LAKSHMI MANIVANNAN

 A POEM BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE TRAVEL OF

A HUNDRED RUPEE NOTE

In the glow of dreamy dusk

the express train

with the howl filled with the wails of parting

gets ready to set out.

From his place tastes sour

Sankaravadivu climbs into the train

with his travel-box full of memories.

To his city sans

lavatory

Carrying in his heart

the room where too many sleep.

Sankaravadivus journey starts

shearing the sharp of the train’s shrieks.

Outside the moving train

the hand of the one

bidding a ritual farewell

insisting upon accepting the hundred rupee note

unwillingly by him

refuses to extend

In the recess appearing in the all too taut heart

of Sankaravadivu moaning there

“Oh, don’t want”

the hand extended unwillingly

makes a hasty retreat.

Seeing the distance of the tail end of the train

seen

and heaving a sigh

the hundred rupee not given

flutters all through Sankaravadivu’s journey

as a butterfly caught inside a compartment

buzzing and booming

along with the pale dreams of his cabin

sans toilet, turned sour.

Lakshmi Manivannan

பயணம் செய்யும் நூறு ரூபாய் நோட்டு

மயக்கம் மூண்ட ஒரு சாயுங்கால ஒளியில்

விரைவு ரெயில்

பிரிவின் ஓலம் நிறைந்த ஊளையுடன்

நிலையத்திலிருந்து தயாராகிறது.

கசந்த ஊரிலிருந்து

சங்கரவடிவு

நினைவுகள் அடைக்கப்பட்ட

பயணப்பெட்டியோடு

ரெயிலேறுகிறான்.

கழிப்பறையற்ற தனது நகரம் நோக்கி

பலர் தங்கும் அறையை

மனம் சுமந்து

சங்கரவடிவின் பயணம்

ரெயில் பயண ஓலத்தின் கூர்கிழிக்க

துவங்குகிறது .

நகரத் தொடங்கிய

ரெயிலுக்கு வெளியே

வெறுமை ததும்பும் வழியனுப்புதலோடு

தர விருப்பமற்ற நூறு ரூபாய் நோட்டைப்

பெற்றுக் கொள்ளச் சொல்லி

வற்புறுத்தும் வழியனுப்புபவரின் கரம்

நீள மறுக்கிறது .

' வேண்டாம் வேண்டாம் ' என

முனகிய சங்கரவடிவின் மனஇறுக்க இடைவெளியில்

தர விருப்பமற்று நீட்டிய கரம்

பின்னகர்கிறது.

கடைசி ரெயில்பெட்டியின்

தொலைவு கண்டு

பெருமூச்சு விட்ட பின்

கொடுக்கப்படாத நூறு ரூபாய் நோட்டு

ரெயில் பெட்டிக்குள் சிக்குண்டு பறக்கும்

பட்டாம்பூச்சியென

சங்கரவடிவின் பயணம் முழுவதும்

குருகுருத்து அலைகிறது

கழிப்பறையற்றுக் கசக்கும்

வெளிறிய தன் அறைக் கனவுகளோடு...

( மீள் )

[ "வீரலெட்சுமி" கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து - 2003 ]

LAKSHMI MANIVANNAN

 TWO POEMS BY 

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

At dusk

the lone tree standing by the roadside

brims with the chirping of birds

Vehicles unmoved

move on swiftly.

Carrying the tree with all its resonance

I am returning home.

With chunks of road

keep falling en route

Entering inside

the jungle fills my habitat.

Lakshmi Manivannan

•

அந்தியில் பறவைச் சத்தத்தால்

நிறைகிறதிந்த நெடுஞ்சாலையோரம்

நிற்கும் தனிமரம்

பொருட்படுத்தா வாகனங்கள்

விரைந்து கடக்கின்றன

தனிமரத்தை சப்தத்தோடு

எடுத்து

வீடு திரும்பிக் கொண்டிருக்கின்றேன்

நெடுஞ்சாலை துண்டு துண்டாக

வழிநெடுக

விழுந்து

கொண்டேயிருக்க

வீட்டுக்குள்

வந்து நிறைகிறது

காடு.

(2)

IF ELEPHANT COMES 

A CHILD I BECOME

(1)

Many a wagon pass by
The road remains firm, unperturbed
The road that says not anything
Even when a heavy vehicle speeds past
Says ‘O, it pains’
In the small accident
Of he who stepped out
So very angry.

(2)

The tourist van carrying school children
Howling all the way
The highway
Turns happiness-personified.

(3)

At day break
The road is different
During day time
The road is different
The twilight-road is different
The road of midnight
Is the heart.

(4)

It is but the road that says
that the taste of dog urinating
and that of the boy
are dissimilar always.

(5)
In this bazaar
As intestine
The highways
lies in the middle

(6)
They would close the shops
I would return home
Then what would you be doing at night
I ask the road
I would go to the sky
It replies.

(7)

For seeing a peaceful highway
We need to wait for the whole day.

(

This bazaar road loves so much
the humans.

(9)

Do you sleep I asked
During daytime I would sleep
At night I stay awake
says the road.

(10)

If so, who are you, respected road
For all those in the market
Stomach
I am

(11)

In the temple tower glow
I would dream
If elephant comes
A child I become
I would ascend the rear seat of the Scooty
steered by a young woman.
Oh is it why she is such a beauty?
He who has a roadside shop
is a friend
if having a shop in a lane
Beloved then.

Lakshmi Manivannan
•
ஆனை நடந்தால் குழந்தையாவேன்
1
எத்தனையோ வாகனங்கள் கடக்கின்றன
சாலை அழுத்தமாக இருக்கிறது
கனரக வாகனம் கடக்கும் போதும்
ஒன்றுமே சொல்லாத
சாலை
கோபத்தில் வந்தவனின்
சிறு விபத்தில்
ஓ ...
வலிக்கிறது
என்கிறது

2
பள்ளிக் குழந்தைகள்
ஊளையிட்டுச் செல்கிற
சுற்றுலா
வாகனம்
குதூகலமடைகிறது
சாலை

3
விடியலில் சாலை வேறு விதம்
பகலில் சாலை வேறு விதம்
சாயுங்கால சாலை வேறு விதம்
நள்ளிரவின் சாலை
இருதயம்

4
நாய் சிறுநீர் கழிப்பதும்
பையன் சிறுநீர் கழிப்பதும்
சுவை ஒன்றுபோலில்லை
என்று சொல்வதும்
சாலை தான்

5
இந்த பஜாரில்
குடல் போலும்
நடுவில்
படுத்திருக்கிறது
நெடுஞ்சாலை
6
கடைகள் அடைத்துவிடுவார்கள்
நான் வீட்டுக்குச் சென்று விடுவேன்
பின்னர் இரவில்
என்ன செய்வீர்கள்
என்றேன் சாலையிடம்
ஆகாயத்துக்குச் சென்று விடுவேன்
என்கிறது சாலை

7
மன நிம்மதியோடு இருக்கும் சாலையை காண
ஒரு நாள் முழுதும் காத்திருக்க வேண்டும்

8
மனிதர்களை இஷ்டத்திற்குப் பிடித்துப் போயிருக்கிறது
இந்த பஜார் சாலைக்கு

9
உறங்குவீர்களா என்றேன்
பகலில் தூங்கி விடுவேன்
இரவில் விழித்திருப்பேன்
என்கிறது சாலை

10
அப்படியானால் நீங்கள் யார் சாலையாரே ...
பஜாரில் உள்ள அத்தனைபேருக்கும்
நானே
வயிறு

11
கோபுர விளக்கொளியில்
கனவு காண்பேன்
ஆனை நடந்தால் குழந்தையாவேன்
ஸ்கூட்டியோட்டிக் செல்லும் யுவதியின்
பின்னிருக்கையில்
ஏறி அமர்வேன்
அதனால்தான் அவள் அத்தனை அழகு ?
ரோட்டோரத்தில்
கடை வைத்திருப்பவன்
நண்பன்
சந்தில்
கடை வைத்திருந்தால்
காதலி

LAKSHMI MANIVANNAN

 TWO POEMS BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

(1) FOUR MOTHERS

That Mother

lies huddled in one corner of the patio.

First she got rid of the child in her.

In the place left by the child

the Mother’s face is radiant.

That Mother is sitting in a chair

With the trail of the little girl of heart

going away

absolutely jubilant

the emerging Word.

That Mother

is knitting Mat.

After sending away her mother-in-law

who was in her heart

being close to her now

the present Mother.

That Mother

Is sitting in the shrine’s ‘prakaaram’

After relinquishing everything

glows with all love

Her Fire.

Lakshmi Manivannan

நான்கு தாய்மார்கள்

அந்த தாய்

திண்ணையின் ஓரத்தில்

சுருண்டு படுத்திருக்கிறாள்

முதலில் தனக்குள்ளிருந்த குழந்தையை

வெளியேற்றினாள்

குழந்தை விட்டு வெளியேறிய இடத்தில்

பிரகாசமாயிருக்கிறது

தாயின் முகம்

அந்த தாய் நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறாள்

மனதின் சிறுமி வெளியேறிய தடத்துடன்

பூரித்துப் போயிருக்கிறது

வெளிப்படும்

சொல்

அந்த தாய் ஓலைக்கீற்றில்

பாய் முடைந்து கொண்டிருக்கிறாள்

தனது உள்ளத்தில் இருந்த மாமியாரை

வெளியேற்றிய பின்னர்

அவளிடம்

ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள்

இப்போதைய

அன்னை

அந்த தாய் பிரகாரத்தில்

வந்து அமர்ந்திருக்கிறாள்

அனைத்தையும் வெளியேற்றிய பின்

காதலுடன்

சுடர்கிறது

அவள் நெருப்பு.

(2)

‘KOLAMS’ DRAWN BY VIJI

Kolams drawn by Viji

have four flowers in the centre.

There would be hues.

Even when they are not

the magic of having colours

in the Kolam

Viji alone knows.

While sprinkling water

the silhouette of the Kolam to be drawn

would surface within

God would be meditating.

The brilliance of Viji’s Kolangal

is too well known to one and all.

Forever in a delicate swirl

climbing up the road and alighting

Viji conceals herself

or comes out

In that for my nostrils

wild animals roar

their odour

Elephant’s trail

in eyes

That alone she draws

with her flesh

Gods alight in that curve.

They know perfectly well

that the place is meant for them.

It is for extinguishing the forest fire

first and foremost

Viji sprinkles water.

விஜி வரையும் கோலங்கள்

விஜி வரையும் கோலங்கள்

மையத்தில் நான்கு மலர்கள் கொண்டவை

வண்ணங்கள் இருக்கும்

இல்லாமல் இருக்கும் போதும்

வண்ணங்களை கோலத்தில் அமரச் செய்யும் வித்தை

விஜி மட்டுமே அறிந்தது

நீர் தெளிக்கும் நேரம் மனதில்

வரையவிருக்கும் கோலம் நிழலாடும்

தியானத்தில் இருக்கும்

தெய்வம்

விஜி வரையும் கோலங்களின்

சிறப்பு யாவரும் அறிந்ததே

எப்போதும் சாலையில் மேலேறி இறங்கும்

ஒரு நாசூக்கான சுற்றில்

விஜி ஒளிந்து கொள்கிறாள்

அல்லது வெளிப்படுகிறாள்

அதில் எனது நாசிக்கு

காட்டு விலங்கின் உறுமல் சப்தம்

மிருக வாசம்

கண்களில்

யானைத் தடம்

அதனை மட்டும் அவள்

தன்தசை கொண்டு

வரைகிறாள்

தெய்வங்கள் அந்த வளைவில்

வந்தமர்ந்து கொள்கின்றன

அவற்றுக்கு அவ்விடம் தாங்கள் அமர வேண்டியது

என்பது கச்சிதமாக

தெரிந்திருக்கிறது

காட்டுத் தீயை அணைப்பதற்குத்தான்

விஜி முதலில் தண்ணீர்

தெளிக்கிறாள்

-லக்ஷ்மி மணிவண்ணன்

LAKSHMI MANIVANNAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

LAKSHMI MANIVANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In between one rain

and the next one

I walked a little distance and returned.

Now

Connecting the distance in between

The next rain is pouring.

Casting aside the rain

I look at the distance

in-between

once again.

On saying ‘Rain”

rains

the Great Grand Rain

this was the rain there yesterday too

and the rain of tomorrow

and also

the rain that is to be rained

connecting the distance between

the two rains.

ஒரு மழைக்கும்

அடுத்த மழைக்கும் இடையில்

சில தூரம் சென்று திரும்பினேன்

இப்போது

இடைப்பட்ட தூரத்தை இணைத்து

மறுமழை

பெய்து கொண்டிருக்கிறது

இடைப்பட்ட தூரத்தை மேலுமொருமுறை

மழை விலக்கிப் பார்க்கிறேன்

பெய்யென பெய்கிறது

மாமழை

இது நேற்றும் இருந்த மழைதான்

நாளையும் இருக்கப்போகிற மழைதான்

இரண்டு மழைகளுக்கு

இடைப்பட்ட தூரத்தையும் இணைத்து

பெய்யவிருக்கிற மழையும்தான்.

-லட்சுமி மணிவண்ணன்

2.WHERE HAS SHE GONE?

(1)

While yearning for lust,

for sure, I don’t long for a person.

I crave for lust.

While yearning for love

for sure, I don’t long for a person.

I crave for love.

Same is the case while yearning for someone;

for sure, I don’t crave for that person

(2)

For the two year old boy

hugging tight the teddy bear

with his hands

twitching his face and

walking zick-zack

no issues with none.

(3)

I have enough mercy to point out without anger

to two persons speeding in two-wheelers

on a day.

If a third person on the same day means

I can’t help saying

”Hei you, haul up the side stand I say"

Compared to the third one

the first two are blessed.

They come precisely when mercy is present.

(4)

That for a long time I have been searching

for kitchenettes

where ‘Puttu’ is baked

with smoke rising high in the sky and dissolving

I have realized just a second before;

and also that now they are not at all there.

(5)

Where has She who had roamed gratifyingly

in the sweet-toddy oven

on moss-spread compound wall, gone?

Has her life turned into sparrow?

Has her form become

a honey-filled blossom?

எங்கு தான் போனாள் ?

1

காமத்திற்காக ஏங்கும் போது நிச்சயமாக

நானொரு நபருக்காக ஏங்கவில்லை

காமத்திற்காக

ஏங்குகிறேன்

காதலுக்காக ஏங்கும் போது நிச்சயமாக

நானொரு நபருக்காக ஏங்கவில்லை

காதலுக்காக

ஏங்குகிறேன்

ஒரு நபருக்காக ஏங்கும் போதும் இப்படியே

நிச்சயம் நானந்த நபருக்காக ஏங்கவில்லை

2

டெடிபியர் பொம்மையை

கையில் அணைத்துக் கொண்டு

முகத்தைக் கோணி வளைந்து நடக்கும்

இரண்டு வயது பையனுக்கு

யாருடனும்

பிணக்கு

இல்லை

3

ஒரு நாளில்

இருசக்கர வாகனத்தில்

விரையும் இருவருக்கு

கோபமின்றி சுட்டிக் காட்டுகிற அளவிற்கு

கருணை உண்டு என்னிடம்

அதே நாளில் மூன்றாவது நபர் எனில்

" டேய் சைடு ஸ்டாண்ட் எட்ர்ரா "

என்று

சொல்லி விடுகிறேன்

பின்னால் வந்தவனைக் காட்டிலும்

முதலிருவர்

பாக்கியவான்கள்

கருணை இருக்கும் நேரத்தில்

சரியாக

வருகிறார்கள்

4

நான் ரொம்ப நாளாக

வானத்தில் புகையெழுப்பிக் கரையும்

புட்டவியும்

சமையல்கட்டுகளைத்

தேடித் கொண்டேயிருந்திருக்கிறேன்

என்பதை

சற்றைக்குமுன் கணத்தில்

கண்டு கொண்டேன்

அவை இப்போது இல்லவே இல்லை

என்பதனையும்

5

பாசி படர்ந்த மதிற்சுவர்

பதநீர் அடுப்பில்

சுகித்துத் திரிந்தவள்

முடிவில்

எங்கு போனாள் ?

சிட்டுக்குருவியாயிற்றோ அவர் உயிர் ?

தேன்துளை மலராயிற்றோ

அவள்

வடிவம் ?