INSIGHT - DECEMBER 2021

 

NESAMITRAN

 A POEM BY

NESAMITRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

This Sun of the rainy season has spread light

as solid as the rhino’s skin

Its weight shifts slowly along the earth’s back

with the feet of elephant dragging wooden logs

As a pregnant earthworm I am moving past

Now creeping inside this massive mount

soon as it reaches its axis

the mount would turn into a tiger-faced

pyramid

The magnificent magnet called Sky losing its grip

and let slip

the rain would pour in glee

and the earth would melt and soften

_ So the crop growing in molten rocks

whispered.

The footsteps being heard so loud

above the head

moves you to the Cape of Good Hope

Upon waiting a little while

all the steel hauled off this soil for fences

can be stomached and digested.

In my sky the clouds have started making love.

The ‘sudalai kuyil’ that comes in rainy season alone

has started singing.

My very own

shady season

has almost begun.

நேச மித்ரன்

•

இந்த மழைநாளின் சூரியன் காண்டாமிருகத்தின் தோலடர்த்தியில் ஒளி விரித்திருக்கிறது.

இதன் கனம் மரமிழுக்கும் யானையின் பாதங்களுடன் பூமியின் முதுகில் நகர்கிறது .

ஒரு கர்ப்பமுள்ள மண்புழுவாய் கடந்து கொண்டிருக்கிறேன்

இப்பெரு மலையின் உள் ஊர்ந்து .

இதன் மையம் அடைந்ததும் மலை புலிமுகத்து பிரமிடாக மாறுமென்றும்

ஆகாயமெனும் பெரும்காந்தம் தன் பிடி நழுவ விட உவந்து பெய்ய நிலம் நெகிழும் எனவும்

லாவாக்களில் வளரும் பயிரின் வேர் கிசுகிசுத்தது

தலைக்கு மேல் உரக்க கேட்கும் பாதச் சுவடுகளின் பேரோசை நன்னம்பிக்கை முனைக்கு நகர்த்துகிறது

சற்று காத்திருந்தால்

இம்மண்ணிலிருந்து வேலிகளுக்கு அகழும் எஃகையெல்லாம் தின்று செரித்து விடலாம்

என் ஆகாயத்தில் மேகங்கள்

புணரத்துவங்கி விட்டன

மழைக்காலத்தில் மட்டும்

வரும் சுடலைக் குயில்

கூவத் துவங்கி இருக்கிறது

எனதேயான நிழற்காலம் சமீபித்து விட்டது

RAM PERIYASAMI

 A POEM BY

RAM PERIYASAMI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Mother is blowing air

into the firewood-stove

A long strain of flute

Worse than volcanic eruption

deep down

burns the abdomen.

Unable to bear it

the rice is boiling

House with thatched roof

Rain seeps through

The vessel kept too

is flawed

It would taste sweeter than the honey-candy

when father feeds with his hand

The Moon that usually leaves and comes

is resting today.

Mother introduces the fireflies.

Some refer to us as poor

By the way

We have not even a rupee of loan

to repay.

ராம் பெரியசாமி

அம்மா அடுப்பூதுகிறாள்

எரியும் விறகில்

நீண்ட புல்லாங்குழலிசை

கற்குழம்பை விட

அடிவயிறு எரிகிறது

அதைத் தாளாது சாதம்

கொதித்துக்கொண்டிருக்கிறது

கூரை வீடு

ஒழுகிறது மழை

வைத்த பாத்திரமும் ஓட்டை

தேன்மிட்டாயை விட

தித்திப்பு அப்பா ஊட்டிவிடுகையில்

வழக்கமாய் வரும் நிலவு

இன்று ஓய்வு

மின்மினிப் பூச்சிகளை

அறிமுகம் செய்தாள் அம்மா

ஏழையென்கிறார்கள்

சிலர்

எங்களுக்கு ஒரு ரூபாய்

கூட கடனில்லை

ராம் பெரியசாமி

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 A POEM BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Just one word of yours

rejecting me

has grown into a Neem tree

at the entrance.

Your eyes that scanned me in the name of

ceremonial bride-parade

are on the Neem tree as tiny bulbs

in hues myriad

Your eyes on my boobs

in green excessive

keep winking all too often.

In that Neem word

that lay at the threshold

throughout the night

all my colours flowing _

all the Neem fruits

that you hhad uttered from the start

turn sweeter and sweeter with every bite and munch

A bubble of saliva

that couldn’t be sucked in

in torment breaks apart

failing to reflect shades all.

என்னை வேண்டாமென்ற

உன் ஒரு சொல்

வீட்டு வாசலில்

வேப்ப மரமாகிவிட்டது..

பெண் பார்த்த உன் பார்வைகள்

வேப்ப மரத்தில்

சிமிட்டும் சின்ன மின் விளக்குகளாய்

வண்ணங்களில்..

என் மார்பின் மீதான உன்பார்வை

அதீத பச்சை நிறமுடன்

அடிக்கடி கண் சிமிட்டிய படியே..

இரவு முழுதும்

வாசலில் கிடந்த அந்த

வேப்பஞ்சொல்லில்

எல்லா வண்ணங்களும் பாய்ந்தபடியிருக்க..

முதலில் இருந்து நீ சொன்ன

அத்தனை வேப்பம் பழங்களும்

தின்னத் தின்ன

இனித்துக் கொண்டே இருக்கிறது..

கீழே விழுந்த

விழுங்கமுடியாத எச்சில் குமிழொன்று

எல்லா வண்ணங்களையும்

பிரதிபலிக்க முடியாதபடி

தவித்து உடைந்து கொண்டிருக்கிறது...

ராகவபிரியன்

MULLAI AMUTHAN

TWO POEMS BY

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

The child standing with the placard

'WILL MY FATHER COME'

sobs asking.

'Have you seen my husband?'

asks the wife.

My mother

who despite having seen him

shot and fallen

without letting it out

weeping within.

Responding ‘We will see’

with a smile

and moving ahead

_Ministers

He who overheard

has gone into hiding

For how long I have to remain

a portrait suspended.

Mullai Amuthan

அப்பா வருவாரா

பதாகையுடன்

நின்ற குழந்தை

கேட்டு அழுகிறது..

கணவனைப் பார்த்தீரா என்று

மனைவி கேட்கிறாள்.

குண்டடிபட்டு

வீழ்ந்தவனைக்

கண்டும்

சொல்லாமலேயே

மனதுள்

அழும்

என் அம்மா

பார்க்கலாம் என்று

புன்னகைத்தபடி

நகரும்

மந்திரிகள்...

ஓட்டுக்கேட்டவனும்

ஒழிந்துகொண்டான்..

எத்தனை காலத்திற்கு

நான் படமாய் தொங்குவது?

முல்லை'

(2)

A Man to the core

yet

tamed we are

by

Mother

Father

Elder sister, elder brother

Beloved

Higher authority

Wife

Daughter

God, the Omnipotent

A Man to the core

Yet tamed

We are

Mullai Amuthan

ஆண் பிள்ளைதான்

எனினும் அடங்கிப்போகிறோம்.

அம்மாவிடம்,

அப்பாவிடம்,

அக்காள்,அண்ணாவிடம்,

காதலியிடம்,

உயர் அதிகாரியிடம்,

அரசியல்வாதியிடம்,

மனைவியிடம்,

மகளிடம்

எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம்

ஆண் பிள்ளை தான்

எனினும் ,

அடங்கிப்போகிறோம்

முல்லை

THARMINI

 A POEM BY

THARMINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The shore I Am

beyond the reach of Sea and Storm

Those who know not my dream

have forsaken me

My hands turn numb

Escaping the eyes of others

I hide myself inside Darkness

Unknown to others

I dig a pit

The lips that have swallowed things too bitter

too many

I have sealed all too tightly

Throttling with my hands

the throat that has gulped fire

I swoon

Shrunken timeworn fingers

Fingers faking affection

Fingers with chalk-piece coating

Unsafe fingers of yours _

Unreachable to all of them

faraway

deep down

I conceal myself

There is a letter for thee

Torn to pieces my body lies

therein.

Tharmi Ni

கடலும் புயலும்

கரை தொட முடியாதவளாக

நான்

என் கனவறியாதவர்கள்

கை விட்டனர்

என் கைகள் சோர்கின்றன

மற்றவர்கள் காண முடியாமல்

இருளுக்குள் மறைந்து கொள்கிறேன்

எவரும் அறியாத நேரம்

குழியொன்றை வெட்டுகிறேன்

கசப்புகளை விழுங்கிய உதடுகளை

இறுக்கி மூடினேன்

நெருப்பைக் குடித்த தொண்டையை

என் கைகளால் நசித்தபடி விழுகிறேன்

சுருங்கிப்போன முதிய விரல்கள்

நேசமென்ற போலி விரல்கள்

வெண்கட்டித்துகள் படிந்த விரல்கள்

பாதுகாக்காத உங்கள் விரல்கள்

எல்லாம்

தொடமுடியாத துாரத்தில்

ஆழத்துள்

ஒளிந்து கொள்கிறேன்

உங்களுக்கு

ஒரு கடிதம் இருக்கிறது

கிழிபட்டு அதனுள்ளே என்னுடல் கிடக்கிறது.

SHARMILA VINOTHINI

 A POEM BY

SHARMILA VINOTHINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE GREAT GRAND TIMESPACE

The tear-line of the Mother crossing the road

in the all too dense rain of ’Karthigai’

that the pregnant sky

pouring incessantly

dissolves and disappears.

The droplets of sand scattered from the tombs

dug and thrown away

sobs dissolving in the rain

Remembering the flowers strewn some day far away

the ‘Poovarasu’ by the fence

showers its leaves and swings its branches.

Words uttered inside mouths shut

and songs sung

light the lamp in hearts aplenty.

In the smiles that the faces seen in the wreckage

attacked and smashed

give out

the great grand Timespace is resurrected.

• Whoever it be, after death the body should be treated with due respect and dignity. This is the hallmark of human excellence. And, this is the greatest virtue and the noblest trait of the soldiers of a Land.

SHARMILA VINOTHINI.

காலப் பெருவெளி

கருக்கொண்ட வானம்

இடைவிடாது பொழிகின்ற கார்த்திகை அடைமழையில்

சாலையைக் கடக்கின்ற தாயின் கண்ணீர்க்கோடு

கரைந்து மறைகின்றது.

தோண்டி எறியப்பட்ட கல்லறைகளில் இருந்து

சிதறி விழுந்த மணற்துளிகள்

மழையில் கரைந்து அழுகின்றன.

அன்றொருநாள் தூவப்பட்ட

பூக்களின் நினைவுகளில்

வேலியோரப் பூவரசு

இலைகளைச் சொரிந்து

தன் கிளைகளை அசைக்கின்றது.

மூடிய வாய்களுக்குள் பேசப்படும் வார்த்தைகளும்

இசைக்கப்படும் கீதங்களும்

உள்ளங்களில் தீபம் ஏற்றுகின்றன,

அடித்தும் உடைத்தும் வீசப்பட்ட

சிதிலங்களில்

தெரிகின்ற முகங்களில்

சிந்தப்படும் புன்னகையில்

உயிர்க்கிறது காலப்பெருவெளி.

சர்மிலா வினோதினி.

யாராக இருந்தாலும் மரணத்தின் பின்பு அந்த உடலுக்குரிய மரியாதையை செலுத்துவது மனித மாண்பு, அதுவே ஒரு நாட்டு வீரனின் உன்னத பண்பும் உயரிய ஒழுக்கமுமாகும்.

SAFNAS HASIM

 A POEM BY

SAFNAS HASIM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.

She asks me to blow air on her

fanning her from the burning heat of childbirth

From the amniotic fluid

that tear into shreds

milk and minuscule faeces

dangle.

2.

For the swelling finger-shoot

they have torn and kept open

the abdomen

as far as the hand can reach.

The baby’s feet kicking the

abdomen-skin

protruding amidst the sutures

were scar-borne.

3

I hear her through metallic sounds.

In the baby’s sobs

sounding Bronze

sounding Brass

pains one by one

fall upon the warehouse

All along the surgery-span

throughout the surrounding

bloody walls thereon

sobs of metallic sound

resound.

Safnas Hasim

1.

பேறுகால வெப்பத்திலிருந்து

அவளை ஊதிவிடச்சொல்கிறாள்.

நாராக கிழியும் மல்லிலிருந்து

பாலும் பிஞ்சு மலமும்

தொங்குகின்றன.

2.

திரண்டெழும் விரல்பிஞ்சுக்கு

கையெட்டும் தூரம் வரை

வயிற்றைக் கிழித்து தைத்திருந்தனர்.

தையல் நடுவில்

பிதுங்கும் வயிற்றுத் தோலில்

எட்டி உதைத்த சிசுப் பாதங்கள்

வடுவுற்றிருந்தன.

3.

லோக சத்தங்களிலிருந்து

அவளை செவிமடுக்கிறேன்.

வெண்கலமாய்

பித்தளையாய்

குழந்தை விசும்பலில்

ஒவ்வொன்றாய் வலிகள்

துண்டுபட்டுக்கிடக்கின்ற

கிடங்கில் மேல்

அறுவை நேர ஆயிடையில்

விழுகின்றன.

சுற்றி ரத்தச் சுவரெங்கும்

எதிரொலிக்கின்றன

உலோக சப்த விசும்பல்கள்.

சப்னாஸ் ஹாசிம்