RAMESH PREDAN

TWO POEMS BY

 RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. ARIKAMEDU

In this region of land wherever you dig

You get ancient scripts

scraped potsherds

Just so

As I keep digging you

I alien to me

emerge out of thee

With all my decay and rottenness

Identifying my antiquity

Ho, what at all you hope to retrieve

In whatever you find

the whole of my life

would not crystallize.

My Time can’t be contained

within what you find

Accessing just a handful of verses

of the great epic lost

and fashioning the entire text

with your fictional constructs

is not intellectual integrity at all

Don’t excavate me when I am sleeping

The noise of piercing with the crowbar

and collecting with the spade

injures the dream.

The night with eyes all over its face

is enthralled by my charming way of sleeping.

All dark hours

are hiding Life from Death

Vessels of foreigners arrive on a daily basis

to Arikamedu

In the swelling crowd

I search for thee

Will my face of more than a century ago

verily remain etched in your memory?

One day surely I would return to Podouke

Till that time wait for me - okay

_ So you ordained me and left afar

Today we keep exhuming each other.

The marine water receding and penetrating underground

drenches the fingers.

* Arikamedu is an archaeological site in Southern

India,

•

○ அரிக்கமேடு

இந்த நிலப்பகுதியில்

எங்கே தோண்டினாலும்

தொன்மையான எழுத்துருக்கள் கீறப்பட்ட

பானையோடுகள் கிடைப்பதைப்போல்

உன்னைத் தோண்டத் தோண்ட

நானறியாத நான்

என்னுடைய சிதைவுகளோடு

உன்னிலிருந்து வெளிப்படுகிறேன்

எனது தொண்மையை அடையாளம் கண்டு

எதை மீட்டெடுக்கப்போகிறாய்?

நீ கண்டறியும் எதிலும்

என் வாழ்வின் முழுமை உருத்திரளப்போவதில்லை

உனது அறிதலின் வரையறைக்குள்

எனது காலம் அடங்காது

தொலைந்த காப்பியத்தின்

சில பாக்களை மட்டும் கண்டெடுத்து

உனது புனைவுகளால்

முழுப்பனுவலையும் யாத்தல்

அறிவு நேர்மையாகாது

நான் தூங்கும்போது

என்னைத் தோண்டாதே

கடப்பாரையால் குத்தி

மண்வெட்டியால் வாரும் ஒலி

கனவைக் காயப்படுத்துகிறது

முகமெங்கும் கண்கள்கொண்ட இரவு

நான் தூங்கும் அழகைப் பார்த்து மயங்குகிறது

இருண்டப் பொழுதுகள் யாவும்

உயிர்வாழ்க்கையை

இறப்பிடமிருந்து மறைத்துவைக்கின்றன

அரிக்கமேடு துறைமுகத்திற்கு

யவன நாவாய்கள் நாள்தோறும் வந்துசேர்கின்றன

கூட்டநெரிசலில் உன்னைத் தேடுகிறேன்

நூற்றாண்டு கடந்த என் முகம்

உனது நினைவில் நிலைத்திருக்குமா?

காலத்தில் ஒருநாள்

புதுக்கேவுக்குத் திரும்பி வருவேன்

அதுவரை காத்திருக்கப்

பணித்துப்போனாய்

இன்று ஒருவரையொருவர் தோண்டிக்கொண்டிருக்கிறோம்

நிலத்தடியில் உள்வாங்கி ஊடுருவும் கடல்நீர்

விரல்களை நனைக்கிறது.

Ramesh Predan       

RAMESH PREDAN

TWO POEMS BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. TIMERAIN

He came running from different directions

and found shelter under the same roof.

By the time the sky cleared

we had waded through a hundred years.

Such a rain would never have poured

before

Writing anyones history

In one sitting

with no corrections nor deletions

Though living under the same roof

Till the time we move out of the social constructs

That have defined me as male

And you as female

The gender-divide of the two bodies

would continue mutually alienating.

Till date you touch and feel me

As but a man alone.

Only because you are not like me

That I continue to live with thee.

The affinity nurtured by dissimilarities

In the space between these differing bodies

Family society Nationality

As plants trees jungles

Yes our politics

Begins from gender-body divide.

You who sought shelter in rain

turned into tree.

I who got drenched in the downpour

metamorphosed into Rain

This jungle is a century old

Upon the ornate temple-tower of the

Chola era

a Peepal sapling -

its age, a millennium.

Ramesh Predan

•

○ காலமழை

வெவ்வேறு திசை வழியே ஓடிவந்து

ஒரே கூரையின் கீழ் ஒதுங்கினோம்

வானம் வெளுத்தபோது

நூறாண்டுகளைக் கடந்திருந்தோம்

இப்படியொரு மழை

இதற்கு முன்னே பொழிந்து

யாருடைய வரலாறையும்

அடித்தல் திருத்தலின்றி

ஒரே அமர்வில் எழுதியிருக்காது

ஒரே கூரையின் கீழ் வாழ்ந்தாலும்

என்னை ஆணாகவும்

உன்னைப் பெண்ணாகவும்

வரையறுத்த

சமூகச் செயல்திட்டத்திலிருந்து

வெளியேறாதவரை

இரு உடம்பின் பால் வேற்றுமை

ஒருவரையொருவர்

அந்நியப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கும்

இன்றுவரை என்னை ஓர்

ஆணாகவே தொட்டுணர்கிறாய்

நீ என்னைப்போல் இல்லாததாலேயே

இன்றுவரை உன்னுடன் வாழ்கிறேன்

வேற்றுமைகளால் விளைந்த உறவு

இந்த வேறுபடும் உடம்புகளின் இடைவெளியில்

குடும்பம் சமூகம் தேசியம்

செடியாய் மரமாய் காடாய்

ஆம், நமது அரசியல்

வேறுபடும் பாலுடம்பிலிருந்துத் தொடங்குகிறது

மழைக்கு ஒதுங்கியவள் மரமானாய்

மழையில் நனைந்தவன்

மழையானேன்

இந்தக் காட்டுக்கு நூறு வயது

சோழர் காலக் கோயில் கோபுரத்தில் அரசங்கன்று

அதற்கு வயது ஆயிரம்.

(2)FROM PERIPHERAL TO CENTRAL

Leave the light there itself

and come – thee alone

Your countenance with pale gloom widespread

would appear as the yet-to ripen sun

entangled inside the fog and

struggling

Full-fledged dawn is flawed in beauty

The shortcomings of the surroundings

Your being turns consummate.

The river that flows on

do not become wholesome

because of the sand-spits seen hither and thither

In the beauty of the blank spaces

not filled by water

you place yourself.

The face that opens the eyes

reveals your body entirely

As long as there are blinking eyelids

there is no nudity as such.

For me to be buried

this land would set aside

some space.

The Neem seed planted in that

would sprout

and create a tree and an Almighty inside it

Collecting the stray ones that

do not contain themselves in the Whole

I would create myself.

I live in the leftovers.

If you feel hungry

swallow me

With my remnants

You would be fulfilled

Ramesh Predan

•

○ வெளியிலிருந்து உள்ளே

வெளிச்சத்தை அங்கேயே விட்டுவிட்டு

நீ மட்டும் வா

வெளிர் இருள் படர்ந்த

உனது முகம்

மூடுபனிக்குள் சிக்கித் திணறும்

இன்னும் முதிராதப்

பரிதிபோல இருக்கும்

முழு விடியலில் அழகில்லை

முழு இருட்டில்

எதுவுமில்லை

சூழலின் அரைகுறைத் தன்மையை

உனது இருப்பு நிறைவுசெய்கிறது

ஆங்காங்கே தென்படும் திட்டுக்களால்

ஓடும் ஆறு

முழுமையடைவதில்லை

நீரால் நிரம்பாத

வெற்றிடங்களின் அழகில்

உன்னை இடப்படுத்திக்கொள்கிறாய்

கண்களைத் திறக்கும் முகம்

உனது முழுவுடம்பையும்

வெளிப்படுத்திவிடுகிறது

மூடித்திறக்கும் இமைகள் உள்ளவரை

அம்மணம் இல்லை

நான் புதைக்கப்படுவதற்கு

இந்த நிலம்

கொஞ்சம் இடத்தை

எனக்கு ஒதுக்கித் தரும்

அதில் ஊன்றப்படும்

வேப்பவிதை முளைத்து

ஒரு மரத்தையும்

அதற்குள் ஒரு தெய்வத்தையும் ஆக்கித்தரும்

முழுமையில் தம்மை தரித்துக்கொள்ளாத

உதிரிகளைத் திரட்டி

என்னைச் செய்தேன்

நான் மிச்சத்தில் வாழ்பவன்

உனக்குப் பசித்தால்

என்னைத் தின்றுவிடு

எனது மிச்சத்தால்

முழுமையடைவாய்.

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE DARK AND THE MUSIC

The Veena changing place

was lying on his cot sideways

Lifting me he made me recline on his lap

and started strumming

Right above the terrace

midnight moon

melted and dripped.

In the cool shine filling the cabin

with the ceiling seeping

we rolled floating.

An hour before dawn

the strings one by one

were torn and burst apart.

After that despite dawning

Light has never pervaded inside the cabin.

He who makes love through Music

collects the specs of music that

vary within

and smashes them into a mass

so creating me as suits his whims and fancies.

Art is that which

happens outside the body.

That which happens within

is lust.

At the point wherein

Within and Without confront each other

God, the nebulous hypothesis

with no start nor finish

inserts its head into a noose

In the amorphous construct of sound

I emerge as Music

and am waiting.

In the art of lovemaking

of Dark and Light

For he alone

I would be in sight.

இருளும் இசையும்

வீணை இடம்மாறி

அவனது கட்டிலில்

ஒருக்களித்துப் படுத்திருந்தது

என்னைத் தூக்கி

மடியில் சரித்து

மீட்டத்தொடங்கினான்

நடுயிரவு மதியம்

மொட்டைமாடிக்கு நேர் உச்சியில்

உருகிச் சொட்டியது

தளம் கசிந்து அறைக்குள் நிரம்பிய தண்ணொளியில்

மிதந்துப் புரண்டோம்

விடியலுக்கு ஒரு நாழிகைக்கு முன்

தந்திகள் ஒவ்வொன்றாக

அறுந்துத் தெறித்தன

அதற்குப் பிறகு விடிந்தும்

வெளிச்சம் இதுநாள்வரை

அறைக்குள் பரவவில்லை

கலவியை இசையால் நிகழ்த்துபவன்

தன்னில் வேறுபடும்

ஒலித் துகள்களை

அள்ளிப் பிசைந்து

தனக்கு ஏற்றதாய்

என்னைச் செய்வான்

உடம்புக்கு வெளியே

விளைவது கலை

உடம்புக்கு உள்ளே

விளைவது காமம்

உள்ளும் வெளியும்

எதிர்கொள்ளும் புள்ளியில்

கழுத்தில் சுருக்கிட்டுத் தொங்குகிறது

கடவுள் என்னும்

ஆதியும் அந்தமுமில்லா கற்பனை

ஒலியின் உருவிலிச் சமைவில்

இசையாகத் தென்படுகிறேன்

காத்திருக்கிறேன்

இருளும் ஒளியும் புணரும் கலையில்

அவனுக்கு மட்டுமே கட்புலனாவேன்.

ரமேஷ் பிரேதன்

●

RAMESH PREDAN

 A POEM BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MOONDAUGHTER

The little girl who without fail

peeps out of the Full Moon and waves at me

every month has your face

Yes, she too looks like our own daughter dear.

Getting immersed in you on the full moon day

I begot a girl child on the full moon day

_ She who was born with two bodies

One is fast asleep in the adjacent room

The other

through the dream seen by this one

goes to the moon and returns.

I became pregnant with weirdness

and have delivered wonder

What else have you given

your darling daughter

except face

I have given her life

I have given her clan

I have given her language

Above all

I have given you.

In migration

the land and language may alter

But, can one’s mores falter

Will those sprouting from the soil

as bodies

be gone with their roots slain.

Procreation is the natural process

In moon we have planted our seeds.

There when seasonal rain commences on a day

For our clan

there would be another girl child sprouting

Each time when I merge in thee

the seed-coat is torn in the earth

and the shoot stirs erect

In this night

our child

is playing hide-and-seek with her double.

Let’s go to the terrace,

Get up and come, won’t you?

Ramesh Predan

•

நிலாமகள்

ஒவ்வொரு திங்கள்தோறும் தவறாமல்

முழுநிலாவிலிருந்து என்னை எட்டிப்பார்த்துக் கையசைக்கும் சிறுமிக்கு உனது முகம்

ஆம், அவள் நம்

மகளைப்போலவே இருக்கிறாள்

முழுநிலா இரவில் உன்னைக் கலந்து

முழுநிலா இரவில் மகளை ஈன்றேன்

இரட்டை உடம்போடு பிறந்தவள்

ஒருத்தி அடுத்த அறையில்

அயர்ந்து உறங்குகிறாள்

இன்னொருத்தி

இவள் காணும் கனவின்வழி நிலாவுக்குச் சென்றுவருகிறாள்

நான் விநோதத்தைக் கருத்தரித்து

மாயத்தை ஈன்றிருக்கிறேன்

உன் மகளுக்கு முகத்தைத்தவிர

வேறு எதைக் கொடுத்தாய்?

நான் உயிர்க் கொடுத்தேன்

இனம் கொடுத்தேன்

மொழிக் கொடுத்தேன்

அனைத்திற்கும் மேலாக

உன்னைக் கொடுத்தேன்

புலப்பெயர்வில்

நிலமும் மொழியும் மாறலாம்

இனம் மாறுமோ?

மண்ணிலிருந்து உடம்புகளாக முளைத்தவை

அடிவேர் அறுபட தலைச் சாயுமோ?

இனப்பெருக்கமே இயற்கைத் தகவமைப்பு

நிலாவில் நமக்கான விதையை ஊன்றிவிட்டோம்

அங்குக் காலத்தில் ஒருநாள்

மழைப் பொழியத் தொடங்கும்போது

நமது இனத்துக்கு

இன்னொரு மகள் முளைப்பாள்

நான் உன்னோடு கலக்கும்

ஒவ்வொரு முறையும்

நிலத்தில் விதையுறைக் கிழித்து

நாற்று நிமிர்கிறது

இந்த இரவில்

மொட்டைமாடி முழுநிலாவில்

நம் குழந்தை

தனது இரட்டையோடு

கண்ணாமூச்சி விளையாடுகிறாள்

மாடிக்குப் போகலாம் எழுந்து வா.

RAMESH PREDAN

 TWO POEMS BY

RAMESH PREDAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. TWO DISSIMILAR WORLDS

For this planet

I am a female alien

Whoever touches me here

I would inherit their gender

And have me attired with

the semblance of their body

If you be a male and feel me

I would also turn into a man like thee

Between two bodies

Between two planets

In the interim space

In a split second

Touching you and turning a man

Again a woman and so remaining

When I stand aside and see

The distance between you and me

How many light years it could be?

All the mysteries of the world

are brimming inside thee contained

in one body Comrade

Getting inside thee in a flash and

wearing you and coming out

I realized

Eventually….

In our world I am a female sans anything

Wonder how at all

all through your life

you carry the burden of this genitalia

that differentiates thee from me

The load of the hypothesis called Male

is non-existent in my planet

I exit thee

just as from an object

the light moves out its shadow.

Ramesh Predan

○

இருவேறு உலகங்கள்

இந்தக் கோளகைக்கு நான்

வெளியிலிருந்து வந்தவள்

இங்கே என்னைத்

தொடுபவரின் பாலை உள்வாங்கி

அவருடம்பை நகலாக்கித் தரித்துக்கொள்வேன்

ஆணாகி நின்று என்னைத் தொட்டதும்

உன்னைப்போலவே நானும் ஆணாகிவிடுவேன்

இரண்டு உடம்புகளுக்கு நடுவே

இரண்டு கோள்களுக்கு நடுவே

இடைவெளியில்

இமைக்கும் பொழுதில்

உன்னைத் தொட்டு ஆணாகி

மீண்டும் பெண்ணாகி நிலைக்கும் பொழுதில்

விலகி நின்று பார்க்கும்போது

உனக்கும் எனக்கும் இடைவெளி தூரம்

எத்தனை ஒளியாண்டுகள்?

பூமியின் எல்லா மர்மங்களும்

ஒற்றை உடம்பில் நிலைப்பெற்ற உனக்குள்ளும் நிறைந்துள்ளன தோழா

கணப்பொழுதில் உன்னுள் நுழைந்து உடுத்தி

வெளிவந்ததில் அறிந்தேன்

இறுதியாக...

உனது உலகில் நான் ஒன்றுமற்றவள்

என்னிடமிருந்து உன்னை வேறுபட்டு நிறுத்தும்

இந்தப் பாலுறுப்பின் கனத்தை

வாழும் காலமெல்லாம்

எப்படிச் சுமந்துத் திரிகிறாய்?

ஆண் என்னும் கருதுகோளின் பாரம்

எனது கோளில் இல்லை

நான் உன்னிடமிருந்து வெளியேறுகிறேன்

பொருளிலிருந்து அதன் நிழலை

ஒளி வெளியேற்றுவதைப் போல.

ரமேஷ் பிரேதன்

2. THE STORY OF THE LOST ONE

On the morn after the close of the festival

The decorations of the chariot are untied

The vendors tie their sacks of things left

after sales

Their dirt-filled children hither and thither.

All over the place polythene bags keep flying

in sea-breeze.

Straight from Veeraampattinam Chariot Festival

just concluded

They are going to the festival of Velankanni

along this same seashore at quite a distance away

and spread their shops, they say

Nomadic Life all the way

It was in this same festival

when I was a boy I went missing.

The same chariot

The same Goddess Senkazhuneer Amman

Year after year

I alone varying

Those who wantonly left me there

and headed towards North

never returned.

Upon this Earth in any and every nation

North is but domineering.

Till the time this same festival commences

next year

I will as usual get into the sea

and stay there.

Gobbling raw fish

and gulping salty water

I would climb ashore

searching for them in the festival throng.

தொலைந்துபோனவன் கதை

திருவிழா முடிந்த காலை

தேரின் அலங்காரம் பிரிக்கப்படுகிறது

வியாபாரிகள் விற்று மீந்த பொருட்களை

மூட்டை கட்டுகிறார்கள்

அவர்தம் அழுக்குக் குழந்தைகள்

அங்குமிங்கும் ஓடுகின்றன

ஊரெங்கிலும் பாலித்தீன் பைகள்

கடல்காற்றில் பறக்கின்றன

வீராம்பட்டிணம் தேர்த் திருவிழாவை

முடித்த கையோடு

இதே கடற்கரையில் தூரத்தில் இருக்கும்

வேளாங்கண்ணி விழாவிற்கு

கடைவிரிக்கப் போகிறார்களாம்

நாடோடி வாழ்க்கை

இதே திருவிழாவில்தான்

சிறுவனாக இருந்தபோது நான்

தொலைந்து போனேன்

அதே தேர்

அதே செங்கழுநீர் அம்மன்

ஆண்டுகள் தோறும்

நான் மட்டும் வேறுவேறாக

என்னைத் தெரிந்தே தொலைத்துவிட்டு

வடக்கே சென்றவர்கள்

மீண்டும் தேடிவரவேயில்லை

இந்தப் பூமியில் எந்த நாட்டிலும்

வடக்கு என்பது மேலாதிக்கம் செலுத்துவதுதான்

அடுத்த ஆண்டு இதே திருவிழா தொடங்கும் வரை

வழக்கம் போல் கடலுக்குள் சென்று

தங்கிவிடுவேன்

பச்சை மீனைத் தின்று

உப்பு நீரைக் குடித்து கரையேறுவேன்

திருவிழாக் கூட்டத்தில் அவர்களைத் தேடி.