KANAGA BALAN

 A POEM BY 

KANAGA BALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE FOUNT OF FAMISH

To have at least one square meal a day

Her entire day is sacrificed

Thus her days remain incomplete

And anguished utmost.

The trader who throws away

the bread-slices of the previous day

has not except the intention of removing it

any concern for the beggar woman.

Instead of closing the eyes

paled beneath the sky-roof

playing hide and seek with it

having the very life grabbed

in its mouth

The night of deadly hunger is spent.

In her long journey with

hands extended in begging

never brought down

as baby kangaroo

inside the cradle of her bosom

her son

This fountain that never subsides

needs in succession

something to eat and digest

Is it correct to give as answer

to the mathematical equation

of dawn

sunlight alone?

பசி ஊற்று

முவ்வேளைக்கு ஒருவேளையேனும் சாந்தப்படுத்த

முழுநாளையும் காவு வாங்கி

முழுமை கொள்ளாது தவிக்கிறது

அவளின் நாட்கள்

நேற்றிரவு மீந்த ரொட்டித்துண்டுகளை

வீதியெறியும் வியாபாரிக்கு

அப்புறப்படுத்தல் ஒன்றேயன்றி

அக்கறையில்லை கையேந்துபவளின் உணவுத்தேவை

வானக்கூரையின் கீழ்

வெளிறிய விழிகளை

மூடுதலின்றி வேடிக்கை காட்டி

உயிர் கவ்விக் கழிகிறது

அகோரப் பசியிரவு

ஏந்திய கைகளை

கீழிறக்குதலின்றி தொடரும்

அவளின் நீள் பயணத்தில்

மார்புத் தொட்டிலுக்குள்

கங்காரு குட்டியாய் மகன்

அடங்குதலில்லா அந்த ஊற்றுக்கு

அடுத்தடுத்து தேவையாகிறது

செரித்துக்கொள்ள சிற்றுணவு

விடியலின் கணக்குக்கு விடையாகச்

சூரிய ஒளியை மட்டும் சொன்னால் எப்படி?

கனகா பாலன்

KANAGA BALAN'S TWO POEMS

TWO POEMS BY 

KANAGA BALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Nowhere there is relief for my self

As the mirage that offers
the illusion of water that is not
and so drags me on
So your countenance
confronting me
all along.

As the vital need of the tongue
anguished across the desert driest
Your memory that trickles
is but a perennial stream for me.

Wherever you are
remain there always.
Let your hands alone be
outstretched in my direction
facilitating embrace.

கனகா பாலன்
May 6 at 7:54 PM •

எங்கேயும் வைத்திருக்கப்படவில்லை

எனக்கானதொரு இளைப்பாறுதல்...

இல்லா நீரினை

இருப்பில் காட்டி

இழுத்துச் செல்லும் கானலையொத்தே

வந்து நிற்கிறது நின்முகம்

வழியெங்கிலும்...

வறட்சிப் பாலையில்

உழன்று கிடக்கும் நாக்கின்

அவசியத் தேவையாய்

சொட்டிடும் உந்தன் நினைவோ

பெருஞ் சுனையெனக்கு...

எங்கிருக்கிறாயோ?

அங்கேயேயிரு...!

அணைத்தலுக்கு வாட்டமாய்

கரங்கள் மட்டும்

எனதின் திசையாகட்டும்...!

***

2. ROLE-PLAY

In her wholesome forehead

She had extended the distance of her kumkum’s curve
more than usual
and had made it slightly different.
In her attires nowhere any tear
could be seen …..
In her limbs too she remained all clean…

With no distinct body-language of any sort
With her ever smiling face
Heeding to her heart’s dictate
She was extending her hands…..

Going to every house
She begs saying that she needs to
buy milk biscuit and butter biscuit for her baby
sleeping there so drained in hunger.

There is cloth for wearing
Shelter to sleep
But food to eat….?

Who at all can discern
the salt of tears that the inner sobs
of those characters broken and shattered
in roles unbecoming
shed in enduring pain.

கனகா பாலன்

April 29 at 8:09 PM •
*போர்த்திய வேடம்*
நிறைந்த நெற்றியில்
செந்நிறக் குங்குமத்தின்
ஆரத் தொலைவை அதிகமாக்கி
இயல்பைவிடச் சற்று வேறுபடுத்தியிருந்தாள்...
உடுத்தியிருக்கும் ஆடைகளில்
கொஞ்சமும் அகப்படவில்லை
எங்கேனும் சிறு கிழிசல்...
அங்கங்களிலும் அழுக்கற்றுத்தான் அவள்...
பிரத்யேக உடல்மொழியின்றி
தனக்கேயானச் சிரித்த முகத்தில்
உள்ளம் கேட்கச் சொன்னதில்
ஏந்திக் கொண்டிருந்தாள் கைகளை...
வாடித் தூங்கும்
மழலைத் தேவைக்கென
பால் பாக்கெட்டுக்கும்
பட்டர் பிஸ்கெட்டுக்குமாய்ச்
சொல்லித்தான் கேட்கிறாள்
வீடு தோறும்...
உடுத்த உடையுண்டு
உறங்க இடமுண்டு
உண்ண உணவு...?
வேண்டா வேடத்தில்
உடையும் பாத்திரங்களின்
உள்ளழுகை உதிர்க்கும்
கண்ணீரின் உப்பறிவர் எவரோ...?
#கனகாபாலன்