NETKOLUTHASAN

 A POEM BY 

NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Who is crying there

Can you hear the voice

Even after everything is over

Is the crying voice persistently heard

Aswathaman is immortal they said – didn’t they

No trails nor traces

for those who went along

hand in hand

for good or bad

life or death

no alternative nor any means

for the spirit and sustenance

of those remaining

Time bygone

Lies torn bursting breaking

turning into being nothing

Buried under sand

as void abysmal

parents scream

along drawn-out streets

all over the waste land

With memories of utmost dismal time

They bear in their parched shrunken bodies

raging fire.

Despite time turning them to ashes

and they becoming one with the soil

The woeful voice of a mother

asking

Aswathaamaa where are you

would always be calling out relentlessly.

அழுவது யார்

குரல் கேட்கிறதா

எல்லாம் முடிந்து போனதாயாகிய பின்னும்

அழுகுரல் மட்டும் கேட்கிறதா

அசுவத்தாமனுக்கு மரணமில்லையென்றார்களே..

கூடிப்போனவர்களின்

வாழ்வுக்கும் வீழ்வுக்குமென

தடங்களுமில்லை தடயங்களுமில்லை.

எஞ்சியோரின்

இயல்புக்கும் இருப்புக்குமாய்

மாற்றுமில்லை வழியுமில்லை

முன்காலம்

வெடித்துக் கிழிந்து நிணமிழந்து

பாழென மண்மூடிக்கிடக்கிறது

பெற்றவர்கள் குரலிடுகிறார்கள்.

நெடுந்தெருக்களில்

பரந்த தரவைகளில்

கடூழிய காலமொன்றின் நினைவுகளுடன்

வறண்டு சுருங்கிய தேகங்களில் எரியை சுமக்கிறார்கள்.

காலத்தால்

எரிந்து மக்கி மண்ணாகிபோன பின்னும்

அசுவத்தாமா எங்கிருக்கிறாயென்று

அன்னையொருத்தியின்

பாவக்குரல் அழைத்துக்கொண்டேயிருக்கும்.

நெற்கொழு தாசன்

NETKOLUTHASAN'S POEM

 A POEM BY

NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With an intensely sad voice

closing the eyes

the Bird of Spring would

shed off its feathers

Of those feet

measuring the world

upon whose head one foot...

In the event of it happening anywhere

even Death proves magnificent.

In your feet

where the blue flame spreads

_red lines

Shift the foot and continue dancing

Oh, The Cosmic Dancer!

In the flowing day

Nirvana’s last word

a droplet

Wail everywhere

Have ear that hears not

In blank paper – sheer salvation.

Body unparalleled

Lust unquenched

To turn frozen as water

Time devours

Alas, stop it My Lord,

The fragrance of flowing hair

Achingly approachable red lips

Bluish flame sparkling eyes

combining

to alight as Time Infinite

waits there since long

‘Empiraatti’

*Empiraatti : Parvathi – Goddess Divine/ My beloved - betterhalf

நெற்கொழு தாசன்

துயருறுத்தும் குரலில் விழிகளை மூடி

இறகுகளை உதிர்த்துக்கொள்ளும்

வசந்தகாலப் பறவை

நட்சத்திரங்களை கூடும்.

உலகளந்த கால்களில் ஒற்றையடி

யார் தலைமேல்

எங்காவது நிகழ்ந்துவிடுகையில்

சாவும் மகோன்னதம்.

நீலச்சுடர்

படியும் உன் பாதங்களில் செவ்வரி

கால்மாறி நீயாடு கூத்தனே .

வழிகின்ற பகலில்

நிர்வாணத்தின் கடைசிச்சொல்

ஒரு துளி.

விசும்புநிறை ஓலம்

யாதுமறியாச்செவிகொள்

வெற்றுக்காகிதத்தில் விமோசனம்.

தன்னிகரற்ற மேனி

தணிந்தடங்காத காமம்

நீரென உறைந்திட பலி கொள்ளும் காலம்

நிறுத்து தேவ,

விரிசடை வாசம்

அணுகச்சிவந்த உதடுகள்

நீலச்சுடர் கண்கள் கூடிப்

பேரூழியென இறங்க

கனகாலமாய் காத்திருக்கிறாள் எம்பிராட்டி.

NETKOLUTHASAN's POEMS

TWO POEMS BY NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

I spread out the splinters of a Second

one by one,
Just as a diagram, nothing stirs.

except the clock-hands that move
on the wall dark-frozen.

At all the spots touched by the clock-hands
Deaths are stored.
Isolations and
Emergency care double.

None in the shades of squares.
Those who meet and disperse
along the shores of Zen river
Lovers
Night queens of the City of Casinos
No one is there.
No one is ready to share the burden
of anybody’s Cross.

These are grim, leaden days.

In the empty basket of the old man
going past with a French Pan
a bouquet.

Let it be the birthday of his better-half.

At the market some;
Some behind the shadow of lanes
with cheap wine
Some boys lifting finger to the Police.

It is because of them that this city is still alive.

Those in power
go on declaring the war against Viruses.

Tomorrow _
The First Day of Spring.

நெற்கொழு தாசன்
March 29 at 11:58 AM •
கண நேரத்தின்
சிதறலுக்குள்ளேயே விரித்துப் பார்க்கிறேன்
ஒவ்வொன்றாக,
வரைபடம்போல எதுவுமே நகரவில்லை.
இருளுறைந்த சுவரில் நகரும் முட்களைத் தவிர.
முட்கள் தொடும் புள்ளிகளிலெல்லாம்
மரணங்கள் வைப்பிலிடப்படுகின்றன
தனிமைப்படுத்தல்கள்
அவசரசிகிச்சைகள் இருமடங்காகின்றன.
சிகப்பு எச்சரிக்கை இடைவிடாது ஒலிக்கவிடப்படுகிறது.
சதுக்கங்களின் நிழல்களில் யாருமில்லை
சென்நதியின் கரையோரங்களில்
கூடிக் கலைபவர்கள்
காதலர்கள்
கேளிக்கை நகரத்தின் இரவு அரசிகள் எவருமில்லை.
யாரும் எவருடைய சிலுவைக்கும்
கைகொடுக்கத் தயாரில்லை.
கனத்த நாள்கள் இவை
பிரெஞ்சுப் பானுடன் கடக்கும்
முதியவரின் வெற்றுக் கூடைக்குள்
மலர்க்கொத்து.
துணையின் பிறந்தநாளாக இருக்கட்டும்.
அங்காடிகளில் ஒரு சிலர்.
தெருமறைவுகளில் மலிவு வைன்களுடன் சிலர்
பொலீஸுக்கு விரல் தூக்கும் சில சிறுவர்கள்
இவர்களால் தான்
இந்த நகர் சாகாதிருக்கிறது
அதிகாரத்திலிருப்பவர்கள்
கிருமிகளுக்கு எதிரான போரை
அறிவிப்பு செய்துகொண்டேயிருக்கிறார்கள்.
நாளை
வசந்தகாலத்தின் முதல் நாள்.

* * * 

(2)

The way an animal walking with thousand legs

Gradually cave in, crouching _
That’s how this city seems.

Is there anyone?

‘People mowed in different directions’
So I wrote once
Alas! Where have they gone?

The parks are being locked
for the first time.

See here, they are asking the shops and cafes
to shut.

Camus Kafka and Jean Jenet who would always
greet with a good morning and a great hug _
O, where at all they would go?

It is in these streets and lanes that
Victor Hugo wandered
saying Man would live on.

This is a damned leisure.

How many more days to wander
carrying the cooking recipes for tomorrow
stored in the mind

How many like me

Have you ever seen
a city turning deadly quiet
with none sleeping?

I can’t endure it

Who is coming
Tomorrow let’s get into some train
alight at some station
and return.

ஆயிரம் கால்களால் நடந்த மிருகமொன்று
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தனக்குள் ஒடுங்கிப்போவதை
போலிருக்கிறது இந்த நகரம்.

யாராவது இருக்கிறீர்களா ?

திசைகளில்
அரைபடும் மனிதர்கள் என்றொருநாள் எழுதியிருந்தேன்.
எங்கே போயினர்.

பூங்காக்கள் முதல் தடவையாக பூட்டப்படுகிறது.

இதோ கடைகளையும் கஃபே விடுதிகளையும்
அடைத்துவிடச் சொல்கிறார்கள்.

காலைவணக்கம் சொல்லித் தழுவும்
Camusகாம்யூவும் காஃப்காவும்
ஜோன்ஜெனேயும் எங்கேதான் போவார்கள்

இந்த தெருக்களில் தானே விக்டர் ஹெக்கோ
மனிதன் வாழ்வான் என சொல்லித்திரிந்திருந்தான்

இது ஒரு சபிக்கப்பட்ட ஓய்வு.

தலைக்குள் அடுக்கிக்கொண்ட
நாளைய நாளின் சமையல் குறிப்புகளை
எத்தனை நாள்களுக்கு சுமந்து அலைவது..

என்னைப்போல் எத்தனை பேர்.

யாரும் உறங்காமலிருக்க,
ஒரு நகரம் அமைதியாகிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா..

என்னால் சகிக்க இயலவில்லை
யார் வருகிறீர்கள்
நாளை ஏதாவது ஒரு தொடரூந்தில் ஏறி
எங்காவது ஒரு தரிப்பிடத்தில் இறங்கி
திரும்பி வருவோம்.

 —நெற்கொழு தாசன்.