NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

On moving over to another tenement

a dilapidated existence

and a lovely doll’s presence

came my way.

Its face revealed the anguish of

leaving the comforting embrace of

a child’s hands.

Wonder what these dolls have

dearer than the mother’s embrace.

Children hug them with so much love and grace

None takes care of anyone

the way dolls are looked after by children.

More than you enthralling gods

The children enchant their dolls.

In the world of children

Dolls are kids.

Even the hearts of those dolls

lost and gone astray

have love in abundance

The dolls in the shops are waiting

for the toddlers.

You buy mere dolls

But the kids receive them

As babies real and wholesome.

நெடுந்தீவு நேதாமோகன்

நான் வாடகை வீடொன்றுக்கு

இடம் மாறியபோது பாழடைந்த வாசமும்

அழகிய பொம்மை ஒன்றும் கிடைத்தது

எனக்கு

யாரோ ஒரு குழந்தையின் அரவணைப்பில்

இருந்து தவறிய சோகம் இருந்தது

அதன் முகத்தில்

இந்த பொம்மைகளிடம் அப்படி

என்னதான் இருக்கிறதோ

தாயின் அணைைப்பைக் காட்டிலும்

குழந்தைகள் பொம்மைகளை

அவ்வளவு பிரியத்தோடு அனைத்து

கொள்கிறார்கள்

பொம்மைகளை பார்த்துக்கொள்ளும்

குழந்தைகள்போல்

யாரும் யாரையும் பார்த்துக்கொள்வதில்லை

நீங்கள் கடவுளை பரவசப்படுத்துவதை விட

குழந்தைகள் பொம்மைகளை

பரவசப்படுத்துகின்றார்கள்

குழந்தைகளின் உலகத்தில்

பொம்மைகளே குழந்தைகள்

குழந்தைகளிடமிருந்து தவறிய

பொம்மைகளுக்குள்ளும் பேரன்புள்ள

இதயம் இருக்கிறது

கடைகளில் இருக்கும் பொம்மைகள்

குழந்தைகளுக்காக காத்திருக்கின்றன

நீங்கள்தான் பொம்மை வாங்கி கொடுக்கின்றீர்கள்

குழந்தைகள் என்னவோ பொம்மைகளை

குழந்தையாகத்தான் வாங்கிக் கொள்கிறார்கள் .

09.08.2020

- நேதா-

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Someone totally unknown to the dead

carries them

Someone totally unknown to the dead

performs the last rites for them.

In Life

It is those totally unknown who provide succour

to our moments alive

Death that the heart has no strength to bear

is bestowed on someone or other

by Time

days before and after

These days of

pain unbearable of the Pandemic Time

move on grunting

as the voice at the altar of sacrifice.

In this Virus days

I come across many with hearts gone weak

Let’s not move away without offering

at least a drop of our love to them

Loveless heart is all the more absurd than

Virus of any sort

Please protect Love Precious

not allowing it to deviate

from humaneness immaculate.

நெடுந்தீவு நேதாமோகன்

இறந்த ஒருவரை யாரெண்டே அறியாத

மனிதர் சுமக்கிறார்

இறந்த ஒருவருக்கு சம்பிரதாயமற்ற

தகனத்தை யாரெண்டே தெரியாத ஒருவர் நிறைவேற்றுகிறார்

வாழ்க்கையில்

யாரெண்டே தெரியாதவர்களால்

வாழ்தலின் கணங்கள் ஆறுதலடைகிறது

மனம் ஏற்றுகொள்ள திரணியற்ற

இறப்பை

நாளும்

எவருக்கேனும் காலம் அருளுகிறது

பேரிடர்கால துயரத்தை நிறுவும்

இவ் நாட்கள்

பெரும் பலிச்சுமையின் குரலாய்

உறுமி நகருகிறது

மனிதக் குரலொளிக்கும் மயாணங்கள்

அமைதி பூரித்த தெருக்கள்,

வடிவமழிந்த நடைமுறை வாழ்க்கை,

மனித இருத்தல் அழிக்கும் காலம்.

இந்த கிருமிக்காலத்தில்

வலிமைகுறைந்த இருதயங்களோடு

நிறைய மனிதர்களை பார்க்க முடிகிறது

என்னால்

அன்பின் சிறுதுளியாவது அவர்களின் கைகளில்

கொடுக்காமல் நகராதீர்கள்

எந்த வைரஸ்சையும்விட அன்பற்ற மனம்

அபத்தமானது

மனிதத்தின் நேர்த்தியிலிருந்து தவறிவிடாமல்

அன்பை பத்திரமாக்கிக்கொள்ளுங்கள் .

29.05.2021

-நேதா-

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the city where sun pours torrentially

I chanced to see your profusely sweating face.

Life’s burden unbearable has made almost its own

your face and figure of the teens.

In those days you would be exquisite

like the dewdrop falling on a white flower.

It was then I mused that

other than ransacking some humans

Times do nothing else.

I have absolutely forgotten the ritual of

enquiring after your well-being

As I looked at you intensely

You had come into my eyes.

With lips quivering

You spelt my name

I, desiring to hear your voice one more time

pretended not to hear it.

I thought to myself that the rancour

of those moments

should remain insatiate.

At that instant a male took you away.

Before calling you back

Having gone far away

You are waiting for the bus

under a tree-shade.

Wonder whether you know or not _

Waiting is Fire encircling us

lit by our own selves.

நிறைந்த வெய்யில் பெய்யும் நகரத்தில்

வியர்வைபெருக்காகி

இருந்த உன் முகத்தை

அனிச்சையாக காண நேர்ந்தது

உனது இளமைக்கால உருவத்தை

வாழ்வின் பெரும்சுமை பெரிதாகவே

தனதாக்கிக்கொண்டிருந்து

நீ அப்போதேல்லாம்

வெள்ளை மலரில் விழும் பனிபோல

அழகாய் இருப்பாய்

அப்போது நினைத்தேன்

காலங்கள்

சில மனிதர்களை சூறையாடுவதைத் தவிர

வேறேதுவும் செய்வதில்லை என

உன்னை நலம் விசாரிக்கும் சடங்கை

நான் மறந்தே விட்டேன்

உன்னை உற்றுப்பார்த்ததில் என் கண்களுக்குள்

நீ வந்துவிட்டது

உதடுகள் நடுங்கியவாறே

என் பெயரை உச்சரித்தாய் நீ

நானோ இன்னொருமுறை

உன்குரலைக் கேட்பதற்காய்

கேட்காதவன் போல் இருந்தேன்

அந்தக் கணங்களின் வன்மம் தீரக்கூடாதேன

நினைத்துக்கொண்டேன்

அந்தனொடி ஆணொருவன்

உன்னை வந்து அழைத்துச் சென்றான்

உன்னை திரும்ப அழைப்பதுக்குள்

நீ வெகு தூரத்துக்கு சென்று

ஒரு மர நிழலின்கிழ் பேருந்துக்காய்

காத்திருக்கிறாய்

உனக்கு தெரியுமோ தெரியாது

காத்திருத்தல் என்பது

நம்மைசுற்றி நாமே

வைத்துக்கொண்ட நெருப்பு.

-நேதா-

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For a plant sprouted just the other day

Its mother tree teaches

how to withstand the onslaught of gale

Thrusting out a handful of sand from inside the hole

the ants shift to another spot hurriedly.

Citing as reason the tornado and the torrential rain

rhe wife stops the husband from proceeding to office

inviting him to indulge in love.

My son fumes every now and then

cursing the current-cut.

Calling me over the phone

and enquiring after my well being

my friend observes how nice it would be

to have a cup of tea and cigarette

during this non-stop downpour.

And I keep listening all engrossed

to the tale of the storm

that lashed out when mom

was a lass.

நெடுந்தீவு நேதாமோகன்

நேற்று முளைத்த செடி

ஒன்றிற்கு புயலை எதிர்க்க

கற்றுக்கொடுக்கிறது தாய்மரம்

புற்றுக்குள் இருந்து

ஒரு தொகை மண்ணை வெளியேற்றி

அவசரமாக இடமாறுகிறது எறும்புக்கூட்டம்

வேலைக்குச் செல்லும் கனவனை

புயலையும் தீராத மழையையும் காரணம் காட்டி

காதலிக்க அழைக்கிறாள் மனைவி

மின்சாரத்தடங்கலுக்காக

அடிக்கடி சினந்து கொள்கிறான் மகன்

என் நண்பன் தொலைபேசியில் அழைத்து

இந்த அடைமழைக்கு

தேனீரும் சிகரெட்டும்

குடித்தால் நன்றாய் இருக்கும்

என்று நலம் விசாரிக்கிறான்

நானோ

அம்மா சிறுமியாக இருக்கும் போது

அடித்த புயல்பற்றிய கதையினை

ஆச்சரியமாக கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்.

02.12.2020

- நேதா-

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN'S POEM

A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into english by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE GRAVEDIGGER

Till twelve noon he had finished digging three graves.

Sweating profusely

he sat there thoroughly spent out.

His heart was beating all too loudly.

That day alone he should dig seven graves.

That was the biggest graveyard of the city.

That which was a land of peaceful silence

has turned into the pivotal role of the greater city.

Gripped by the fear of deadly virus

the earth lay frozen as a massive rock.

In structures sky-high

birds began to build their nests.

For weeks he couldn’t go home

He had lost the calm to converse

with his mother wife and children.

Each day when he placed the coffin

inside the grave and close it

He felt terribly apprehensive

as if his very soul was being buried deep.

After each coffin descend into the grave

heaping sand upon it, covering and closing

he would unhurriedly place the flowers on the grave,

bend and kiss.

The person being buried could be anybody.

There, no ritual of opening the coffin

and look at the departed for one last time.

With moist eyes said one:

‘Maybe I had dug graves

for my relatives and friends too.

In each and every grave I leave my soul and tears

to keep them company

and close it.’

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN'S POEMS(2)

 TWO POEMS BY 

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Last night you had sent a ‘meme’ to my mobile
“The way a woman pierces the heart with a knife.
Viewing it without feeling bitter
I went to sleep
The room you were all alone
swelled with the blood of the heart you sliced,
began overflowing

The photograph wherein we stand together
happily laughing
even when you cut it
eyed us laughing.

Remaining in my still beating heart
that sharp knife was shivering all the time.

From the blood flowing out of my heart
the sea turned red.
And, in that, my soulful silence
was getting submerged.

நேற்று இரவு என் தொலைபேசிக்கு
ஒரு மீம்ஸ் அனுப்பி இருந்தாய்
"ஒருத்தி கூரான கத்தியால்
இதயத்தை குத்துவது போல்"
வருத்தமில்லா மனதோடு
பார்த்துவிட்டு
தூங்கப்போனேன்
நீ தனித்திருந்த அறை
குத்திய இதயத்தின் குருதியால்
நிறைந்து பெருகீற்று
நானும் நீயும் சிரித்துக்கொண்டு
எடுத்த புகைப்படம்
நீ குத்திய பொழுதும்
அதே சிரிப்புடன்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது
துடிப்பு அடங்காத என்
இருதயத்தில் இருந்து
நடுங்கிக்கொண்டிருந்தது அந்த கூரான
கத்தி
என் நெஞ்சிலிருந்து வழிந்தோடிய
செங்குருதியால் கடல் சிவந்துபோனது
என் ஆத்மார்த்தமான மெளனம்
அதே கடலில் மூழ்கிக்கொண்டிருந்தது

-நேதா-

(2)

Standing at the mountain –peak

with eyes closed
when I am feeling the wind
as the very air
You are there.

In pitch dark
deprived of electricity
as grand radiance within my eyes
You are there.

In my isle-voyage
in the raging waters
causing waves surge as mountain
You are there.

Drinking Tea
right till the last drop
You are there

When the pain within
chokes me
You are there.

When Time slips by
in tears
At the opposite direction, smiling
You are there.

As the child that wails aloud
having lost its mother
so intensely
You are there.

Indeed You are there.
Yet,
a drop of being non-being
surging as flash flood
loses your presence
I know not where.

மலை உச்சியில் நான்

கண்ணை மூடி காற்றை உணர்கையில்
காற்றில் நீ இருக்கிறாய்
மின்சாரம் இழந்த இருட்டில்
என் கண்களுக்குள் பேரொளியாய்
நீ இருக்கிறாய்
மலைபோல் அலைஎழுப்பும்
என் தீவுப் பயணத்தில்
கோபமாய் அடிக்கும் கடல் நீரில்
நீ இருக்கிறாய்
தேனீர் அருந்தி அதன் ரூசியின்
கடைசி துளிவரை நீ
இருக்கிறாய்
உள்ளுணர்வின் வலியினில்
மௌனம் படர்கையில்
நீ இருக்கிறாய்
கண்ணீரில் மெல்ல மெல்ல
காலம் மறைகையில்
மறுதிசையில் புன்னகையோடு
நீ இருக்கிறாய்
தாயைத் தொலைத்து
கத்தும் குழந்தை போல
அவ்வளவு கனதியாய் நீ இருக்கிறாய்!
நீ இருக்கிறாய்
இருந்தும் இல்லாமையின் ஒரு துளி
காட்டாற்றாய் பெருக்காகி எங்கோ
தொலைத்து விடுகின்றது உன் இருப்பை.

-நேதா-