FAIZA ALI

A POEM BY

FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CHAMELION

At one corner of the backyard fence

Close to the ‘Mulmurukkai’ quivering

With clusters of blossoms in blood-red

another anonymous ripe short tree

Having green leaves so dense as flowers.

I look at it keenly

Another green leaf

Swaying

At the crest

Ho, this is chameleon –isn’t it!

A wonderful species

Beyond any comparison

With the meanness of scheming humans

changing colours

Poor thing

Wandering everywhere

to appease its hunger

Two spiders

or

three butterflies

would have sufficed

to cool its little stomach

secreting scorching acid.

Could it be that it has lost its eyes

that can move on their own

and the long tongue which it plays with

stretching out and sucking inside..

Its search goes on….

With the rough bark grazing the skina

as it comes down

shedding off its luscious green

It turns into the Ochre shade

of the tree trunk.

At the hour of sunset…..

Despite knowing very well

that walking with the nails toppling

would be indeed difficult

with its face filled with the anguish of

waiting for too long

it began creeping on the land

in the hue of sand

In this dense tree spread out so graciously

can’t there be even a grasshopper stuck

to feed its hunger

In the joyous squeal of a pair of squirrels

chasing each other

my contemplation is cut short

Ha _

That it does have a life beyond its belly

How could I forget completely?

Aaliya Aaliya

பச்சோந்தி

பின்வேலியோரமாய்

இரத்தச்சிவப்பில்

கொத்துப் பூக்களுடன்

சிலிர்க்கும் முள்முருக்கையருகில்..

பசியஅடரிலைகள்

பூவாய் செறிந்திருக்கும்

இன்னுமொரு

பெயரறியா

முற்றிய சிறுகுட்டைமரம்.

உற்றுப்பார்க்கிறேன்...

உச்சாணிக் கந்தில்..

அசையும்

இன்னுமொரு பச்சிலை.

ஓ..இதுதான் பச்சோந்தியோ..!

அற்ப மானிடரின்

நிறமிழக்கும் துர்க்குணங்களின் ஒப்பீடுகள் பொருந்தா

அற்புதப் பிராணி.

பாவம்

பசிக்காய் அலையும்

பரிதாப ஜீவன்.

ரெண்டு சிலந்திகளோ...

மூன்று பட்டாம்பூச்சிகளோகூடப்

போதுமாயிருந்திருக்கும்...

எரியமிலம் சுரக்குமதன்

குட்டி வயிற்றுக்கு.

சுயாதீனமாய் நகர்த்துதிறனுடனான கண்களையும்..

வெளியெறிந்து வேட்டையாடும்

நீள்நாவையும்..

எங்கேனும் தொலைத்திருக்குமோ..

தேடல் மட்டும் முடிவதாயில்லை.

சொரசொரவெனப் பட்டை

உடலுரசக் கீழிறங்கையில்..

தளதளப்பச்சை களைந்து

அடிமரக் கருங்கபில

அவதாரம்.

கதிர்

மங்கத் தொடங்கிய வேளை....

நகங்களின் இடரலில்

நடத்தல் கடினமென அறிந்தும்...

நீள் காத்திருப்பின்

மென்சோகமுறை முகந்தாங்கி தரையூரத் தொடங்குகிற்று மண்ணிறத்தில்.

சாகியமாய் விரிந்திருக்கும் இவ்வடர் தருவிலொரு

வெட்டுக்கிளி கூடவா ஒட்டியிருந்திருக்காததன்

பசியாற்ற..

ஒன்றையொன்று துரத்தும்

சோடி அணில்களின் குதூகலக்குரலில் சிந்தனை கலைகிறது..

அட..

வயிறு தாண்டிய வாழ்வொன்றும் அதற்குள்ளதை

எங்ஙனம்

மறந்தேன் நான்..!

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.

FAIZA ALI

  A POEM BY 

FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CROSSING THE RIVER........

Unable to process the incident

in order

Memories torn here and there and hanging

Miserably

With their tips feeling sticky

Tears or blood – what is it

Comprehension proving difficult

This is how

These days in moments unbearable

Often with limbs turning numb I turn frozen.

Leaving me alone stationed in one corner

The infinity called Time running off

going faraway

and disappear.

That day being in the womb of my mother dear

Who a teacher

Wading through the waters in wooden canoe with ashen-moss widespread

Then itself

reaching the bank across

Day-in and day-out

I had inhaled the salubriousness of this chill river

Blissfully quivering!

Later on

In my childhood

This same river

Sang lullaby to me

Who half-asleep

Going in Vaapaa’s cycle

Which lt flew like the Magic Carpet!

When I a second standard student

Hastened in my small cycle

to the college quarters

accompanied by my dear friend Hafeeza

to learn A, B,C from the Sovereign queen of Smile

Mrs.Hostha teacher

And as a Higher Grade student

Going on foot treading distances long

To the same college

For the science subject not available

In local school

The same river dear

sprayed tiny specs of ice

fanning me thus

so turning into vapour

the sweat-droplets filling my uniform all over

For one and all

Who went across

For whatever need

Again and again

Sprinkling salubrious cool upon them

And taking them to the other bank.

The very same river

Would turn into a slaughter house

Butchering six, seven precious lives one day

Not just me nobody had any inkling.

With bags carrying books and notebooks

All drenched

Uniforms sleeping on the fence

And the tender bodies of children

Aligned in a row…..

Ho,

The day falling and rising

Unable to forget ever

The cruelty of that giant wave and the chaotic experiences

It heaped on us

Is it to remind us of all these

Yet again

This has come to be

Tsunami was Nature’s nonsense

Ordained by Almighty

So we tried to console ourselves.

But this

Now?

*

Constructed long ago

with all and sundry

donning the role of its guests of grandeur

in this bridge to be opened soon

in a gala ceremony

henceforth

whenever I happen to go across

that which would bang against my face

like balls of fire

is the air

of the final tender breath

exiting the lungs and arteries

of those hapless children

on the throes of death

absolutely abandoned

struggling again and again

to survive in vain

fatigued to the core…..

_ Just that and nothing more.

Aaliya Aaliya

•

இதே ஆற்றங்கரையில்..!

சம்பவங்களைக் கோர்வையாக்க முடியவில்லை.

இடையிடையே நினைவுகள் அறுந்து தொங்கும் முனைகளெங்கும்

கண்ணீரா.. குருதியா எனப் பிரித்தறியமுடியா ஈரப்பிசுபிசுப்பு.

இப்படித்தான்..

இப்போதெல்லாம் தாளமுடியாப் பொழுதுகளில்..

அடிக்கடி உணர்வுகள் மரத்து உறைந்து போய் விடுகிறேன்.

என்னை மட்டும் ஓரமாய் நிறுத்தி விட்டு

எங்கெங்கோ தொலைதூரமாய் ஓடித் தொலைந்துபோய் விடுகிறது..

காலமெனும் முடிவிலி.

அன்று..

சாம்பல் பாசிபடர்ந்த

மரத்தோணியில் ஊடறுத்து

நாளும்பொழுதும்

ஆசிரியப் பணிக்காய்

அக்கரைக்குப் பயணித்த

அன்னையின்

வயிற்றறைக்குள் சுருண்டுகிடந்த போதே..

சுவாசித்துச் சிலிர்த்த

இக்குளிராறு..!

பிறகும்,

பிள்ளைப்பருவத்தில்

மந்திரக்கம்பளமாய் பறந்த

வாப்பாவின் சைக்கிளில் அரைத்தூக்கத்தில்

எனைத்தாலாட்டிய அதே ஆறு..!

ரெண்டாம் வகுப்பில்

மத்தியகல்லூரி குவார்ட்டஸில்

புன்னகையரசி

Mrs.Hostha டீச்சரிடம்

A,B,C..

படிக்கவென

அன்புத் தோழி hafeela வுடன்

குட்டிச்சைக்கிளில் விரைந்த வேளையிலும்..

உயர்தரத்தில்..

ஊர்ப்பள்ளியில் இல்லாத விஞ்ஞானத்துறைக்காய்

மறுபடியும்

அதேகல்லூரிக்கு

நடையாய் நடக்கையிலும்...

சீருடையில் துளிர்த்த உப்புத்துளிகளை ஆவியாக்க

பனிச்சீவல்கள் விசிறி

உடல்குளிர்த்திய

அதே ஆறு...!

எவரும்..

எந்தவொரு தேவைக்கும்

எல்லைதாண்டுகையில்

மறுபடியும்... மறுபடியுமாய்..

குளிர்தெளித்து

அக்கரைப்படுத்தும் அதே ஆறு..

துடிதுடிக்க

ஆறேழு உயிர் பறிக்கும் கொலைக் களமாகுமென

ஒரு போதுமே

நானென்ன

எவருமே எண்ணியிருக்கவில்லைதான்.

ஈரமூறிய புத்தகப்பைகளும்..

வேலியில் தூங்கிய சீருடைகளும்..

வரிசையாய்

கிடத்திய பிஞ்சுடலங்களும்..

அன்றைக்கு விழுந்தெழுந்ததும்

என்றைக்கும் மறக்கவியலாததுமான

அந்தப்பேரலையின் கொடூர அனுபவங்களை

மறுபடியுமாய்

நினைவூட்ட வந்ததோ..?

எவ்வளவோ இழந்தும்..

சுனாமி இயற்கை அனர்த்தம்..

இறை நியதி

என்பதில் சிறிது ஆறுதல் கொண்டோம்.

ஆனால்

இன்று,

இது.........?

0

எக்காலமோ கட்டிமுடிக்கப்பட்டு

யார் யாரோவெல்லாம்

பேரதிதிகளாகி..

வெகு ஆடம்பரமாய் திறக்கப்படப்போகும்

இவ்வாற்றிடைப் பாலமதில்

மறுபடியும்

இனிப் பயணப்படும் போதெல்லாம்..

முகம் மோதித்

தீயாய் தீய்த்துப் பொசுக்கிடப்போகிறது..

இப்போது இவ்வதிதிகளால் கைவிடப்பட்டு..

இதே ஆற்றங்கரையில்

அநாதரவாய்..

மிக நிர்க்கதியாய்..

மிகப்பரிதாபமாய்..

உயிருக்குப் போராடிக் களைத்த

அப்பிஞ்சுக் குருத்துகளின் மென்மையான சுவாசச்சிற்றறைகளில் இருந்தும்

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வெளியேறிக் கொண்டிருந்த இறுதிச் சுவாசத்தின்

மூச்சுக்காற்று மட்டும்தான்.

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.

S.FAIZA ALI

 A POEM BY

S.FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LAST SEAT

With scribbles beyond translation

and small cracks and fissures -

in all the classrooms there

remains a last seat.

With hair devoid of oil, untidy

and messy

pale shrunken uniform

with blue-drip unevenly spread

and shoes not shining

wearing a

semi-sad, semi-stubborn face

there sits always

the one for whom the seat belongs.

Does his widowed mother

lie forlorn, frozen

pondering over her life turned ashes

in a fire branched out of the ethnic violence

or in some other flames

In just one castigating shout

burying deep

all his dreams- not- come- true

floating in the roof

He would probe anxiously

the inside of his zip—torn school-bag.

Just as the remote hutment

sprouted far away from the residential area

in all activities he stands away

from his classmates

or made to stand away.

Thus

bearing always

in every class-hour

an all too tender heart

with confusion-confounded eyes

displaying its need for

extra-care and attention

yearning for love and kindness

there remains

a last seat

with half-closed zip

or, with shirt, button-torn.

Aaliya Aaliya

கடைசி இருக்கை

மொழிபெயர்க்க முடியாத கிறுக்கல்களோடும்

சிறு உடைசல்களோடுமாய்

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை.

எண்ணெய் வரண்டும் செம்மை கலைந்துமான

பரட்டைத் தலையோடும்....

சொட்டுநீலம் சீராய்... பரவிடாத

சுருக்கம் கலைந்திடாத சீருடையோடும்...

நிறமுதிர்ந்தும்

பளபளப்புக் கரைந்ததுமான ஷ¤க்களோடும்...

பாதிசோகமும் மீதி முரட்டுப் பிடிவாதமுங் கலந்த

முகமணிந்தபடியுமாய்...

எப்போதுமேயதில் புதைந்திருக்கிறான்

அக்கதிரையின் சொந்தக்காரன்.

இதுவரை அணையாதெரிந்த

இனவன்முறையின் ஏதாவதொரு கிளைத்தீயிலோ

இல்லையேல் வேறெத்தழலிலோ

பொசுங்கிப்போன தம் வாழ்வெண்ணியே

பேதலித்துக் கிடக்கிறாளோ

அவனது விதவைத்தாய்.

கூரையில் மிதக்கும்

நிறைவேறாதக் கனவுகள் யாவையுமே

ஒரேயொரு அதட்டலுக்குள்

புதைத்தவாறே பதகளிப்போடு

கிளரத் தொடங்குவான்

ஸிப்பறுந்த தனது புத்தகப்பையை.

குடியிருப்பிலிருந்தும்

மிகத்தூரமாய் முளைத்திருக்குமொரு

எல்லைப்புறக்குடிசை போலவே

எல்லா செயற்பாடுகளிலும்

தன் சகபாடிகளை விட்டும்

ஒதுங்கியே நிற்கிறான் அல்லது

ஒதுக்கப் பட்டிருக்கிறானவன்.

இவ்வாறே

ஒவ்வோர் பாடவேளையிலும்

பின்னூட்டலுக்கும் விசேடபரிவுகளுக்குமான

தன்னிலைப்பாட்டினை

மருளும் விழிகளினூடே

ஒழுகவிட்டபடி

அன்பையும் கருணையையும்

அவாவி நிற்குமோர்

பிஞ்சு இதயத்தை

எப்போதுமே சுமந்தபடி

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை

பாதி மூடிய ஸிப்புடனோ அல்லது.

பொத்தான் அறுந்த சட்டையுடனோ..!

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.

FAIZA ALI

 A POEM BY

FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

My daughter and myself only.

On failing to come your grant

would be stopp ed,

said they”.

"At home all are starving

They gave us 2000 and brought us here”

“We have given you job. So, you have to be present”,

they insisted.”

_These reprimands and retributions

seem to be just and fair

Yet

Even in violence inherent

shocking sub-texts.

Wails

Laments

Screams

Gushing forth from the wounds

the same-colour blood.

That everything was for

just a bottle of liquor

is unbelievable but all the same true

as ever

in all strategic arousal of feelings

and emotions

it is these hapless poor folks

instigated; injured.

Seeing tears swelling

in the eyes of

My son sitting in front of laptop

and my daughter standing behind

on one leg

I couldn’t control my tears

O the Kings of Tomorrow

lying in wait to ascend the throne….

Beware!

Don’t you dare dream

of turning these gullible folks into

hoodlums and henchmen

for safeguarding your Seats of Power

Aaliya Aaliya

"நானும் மகளும் மட்டுமே..

வராவிட்டால்

சமூர்த்தி உதவித் தொகையை நிறுத்திடுவதாக சொன்னார்கள்..."

"வீட்டில் பசி பட்டினி..

2000 தந்தே

அழைத்து வந்தார்கள்.."

"வேலை தந்திருக்கிறோம்

வரவே வேண்டுமென்றார்கள்..."

நியாயமாய் தெரிகிற தண்டனைதான்..

எனினும்

வன்முறைக்குள்ளும்

அதிர்ச்சி தரும் உட்கிளைகள்..

எரித்தல்.. எரிதல்

ஒப்பாரி..

கூக்குரல்

பச்சைக் காயங்களில் கொப்பளிக்கும் ஒரேநிறக் குருதி.

வெறுமனே ஒரு போத்தல் சாராயத்திற்காகத்தான்

எல்லாமென்பதை

இன்னமும் முழுசாய் நம்ப முடியவில்லை.

எல்லாக் காலங்களிலும் போலவே

உணர்வு போதைகளில்

தூண்டப்படுவது

இவ்வப்பாவி ஏழைகளே

மடிக்கணனி முன்னமர்ந்திருந்த

மகனினதும்

அவன் முதுகிற்குப் பின்னால் ஒற்றைக்காலில் நின்ற

மகளினதும்

நிறைந்து தளும்பிய

கண்கள் கண்டு

அழுகை முட்டிக் கொண்டு வருகிறது எனக்கும்..

அரியணைக்காய்

காத்துக் கிடக்கும்

நாளைய

அரசர்களே..

மறுபடியும்

நீங்களும்

இதேபோல

அப்பாவிகளைக்

குண்டர்களாக்கி

உங்கள்

நாற்காலிகளையும்

காவல் காக்கலாம் என்று மட்டும்

தயவு செய்து

கனவு காணாதீர்கள்.

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.