VATHILAIPRABHA

 A POEM BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

She lay under the spell of that splendid dream-fortress

built in deep sleep

Collecting all her nights and piling them up brick by brick

had she built that castle so spontaneously

not thinking whether it should be a shrine or a mansion

Please don’t wake her up – who went to sleep

Telling herself that it is indeed a dream-castle.

The doors of the nights inside her

_ Oh, please don’t ever slam them shut

In the remaining hours when the work

for decorating the mansion

to be done

she sleeps.

Just as the great grand curtains

adorning the massive rooms

sway wave-like in the gusty wind

someone knocks at door.

Someone is disturbing her sleep.

She fast asleep

is not able to stir

Plunged in sleep she lay

In the mistresses’ quarters of the mansion.

Moaning she rolled over

and sunk into sleep again

not knowing the fact

that the key of that mansion

built wholesome on a day

one night

is lost.

Night after night someone or other went on knocking at her door.

On a day when she deprived of sleep

feel drowsy again

the key of her own, she might regain.

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் கட்டமைத்த கனவுக்கோட்டையின் ஒய்யார அழகில் மயங்கிக் கிடந்தாள்.

அவளின் இரவுகளையெல்லாம் சேகரித்து ஒவ்வொரு செங்கல்லாக அடுக்கி

ஓர் ஆலயமோ மாளிகையோ என யோசிக்காது கட்டிய கோட்டை அது..

கனவுக்கோட்டைதான் என தனக்குள் சொல்லியபடி தூங்கிப் போனவளை எழுப்பாதீர்கள்!

அவளுக்குள் இரவுகளின் கதவுகளை

ஒருபோதும்

படாரென அறைந்து சாத்தாதீர்கள்..

மாளிகையை அலங்கரிக்கிற பணிகள்

மிச்சமிருக்கிற பொழுதுகளில்

அவள் உறங்குகிறாள்.

அறைகளை அலங்கரிக்கிற

பெரும் திரைச்சீலைகள்

காற்றின் வேகத்தில் அலையிடுகிறமாதிரி

கோட்டையின் பிரமாண்ட வாயிற்கதவைத் தட்டுகிறார்கள்.

அவள் உறக்கத்தை யாரோ

கலைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவளால் விழிக்க முடியவில்லை..

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில்

மாளிகையின் அந்தப்புரம் இருந்தாள்.

முனகியபடி புரண்டு படுத்தவள்

மீண்டும் உறங்கிப் போனாள்.

ஒரு நாள்

ஓர் இரவில்

முழுமையாகக் கட்டிய மாளிகையின் திறவுகோல் தொலைந்து போனது என்பதை அறியாமல்

மீண்டும் வாயிற்கதவு தட்டப்பட்டது...

ஒவ்வொரு இரவும் அவளுக்காக யாரோ தட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

உறக்கம் கலைந்தவள் .

மீண்டும் உறங்கும் ஒருநாள் அவளுக்கெனக் கிடைக்கலாம்...

அத் திறவுக்கோல்

வதிலைபிரபா

VATHILAIPRABHA

 A POEM BY

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan

(*First Draft)

Poetry remains alien to him

This World

Earth, Sky, Bird

She

Everything remains alien.

Not within the reach

Sky and Poetry.

For the lads flying kites

the very sky is Poetry.

For those revelling in fishing

the river is Poetry.

For the boatman, the Sea.

He keeps searching in the blank sheet

The poem meant for him

is not in there in the paper

White sheet white cloud

Sky

and so

for he who sleeps messing upthe stars

Dream is Poetry.

For he who yearns for a poem

One eon won’t suffice.

Though he knows not how to write

He knows how to live Life

as sheer Poetry!

VathilaiPraba

*

கவிதை அவனுக்கு

அந்நியமாயிருக்கிறது..

இந்த உலகம்

மண், வானம், பறவை

அவள்

எல்லாமும் அந்நியம்தான்.

கைக்கெட்டும் உயரம் இல்லை

வானமும், கவிதையும்.

பட்டம்விடும் சிறுவர்களுக்கு

வானமே கவிதை.

மீன் பிடித்து விளையாடுகிறவர்களுக்கு

நதி கவிதை.

படகோட்டிக்கு கடல்.

அவன் வெற்றுக் காகிதத்தில்

துழாவிக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவனுக்கான கவிதை

காகிதத்தில் இல்லை

வெண் காகிதம் வெண் முகில்

வானம்

என

நட்சத்திரங்களைக் கலைத்தபடி

உறங்குகிறவனுக்கு கனவு கவிதை.

ஒரு கவிதைக்கு

ஏங்குகிறவனுக்கு

ஒரு யுகம் போதாது..

அவனுக்கு எழுதத் தெரியாவிட்டாலும்

வாழ மட்டும் தெரிகிறது

கவிதையாக...!

வதிலைபிரபா

VATHILAI PRABHA(2)

 TWO POEMS BY

VATHILAI PRABHA

 

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 

 With the last leaf too dropping

Eve stood in the nude.

Even when the leaves were dropping down

one by one

Her body didn’t cringe.

Despite the destruction of forest

Despite the destruction of land

Forever her favourite was

the fruit of Eden Garden.

Again and again

She relished the fruits.

Again and again

leaves dropped.

Chuckling sarcastically

Satan began collecting the leaves

that had fallen all over the garden.

Now God created

a new Eden.

No leaves there

But fruits were available

for savouring.

Adam and Eve

relished tasty fruits

and rejoiced

with clothing.

கடைசி இலையும் உதிர

நிர்வாணமாய் நின்றாள் ஏவாள்.

ஒவ்வொரு இலையாய் உதிர்ந்தும்

கூசவில்லை தேகம்.

காடழிந்த போதும்

மண்ணழிந்த போதும்

அவளுக்குப் பிடித்தது

ஏதேன் தோட்டத்துப் பழம்தான்.

மீண்டும் மீண்டும்

பழங்களைப் புசித்தாள்.

மீண்டும் மீண்டும்

இலைகள் உதிர்ந்தன.

தோட்டமெங்கும் உதிர்ந்த இலைகளை

சாத்தான் கெக்களிப்பு செய்தபடி

சேகரிக்கத் தொடங்கினான்.

இப்போது கடவுள்

புதிய ஏதேனை உருவாக்கினார்.

அங்கே இலைகள் இல்லை

உண்டு ருசிக்க

கனிகள் இருந்தன.

ஆதாமும் ஏவாளும்

சுவைமிக்க கனிகளை

உண்டு களித்தனர்

ஆடைகளுடன்.

வதிலைபிரபா

(’மரம் சுமக்கும் யானைகளின் பிளிறல்’ என்ற சமீபத்திய கவிதைத்தொகுப்பிலிருந்து)

(2)

He who carried aloft a jungle

had a pencil in hand.

Going beyond Land

beyond Water….

He is drawing all over the walls of

a horizon.

Now birds are flying in the jungle

All over the jungle

fountains spring

The deer and jackals

drink water together

Tigers

never ambush

Again he carries the jungle.

There lies within reach

horizon anew.

ஒரு வனத்தைத்

தூக்கிச்சென்றவன் கையில்

பென்சில் இருந்தது.

நிலம் கடந்து

நீர் கடந்து….

ஒரு தொடுவானத்தின் சுவரெங்கும் வரைந்துகொண்டிருக்கிறான்.

இப்போது வனத்தில்

பறவைகள் பறக்கின்றன.

வனமெங்கும்

சுனைகள் ஊற்றெடுக்கின்றன

கவரிிமான்களும் நரிகளும்

ஒன்றாகவே நீர் அருந்துகின்றன

புலிகள்

ஒருபோதும் பதுங்கவில்லை

மீண்டும் வனத்தைத்

தூக்கிச் செல்கிறான்

தொட்டுவிடும் தூரத்தில் இருக்கிறது

பிறிதொரு தொடுவானம்.

வதிலைபிரபா

VAHTILAIPRABHA

 A POEM BY

VAHTILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Running all over the village

a river with dead fish

For the fish dying

and for floating

the river alone is the cause and reason.

Like mother hen it had

safeguarded the entire region

Real majestic like the elephant

swinging its mammoth earlobes.

The river that ran with swelling belly

like python that had swallowed a deer

knows everything

it is Vairavan who played in the

massive expanse of sand

building castles

is driving the sand-lorry now.

It was Shanmugam who used to deftly catch

the Koravai fish in rock-clefts

who had painted the river

with the wastes of his factory.

The river is aware of everything.

The river that used to roar like a great deluge

and flow so boisterously

Is now lying there as a snake

turning old, emaciated and weak

The river made the ever running man

sit and repose.

He who was resting there

is now running always.

Not just ignoring the river _

but also the fact

that none allows their children

to go anywhere that side

Is also civilization

taught by the river.

ஊரெங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தது

மீன்கள் செத்த நதியொன்று

மீன்கள் செத்ததற்கும்

மீன்கள் மிதப்பதற்கும் நதிதான் காரணம்.

பெட்டைக்கோழிபோல

ஊரை அடைகாத்த நதியது.

மடல் விரித்தாடும் யானைபோன்ற

கம்பீரமான நதியது.

மானை விழுங்கிய மலைப்பாம்புபோல

வயிறு பெருத்தோடிய நதிக்கு

எல்லாம் தெரியும்.

பெருமணற்பரப்பில்

வீடுகட்டி விளையாடிய வைரவன் தான்

மணல் லாரி ஓட்டுகிறான்.

பாறையிடுக்குக் கொறவை மீன்களை

வாவகமாகப் பிடித்த சண்முகம்

தன் தொழிற்சாலைக் கழிவுகளால்

நதிக்கு வர்ணம் பூசியவன்.

எல்லாம் நதிக்குத் தெரியும்.

பெருவெள்ளமென ஆர்ப்பரித்து

ஆரவாரம் செய்த நதியிப்போது

வயது முதிர்ந்து மெலிந்து தளர்ந்து

படமெடுக்க முடியாமல் சுருண்டு கிடக்கும்

பாம்புபோலக் கிடக்கிறது.

ஓடிக்கொண்டிருப்பவனை

உட்காரவைத்தது நதி.

உட்கார்ந்தவன் இப்போது

ஓடிக்கொண்டிருக்கிறான்.

நதியைப் புறக்கணிக்கச் செய்வது மட்டுமல்ல

இப்போது பிள்ளைகளை

அந்தப் பக்கம் செல்ல

யாரும் அனுமதிப்பதேயில்லை என்பதும்

நதி கற்றுத்தந்த நாகரிகம்தான்.

வதிலைபிரபா

(சமீபத்திய கவிதைத்தொகுப்பு ‘மரம் சுமக்கும் யானைகளின் பிளிறல்)

VATHILAIPRABHA'S POEM

 A POEM BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In that night filled with deadly quiet

From house adjacent came floating scent intense
At the entrance of the house stood hapless
a solitary Neem tree.
As the mushroom sprouting all at once
for the Northeastern monsoon
a few chairs
Some remained empty.
With some seated in chairs here and there
swaying sleepily
in a chair close by there sat a corpse.
Which chair who he couldn’t ascertain that night
That night so still so silent
Something hitherto he had not seen
At dawn fireworks, drum-beats _
so there would be sounds galore
Cry outcry wail bewail – thus a huge crowd would
be causing tumultuous uproar
‘Kodithuni ’ , ‘ Neermaalai,
the norms of performing last rites
would be discussed exhaustively.
The dance of the tipplers
The grin of Rummy jokers
could be deafening
Elegiac wails scaring those
in the neighbouring areas
Double entendres - thus
the spitting loud speakers
would make hearts shudder
True, ‘Kalyaana saavu’ would indeed be
endowed with festivities.
Deeply contemplating he went to sleep.
The dawn broke as a great surprise.
The house stood there
with no trace of the corpse there
a day earlier
How so baffling a surprise happened
in just one night
With the dead and the death
out of sight
from the life that ended does commence
anew
a social distance.

*P:S; Kodithuni _ funeral clothing : Neermaalai – Holy waters with which the dead body is bathed.
Kalyaana Saavu _ Death at the ripe age after having seen everything in life.

VathilaiPraba

பேரமைதி கவிந்திருந்த அந்த இரவில்
பக்கத்து வீட்டிலிருந்து அடர் நறுமணம் கமழ்ந்து வந்தது ,
வீட்டின் வாசலில் அழுது வடிந்தபடி நின்றிருந்தது
ஓர் ஒற்றை வேப்பமரம்.
வடகிழக்குப் பருவமழைக்குப் பூத்த திடீர் காளான் மாதிரி சாமியானா.
நாலைந்து நாற்காலிகள்
சில காலியாய் இருந்தன.
ஆங்காங்கே நாற்காலிகளில் சிலர் தூங்கி விழ
அருகேயிருந்த நாற்காலியில் பிணமொன்று அமர்ந்திருந்தது..
எந்த நாற்காலியில் எது என்று
அந்த இரவில் அவனால் கணிக்க முடியவில்லை.
ஆள் அரவமற்ற அந்த இரவு
அத்தனை அமைதியாய் அவன் பார்த்ததில்லை.
விடியலில் வான வேடிக்கையும்,
தாரை தப்பட்டையென அமர்க்களப் படலாம்..
அழுகையும் ஆரவாரமென ஒரு பெருங்கூட்டம் ஆர்ப்பரிக்கலாம்.
விண்ணை முட்டும் பட்டாசு காது பிளக்கலாம்.
கோடித்துணியும், நீர்மாலையும்
கருமாதி செய்முறையும் பேசித்தீர்க்கலாம்..
மதுப்பிரியர்களின் ஆட்டமும்,
ரம்மி ஜோக்கர்களின் இளிப்பும் ஜவ்வு தெறிக்கலாம்.
பக்கத்து ஊர்க்காரன் மிரள ஒப்பாரிகளும்,
ரெட்டை வசன ஆட்டங்களும் என
காரி உமிழும் குழாய் ரேடியோக்களால் இதயம் அதிரலாம்.
கல்யாணச் சாவு களைகட்டும்தான்..
பெருத்த சிந்தனையோடு தூங்கிப்போனான்.
காலை ஆச்சரியமாக விடிந்தது.
பிணமிருந்த வீடென அடையாளமற்று இருந்தது அந்த வீடு..
ஓர் இரவில் எத்தனை ஆச்சரியம்?
இறந்தவனும் தெரியாமல் இறந்ததும் தெரியாமல்
முடிந்துபோன வாழ்விலிருந்து தொடங்குகிறது
புத்தம் புதிதாய்
ஒரு சமூக இடைவெளி.

VATHILAIPRABHA'S POEMS

TWO POEMS BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.THE PROCLAMATION OF A POET

                                          Of course, my poems 

do speak about me only.
Even the political ones.
It is my poems that
bear testimony to my Being
If my poems cause terrible assault
or thin lines of scratches
I am prepared to own responsibility.
My writing is not some soft kitten
to be placed on the lap and caress
My poems have sunken eyes and hapless ones
as their corpus.
I am man insane with beard unshaven.
A madcap ascending on the abnormality of
Life delirious and delivering poems.
Someone always trustworthy;
pouring a liquid at boiling point
as Poetry.
The temperature of volcanic eruption is
my poetry’s volume and dimension.
My poems are not untouchable
They are just not easily touchable
I am a poet stinging as a serpentine.
That my poetry is no Disclaimer
and that, it is for owning responsibility _
I hereby declare.

வதிலைபிரபாவின் கவிதை

என் கவிதைகள்
என்னைத்தான் பேசுகின்றன.
அரசியல் கவிதைகளும் கூட.
என் இருப்பை உணர்த்துவதும்
என் கவிதைதான்!
என் கவிதையால் பலத்த தாக்குதலோ,
வரிச் சிராய்ப்புகளோ ஏற்பட்டால்
அதற்கென பொறுப்பேற்கவும்
தயாராக உள்ளேன்!
பூனைக்குட்டியென மடியில் கிடத்தி
மெல்ல வருடும் வாஞ்சைமிகு எழுத்தல்ல
என் எழுத்து.
பஞ்சடைத்த விழிகளையும் பராரிகளையும்
கவிதையாக வடிக்கிறவன்.
தாடி மழிக்காத பைத்தியக்காரன்.
பித்துப்பிடித்த வாழ்வின் பித்தநிலை மீதேறி
கவிதை சொல்கிற பித்தன்.
எப்போதும் நம்பத் தகுந்தவன்.
ஒரு கொதி திரவத்தை கவிதையாகக் கொட்டுகிறவன்.
லாவாவின் வெப்பஅளவீடே
என் கவிதையின் அளவீடு.
என் கவிதைகள் தீண்டத்தகாதவை அல்ல
தீண்ட முடியாதவை!
சர்ப்பமெனத் தீண்டுகிற கவிதைக்காரன்.
பொறுப்புத்துறப்பு என் கவிதை ஆகாது.
பொறுப்பேற்கவே என் கவிதையென
இதனால்
சகலமானவருக்கும் அறிவிக்கப்படுகிறது.

2

He who went to bed carrying a huge dream

suddenly struggling to breathe _

he and his dream

ceased to be!

Allowing none to come anywhere near

they removed the dead body

taking it away in an ambulance.

The dream alone

taken note of by none

remains there decayed and rotten

with stinking memories.

VathilaiPraba

பெரும் கனவொன்றைச் சுமந்தபடி

படுக்கச் சென்றவனுக்கு

மூச்சுத் திணறல் ஏற்பட்டு

கனவோடு அவனும் மரித்துப் போனான்!

யாரும் நெருங்க முடியாதபடி

ஆம்புலன்ஸ் ஒன்றில் அந்தச் சடலத்தை

அப்புறப் படுத்தினர்.

யாரும் கண்டுகொள்ளப்படாத

அந்தக் கனவு மட்டும்

அங்கேயே அழுகிக் கிடக்கிறது

துர்நாற்ற நினைவுகளுடன்!

 —