்தவுடன்

உரத்தகுரலில் இன்னும் சாப்பாடு மேசையில் வைக்கலயா என பரிமாறுவதற்கு இடையில்

துணைவியை நொந்துகொண்ட சினத்தின் பரிகாரமாய்

நான்கு வெற்றி நாட்கள் கடந்த நிலையில்

வரிசையில் பழகிய பசியின் பொறுமையை

நினைத்துப் புழுங்குகிறார் முதியவர்

எவரும் இருக்க மாட்டார்கள்

காரியம் சாதிக்கலாம் என

இறுமாப்புடன்

அதிகாலை இரண்டு மணிக்கு எரிபொருள் நிரப்பச் செல்கிறார் ஒருவர்

நேற்று முன்தினம் நின்றவர்கள் பாய் தலையணையுடன்

அங்கேயே உறங்கிப்போயிருந்தனர்

திகதி பிந்தியும்

திருப்பிக் கொடுக்க முடியாத பணத்திற்காக

உறக்கம் தொலைகிறார்கள்

சுயமரியாதைக்காரர்கள்

பாய்ந்து வீழ்ந்தாலும் மீட்கமுடியாத

உயரமான பாலத்திற்கு அடிக்கடி காற்று வாங்கச் செல்கிறார் அவர்கள்

எண்ணெய் விளக்கு தட்டுப்பட்டு சரிந்ததில்

அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் தீ பரவ

அவசர உதவி எண் அடிக்கடி அழுத்தப்படுகிறது

அவர்களும் வரிசைக்குச் சென்றிருந்தனர்

வைத்தியசாலையில் சிகிச்சைக்காக தாதியர்

யார் தீவிரம் என்பதைப் பொறுத்து

நோயாளி பட்டியலை நிரலிடுகின்றனர்

சத்திரசிகிச்சையைத் தள்ளிப்போட நேர்ந்ததால்

உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டிருப்பதா

விட்டுவிடுவதா என அங்கலாய்க்கும்

நோயாளிக்கு உறங்க வைக்கும் மருந்துகள்

உறக்கத்தை மறுதலிக்கின்றன

மெடூசாவின் கண் முன்

நிறுத்திவைக்கப்பட்டுள்ள தேசம் எக்காலத்தில் மீளும் என கேட்கிறார்கள்

கல்லாகி உறைந்து

கனவாகிப்போகும் வரை என அனைவரும் பேசிக்கொள்கின்றனர்.

~மின்ஹா.

FATHIMA MINHA (2 POEMS)

TWO POEMS BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In the cell where the convict is in solitary confinement

his shadow writes a long poem.

Inside the blanket of darkness that has lost the tinge of the Real

Chill chases away the warmth.

All the sounds heard from afar

fill the cell

and lie soaked as notes

in the sheets of isolation.

The electric lights that keep flickering

refuse to drop on the head

in dance delirious of the wind.

With all those sans colours

remain engrossed in colourful dreams

the tiny radiant flame

dissolving within

hums the frozen dark

all too feebly.

Fathima Minha

*

கைதியின் தனித்த அறையில்

நெடுங்கவிதையொன்றை

எழுதுகின்றது நிழல்

நிஜத்தின் சாயம் தொலைந்த இருளின்

போர்வைக்குள்

குளிர் கதகதப்பைத் துரத்துகின்றது

தூரத்தில் கேட்கும் ஒலிகள் யாவும்

அறையை நிறைத்து

ஏகாந்த தாள்களில்

குறிப்புகளாய் ஊறிக்கிடக்கின்றன

அணைந்து அணைந்து

ஒளிரும் மின்விளக்குகள்

காற்றின் தாண்டவத்தில்

தலைமேல் உதிர்ந்து விழ

மறுக்கின்றன

நிறங்களற்ற யாவும்

வண்ணக் கனவுகளில்

ஆழ்ந்திருக்க

ஒளிரும் சிறு சுடர்

தனக்குள் கரைந்து

உறைந்திருக்கும் இருளை

திராணியற்று இசைக்கின்றது

~#மின்ஹா.

(2)

When it decides to unfasten itself from the cluster

and say goodbye

The wind comes to sit on the branch.

the leaf had appealed for an all too long

journey of ripening with fruits

and changing in shade

fading and withering.

To be floating till that time

in the childhood memories of

sprouting

and turning into a wide boat

it fills up a great grand

dream-tank.

While coming off the tree

And floating along

It places it in a seat.

Yet it resolves not to speak.

and keep feigning as a leaf

buckled.

மரத்தொடுப்பிலிருந்து

விடைபெற்று விடலாம் என

எண்ணும் போது

கிளையில் வந்தமர்கிறது

காற்று

கனிகளுடன் பழுத்து

நிறம் திரிந்து

உலர் சருகாகும் வரை

நெட்டிடைப் பயணமொன்றை

விண்ணப்பித்திருந்தது

இலை

அதுவரை

துளிர்த்திருந்த போதான

பால்யத்தின் நினைவில் மிதந்து

அகன்ற படகாகுவதற்கு

பெரிய கனவுத்தொட்டியை

நிறைக்கின்றது

மரத்திலிருந்து உதிர்ந்து

காற்றில் மிதந்து செல்லும் போதெல்லாம்

ஒரு ஆசனத்தில் இருத்திவிடுகிறது

ஆயினும்

பேசுவதாயில்லை

மடிந்த இலையாகவே- அது

பாசாங்கு செய்துகொள்கிறது.

~மின்ஹா.

FATHIMA MINHA

 A POEM BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Having none

Yes indeed

No one.

Who at all is needed

for the Sea

For the moon floating upon it

without oars

For the fish that caress

the moonlight on the water’s surface

For the wind that goes brushing against

For the stars powdered by its force

and stuck on the sky

For the dog that is running along the roadside

being dragged along with its shadow

Furthermore

For Night’s attributive

pouring down quietude

in mugs and making it

melt and seep wax-like.

Fathima Minha

•

யாருமில்லை

ஆம்

யாருமில்லை தான்

யார் தான் வேண்டும்

கடலுக்கு

அதன் மேல் மிதக்கும்

துடுப்பற்ற நிலவுக்கு

நிலவொளியை நீரில் நீவும் மீன்களுக்கு

அதை உரசிச்செல்லும் காற்றுக்கு

அதன் வீச்சில் துகள்ந்து

வான் ஒட்டியிருக்கும் விண்மீன்களுக்கு,

தெருவோரமாக நிழலுடன்

இழுபட்டு ஓடிக்கொண்டிருக்கும்

நாய்க்கு,

இன்னும் நிசப்தத்தை

குவளைகளில் ஊற்றி மெழுகென வழியச்செய்யும்

இரவின் உரிச்சொல்லுக்கு

~மின்.

FATHIMA MINHA

 A POEM BY

 FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

ILLUSION

Believing in many an impossible
the poem channelizes us.
If Yes No
If No Yes
Between the two
As a thin line
Lines.
the lines of the sandy surface
lengthening ashore
in the lashing waves
is not of the sea
Do believe
Here I state
We are not Ours
Our footprints are not real
En route
Invisibles aplenty
Wake up
Sleep
Set out.

Fathima Minha
•
மாயை
*
அசாத்தியங்களை நம்பிக்கொண்டே
ஆற்றுப்படுத்துகின்றது
கவிதை
ஆம் என்றால் இல்லை
இல்லையென்றால் ஆம்
இரண்டுக்குமிடையே
மெல்லிய கோடாக
வரிகள்
அலை வீச்சில்
கரை நீளும்
மணல்வெளி ரேகை
கடலினது அல்ல
நம்பு
சொல்கிறேன்
நமதல்ல நாம்
நம் கால்த்தடங்கள் மாயை
செல்லும் வழிகளில்
மிகுதியான அருவங்கள் காண்
கண்திற
கண்வளர்
செல்
~#மின்ஹா.