TAMIL MANAVALAN'S POEM

 A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

FATHER CROW

When I sit for having breakfast

the crow knows it instinctively.

Not that it is always at a specific time.

Whenever I sit

It would sit in the window opposite and caw

with the hope that I would surely place some for it.

This hope is the hope of my being;

the driving force of my life.

That I had assured him this hope during his lifetime

is the reassuring hope I have in me.

Seeing the crow I tell my better half

“Go feed father and mother, my love”

This the crow knows not

but my father Manavalan who is no more

knows it for sure.

What is left in his dish

is mine in this world

Oh, how tasty it is!

அப்பா காகம்

**************

காலை சிற்றுண்டிக்கமரும் போது

காகத்திற்குத் தெரியும்

அப்படியொன்றும் திட்டமிட்ட நேரமல்ல..

எப்போதமர்ந்தாலும்...

நானமரும் எதிர் சன்னலில்

வந்தமரும் அதற்குக்

குரல் கொடுக்கும் போது

நிச்சயம் வைப்பான் எனும் நம்பிக்கை...

அந்த நம்பிக்கை என் வாழ்வின் நம்பிக்கை...

அந்த நம்பிக்கை தான் என்

வாழ்வின் நம்பிக்கை...

அவர் வாழும் காலத்தில் அவருக்கு

உறுதிப் படுத்தினேன்

என்பதே நம்பிக்கை மீது நான் கொள்ளும்

நம்பிக்கை.....

வந்திருக்கும் காகம் பார்த்து....

"அம்மா அப்பாவுக்குக் கொடுத்துட்டு வா",

என மனைவியிடம்

நான் சொல்வதை காகம் அறியாது

மறைந்த தந்தை மணவாளன்

அறிவார்......

அவருண்ட மிச்சம் தான் எனக்கு

இவ்வுலகில்....

அது தான் எவ்வளவு

சுவை....

--தமிழ்மணவாளன்

TAMIL MANAVALAN'S POEM

 A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I keep wiping off the memories sweating all over.

But memories are not like sweat to turn thoroughly dry

with the help of handkerchief.

That has drawn a great grand rainbow, you know…..

For wiping it

the dense cloud of memory should disperse.

Our very heart should burn furiously

becoming the very sun and smear heat.

Why the heart that began to wipe off

within four lines undergoes a change

Let not the cloud disband….

Let the rainbow stay on….

Tamil Manavalan

•

வியர்த்துக் கொட்டும் நினைவுகளைத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...

வியர்வையைப் போலல்ல நினைவுகள் கைகுட்டைத் துடைப்பால்

காய்ந்து விடுவதற்கு.....

அது ஒரு வானவில்லையல்லவா

வரைந்து வைத்திருக்கிறது...

அதைக் கலைக்க நினைவின் அடர் மேகம்

கலைய வேண்டும்..

உக்கிரமாய் மனமே சூரியனாய் மாறி

வெய்யில் பூச வேண்டும்....

துடைக்கத் தொடங்கிய மனம்...

இந்த நான்கு வரிக்குள்

மாறி விடுவதென்ன....

மேகம் கலைய வேண்டாம்....

வானவில் இருக்கட்டும்...

TAMIL MANAVALAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

TAMIL MANAVALAN

Transalted into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. BACK TO WISDOM

Remaining skeptical in the beginning

Wonder when the thought ‘why not try it’
got into me.

That it could be because the new model
Nirshini enticed my heart
I could arrive at only at last.

How can one’s pale brown tinge
change into pure golden
in a matter of seven days
Could it be the trick of ‘photo shop’?
Though I contemplated on these lines
‘After all 70 rupees, why not try’
think I and do apply
taking selfie to bear testimony.

Everyday
I look at my face in the mirror
With cream applied
Turning left right front back
in the manner of a warrior
examining his sword taken out of its sheath
stretching it slowly in front
and twisting and turning it

The pale brown colour has changed into golden hue on the
Sacred Seventh Day
in the selfie only
with shade added daily.

In order to avoid the disappointment
of realizing that it is not the truth,
wiping the mirror many a time
and looking at myself in natural colour
erasing my earlier image
that I had made fair and fairer on a daily basis
I take a new one
smiling heartily.

Tamil Manavalan

நினைவு திரும்புதல்
**********************
தொடக்கத்தில் நம்பாமல் தானிருந்து
எப்போது முயற்சி செய்து பார்க்கலாமெனத்
தோன்றியதெனத் தெரியவில்லை
புதியதாய் மாடலிங் செய்ய வந்திருக்கும்
நிர்ஷினியைப் பிடித்துப்
போனதாலிருக்கலாம் என்பது

கடைசியாகவே கணிக்க முடிந்தது
ஏழு நாட்களில் எப்படித்தான்
மாநிறம் பொன்னிறமாய் மாறுகிறதோ
'போட்டோ ஷாப்', வேலையென நினைத்த போதிலும்
எழுபது ரூபாய் தானேவென
பூசத்தொடங்கிய வேளை
சாட்சியத்துக்காக எடுத்துக் கொள்கிறேன்
ஒரு செல்ஃபி.
ஒவ்வொரு நாளும் கிரீம்
பூசிக்கொண்ட முகத்தை
உறை விட்டகற்றிய வாளினை
முன் நீட்டி மெல்ல மெல்லத் திருப்பிப்
பார்க்கும் போர் வீரனின்
பரிசோதனைக்கொப்பாகத்
திருப்பித் திருப்பிப் பார்க்கிறேன்
கண்ணாடியின் முன்னம்
என்னை நானே.
மாநிறம் பொன்னிறமாய் மாறியிருந்தது
புனித ஏழாம் நாள்
தினம் தினம் கூட்டிய வண்ணத்தில்
செல்ஃபி மட்டும்
உண்மையதுவல்லவெனும் ஏமாற்றம் தவிர்க்க வேண்டி
தன்னிறம் மாறாத நிலையில்
கண்ணாடியைத் துடைத்துத் துடைத்து
பிம்பம் தரிசித்து
முன்னர் எடுத்து நித்தம் கொஞ்சம்
வெளுப்பேற்றிய படத்தை அழித்துவிட்டு
புதிய படமொன்றை எடுக்கிறேன்
பூரணமாய்ப் புன்னகைத்தபடி.

--தமிழ்மணவாளன்

2.THE PHASE OF FACEMASK

Hiding inside the facemask

the sky so void
is indeed massive.

The carbon-dioxide of the exhaled breath
spreads on and on
and compressed as clouds,
all over the surface of the mountain peak
it bangs against _
Heat would sprout.

Alighting into the valley
Not changing into drizzle but remaining moist
The birds flying in clusters through that gentle chill
knows well
the soft chill of moisture
and its soothing warmth.

Tamil Manavalan

****************
முகக்கவசத்தின்
உள்ளே ஒளிந்து கொள்ளும்
வெறிச்சிட்ட வானம் மிகப்பெரியது.
சுவாசத்தின் வெளியேகும்
கரியமிலவாயு பரவிப் பரவி
மேகமாய் அழுத்தம் கொண்டு
மோதுமந்த
மலைமுகட்டின் தரையெலாம்
வெப்பம் பூக்கும்.
பள்ளத்தாக்கில் இறங்கி
தூறலாய் மாறாமல் ஈரமாயாகும்
மென் குளிரில்
பறந்து செல்லுமப் பறவைக்கூட்டம்
அறிந்திருக்கிறது...
ஈரத்தின் மென்குளிரையும்
இதமான இளஞ்சூட்டையும்.

----தமிழ்மணவாளன்

TAMIL MANAVALAN's POEM

A POEM BY TAMIL MANAVALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

HALF WAY THROUGH THE CURFEW

It was with the nagging doubt of

dam being constructed all too suddenly

across the waters that gush,

the sand-bags were piled.

Though felt like the sand-bags

heaped in a rush

refused to be broken

the memory of overflowing is also absent.

Everywhere, the same…..

When there is no inflow

Where to fill and swell, O….

Without a stir,

Forgetting to flow

Calmly

turning those dry leaves that come floating

into face mask

lies crouched there

_ the Great Grand River.

ஊரடங்கின் மத்தியக் காலம்
******************************
பிரவாகத்தின் இடையே
திடீரென தடுப்பணை
ஏற்படுத்தி விடும்
சாத்தியத்தின் ஐயத்தோடு தான்
மணல் மூட்டைகள்
அடுக்கப்பட்டன
அவசர கதியில்
குவிக்கப்பட்ட மணல் மூட்டைகள்
உடைதலை மறுதலித்ததென
உணரத் தலைப்பட்ட போதினும்
நிரம்பி வழிதலின்
நினைவும்.
இல்லை.
வழியெங்கும் இது போலவே...
வரத்தேயில்லாத போது
நிறைவதாவது
வழிவதாவது...
சலனமற்று ஓட்டம் மறந்து
நிதானமாய்
நேற்றைய இயக்கத்தை
நாளைக்கு உறுதி செய்ய
மிதந்து வந்த சருகுகளை
முகக்கவசமாக்கி
முடங்கிக் கிடக்கும்
பெருநதி.

-தமிழ்மணவாளன்

TAMIL MANAVALAN's POEM

A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Rendered in Englisah by Latha Ramakrishnan

PHOTOGRAPHER

He has been a 

photographer

Only those who take photographs 

are called so

But he is a photographer in having his 

photographs taken

Not just in this age of mobile camera

during those Konica days of black and

 white, colour film itself

he would operate the camera having 

fixed the time in advance

and stand in front of it

on par with today’s selfie.

Our picnics and tours with him would 

evolve with photographs.
‘

While clicking if you say ‘Idli’ you can 

get a smiling face’

he would say.

He would teach me to take a deep

 breath for a few moments

thereby turning my paunch invisible.

Ignoring the request ‘Please look at the

 camera’

In disturbing the focus and standing at

 ease

there is none to excel him.

Taking a photograph with him

has always been a pleasant experience.

I gesture ‘don’t’ to my friend who 

attempts to click in mobile

the visual of my paying my homage to He

who is lying inside the glass casket coffin

For, I don’t want to have me

photographed with him

without uttering the word ‘idli’ to make

him smile

and with him who is unable to inhale 

deeply

so as to turn his paunch invisible.

புகைப்படக் கலைஞன்

அவனொரு புகைப்படக் கலைஞன்.
புகைப்படம் எடுப்பவர்களைத்தான் அப்படிச் சொல்வதுண்டு
எடுத்துக் கொள்வதில்
அவனொரு புகைப்படக் கலைஞன்.
அலைபேசியில் எடுக்கும் இப்போதல்ல
கறுப்பு வெள்ளை, கலர் ஃபிலிம் என்று கோனிக்கா
காலத்திலேயே.
காலதாமதம் கணித்து வைத்த காமிராவை
முடுக்கி விட்டு முன்நிற்பான்
இன்றைய செல்ஃபிக்கு இணையாக.
அவனோடு செல்லும் சிற்றுலாக்கள் பயணங்கள்
புகைப்படங்களால் வளரும்.
எடுக்கும் போது சட்டென
’இட்லி’ என்று சொன்னால் சிரித்தமுகம்
கிடைக்குமென்பான்.
தொப்பை தெரியாமல் சில நொடிகள்
மூச்சிழுக்க சொல்லித் தருவான்.
’காமிராவைப் பாருங்க’, என்னும் வேண்டுகோளைப்
புறக்கணித்தவனாய்
மையம் குலைத்து யதார்த்தமாய் நிற்பதில்
அவனுக்கு நிகர் அவனே.
அவனோடு புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்வது
சுகமான அனுபவம்
குளிர் கண்ணாடிப் பேழையில்
படுத்திருக்கும் அவனுக்கு மரியாதை செய்வதை
அலைபேசியில் படமெடுக்கும்
நண்பனைத் தடுக்கிறேன்.
புன்னகை உருவாக்க ’இட்லி’ எனச் சொல்லாமல்
தொப்பை மறைக்க
மெல்ல மூச்சை உள்ளிழுக்கவியலா அவனோடு
படமெடுக்க எனக்கு விருப்பமில்லை
--தமிழ்மணவாளன்