A POEM BY
RAMESH PREDAN
Leeches are sticking
in all the corners of your body
A massive spider upon the cleft of your thighs
Streaks of sorrow on your countenance
The glow in your eyes have dimmed
as the earthen lamps about to die out
Your lips retain the same luscious beauty
Honey divine beyond history’s domain
Suffice indeed
to wade through the remaining centuries
alive and kicking.
You are the primordial beauty
wandered all over the Indus valley.
You arrived on foot
to the seashore of Arikamedu.
Wherever you go
peacocks would pursue thee.
Puduchery sky is woven with peacock plumes.
The butterfly with your name drawn on its wings
not being aware of it, nor realizing it
flies away from one continent to another.
In Arikamedu the sun stands still in the same spot
where it dawned
not moving at all till dusk
The same rain that poured in Indus valley that day
Is pouring upon the ‘Yavana settlement’ now.
All over the historical age
Your honeyed fragrance.
In the buried cities
our spirits of previous births
wander in despair.
Their wavelength after five thousand years
gel well just in this century with us.
They wish to hug themselves close
through our torsos.
The tormenting lust blocked and postponed for centuries
should be realized here and now.
Alas, we should stand with them, aiding them
Your face _
the honey-pot of Indus valley
Placing my mouth upon the lips
I suck Time
The softness of flesh
Fire’s stickiness
The cinder of burning liquid hardening into
rock
Digging out the buried region I am going to cook again.
The burial pots wherein spirits of the dead lie deep down
are rolling in Arikamedu.
Near the Arikamedu shore
carrying the burial pots on the back of camels
I embark on a travel in search of a land
not eaten by the sea.
A camel burnt alive
runs helter-skelter
with directions shaking and shattering.
With the fire subsiding and dying out
the spirits eat
the meat
no more hot.
உன் உடம்பின் எல்லா மூலைகளிலும்
அட்டைகள் அண்டிவிட்டன
தொடைகளின் கவையில் பெரிய சிலந்தி
முகத்தில் சோகத்தின் ரேகைகள்
கண்களில் ஒளி அணையவிருக்கும்
அகல்களைப் போல குன்றிவிட்டது
உனது உதடுகளில்மட்டும் அதே வனப்பு
வரலாறு கடந்து மிளிரும் தேன்
அவை எனக்குப் போதும்
எனது மிச்ச நூற்றாண்டுகளை வாழ்ந்து முடிக்க
சிந்து சமவெளியில் திரிந்த ஆதி அழகி நீ
நீ நடந்தே வந்து சேர்ந்தாய்
அரிக்கமேட்டுக் கடற்கரைக்கு
நீ போகும் திசையெல்லாம்
உன்னைப் பின் தொடர்ந்து வரும்
மயில்கள்
புதுச்சேரி வானம்
மயில் தோகைகளால்
வேயப்பட்டிருக்கிறது
இரண்டு எழுத்துக்களாலான உனது பெயரை
தன் இறகுகளில் வரையப்பட்ட வண்ணாத்தி
அதை அறியாமல் உணராமல்
கண்டம் விட்டு கண்டம் தாண்டிப் பறக்கிறது
அரிக்கமேட்டில் பரிதி
உதித்த இடத்திலேயே
நாள் முழுதும் நகராமல் நிற்கிறது
சிந்து சமவெளியில் அன்று பெய்த அதே மழை
அரிக்கமேட்டு யவனக் குடியிருப்பின்மீது
இன்றும் பெய்துகொண்டிருக்கிறது
வரலாற்றுக் காலம் நெடுகிலும்
உன் வாசனைத் தேன்
புதையுண்ட நகரங்களில் நமது கடந்த ஜென்மங்களின் ஆவிகள் நிராசையோடு அலைகின்றன. அவற்றின் அலைவரிசை ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்த நூற்றாண்டில்தான்
நம்மோடு ஒத்துப்போகிறது. நம் உடம்புகளின்மூலம் தம்மைத் தழுவிக்கொள்ள அவை விழைகின்றன.
நூற்றாண்டுகளாய்த் தடைபட்டுத் தள்ளிப்போன இச்சை இன்று இக்கணம்
நிறைவேற வேண்டும்.
பாவம், அவற்றிற்கு நாம்
துணை நிற்க வேண்டும
உன் முகம்
சிந்துவெளியின்
தேன் குடுவை
உதடுகளில் வாய் வைத்து
காலத்தை உறிஞ்சுகிறேன்
தசையின் மிருது
தீயின் கொழகொழப்பு
எரியும் திரவம் படிகமாய் இறுகிய
கங்கு
புதைந்த சமவெளியைத் தோண்டியெடுத்து
மீண்டும் சமைக்கப் போகிறேன்
புதையுண்ட உடல்களின் ஆவிகள்
அடைந்த தாழிகள் ஆதிச்சநல்லூரில் உருள்கின்றன
அரிக்கமேட்டுக் கரையோரம்
ஒட்டகங்களின்மீது
தாழிகளை ஏற்றிக்கொண்டு
கடல்காணா தேசத்தைத் தேடி பயணிக்கிறேன்
உயிரோடு கொளுத்தப்பட்ட ஒட்டகம் ஒன்று
திசைகள் தெறிக்க ஓடுகிறது
தீயணைந்து அடங்கி ஆறிய கறியை
ஆவிகள் புசிக்கின்றன.
(அவன் பெயர் சொல், நாவல், அகரம், 2014.)
%20-%20JPEG.jpg)