POETS IN JUN 2022 ISSUE OF INSIGHT

 

THANK YOU FOR YOUR SUPPORT

 

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A DUEL WITH DEATH

I wish to die

I need a rope two-cubit long

I wish to die

I need two drops of venom

I wish to die

With a few words of yours

I wish to die

With a few incidents of your memories

My life moved ahead by events

My Death is designed by events

Till the halt of events

My body would be running incessantly

And then would cease to be

Love lust hunger disease blood urine

Saliva

_ everything that runs within my body

Have stopped their run

And are dripping from the rim of vacuum

As the alphabets of my name

From letters grew my meaning

My Being at night is away from my writing

Writing the Writing with letters

is in fact a damn easy task

write it with your body said thee and left

despite knowing blood comes out of body

you commanded me to write an epic in blood

mockingly contemptuously

as your slipper-worn footprint

ingrained in the wet-sand of my tomb

I wish to die.

In my eyes this world would grow dark

One and all humans would be buried in my

Vision

Plants and animals sea horizon land fire

So the whole lot of spirits would extinguish

I wish to die

Wish to die within thee

As a word you no more remember

As a dream that cannot be revived

Through sobs all too dense; intense

As a lament sung with counts forgotten

I wish to die within thee

I wish to die

as the celebration of music

I wish to die

as a tiny plant

grown beneath a mammoth tree

being unable to get soaked in rain unleashed

with the longing to feel the showers

prolonging, outpouring

I wish to die

Swallowing the baked peacock egg

Swallowing the elephant’s membrum virile

Swallowing the cat’s lust

I wish to die

As the lone sailor of the ship

with its direction lost

As the pilot of a single-pilot fighter plane

As the Buddhist god waving his hand

from the ruins of the forsaken town

As the two babies with mothers reversed

I wish to die

I wish to die

As balloon desired by the child

As ice-cream desired by the child

As Satan desired by the child

As God desired by the child

As Mother desired by the child

As Father desired by the child

As Dog Ghost the Full Moon desired by the child

I wish to die

As the first ever word the child desires to utter.

Ramesh Predan

• நாவற் கொம்பு

---------------------

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

இரு முழம் கயிறு வேண்டும்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

இரு துளி நஞ்சு வேண்டும்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

உனது இரண்டொரு சொற்களால்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

உனது நினைவுகளின் இரண்டொரு நிகழ்வுகளால்

நிகழ்வுகளால் நகர்த்தப்பட்டது எனது வாழ்க்கை

நிகழ்வுகளால் வடிவமைக்கப்பட்டது எனது மரணம்

நிகழ்வுகளிலிருந்து நிறுத்தம்வரை

ஓயாமல் ஓடி அடங்குவது எனது உடம்பு

உடம்புக்குள் ஓடும் காதல் காமம் பசி பிணி குருதி மூத்திரம் எச்சில்

எல்லாம் தமது ஓட்டம் நிறுத்தி

சூனியத்தின் விளிம்பிலிருந்து சொட்டுகின்றன

எனது பெயரின் ஒவ்வொரு எழுத்தாக

எழுத்திலிருந்து வளர்ந்தது எனது பொருள்

எழுத்திலிருந்து விலகியது எனது அல் இருப்பு

எழுத்தை எழுத்தால் எழுதிவிடுவது மிக எளிய செயல்

அதை உனது உடம்பால் எழுது எனச் சொல்லிப் போனாய்

உடம்பிலிருந்து வருவது குருதி என அறிந்தும்

குருதியால் என்னை ஒரு காவியம் எழுதப் பணித்தாய்

கேலியாக நக்கலாக

எனது சவக்குழி ஈரமேட்டில் பதியும்

செருப்பணிந்த உனது காலடிச் சுவடாக

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

என் கண்களில் இந்த உலகம் இருளும்

எல்லா மனிதர்களும் எனது பார்வைக்குள் புதைவர்

தாவரம் விலங்கினம் கடல் விசும்பு நிலம் நெருப்பு

என எல்லா ஆவிகளும் அவிந்துவிடும்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

ஆசைப்படுகிறேன் உன்னுள் செத்துவிட

நீ மறந்த ஒரு சொல்லாய்

மீண்டும் நினைவுகொள்ள முடியாத கனவாய்

தீவிரமான அழுகையினூடாக

கணக்கு வைத்துப் பாடமறந்த ஓர் ஒப்பாரியாக

நான் ஆசைப்படுகிறேன் உன்னுள் செத்துவிட

செத்துவிட வேண்டும் இசைக் குதூகலமாய்

செத்துவிட வேண்டும் கவிதைக் கொண்டாட்டமாய்

செத்துவிட வேண்டும் ஒரு பெருமழையில்

நனைய முடியாத பெருமரத்தின் அடியில் முளைத்த

சிறு செடியாக நீரைத் தீண்டும் ஏக்கத்தோடு

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

அவித்த மயில் முட்டையை விழுங்கி

புலியின் விந்தை விழுங்கி

யானையின் லிங்கம் விழுங்கி

பூனையின் காமம் விழுங்கி

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

திசை தொலைந்த கப்பலின் தனித்த மாலுமியாய்

ஓர் ஆள் அமரும் போர் விமானியாய்

கைவிடப்பட்ட ஊரின் சிதிலங்களுக்குள்ளிருந்து

கையசைக்கும் பௌத்தக் கடவுளாய்

மகப்பேறு மருத்துவமனையில்

தாய் மாறிச் சென்ற இரு குழந்தைகளாய்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

குழந்தை விழையும் பலூனாக

குழந்தை விழையும் ஐஸ்கிரீமாக

குழந்தை விழையும் சாத்தானாக

குழந்தை விழையும் கடவுளாக

குழந்தை விழையும் தாயாக

குழந்தை விழையும் தந்தையாக

நாயாக பேயாக குழந்தை விழையும் முழுநிலாவாக

நான் செத்துவிட ஆசைப்படுகிறேன்

குழந்தை உச்சரிக்க விழையும் முதல் சொல்லாக.

YUMA VASUKI

  A POEM BY

YUMA VASUKI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE ‘MILK OF HUMAN KINDNESS’

Beckoning a little boy

and grinning cunningly

I pinched him softly.

Moving away in a leap

he glares at me.

“Ok, pinch me in return”.

And, he fell into my trap

all too willingly.

The pinches that he was giving

one after another

Gritting his teeth all the while

press into my hands all too deep, leaving imprints.

With a laugh I say

“Not at all paining”.

Collecting all his strength in his nails

He strives with all his might

To tear off my skin.

“Do you feel the pain?”

All his avid queries

Get drowned in my indifferent laughter.

“Oh, this is your muscle-power?

Absolutely no pain at all!”

Suffering humiliation to the core

Standing frozen for a few seconds

Suddenly his mouth

Took my hand in a tight grip…

“Do you feel the pain?

Do you feel the pain?”

As the teeth pierced into my flesh

deeper and deeper,

as the pain grew worse

I laugh all too loudly.

The body quivers and remains still.

The heart, turning wet, blooms.

ஈரம்

ஒரு சிறுவனை அருகழைத்து தந்திரமாக இளித்தபடி

மெல்லெனக் கிள்ளுகிறேன்.

துள்ளிக் கோபத்துடன் விலகி முறைக்கிறான்.

“வேண்டுமானால் பதிலுக்கு நீ என்னைக் கிள்ளிவிடு”

விருப்புடன் சிக்கினான் விரித்த வலையில்.

பற்களைக் கடித்தபடி என் கரங்களில் அவன்

மாறி மாறிக் கிள்ளும் தடங்கள் ஆழப் பதிகின்றன.

சிரித்துக்கொண்டு சொல்கிறேன்,

“எனக்கு வலிக்கவேயில்லை…”

சக்தியெல்லாம் தன் நகங்களில் குவித்து

பிய்த்தெடுக்க முயல்கிறான் என் சருமத்தை.

“வலிக்கிறதா….? வலிக்கிறதா…?”

என் அலட்சியச் சிரிப்பில் அமிழ்ந்தன

ஆர்வக் கேள்விகள் எல்லாம்.

“இவ்வளவுதானா உன் பலம்

எனக்கு வலிக்கவேயில்லை!”

அவமானப்பட்டவனாய் சில நொடிகள் திகைத்து

சட்டென்று கவ்வுகிறான் என் கரத்தை.

“வலிக்கிறதா… வலிக்கிறதா…”

பற்கள் பதியப்பதிய வலி மீதுற மீதுற

பெருங் குரலெடுத்துச் சிரிக்கிறேன்.

சிலிர்த்தடங்குகிறது உடல் _ மனம்

ஈரம் பட்டுக் கிளைக்கிறது.

யூமா வாசுகி

RIYAS QURANA

 A POEM BY

RIYAS QURANA

Translated into a poem by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE KNOW-HOWS A WORD KNOWS

Searching for a place to sit

A word strolls all over the sheet

As soon as it sits

The doors of the word

open at once

all the words that set forth from within

sit in places of their preferences.

The one who stood next to me

Said this is a fine love letter

Just as the birds that after circling in the sky

Alighting on the tree

Leaping from the sheet

And whirling in the space

When it comes to sit on the

Sheet again

He called it a wonderful poem

The door of the word opened

All the words have got inside

Walking a little distance on the sheet

That lone word

Turning into a butterfly

Hovered in her eyes.

As she fluttered her eyelids

Blinking

Those words kept writing

Poem all over the sheet.

Now she is sleeping

The sheet is slowly breaking into dawn.

I go on

early in the morn

the first human who came across

standing on the shoreline of eyes

jumping into her heart in a trice

is doing exercise.

ஒரு சொல்லுக்குத் தெரிந்த வித்தைகள்

------------------------------------

அமர்வதற்கு ஏற்ற இடம் தேடி

தாளெங்கும் அலைகிறது ஒரு சொல்

அமர்ந்ததும், சொல்லின் கதவுகள்

படபடவெனத் திறக்கின்றன

வரிசையாக உள்ளிருந்து

புறப்பட்ட சொற்கள் எல்லாம்

விரும்பிய இடங்களில்

உட்கார்ந்து கொண்டன

எனக்கருகில் நின்றவர்

இது ஒரு அழகான காதல் கடிதம்

எனச் சொன்னார்.

வானில் வட்டமடித்து மரத்தில்

குந்தும் பறவைகளைப் போல

தாளிலிருந்து எழுப்பி

அந்தரத்தில் வட்டமடித்துவிட்டு

மீண்டும் தாளில் அமரும்போது

அற்புதமான ஒரு கவிதை என்றார்

அந்தச் சொல்லின் கதவு திறந்தது

சொற்கள் எல்லாம் நுழைந்துவிட்டன

தாளில் சிறுதுாரம் நடந்த

அந்த ஒரு சொல்,

ஒரு வண்ணத்திப் பூச்சியாகி

அவளின் கண்களில் மொய்த்தது

அவள் இமைக்க இமைக்க

தாள்களெங்கும் கவிதை எழுதின

இப்போது அவளுறங்குகிறாள்

தாள் மெல்ல விடிந்து கொண்டிருக்கிறது

அதிகாலையில் நான் நடந்து செல்கிறேன்

சந்தித்த முதல் மனிதன்

விழிக் கரையில் நின்று

அவளின் மனதிற்குள் குதித்து

பயிற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறான்

RIYAS QURANA

 

M. D. MUTHUKUMARASWAMY

 A POEM BY

M. D. MUTHUKUMARASWAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(*With corrections suggested by the poet duly incorporated)

THE SACRED SWING MANDAP

POETRY / MONODRAMA

In the sacred Swing Mandap

where thousands gather and disperse

where lies equilibrium

Between the Yaali-pillars

where thousands of personae

Turn into tales

Where is a poise of perception

Whom to pose these queries

With whom prevail the concerns

for preserving a sense of proportion

Have traces of sainthood

settled in my cheek-bones

Have you recognized them

I am one always standing outside the Mandap

Am I not?

Forever waiting for the closure

Of god’s wedding posture

and the thronging crowds’ departure

Though I would be the first to set out

I will be the last one to get there

Being overdue on all issues

You would forget me easily

As infinity comes to be

if we install two mirrors

facing each other

nothing is going to change

Clouds would float; water would flow

as usual

All around empty imprints that the bamboo sticks

of the portable canopied cars

of gods

leave on the floor

‘Saamandhi’ flowers would have sprinkled

their soft yellow petals

Don’t the Nagalinga blossoms radiant

get dissipated by our mere touch

and spreading their petals turn dry

That’s all there to our sacred swing mandap

communion

The Yalis know too well

This dais is flaw-ridden’

The very utterance of the term

pedestal

brings on its own

faults aplenty

Oh how many had gathered here

She who left behind her one anklet

He who got lost in the crowd

not knowing which was his abode

He who got arrested as a suspect

and became mentally deranged

Ho, a whole lot of them

A whole lot of them

It is to me who has arrived belatedly

Everything becomes known

by and by

Oh, my…..

But I know not why the Yalis

have their respective phallus

in their mouths

relishing to their hearts’ content

Acme of self-lust

Remnants of self-simulation

_ so you might insist upon me

In that ultimate end-point eternal of the

sacred swing mandap

The pillars of Yaali blending into one

for our vision

We do see – don’t we?

Just so you and I would

join in lust narcissistic.

For a change why can’t we

talk about others?

About that one mentally deranged

For, he is the central point of our

silences – O yes.

Those who would sweep the mandap

have arrived

We can tell them at least

The bamboo grove behind this mandap

doesn’t become flutes to you and me.

But he keeps listening to the strains of flute

Being on the podium

and from the centre of the mandap

We asked

Are you able to hear the music.

And, he laughed

In his laughter born of detachment

The musical pillars resonate

The cluster of parrots in the flower-garden

screeches in joy unleashed.

In the temple pond many a fish

leap up draw sketches in the air

and get back to water

What omens they are

We remain perturbed to the core

Those who sweep have their broomsticks

pressed into their palms time and again

feeling amazed.

They are the viewers of our sacred mandap

_ aren’t they.

He the deranged is standing in front of

the Kuberalinga sanctorum

Isn’t he the one who was with us, ask thee

Let him be. But let us stop discussing him, I I say

Is he now an insider or an outsider

Our man or Alien

If he is our man we can talk about him

Or else, let us forget him - say thee

And the instant I hear thy words

I remember

I myself am standing outside the Mandap

_ Am I not

It was like that

We began conversing

I am one who always arrives late

Yes

I shouldn’t have ascended the dais with thee

I should have gone with him.

He alone would escort me to the sea

The mentally deranged was the one with us

How far is the sea in pale blue

from here

He has turned towards the inner arcade

His name too I have forgotten

The spell cast by the Mandap and Yalis….

He shakes his dishevelled hair

How many were there

in the sacred Swing Mandap

How many I could have chosen

Why do I leave you and go with him

He is hurrying towards the sanctum sanctorum

O you - guided by the sea

O you accompanied by the sea

Please halt

Move not

Tell me your name at least

I have come searching for equilibrium

When he turns and glances at me

The auspicious accompaniments sound

Slowly does he string words

My name is but a Suspect

The Yalis become stone-pillars

in every respect.

Meenakshipuram Deivakumar Muthukumaraswamy

ஊஞ்சல் மண்டபம்

——

கவிதை/ தனிநபர் நாடகம்

——-

ஆயிரமாயிரமானோர்

கூடிக் கலையும்

ஊஞ்சல் மண்டபத்தில்

சமநிலை எங்கேயிருக்கிறது

ஆயிரமாயிரமான கதாபாத்திரங்கள்

கதைகளாகும்

யாளித் தூண்களின் நடுவே

சம நோக்கு எங்கேயிருக்கிறது

யாரை நோக்கி இந்தக் கேள்விகளைக்

கேட்பேன் நான்

யாரிடமிருக்கிறது

சமநிலைக்கான அக்கறைகள்

என் கன்னக்கதுப்புகளில்

துறவறத்தின் ரேகைகள்

தோன்றிவிட்டனவா

நீ அடையாளம் கண்டுவிட்டாயா

நான் எப்போதுமே மண்டபத்துக்கு

வெளியில் நிற்பவன்தானே

இறைவனின் கல்யாண கோலமும்

கூட்ட நெரிசலும் கலைய

எப்போதும் காத்திருப்பவன்

நான் முதலில் வருபவன் என்றாலும்

கடைசியில் தாமதமாய்ச் சென்றடைபவன்

எல்லாவற்றிலும் தாமதம் என்பதால்

என்னை நீ மறந்துவிடுவாய்

இரண்டு கண்ணாடிகளை

எதிரெதிர் நிறுத்தினால்

முடிவிலி உண்டாவதால்

எதுவும் மாறிவிடப் போவதில்லை

மேகங்கள் மிதக்கும்; தண்ணீர் ஓடும்

வழக்கம் போலவே

சாமி சப்பரங்களின் மூங்கில் கழிகள்

தரையில் விட்டுச் செல்லும்

வெற்றுப் பதிவுகளைச் சுற்றி சாமந்திகள்

தங்கள் மெல்லிய மஞ்சள் இதழ்களை

உதிர்த்துக் கிடக்கும்

மரத்தில் முழுமையாய் பிரகாசிக்கும்

நாகலிங்கப் பூக்கள்

நம் மென் தொடுகையில் சிதிலமாகி

இதழ்கள் பரப்பிக் காய்வதில்லையா

அவ்வளவுதான் நம் ஊஞ்சல்

மண்டபக் கூடுகையென

யாளிகள் அறியும்

இந்த மேடை தவறுகள் மலிந்தது

மேடை எனும்போதே தவறுகள்

தன் போக்கில் வந்து கூடி விடுகின்றன

எத்தனை பேர் கூடினார்கள் இங்கே

ஒற்றைக் கால் கொலுசை விட்டுச் சென்றவள்

வீடெது என்று தெரியாமல்

கூட்டத்தில் தொலைந்தவர்

சந்தேகக் கேசில் கைதாகி

மனம் பிறழ்ந்தவர்

யாரைச் சொல்ல யாரைச் சொல்லாமல் விட

தாமதமாய் வந்த எனக்குத்தான்

எல்லாம் தெரியவருகின்றன

யாளிகள் ஏன் தங்கள் குறிகளைத்

தாங்களே வாயில் வைத்து

சுவைத்தபடி இருக்கின்றனவென

எனக்குத் தெரிவதில்லை

சுய மோகத்தின் உச்சம்

சுய போகத்தின் எச்சம்

என நீ எனக்கு அறிவுறுத்தக்கூடும்

ஊஞ்சல் மண்டபத்தின்

முடிவிலி இறுதிப் புள்ளியில்

யாளித் தூண்கள் நம் பார்வைக்கு

இணைவதைப் பார்க்கிறோமில்லையா

அது போலவே சுய மோகத்தில்

நானும் நீயும் இணையக்கூடும்

நாம் ஏன் ஒரு மாற்றத்திற்காக

பிறரைப் பற்றிப் பேசக்கூடாது

அந்த மனம் பிறழ்ந்தவரைப் பற்றி

நம் மௌனங்களின் மையம் அவரல்லவா

நாம் ஏன் கணமேனும் இந்த

மேடையையும் மண்டபத்தையும்

விட்டு விலகி இருக்கலாகாது

மண்டபத்தைக் கூட்டிப்

பெருக்குபவர்கள் வந்துவிட்டார்கள்

அவர்களிடமேனும் நாம் சொல்லலாம்

இந்த மண்டபத்திற்குப் பின்னுள்ள

மூங்கில் வனம் உனக்கும் எனக்கும்

புல்லாங்குழல்கள் ஆவதில்லை

ஆனால் அவன் குழலிசையைக்

கேட்டவண்ணம் இருக்கிறான்

நாம் மேடையிலிருந்து, மண்டபத்தின்

மையத்திலிருந்து உனக்கு

இசை கேட்கிறதா என்று கேட்டோம்

அப்போது அவன் சிரித்தான்

இசை கேட்கவில்லையா என்று கேட்டோம்

அப்போதும் அவன் சிரித்தான்

அவனுடைய விலகி

இருத்தலின் சிரிப்பில்

இசைத்தூண்கள் அதிர்கின்றன

நந்தவனத்தில் கிளிக்கூட்டம்

பெரும் மகிழ்ச்சியில் கிறீச்சிடுகிறது

கோவில் குளத்தில் மீன்கள்

நீர் மேல் எழும்பி காற்றில்

கோலம் வரைந்து நீர் மீள்கின்றன

என்ன நிமித்தங்கள் இவையென

நீயும் நானும் திகைத்திருக்கிறோம்

கூட்டுபவர்கள் விளக்குமாறுகளை

தங்கள் உள்ளங்கைககளில் குத்திக்குத்தி

வியந்து நிற்கிறார்கள் அவர்கள்தானே

நம் மண்டபப் பார்வையாளர்கள்

பேதலித்தவனோ குபேர லிங்க

சன்னிதியில் நின்றிருக்கிறான்

அவன் நம்முடன் இருந்தவன்தானே

என்கிறாய் நீ

இருக்கட்டும் நாம் அவனைப் பற்றி

பேசுவதை நிறுத்திவிடுவோம்

என்கிறேன் நான்

அவன் இப்போது உள்ளூரா வெளியூரா

நம் ஆளா வேற்று ஆளா

நம்மாள் என்றால் பேசலாம்

இல்லாவிட்டால் மறந்துவிடலாமென்கிறாய்

அதை நீ சொன்னவுடன்தான்

எனக்கு ஞாபகம் வருகிறது

நானே மண்டபத்திற்கு வெளியில்

நிற்பவன் அல்லவா

அப்படித்தானே நாம்

பேச ஆரம்பித்தோம்

நான் எப்போதுமே

தாமதமாய் வந்து சேர்பவன் அல்லவா

நான் உன்னோடு மேடையில்

ஏறியது தப்பாகிவிட்டது

நான் அவனோடுதான் செல்லவேண்டும்

அவன் தான் என்னைக் கடலுக்குக் கூட்டிப்போவான்

சித்தம் பேதலித்தவன் நம்மோடு இருந்தவன்

வெளிறிய நீல அலைகளைக் கொண்ட கடல்

எவ்வளவு தூரம் இங்கிருந்து

அவன் உள்ப்பிரகாரகரம் நோக்கித் திரும்பிவிட்டான்

அவன் பெயரைக்கூட நான் மறந்துவிட்டேன்

மண்டபமும் யாளிகளும் ஏற்படுத்திய கிறக்கம்

அவன் தன் பரட்டைத் தலையை

சிலுப்பிக்கொள்கிறான்

ஊஞ்சல் மண்டபத்தில் எத்தனை பேர் இருந்தார்கள்

எத்தனை பேரை நான் தேர்ந்தெடுத்திருக்கலாம்

நான் ஏன் உன்னை விடுத்து இவனோடு செல்கிறேன்

அவன் மூலஸ்தானத்தை நோக்கி விரைகிறான்

கடல் கூட்டிச் செல்பவனே கொஞ்சம் நில்

கொஞ்சம் நில்

உன் பெயரை மட்டுமாவது சொல்

சம நிலை எங்கேயிருக்கிறது எனத்

தேடி வந்தவன் நான்

அவன் என்னைத் திரும்பிப் பார்க்கையில்

மங்கல வாத்தியங்கள் முழங்குகின்றன

அவன் மெதுவே சொல் கூட்டுகிறான்

என் பெயர் சந்தேகக் கேஸ்

யாளிகள் கற்தூண்களாய்ச் சமைகின்றன