INSIGHT - NOV-DEC,2023

 INSIGHT - NOV - DEC, 2023

VELANAIYOOR THAS

NOV-DEC, 2023

A POEM BY

VELANAIYOOR THAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHEN HE WAS DOWN WITH FEVER….

When he was afflicted with fever

Poetry became worried

With eyes full of mercy it eyed him.

When he was down with fever

Poetry offered him a cup of Tea

It felt his forehead to see how severe is

the fever

and consoled that he would soon recover.

When he was down with fever

Poetry gave him drinking water

And green leaf ‘Kanji’.

When he was down with fever

Poetry became the blanket and covered him

Remained beside him conversing with him

Turned into a melody and sang

Transformed into a dance and performed

When he was down with fever

Poetry stayed by his side not going anywhere else

Asking him to go to sleep singing lullaby

Even appeared in his dream

Took him to spectacular seashores

Floated in the silvery clouds along with him

Concerned that his eyes would ache

it wrote itself in tiny little alphabets.

When he was down with fever

Poetry went to the temple

performed Archana and applied

the sacred ash on his forehead

Well,

For Poetry that does all these

What name can we give

How to address it please…..

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது கவிதை போர்வையாகி போர்த்தியது

பேச்சுத் துணையாய் அருகிருந்தது பாடலாகி பாடியது

ஆடலாகி ஆடி காட்டியது

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

_________வேலணையூர் _தாஸ்.

____________________

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

கவிதை கவலைப்பட்டது

கண்களில் கருணை நிரம்ப பார்த்தது

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

கவிதை தேநீர் வைத்து கொடுத்தது

நெற்றியை தொட்டு காய்ச்சல் பார்த்தது சுகம் வந்திடும் என்று ஆறுதல் சொன்னது

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

கவிதை குடிநீர் வைத்து கொடுத்தது பச்சை இலை கஞ்சி கொடுத்தது

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

கவிதை எங்கும் செல்லாது அவனோடு இருந்தது

தூங்க சொல்லி தாலாட்டு பாடியது கனவிலே கூட வந்தது

அழகிய கடற்கரைகளுக்கு அவனை அழைத்துச் சென்றது

வெண்பனி மேகங்களில் அவனோடு மிதந்தது

அவனுக்கு கண் வலிக்கும் என்று சின்ன சின்ன எழுத்துக்களால் தன்னை எழுதியது

அவனுக்கு காய்ச்சல் வந்த போது

கவிதை கோவிலுக்கு போனது

அர்ச்சனை செய்து கொண்டு வந்து நெற்றியில் திருநீறு பூசியது

ம்ம் அது சரி

இப்படி எல்லாம் செய்கிற அந்த கவிதைக்கு

என்ன பெயர் வைக்கலாம்

எப்படி அழைக்கலாம்

NESA MITHRAN

 NOV - DEC, 2023

A POEM BY

NESA MITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In truth this Love wishes to embrace one and all

Some we shake hands with and part ways

Some we touch the shoulder and move away

For several others permission is granted

up to kiss upon the forehead

Some others kneel down and kiss

the back of palm

and have their love proclaimed.

Some have intercourse with their voice

Some kiss our tears

There are faces that lean against our chest

seeking pardon and moving on

Some we prostrate at their feet and depart

The memory of some we carry always

as carrying the burden of a growing tree , so to say.

Only a few we think of holding close

even when we burn and are turning to ash

But they offer you the wage for carrying the load

and vanish at the stop without a word.

Scattering as cock-heads

As god after the festival of offering

the lives we were to have lived

are sacrificed

ahead of a prayer indeed.

நேச மித்ரன்

•

உண்மையில் இந்த அன்பு எல்லோரையும் தழுவிக் கொள்ள விழைகிறது

சிலரோடு கைகுலுக்கிப் பிரிகிறோம் சிலரது தோள் தொட்டு விலகுகிறோம்

இன்னும் சிலருக்கு நெற்றி முத்தம் வரை அனுமதி

மேலும் சிலர் மண்டியிட்டு புறங்கையை முத்தமிட்டு

தம் அன்பைச் சொல்கிறார்கள்

சிலர் குரலால் புணர்வார்கள்

சிலர் முத்தத்தோடு நின்று விடுகிறார்கள்

சிலர் நம் கண்ணீரில் முத்தமிடுகிறார்கள்

நெஞ்சில் சாய்ந்து மன்னிப்பு கேட்டு

விலகும் முகங்கள் உண்டு

சிலர் பாதத்தில் பணிந்து விலகுகிறோம்

சிலர் ஞாபகத்தை ஒரு வளரும் மரத்தின் பாரத்தை சுமப்பது போல்

வாழ்நாளெல்லாம் சுமந்து திரிகிறோம்

வெகுவெகு சிலரை மட்டும்தான் நெருப்பில் எரியும் போதும் அணைத்து கொள்ள நினைக்கிறோம்

அவர்களோ சுமைக்கூலி கொடுத்து

நிறுத்தத்தில் இருந்து மறைந்து போகிறார்கள்

சேவல் தலைகளாய் இறைந்து

கொடை முடிந்த தெய்வமாய்

ஒரு பிரார்த்தனைக்கு முன்

பலி கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன

நாம் வாழ்ந்திருக்க வேண்டிய

வாழ்க்கைகள்

MARIMUTHU SIVAKUMAR

 A POEM BY

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE CEREMONY OF

CHRISTENING THE MOUNT

The grand celebration of christening the mount

was arranged.

I too was chosen

for finding a befitting name to the mountain.

I try searching and finding an ancient one

Some asked us to name it with the help of Numerology

A gang insisted that we name it after the founder of their Party

Some held that it was they who hold aloft the mount

Another gang claimed to have fed the mount and offered water

And so they recommended names suiting their whims and fancies.

Wading through pressures of all sort

I hurry towards the venue with a name for the mount

There standing in front of the towering mount

I moved closer to secretly disclose to the mount first

the name I had coined for it

Hearing my voice the mount wailed and sobbed

Blood oozed out of its eyes _ Alas.

Its hunger

Its right

Its sorrow

The pillars of powers that betray it for ever

Eyeing me who has never found to all these -a solution

It wept with tears unleashed

as emitting poison

What can I do

What at all can I do….

மலைக்கு பெயர் சூட்டும் விழா.

மலைக்கு பெயர் சூட்டும் நிகழ்வினை நடாத்துவதற்கு

விழா ஏற்பாடாகியது.

மலைக்கு பெயரினை தெரிவு செய்வதற்கு

எனக்கும் மனு கிடைத்தது.

பல வருடங்கள் பழைமையான மலைக்கான பெயரை தேட முயல்கிறேன்,

மலைக்கு அதிர்ஷ்ட விஞ்ஞானபடி

பெயரை வைக்குமாறு சிலரும்

தமது கட்சி ஸ்தாபகரின் பெயரை வைக்கும்படி ஒரு கும்பலும்

தாமே மலையை தாங்கியதாக மறு கும்பலும்

மலைகக்கு தேவையான சோறும் தண்ணியும் கொடுத்ததாக இன்னொரு கும்பலும்

தமக்கு இஸ்டமான பெயர்களை பரிந்துரைத்தனர்..

பல்வேறு அழுத்தங்களை மீறி

மலைக்கான பெயரோடு மலைக்கு பெயர் சூட்டும் விழாவிற்கு விரைகிறேன்.

அங்கே நிமிர்ந்த மலை முன்னின்று

என்னால் தயாரிக்கப்பட்ட மலைக்கான பெயரினை முதலில் மலையிடம் ரகசியமாக சொல்ல நெருங்கினேன்,

என் குரல் கேட்ட

மலை கதறியது.

மலையின் கண்களில் ரத்தம் கசிய பீறிட்டது.

தனது பசி

தனது உரிமை

தனது துயர்

தன்னை ஏமாற்றும் அதிகார தூண்கள்

இவைகளுக்கு விடிவினை காணாத என்னை பார்த்து விஷஙகளை கக்குமளவிற்கு விம்மியது.

நான் என்ன செய்வேன்,

நான் என்ன செய்வேன்...

மாரிமுத்து சிவகுமார்.

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

NOV-DEC, 2023

A POEM BY

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Moon not seen

This is the Day of New Moon.

The air has settled down.

Sure there would be rain.

Stars have flowered

No chance for shower.

Don’t counter any and all

No I didn’t. I just spoke the truth;

That’s all.

You have become a skilled orator, my pal.

I speak not. Just say

observing Nature all the way.

That is it.

With bell sounding we turn quiet.

With darkness shrouding

a fort built in the sky sans moon.

I say nothing.

Let things happen

In ways their own

Murmuring so in a voice unheard

He walks on.

With the cloud descending

and thunder resounding

A divine delirium

rise in words

swirling ecstatically.

Those realizing and really belonging

must have been somehow

drenched by now.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

நிலாவைக் காணவில்லை

இன்று அமாவாசை

காற்று அமர்ந்து விட்டது மழை பெய்யும்

நட்சத்திரங்கள் பூத்துக் கிடக்கிறது

வாய்ப்பில்லை

எல்லாவற்றையும் எதிர்த்துப் பேசாதே

எதிர்த்துப் பேசவில்லை உண்மையைச் சொன்னேன்

நன்றாக பேசக் கற்றுக் கொண்டுவிட்டாய்

நான் பேசவில்லை இயற்கையைக் கவனித்துச் சொல்கிறேன்

மணியொலிக்க நிசப்திற்கிறோம்

இருள் சூழ

மதியற்ற வானத்தில் கோட்டை கட்டியிருக்கிறது

நான் எதுவும் சொல்லவில்லை

அதது அதன் போக்கில் நடக்கட்டும் என

யாருக்கும் கேட்காத குரலில் முனுமுனுத்தபடியே

நடந்து செல்கிறான்

அந்த மேகம் இறங்கி வர.

இடி இடிக்க

ஒரு சன்னதம் வார்த்தைகளில் எழுந்தாடுகிறது

உணர்ந்தவர்களும் உரிமையானவர்களும்

இந்நேரத்தில் நனைந்திருக்க வேண்டும்

THENMOZHI DAS

NOV - DEC, 2023

A POEM BY

THENMOZHI DAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

QUARTER OF A CENTURY OLD SOLITUDE

As fish leaping upside down

where do tears go

For how longer the surrounding walls

Opening wide like sluice

wash away the night

Which daytime would retrieve the word

caught in heart’s hook

Despite swirling the quarter of a century old solitude

with killing pain in the neck

what at all the bird with three feathers

will do with my sobbing

The tiny little pencil in hand

and the earless heart move on in one sound

Is the carbon stick

a companion unparalleled

As the weaverbird that has gained expertise

with grabbing grass, lifting grass, bending grass

how the day comes flying

For the slice of air inside

to evaporate

how much one has to boil in life

As the doctor’s medical note written on the throes of death

the heart swings.

And

more than the ant’s leg crushed and maimed

It suffers growing weaker to no end.

கால் நூற்றாண்டுகாலத் தனிமை

•

தலைகீழாகப் பாயும் மீனாக

கண்ணீர் எங்கே செல்கிறது

இன்னும் எவ்வளவு காலம் மதிலுகள்

மதகு போல் திறந்து

இரவை அடித்துக் கொண்டு செல்லும்

மனதின் கொக்கியில் மாட்டிக்கொண்ட சொல்லை எப்பகல் மீட்கும்

மூன்று சிறகுடைய பறவை

கால் நூற்றாண்டுகாலத் தனிமையை

கழுத்து வலிக்கச் சுழற்றியபின்னும்

என் கேவல்களை என்ன தான் செய்யப்போகிறது

கைவசம் சிறு பென்சில் துண்டும்

காதற்ற இதயமும் ஒரே ஓசையில் நகர்கிறது

கார்பன் குச்சி

தன்னிகரில்லாத் துணை தானோ

புல்லெடுத்துப் புல்நிமிர்த்திப் புல்வளைத்து

தேர்ச்சிபெற்றத் தூக்கணாங்குருவி போல

எப்படிப் பறந்து வருகிறது பகல்

உள்ளிருக்கும் ஒரு துண்டுக் காற்று ஆவியாக

எவ்வளவு வாழ்வில்

கொதிக்க வேண்டியிருக்கிறது

மரண அவஸ்தைக்கு எழுதப்பட்ட

மருத்துவக் குறிப்பாய் மனம் ஆடுகிறது

மேலும்

நசுக்கபட்ட எறும்பின் ஊனப்பட்ட காலைவிட மிகவும் மெலிந்து துடிக்கிறது

•

- தேன்மொழி தாஸ்

RENGARAJAN VEERASAMY

INSIGHT NOV - DEC, 2023

A POEM BY

RENGARAJAN VEERASAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

It is those dolls that they have carefully chosen

with their hue and finesse

duly looked into

that these children enjoy

breaking apart with such ease.

It would have been better

if such immense affection was

not entrusted in my hands.

Can there be a curse

worse than the boon

given in the hands of one

for whom handling it is

absolutely unknown….

•

நேர்த்தி நிறமாய்ந்து

தேர்ந்த பொம்மையைத் தான்

உடைத்து மகிழ்கின்றன

பிள்ளைகள்

இவ்வளவு பெரும் நேசத்தை

என்னிடம் ஒப்படைத்திருக்க

வேண்டாம்

கையாளத் தெரியாதவனின்

கரங்களில் வழங்கப்பட்ட

வரத்தைப் போலொரு

சாபம் உண்டா சொல்.

-யுகயுகன்

MU.RAMKI

INSIGHT NOV - DEC, 2023

TWO POEMS BY

MU.RAMKI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. STILL POND STILL.....

The roaring croaks of the seasonal frogs

Disrupts the quiet of the fish of the pond.

The frogs which till then

remained at the shore

A

L

I

G

H

T

I

N

G

into the pond

flirt with the fish.

The latter enchanted

declare the roaring croaks

of the frog

Symphony divine;

Poetry pristine.

What at all can

the pond-fish do

Unable to bear this sight

A young poet picks up a

handy stone

and throws it into the pond anon.

He has thrown thus

umpteen number of times.

This time also,

the pond lies unstirred

as always.

சலனமற்ற அந்தக் குளம்

*****************

பருவகால

தவளைகளின்

பேரிரைச்சல்

குளத்து

மீன்களின் பேரமைதியை

சஞ்சலப்படுத்துகிறது.

இவ்வளவு காலம்

குளக்கரையில்

மட்டும் லயித்திருந்த

தவளைகள்

குளத்தில்

இ

ற

ங்

கி

மீன்களோடு

குலாவுகின்றன

கிறங்கிப்போன

மீன்கள்

தவளையின் இரைச்சலை

இசையென்றும்

கவிதையென்றும்

பிரசாரப்படுத்துகின்றன

கிணற்று மீன்கள்

வேறென்ன செய்யும்..

இதை காண சகிக்க முடியாத

இளைய கவிஞனொருவன்

கைக்கு அடக்கமான கல்லொன்றை

குளத்தில் எறிகிறான்.

இது போல பல முறை எறிந்திருக்கிறான்.

இம்முறையும் சலனமற்றுதான்

கிடக்கிறது அந்தக் குளம்

(மு.ரா)

2.BIRD BIZARRE

With intent endeavour

the fins of fish

turned into wings.

Changing its longtime address

Ocean

Into

Sky

Holding on to the bait thrown

soars high

the strange bird.

Pondering over the oddity of

the ocean swelling with water

and the sky with air

It flies ….

For the flight of the fish

They are the reason

The seaborne fish

Suffers thus.

Though fish flying is indeed fantastic

They can’t match the real birds

The stars observe.

After scaling high

Though the fish try

many a time

to leave the bait

the one who holds it

is all set to hold it tight.

விசித்திரப் பறவை

*********************

தன் முனைப்பால்

மீனின் செட்டைகள்

சிறகுகளாயின...

சமுத்திரம்

என்ற தன் நீண்ட நாள்

முகவரியை

ஆகாயமென மாற்றிக்கொண்டு

தனக்கு வீசப்பட்ட

தூண்டிலையே பிடிமானமாகக் கொண்டு

உயரப் பறக்கிறது

அந்த விசித்திரப் பறவை

சமுத்திரம் நீராலும்

ஆகாயம் காற்றாலும்

நிரம்பியிருக்கும்

விசித்திரத்தை

எண்ணியப்படி

பறக்கிறது..

மீனின் பறத்தலுக்கு

காரணம்

தாமென

அடிபடுகின்றன

கடல்வாழ்

மீன்கள்

மீனின் பறத்தல் அருமையென்றாலும்

அசல் பறவைக்கு ஈடாகாதென

வின்மீன்கள்

கருத்திடுகின்றன.

உயரம் சென்ற பின்

மீன்

தூண்டிலை விட்டகல

பலபோது

எத்தனித்தாலும்

தூண்டில்காரன்

தன் பிடியை விடுவதாயில்லை...

-மு.ராம்கி-