INSIGHT - APRIL 2023 - PARTICIPATING POETS

 

PAADHASAARI VISWANATHAN

         TWO POEMS BY

PAADHASAARI VISWANATHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

There remains a room

uninhabited

where there is a wall-clock

The clock has a glass-cover

Inside that glass cover

There are those clock hands

that play run and catch game forever.

At times those clock hands would

stop running

and refrain from showing the time.

And an old man there

who would never fail to change the battery

even for that

Stock-still clock.

It’s ages since his one and only son

had settled in a foreign soil

with his family

The senior citizen

Who even after that

went on

replacing the old battery

with the new one

is today dead and gone.

Paadhasaari Vishwanathan

•

ஆளற்ற ஓர் தனி அறையுமுண்டு

அறையிலோர்

சுவர்க்கடிகையும் உள்ளது

உள்ளததில் கண்ணாடிக் கூடுமுளது

கூடு னுள்ளே

ஓடிப் பிடித்து விளையாடும் நேரக்குறி முட்களும்

நகரக் காண்பதுண்டு

நேரக்குறி முட்கள்

நகராது நின்று

காலம் காட்டாது

ஓடாதிருப்பதுமுண்டு

ஓடா அக்கடிகைக்கும்

ஓயாது பேட்டரி மாற்றிவிடும் முதியோன்

ஒருவர் உண்டு

அவ்வொருவரின்

ஒற்றை மகனும் தன்குடும்பமென

அயல் தேசம் ஏகி

ஆண்டுகள் பலவானதுண்டு

ஆகிய பின்னும்

அக்காலி அறை

ஓடாச்

சுவர்க்கடிகைக்கும்

ஓயாது பேட்டரி மாற்றிய

அம்முதியோன்

இன்று காலமானார்.

பாதசாரி விஸ்வநாதன்

(2)

They have broken

the limbs of the hibiscus plant

Forgetting the scars

It once again offers flowers

so fine

Daily they take them in the flower-basket

to Badrakaaliamman shrine

Plants are children

Trees, the Aged Ones.

செம்பருத்திச் செடியின் கைகால்களை முறித்து விட்டனர்

ஆயினும்

வடு மறந்து

மீண்டும் மலர்கள்

தருகிறது

அன்றாடம்

பத்ரகாளியம்மன் கோவிலுக்கு

பூக்கூடையில்

எடுத்துச்செல்கிறார்கள்..

செடிகள் குழந்தைகள்

மரங்கள் முதியவர்கள்.

பாதசாரி விஸ்வநாதன்

A POEM BY PAADHASAARI VISWANATHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

They have broken

the limbs of the hibiscus plant

Forgetting the scars

It once again offers flowers

so fine

Daily they take them in the flower-basket

to Badrakaaliamman shrine

Plants are children

Trees, the Aged Ones.

செம்பருத்திச் செடியின் கைகால்களை முறித்து விட்டனர்

ஆயினும்

வடு மறந்து

மீண்டும் மலர்கள்

தருகிறது

அன்றாடம்

பத்ரகாளியம்மன் கோவிலுக்கு

பூக்கூடையில்

எடுத்துச்செல்கிறார்கள்..

செடிகள் குழந்தைகள்

மரங்கள் முதியவர்கள்.

A POEM BY PAADHASAARI VISWANATHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

They have broken

the limbs of the hibiscus plant

Forgetting the scars

It once again offers flowers

so fine

Daily they take them in the flower-basket

to Badrakaaliamman shrine

Plants are children

Trees, the Aged Ones.

செம்பருத்திச் செடியின் கைகால்களை முறித்து விட்டனர்

ஆயினும்

வடு மறந்து

மீண்டும் மலர்கள்

தருகிறது

அன்றாடம்

பத்ரகாளியம்மன் கோவிலுக்கு

பூக்கூடையில்

எடுத்துச்செல்கிறார்கள்..

செடிகள் குழந்தைகள்

மரங்கள் முதியவர்கள்.

ABDUL JAMEEL

TWO POEMS BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) UMMA - THE LIGHT THAT READS HER CHILDREN’S GLOOM

Though Umma’s cooking is not all that tasty

It is only when the food is mashed with her loving hand

and she feeds her children

adding her affection

the kids get rid of their hunger.

Though Umma’s face is beauty-personified

it is only when she with her smile serene

gifts her children with kisses

the tear-filled faces of her children

bloom at once.

Though Umma’s words don’t sound sweet

it is only when she sings lullaby

children fall asleep upon her shoulders blissfully.

Though Umma’s life remains sans light

It is with the help of her eyes’ glow

children forever read their gloom ,

you know.

Abdul Jameel •

குழந்தைகளின் இருளை

வாசிக்கும் ஔிதான் உம்மா

_____________________

உம்மாவின் சமையல்

சுவையாக இல்லையென்றாலும்

அவளின் கையால் சோறு பிசைந்து

அன்பையும் கலந்து

ஊட்டும் போதுதான்

குழந்தைகளின் பசி ஆறுகிறது

உம்மாவின் முகம் அழகில்லையென்றாலும்

இதழ் பதிந்த முத்தங்களை

புன்னகை சொரிந்தபடி

அவள் பரிசளிக்கும் போதுதான்

குழந்தைகளின் அழுத முகம்கங்கள்

உடன் மலர்ந்துவிடுகின்றன

உம்மாவின் பேச்சு

இனிமையாக இல்லையென்றாலும்

அவள் தாலாட்டுப் பாடும் போதுதான்

தோழ்மேல் குழந்தைகள் அயர்ந்துறங்கிவிடுகிறது

உம்மாவின் வாழ்வு ஔியற்றிருந்தாலும்

அவளின் கண்களின் ஔியால்தான்

தங்களது இருளை

ஒயாது வாசிக்கின்றன குழந்தைகள்

ஜமீல்

2. CAN HOUSES DWELL WITHOUT DOORS

The door there

with face to the floor

Lying abandoned

Would have been safeguarding a house

Once upon a time.

Today with all its identity lost

And its shape and ornamental decorations decayed

It remains

Still it would be retaining still

In tact

the history of the house

it dwelt in

its deadly secrets

and memories galore

and many more

Sometimes the doors would be knowing

things happened without the knowledge of the house-owner.

For,

From the time it is locked

Till it opened

Mostly the doors of the house alone

Keep reading the abode

Without doors

The houses never become that, for sure.

Abdul Jameel

•

கதவுகளின்றி வீடுகள் வசிக்குமா

_____________________________________

கை விடப்பட்ட நிலையில்

ஒதுக்குப் புறமாக

முகம் புதைந்து கிடக்கும் கதவானது

முன்னொரு காலத்தில்

ஒரு வீட்டின் அரணாக வாழ்ந்திருக்கும்

இன்று அடையாளமற்றவாறு

பொழியப்பட்ட அலங்கரங்களும்

வடிவமும் சிதைந்து கிடக்கிறது

இருந்தும் தான் வாழ்ந்த வீட்டின்

ஆதி வறலாறுகளையும்

பரம ரகசியங்களையும்

மேலும் சில நினைவுகளையும்

இப்போதும் மனசில்

சிதையாமல் வைத்திருக்க கூடும்

சில சமயம் வீட்டானுக்கு

தெரியாமல் நிகழ்ந்த

சம்பங்களை கூட

கதவுகள் அறிய வாய்ப்பிருக்கிறது

ஏனெனில் வீட்டை பூட்டி விட்டு

திரும்பி வரும் வரை

அநேகமாக அறைக் கதவுகள்தான்

வீட்டை வாசிக்கின்றன

கதவுகளின்றி வீடுகள்

ஒரு போதும் வீடாவதில்லை

●

ஜமீல்

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

        THREE POEMS BY

KADANGANERIYAN ARIHARASUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

This rain unseasonal is nothing daringly new

Yet there linger

thoughts of the price paid already for it

Oh, what at all do we see Who

in these pictures sketched by heat

going beyond the dense watery lines

For whom this season, in truth? For what

Though I care to hear the query asked

by my heart innermost

Another voice asks me to go past

as if not heard.

Though everything would take place

as destined

fated

Well,

the heart always longs to rebel .

Nothing there to ponder over

Suffice to have sleep the very moment

we lie down.

It is life fulfilled, unparalleled.

Till the time you get another life

to thank all those who came along

Be loyal.

Be it Life’s Be-all and End-all.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

பருவம் தப்பிப் பொழியும்

இந்த மழையொன்றும் புதிதல்ல தான்

ஆனாலும்

ஏற்கனவே அதற்காக கொடுத்த விலையைப்

பற்றிய எண்ணங்கள்

அடர்நீர்க் கோடுகளை மீறி

இந்த வெப்பம் தீட்டும் சித்திரங்களில்

யாரை/ எதனைக் காண்கிறோம்

மெய்யாகவே இந்தப் பருவம் எதற்காக/ யாருக்காக

என ஆழ் மனம் கேட்ட கேள்விக்கு செவி கொடுத்தாலும்

கேட்காதது போல கடக்கச் சொல்கிறது

இன்னொரு குரல்

விதிக்கப்பட்டது

எழுதப்பட்டது படி தான் யாவும் நடக்கும் என்றாலும்

மீறத் துடிக்கும் மனம்

யோசிப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை

படுத்த நொடி தூக்கம் வந்தால் போதும்

அதனைப் போன்ற நிறைவாழ்வு எதுவுமில்லை

உடன் வந்த யாவருக்கும் நன்றி சொல்ல பிறிதொரு வாழ்வு வாய்க்கும் வரை

விசுவாசமாக இரு

அது போதும்.

கடங்கநேரியான் அரிஹரசுதன்

(2)

Picking out those written in an unconscious state

you interrogate

All those that had come and gone

as things residual

are but destined

For us who are living

Here and Now

and processing the soil

for the forthcoming season

with seed dressing undertaken

let those words become the manure.

Bury deep the bitterness of yesteryears

and turn it into compost

I see those flowers that open tomorrow

in your countenance

Going across this summer time

An all too rare soft breeze blowing

there emanates fragrance

Give a hand please

Climbing the mound I would sing

the song of this universe

After all isn’t it a fact

that for listneing to that

we are wading through so vast a desert

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

நினைவு தப்பிப் போன வேளையில் எழுதியவற்றை எடுத்துப் போட்டு கேள்வி கேட்கிறாய்

விட்ட குறை தொட்ட குறையாக

வந்து போனதெல்லாம் ஊழ்வினை

இத் தருணத்தில் வாழ்ந்த படி

அடுத்த பருவத்திற்காக

நிலத்தை பண்படுத்தி

விதை நேர்த்தி செய்து கொண்டிருக்கும்

நமக்கு அந்தச் சொற்கள் உரமாகட்டும்

கடந்த கால கசப்புகளை புதைத்து உரமாக்கு

நாளைய பொழுதைத் திறக்கும்

அந்த மலர்களை

உன் முகத்தில் காண்கிறேன்

இக் கோடை காலத்தைக் கடக்க

அரிதான இளந்தென்றல் வீச

நறுமணம் கமழ்கிறது

கொஞ்சம் கைகொடு

மேடேறி பாடுவேன்

இப் பிரபஞ்சத்தின் பாடலை

அதனை செவிமடுக்கத் தானே

அவ்வளவு பெரிய பாலையை கடந்து கொண்டிருக்கிறோம்

(3)

He who came to perform the ritual for those dead and gone

Standing on the shore looks at the river

For whom the song of the fishes

floating in the water

placing the mouth on the

river

and air

If cared to listen keenly

can you hear them singing the glory

of those ancestors of ours

When asked thus

the priest sulks stroking his belly.

With the slender heat of sun rising

and the fresh yellow’s blush radiant

Along the course of the girl

ascending on the bank and leaving

follow the river’s eyes.

With the hunter and hunting entity

changing place

the fluid unwind and give way.

Hauling any and all seen

the flooding waters of summer

flows carrying them along

This I wrote in the great grand river

Read out

in the highway mirage, I remember.

Kadanganeriyaan Ariharasuthan

•

நீத்தார் கடன் செலுத்த வந்தவன்

கரையில் நின்றபடி ஆற்றைப் பார்க்கிறான்

தண்ணீரில் மிதந்தபடி

ஆற்றிலும்

காற்றிலும் வாய் வைத்து

முணுமுணுக்கும் மீன்களின் பாடல் யாருக்கானது

சற்றே கூர்ந்து கவனித்தால் அது மூத்தோரின்

பெயரைச் சொல்லி அவர் புகழைப் பாடுவது

கேட்கிறதா எனக்கேட்டால்

புரோகிதன் தன் வயிற்றைத் தடவியபடி சலித்துக் கொள்கிறான்

இள வெய்யில் ஏற

புது மஞ்சளின் வெட்கம் ஒளிர

கரையேறிப் போகும் பெண்ணின் வழியில் கண்களைச் செலுத்துகிறது நதி

வேட்டையாடியும்

வேட்டைப் பொருளும்

கூடு விட்டு கூடு பாய

நீர்மை நெகிழ்ந்து இடம் கொடுக்கிறது

கண்ணுற்ற

யாவரையும் வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டோடுகிறது

கோடை மழையின் வெள்ளம்

இதனை எழுதியது பேராற்றில்

வாசித்தது

நெடுஞ்சாலையின் கானல் நீரில்

கடங்கநேரியான் அரிஹரசுதன்