JEYADEVAN

 TWO POEMS BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

It is just a lone day

that changes one century into another.

It is but a child which

delivered that old man as such.

The pebble is not inside the river

It is the river which is above.

The lotus bud bloomed somewhere faraway

turned Tuesday into Wednesday.

If your beloved is said to be there

in the yellow spot between evening and night

You would just climb that ladder

and touch the yellow spot – won’t thee

Will you be saying then that the sky

is far too high?

It is in the hybrid mango

the relishing tongue of your grandma

dead long ago

hang on -

Turning words upside down

and reflect on

you would turn

enlightened.

ஜெயதேவன்

ஒரு நூற்றாண்டை

இன்னொரு நூற்றாண்டு ஆக்குவது

ஒரே ஒரு நாள்தான்.

.

ஒரு குழந்தைதான்

அந்தக் கிழவனை பிரசவித்தது.

கூழாங்கல் ஆற்றின் உள்ளே

இல்லை.

ஆறுதான் கூழாங்கல்லுக்கு மேலே

இருக்கிறது.

செவ்வாயை புதனாக்கியது

எங்கோ மலர்ந்த ஏதோ ஒரு தாமரை மொக்கு.

மாலைக்கும் இரவுக்கும் இடைப்பட்ட

மஞ்சள் புள்ளியில்தான்

உங்கள் காதலி இருக்கிறாள் என்றால்

எந்த ஏணியில் ஏறியாவது மஞ்சள் புள்ளியைத் தொடுவீர்கள்தானே

அப்போது வானம் உயரம் என்றா சொல்வீர்கள்?

மரபு திரிந்த மாங்கனியில் இருக்கிறது

என்றோ மாண்டு போன உங்கள்

பாட்டியின் சப்புக் கொட்டிய நாக்கு.

சொற்களை தலைகீழாகப் போட்டு

யோசித்தால்

உங்களுக்கு கிட்டும் ஞான தரிசனம்.

2. SHE CARRYING THE BURDEN OF DISTANCES

Here From inside the Peepal leaves

scattered

In this isolated railway platform

One can hear

The ‘Koo Kuckoo…’ sound of the trains going past

On the railroads

the smell of cities aplenty

Upon the granite seat

the teardrops of those gone

stay on.

Where all each compartment is stationed

there lie abandoned

the love of someone

Amidst each one’s buzzing bees

the calm prevailing till then

flees

The station sans porters

is taken along by every train….

The next train coming

lets it alight on its previous spot again.

How sad that the railway station

that sends one and all

to their respective destinations

has no place to go and call

its own.

தூரங்களை தூக்கிச் சுமப்பவள்

----------------------

தனித்திருக்கும்

இந்த ரயில்வே நடைமேடையில்

உதிர்ந்திருக்கும் அரச இலைகளின்

உள்ளிருந்து கேட்கிறது

கடந்து போன ரயில்களின் கூ எனும்

ஓசை.

தண்டவாளங்களில் வீசுகிறது

பல நகரங்களின் வாசம்.

கிரைனட் அமரிடத்தில் தேங்கி உள்ளன

பிரிந்து சென்றவர் கண்ணீர்த் துளிகள்

ஒவ்வொரு ரயில் பெட்டி நிறுத்துமிடத்திலும் கேட்பாரற்று

உதிர்ந்திருக்கிறது யாரோ ஒருவரின் காதல்.

அவரவர்க்கான பரபரப்புகளுக்கு இடையே விடை பெற்றுப் போகிறது

அதுவரை நிலவிய மெளனம்

போர்டர்கள் அற்ற அந்த நிலையத்தை

தூக்கிக் கொண்டு போகிறது

ஒவ்வொரு ரயிலும்...

அடுத்த ரயில் வந்து இருந்த இடத்தில்

இறக்கிவிடுகிறது அதை.

வருவோரையெல்லாம் பேர் சொல்லி

ஊருக்கு அனுப்பும்

அந்த ரயில் நிலையம் போவதற்கு

சொந்த ஊர் இல்லாதது எத்தனை சோகம்.

ஜெயதேவன்

All reactions:

6

JEYADEVAN

 A POEM BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That she had plucked me from amidst the stars

Mother said

Buying the dreams of flowers

and melting them they had created me

said elder sister.

Slicing from the cloud they shaped me

Grandma averred

and held that because the celestial birds fed me with elixir

I have this marble colour

Of the pearl obtaining from breaking apart oysters myriad

I am the most precious one

And that those born with me

are still inside sharks

Grandpa would declare.

But

My friend Alamu who claims that

she was bought in exchange for bran says….

Sparrow feeds her with honey everyday

She climbs on the river-fish and go to the shop, she says.

The golden tortoise beetles accompany her

till the school and leave her there

As a blossom and at times a jungle

She is

A flute sprouts on her body

every evening.

I

Sitting by the window side

and catching fish in my fantasy -

Even the jelly fish in the tank

Refuse to play with me

Myself turning into a pot-plant

morning and evening

remain lying there

losing the little girl

in me…..

As the inert ball in the marble bowl

remain

My evening Sun

and reposing Sundays

•

நட்சத்திரங்களுக்கிடையே இருந்து என்னைப் பறித்து வந்தததாக அம்மா சொன்னாள்

பூக்களின் கனவுகளை வாங்கி

உருக்கி என்னைச் செய்ததாய்

அக்கா சொன்னாள்

மேகத்திலிருந்து வெட்டி எடுத்து

செய்ததாகவும்

தேவலோகப்பறவைகள் அமுதம்

ஊட்டியதால்தான் எனக்கு இந்தப்

பளிங்கு வண்ணம் என்றும்

பாட்டி சொன்னாள்

கோடி சிப்பிகளை உடைத்து எடுத்த

முத்தில் நான் ஆணி முத்தென்றும்

என்னோடு பிறந்தவர்கள் இன்னும்

சுறாமீன்களுக்குள் இருக்கிறார்கள் என்றும் தாத்தா சொல்வார்

ஆயின்

தன்னைத் தவிட்டுக்கு வாங்கி வந்ததாக சொல்லிக்கொள்ளும்

என் சிநேகிதி அலமு சொல்கிறாள்....

தினமும் அவளுக்குத் தேனூட்டி விடுகிறதாம் சிட்டுக்குருவி

அவள் ஆற்றுமீன்களின் மேலேறி

கடைக்குப் போகிறாள்

பொன்வண்டுகள் பள்ளிவரை

வந்து அவளை விட்டுவிட்டுப் போகின்றன

அவள் ஒரு பூவாகவும் சமயங்களில் காடாகவும் இருக்கிறாள்

ஒரு புல்லாங்குழல் பூத்துவிடுகிறது அவள் உடலில்

ஒவ்வொரு மாலைப்பொழுதிலும்

அடுக்குமாடி ஜன்னலோரம் அமர்ந்தபடி கற்பனையில் மீன்பிடிக்கும் என்னோடு

விளையாட மறுக்கின்றன

தொட்டியின் ஜெல்லிமீன்கள் கூட...

நானே தொட்டிச் செடியாகி

இரவும் பகலும் கிடக்கிறேன்

கிடந்த இடத்தில் கிடந்து

என்னுள் இருக்கும் சிறுமியை

தொலைத்துவிட்டு

பளிங்கு கிண்ணத்தில் இருக்கும்.

அசையாத பந்தாய் நிற்கிறது

என் மாலைச்சூரியனும்

என் விடுமுறை ஞாயிறுகளும்

--------------------------------

ஜெயதேவன்

JEYADEVAN

 TWO POEMS BY

JEYADEVAN

Translated into Tamil by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Even now the same Rain pours

The pools and ponds get filled up

As always water all over the street

Whither gone my paper boats

The sea same as ever

So do the waves

Sand the same

Whither gone my sand castles

Dragonflies the same as before

Butterflies too remain the same

Sparrows fly as usual

Gone with the wind my hunt for insects.

The same foot-ball ground

River the same as ever

and so the sea-shells.

The slider too intact

Whither gone my sport

Fresh-water fish remain the same

So do the sludge-crabs

and the Spring-water – all that

Whither gone my dancing heart

Ever blooming Datura flowers

So the Cactus plant as ever

Reed-grass the same

Whither gone my amity with Vegetation

Wicker-kites call me aloud

Garden-lizard, Beetle

invite me heartily

Even the wind loves me so much

Time alone beyond my reach.

இப்போதும் அதே மழை பெய்யத்தான் செய்கிறது

இப்போதும் குளம் குட்டை

நிறையத்தான் செய்கிறது

எப்போதும் போலவே தெருவெல்லாம் தண்ணீர்

எங்கே போயின என்

காகிதப் படகுகள்

இப்போதும் அதே கடல் கடல்தான்

இப்போதும் அதே அலை அலைதான்

எப்போதும் போலவே

மணல் மணல்தான்

எங்கே தொலைந்தன

என் மணல் வீடுகள்

அன்று போல்தான் இன்றும்

தட்டான் பூச்சிகள்

அன்று போல்தான் இன்றும்

பட்டாம்பூச்சிகள்

சிட்டுக்குருவிகள் என்றும்

போலவே பறக்கின்றன

சொல்லாமல் போய் விட்டது

என் பூச்சி வேட்டை

அதே கால்பந்து மைதானம்

அதேபோல்தான் ஆறும்

கிளிஞ்சல்கள்

அதே போல்தான் சறுக்குப் பலகைகள்

ஆயினும் எங்கே போயின

என் விளையாட்டு

என்றும் போல்தான் ஆற்று மீன்கள்

என்றும் போல்தான் சேற்று

நண்டுகள்

என்றும் போலவே ஊற்றுத்

தண்ணீர்

ஆடும் மனம் எங்கே ஓடி விட்டது

இப்போதும் பூக்கின்றன

ஊமத்தம் பூக்கள்

இப்போதும் காய்க்கின்றன

கள்ளிச் செடிகள்

எப்போதும் போல்தான்

நாணற்புற்கள்

எங்கே தாவரங்களுடனான

என் சிநேகம்

ஓலைக் காற்றாடிகள் என்னை

உரக்க அழைக்கின்றன

ஓணான் வண்டுகள்

என்னைக் கூவி அழைக்கின்றன

காற்றும் கூட என்னைக் காதலிக்கிறது

காலம் மட்டும் என் கைக்கெட்டா தூரத்தில்

ஜெயதேவன்

(2)

Even after it had flown away

the branch where the bird sat upon

and was swinging for a short while

has it still there swaying on and on

Even after grandpa rose and left

the warmth of the chair has him there still

Even after moving apart after copulating

there remains a little sex left incomplete.

Even after returning to her in-laws’ house

a daughter very much remains in her parental home.

Even after the leader has finished delivering his speech

and the crowd dispersed

He continues discoursing with those

who attended the meeting.

Even after the rain has stopped

it keeps raining in the heart.

All that are over are not that absolute

For End is ever an infinite.

பறவை ஊசாலாடிவிட்டு பறந்த

கிளையில் இன்னும் ஆடிக் கொண்டிருக்கிறது பறவை.

தாத்தா அமர்ந்திருந்து எழுந்த பின்னிருக்கும் நாற்காலி சூட்டிலும்

தாத்தா இருக்கிறார்.

கலவி முடிந்து விலகிய பின்னும் கொஞ்சம் எஞ்சியே இருக்கிறது நிறைவுறாத கலவி.

திருமணம் முடிந்து கணவன்

வீடு சென்ற பின்னும் மகள் இருக்கிறாள் பிறந்த வீட்டில்.

தலைவன் பேசி முடித்து கூட்டம்

கலைந்த பின்னும் இன்னும்

பேசிக் கொண்டே இருக்கிறான்

வந்தவரிடையே.

மழை நின்ற பின்னும்

மழை பெய்யவே செய்கிறது

மனதில்

முடிந்தவையெல்லாம் முற்றும் அல்ல

முற்றும் என்பது என்றும்

முடிவுறாதது.

ஜெயதேவன்

JEYADEVAN

 TWO POEMS BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) A CUP OF LOVE

The love of one and all

are not the same

The love of some women

is like the flower with worm-snake

In laughter it is flower

If provoked, snake for sure

The love of some

is like nail-polish

Excessively elegant

Those who love in-depth

just as relishing a cup of tea

would each day leave behind

dove-feathers

on the shore where they sat and conversed

Just the way the parrot is reared with

feeding milk

Love nurtures one

feeding emotions

As cotton with the shell opened

it might also run off one fine evening

Consummate love is like the water

flowing along the canals and joining the river

Tiger’s roar

Snail’s crawl

Butterfly’s perch

Stallion’s leap

So the lovers would be in

acts myriad

But

Love is like a glass vase

that is there always

expecting ever a finger

awaiting the opportune moment to push it

Just as the deer-skin contains in it

the body-heat of he who sat upon and left

the forever young love

would stealthily store the kisses

exchanged by lovers

For he who has not loved

Time has in store

a useless walking-stick

and an umbrella unfurled.

ஒரு கோப்பை காதல்

எல்லோருடைய காதலும்

ஒரே மாதிரி இருப்பதில்லை

சில பெண்கள் காதல்

பூநாகம் மாதிரி

சிரித்தால் பூ

சீண்டினால் நாகம்

சிலருடைய காதல் நகப்பூச்சு மாதிரி

நளினமாய் இருக்கும் மிகமிக

கோப்பை தேநீரை ரசித்துக் குடிப்பவர் போல

அனுபவித்துக் காதலிப்பவர்

ஒவ்வொரு நாளும் விட்டுச்

செல்வார்கள் புறா இறகுகளை

அமர்ந்து பேசிய கடற்கரையில்

கிளிக்கு பால் ஊட்டி வளர்ப்பதுபோல

உணர்வுகளை ஊட்டிஊட்டி

வளக்கும் காதல்....

ஓடு திறந்த பஞ்சுபோல

ஓடவும் கூடும் ஒரு பொன்னந்தி பொழுதில்

வாய்க்கால் வழி ஓடி ஆற்றில் கலக்கும் தண்ணீர் போன்றது

பக்குவப்பட்ட காதல்

புலியின் உறுமல்

நத்தையின் ஊர்தல்

பட்டாம்பூச்சியின் அமர்தல்

குதிரையின் பாய்ச்சல்

என வெவ்வேறு இயக்கத்தில்

இருப்பார்கள் காதலர்கள்

ஆனால்

காதல் என்பது எப்போதும் இருக்கும்

கண்ணாடி குடுவை போல

தட்டிவிடத் தயாராய் ஒரு விரலை

எதிர் பார்த்து

தன் மேல் அமர்ந்துவிட்டுப் போனவன் உடல் சூட்டை

மான் தோல் வைத்திருப்பதுபோல

காதலர் இட்ட முத்தங்களை தன்னுள்

பதுக்கி வைத்திருக்கும்

இளமையான காதல்

காதலிக்காதவனுக்கு எப்போதும்

வைத்திருக்கும் காலம்

ஒரு உதவாத கைத்தடியையும்

விரிக்காத குடையையும்

ஜெயதேவன்

(2)

A house remote

Aloneness absolute

You feel as if someone is seated

in the empty chair

The strands of downpour so torrential

chat with you as a close pal

When all at once the rain stops

You feel as if you have lost a friend

who is bidding adieu.

When it is evening

in the aroma blowing

from somewhere

of Manoranjitham flower

Do you inhale the odour

of Vanaranjani sister

who set herself aflame

Does your heart hear the tinkling anklets

sporadically

A blank sheet stirs

as if someone is leafing through the pages

of your diary

Something eerie

You turn a little jittery

With your pen you launch

the first line of your poetry

The feeling of someone peeping intensely

and reading from behind

engulfs thee.

At the gate a thudding nose

Someone seems like removing the footwear

and entering inside.

Mind turning murkier

you feel the strolling time of the ghost

mentioned by grandma

in your childhood

has arrived.

For sure,

the fruiting stage

of your coming of age

for evolving into a poet

is all set

in right earnest.

•

ஒதுக்குப்புறமான வீடு

எவருமற்ற தனிமை

காலியாய் உள்ள நாற்காலியில் யாரோ அமர்ந்திருப்பது போல்

உணர்கிறீர்கள்

அடை மழைத் தாரைகள் நண்பனைப்

போல் உங்களிடம்

பேசுகின்றன

சட்டென மழை விட்டதும்

விடைபெற்றுப் போகின்ற ஒரு நணபனை இழந்தது போல் கருதுகிறீர்கள்

மாலையானதும் எங்கிருந்தோ வீசும்

மனோரஞ்சிதத்தில்

தீக்குளித்த வனரஞ்சனி அக்காவின்

வாசம் வீசுகிறதா

விட்டு விட்டு கொலுசொலி கேட்பதாக

மனதில் படுகிறதா

ஒரு வெற்றுத்தாள் அசைகிறது

யாரோ ஒருவர் உங்கள் டைரியை

புரட்டுவது போல் ஒரு அமானுஷ்யம்

உங்களுக்கு லேசான திகில்

எழுதுகோலில் கவிதையின் முதல்வரியை துவக்குகிறீர்கள்

பின்னிருந்து எவரோ உற்று வாசிக்கும் உணர்வு வருகிறது

வெளிவாசலில் சரட்டெனும் ஒலி..

யாரோ செருப்பை கழற்றிவைத்து

உள்ளே நுழைவது போல் படுகிறது

மசங்க ஆரம்பித்ததும் பாட்டி பால்யத்தில் சொன்ன பேய் நடமாடும்

நேரம் வந்து விட்டதாக நினைக்கிறீர்கள்

சந்தேகம் வேண்டாம் நீங்கள் கவிஞனாவதற்கான

பூப்பு உங்களில் பூக்கத் துவங்கிவிட்டது.

ஜெயதேவன்