VASANTHADHEEPAN

 A POEM BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE BURNING TRUTH

Swiftly he came

Must be twelve year old

Straightaway sinking his hands into the toilet-bowl

He began cleaning it.

‘Why this boy is languishing so

Not going to school - Ho, no…’

‘Sir, work is done

Pay me soon

I should go and buy

liquor for my father

Sounding caustic, sarcastic

the man of the house

threw abusive words

heartlessly on him

who couldn’t protest

Quietly the boy uttered those words

as stinging slap on the man’s face

“My dad drinks not out of conceit,

but for desilting the gutter, you see.

Vasanthadheepan

•

எரிந்து கொண்டிருக்கிறது

அவசரமாய் வந்தான்

அவனுக்கு பனிரெண்டிருக்கும்

கக்கூஸ் கோப்பைக்குள்

கைகள் நுழைத்துக் கழுவ ஆரம்பித்தான்.

பள்ளிக்குச் செல்லாமல்

ஏனிவன்

பாழ்பட்டுப் போனான் ...?

" ஸார்.. கழுவிட்டேன்

கூலி கொடுக்க...

சீக்கிரம் அப்பனுக்கு

சாராயம் வாங்க போகணும்..."

எள்ளலாய் அவரோ

இதயமற்ற வசைகளை

எதிர்க்க இயலா அவன் மீது

இரக்கமின்றி வீசினார்.

நிதானமாய் அவன்

நெற்றியடியாய் சொன்னான் _

" எங்க அப்பன்

குடிக்கிறது

திமிருக்கில்ல....

சாக்கடை தூர் வார்றதுக்கு. "

வசந்ததீபன்

VASANTHADHEEPAN

TWO POEMS BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

As the abandoned lone footwear

As the single strand of feather wandering

As a meteor

As a forest-shrine visited by none

As a ruined fort filled with the stench of bats-dung

As a boat without sails

As railroads laid anew yet to function

waiting for trains

As the hungry stork searching for fish in vain

in the dry river terrain

As the tree counting the dropping leaves

As a pilgrim of the soul in search of

the aesthetics of Eternity

chanting prayer to that end

and journeying ahead

So am I

in the dream supreme

of Love thine.

Vasanthadheepan

•

கைவிடப்பட்ட ஒற்றைச் செருப்பாய்

தனித்தலையும் இறகாய்

எரி நட்சத்திரமாய்

மனித வருகையற்ற காட்டுக் கோவிலாய்

வவ்வால் புழுக்கைகள் மணக்கும்

இடிந்த கோட்டையாய்

துடுப்பற்ற படகாய்

புகை வண்டிக்காய் காத்திருக்கும்

புதிதாய் போடப்பட்டு

பயன்பாட்டிற்கு திறக்கப்படாத

தண்டவாளப் பாதையாய்

வற்றிய ஆற்றில்

மீன் தேடும் பசித்த கொக்காய்

உதிரும் இலைகளை

எண்ணியபடி இருக்கும் விருட்சமாய்

பரந்து விரிந்த மனவெளியில்

நித்தியத்துவ அழகியலைத் தேடி

பிராத்தனையை முன்னெடுத்துப்

பயணிக்கும்

ஆன்ம யாத்தரீகனாய்

நானும் உன்

காதலின் பெருங்கனவில்.

வசந்ததீபன்

(2)

Covering concealing

Carefully looking front and back

Fear-stricken

As if carrying load unbearable

The young girl walks on

Please don’t look at her.

Keep your eyes shut – won’t you

Why so – wonder not

Imagining her attires to be ablaze

in droplets of moist red

She moves ahead

fearing the prospect

of eyes and mouths

metamorphosing into dogs

pursuing her in a hot chase.

மறைத்து ஒளித்து

முன்னும் பின்னும் திகிலாய் பார்த்தபடி

கனத்த சுமையைத் தாங்கியது போல

நடக்கும் அந்த சிறுமியை

நீங்கள் பார்க்க வேண்டாம்

கண்களை மூடிக் கொள்ளுங்கள்

ஏன் என்று நினைக்காதீர்கள்

தனது ஆடை சிவப்பு நிறத்துளியின்

ஈரத்தில் தீப்பிடிப்பதாய்

கற்பிதம் செய்தபடி போகிறாள்

கண்களும் வாய்களும்

நாய்களாக மாறித்

தொடருமோ எனும் பயத்தில்.

வசந்ததீபன்

VASANTHADHEEPAN

 A POEM BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

HAPPINESS BE THINE, O HEART!

While the shadow wearing the night as attire

Was wading through the highway of dreams

thrown away by the vehicle lights

wounded

when it lay writhing and wailing

and the trees lamented trembling

Embraced by the soft breeze

and the birds’ lullabies

Beloved Moon

comes from the East

to apply balm with her snowy hands

and cure it all too soon.

களி கொள் நெஞ்சமே

____________________________________

இரவை ஆடையாகபூண்ட

நிழல்

கனவுகளின் சாலை வழியாக போகையில்

எதிர்பட்ட

வாகனவிளக்குகளால்

தூக்கி எறியப்பட்டு

காயம்பட்டு

துடித்துக் கதறிய பொழுது

மரங்கள் நடுங்கியே

புலம்புகையில்

மெல்லிய காற்றின் தழுவலில்

பறவைகள் தாலாட்டில்

கிழக்கிலிருந்து வருகிறாள்

நிலா

பனிக்கைகளால்

மருந்திட்டு சுகமாக்க.

VASANTHADHEEPAN(2)

 TWO POEMS BY

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

PUPPET SHOW

In ecstasy unleashed

he jumped

With the moisture of blood

She lay there

with eyes closed.

Deep down

in the abyss unreachable

a small face

Transforming into angel

She in blank dreams

was crossing Eons and Spaces

wading through the body.

In dense forest

Light swells.

With hues multiplying

changing course

scorching jaws of sand

hauls and gulps

the yields of desire

With sobs taking roots

tears brimming

once again pulling

into the embrace of death….

She swoons with the knowledge of

her new-born girl-baby

being fed the deadly mixture

Of ‘Erukkam Paal’ and ‘Nallennai’.

Drowning the trembling night and day

into the river of flooding mother’s milk

She journeys beyond Time.

Spreading lusts so wide

He gets ready to dry the body,

drenched in passion and dripping,

for another spell of torment.

பொம்மலாட்டம்

____________________

பரவசப்பட்டு

துள்ளிக் குதித்தான்.

ரத்தப் பிசு பிசுப்போடு

அவள்

விழி மூடிக் கிடந்தாள்.

தீண்ட முடியாத ஆழத்தில்

சிறுமுகம்

தேவதையாய் உருமாற

வெற்றுக் கனவுகளில்

அவள்

காலங்களையும் வெளிகளையும்

உடலினூடாகக் கடந்து கொண்டிருந்தாள்.

அடர்த்தியான காடுகளுக்குள்

ஒளி திரள்கிறது.

வண்ணங்கள் பெருகி

திசை மாற

எரிக்கும் மணல் வாய்

விழைவுகளின் தாவரங்களை

வாரி வாரி விழுங்குகிறது.

அழுகை வேர் தரிக்க

கண்ணீர் ததும்பி

மறுபடியுமாக...

மரணத்தின் அணைப்புக்குள்

உள்ளிழுக்க...

தன் பெண் சிசுவிற்கு

எருக்கம் பாலில் நல்லெண்ணெய் கலந்து

புகட்டுவதை

அறிந்தபடி மயங்கிப் போகிறாள்.

வெட வெடக்கும்

இரவையும் பகலையும்

பால் சுரப்பு அடங்காத

திமிறலின் நதிக்குள் மூழ்கடித்து விட்டு

அவள்

அகாலத்திற்குள் பயணிக்கிறாள்.

இச்சைகளை விரித்துக் கொண்டு

இன்னொரு வதைக்காக

தாபத்தின்

ஈரம் சொட்டும் சரீரத்தை

உலர்த்த

அவன் ஆயத்தமாகிறான்.

வசந்ததீபன்

MERCIFUL TEARS MAKE ME LIVE ON

As the depth of the sea

I stay quiet.

Heart alone

with lashing waves.

All alone

I am as the shed of cremating useless old

Corpses.

Not even a handful of rice I have.

White ants inside the stomach.

The Moon and the Sun

come without fail.

Beautiful girls dance in my dreams.

My gloomy room sans light

Trembles at night.

Attires with bad odour

cover my torso.

During daytime, coming to the window

a sparrow chats with me and go.

Seeing the faraway clouds

I can perceive the mercy meant for me.

Bad, evil thoughts strive to turn me

into an animal.

Yet

I would remain an affectionate human.

கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்

_______________________________________

கடலின் ஆழத்தைப் போல

அமைதியாக இருக்கிறேன்

மனசு தான்

அலையடித்துக் கொண்டிருக்கிறது

தனிமையாய்

பயனற்ற

பழைய பிணமெரிக்கும் கொட்டகையாய் இருக்கிறேன்

ஒரு பிடி அரிசி இல்லை

வயிற்றுக்குள் கரையான்கள்

நிலவும் சூரியனும்

தவறாமல் வந்து போகின்றன

அழகான பெண்கள்

என் கனவுகளில் நடனமாடுகிறார்கள்

என் வெளிச்சமற்ற அறை

இரவுகளில் நடுங்குகிறது

துர்வாசமடிக்கும் உடுப்புகள்

என் உடலை போர்த்தியிருக்கின்றன

பகலில் ஜன்னலருகே வந்து

ஒரு சிட்டுக்குருவி

என்னிடம்

பேசி விட்டுப் போகிறது

தூரத்து மேகங்களைப் பார்க்கையில்

எனக்கான கருணை தெரிகிறது

கெட்ட கெட்ட எண்ணங்கள்

என்னை

மிருகமாக்கப் பார்க்கின்றன

ஆனாலும்

அன்பான மனிதனாகவே இருப்பேன்.

வசந்ததீபன்

VASANTHADHEEPAN'S POEM

 A POEM BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Wandering sun-like

I love the forests

Hail the rivers

Sing the glory of men

Kiss the birds

I am not I the one_

The great grand dream of seclusion.

From scars spring the fountain of agony.

The anguish of dry lands

blow as biting cold wind

Inside fruits turned rotten

worms writhe

The cities smelling foul

caught in the hands of smoke

struggle to breathe

Mossy Rocks

fly away as specs of powder.

Waterways with fountainheads

cease to be.

Starving animals

wander gaping in concrete jungles

Bearing eggs

the birds bang against cell towers

and breathe their last.

Gulping beer

Shiva is dancing solo.

Parvathi is busy trimming her eyebrows

in beauty-parlours.

Muruga and Ganesha

are immersed in video game.

Time

smashing the dreams

is swallowing it all.

காடுகளை நேசிக்கிறேன்

நதிகளைப் போற்றுகிறேன்

மனிதர்களைப் பாடுகிறேன்

பறவைகளை முத்தமிடுகிறேன்

நான் நானில்லை

தனிமையின் பெருங் கனவு

தழும்புகளிலிருந்து பீறிடுகிறது

வேதனையின் நீரூற்று

உலர்ந்த நிலங்களின் பரிதவிப்பு

ஊதல் காற்றாய் வீசுகிறது

வெம்பிய கனிகளுக்குள்

புழுக்கள் நெளிகின்றன

நாறும் நகரங்கள்

புகையின் பிடியில்

மூச்சுத் திணறுகின்றன

பாசியேறிய கற்பாறைகள்

பவுடர் தூளாய் பறந்தோடுகின்றன

ஊற்றெடுக்கும் நீர்த்துறைகள்

அற்றுப் போகின்றன

பசித்த வன மிருகங்கள்

கட்டிட வனங்களில் வெறித்துத் திரிகின்றன

முட்டைகளைச் சுமந்தபடி

பறவைகள்

செல் கோபுரங்களில் முட்டிச் சாகின்றன

பியர் குடித்தபடி

சோலோ நடனமாடுகிறான் சிவன்

பியூட்டி பார்லர்களில்

புருவங்களைச்

செதுக்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் பார்வதி

முருகனும் கணேசனும்

வீடியோ கேம்மில் மும்முரமாயிருக்கிறார்கள்

காலம்

கனவுகளை உடைத்துத்

தின்று கொண்டிருக்கிறது.

வசந்ததீபன்

 —