A POEM BY
MAANASEEGAN
Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
I know not the one who planted the bomb
Nor he who had killed the child
or the one who turned the tower to ashes.
I give you my word, believe me
The blood stain in his hand
he might have removed with some water
In your eyes that search for its traces in my beard
the blisters of History lurks
You asking me to own all his wrongs
all because we look in the same direction
and offer prayers
the soil where we played together
observes in anguish.
If your anger is at my name
Pardon me;
My father is no more.
Just as you
I too get blood-oozing nightmares
But
both of us are endowed with a life
wherein at dawn
wading through wife’s laments
We have to rush for our respective workplace.
Feeling acutely agitated at seeing
even a child holding a toy-gun
and go running towards it
is what I have grasped as God.
Even if not that much
God can’t be some football player
revelling in kicking the heads
of Kafirs and Yahudis
Denser than the tears and queries
of fellowmen
are those of the Day of Judgment.
Everyday you turn me into a Seetha
and push me into flames.
After each such immersion in fire
the coronation happens for someone
For me my very place turns into
a wasteland
Due to the wrongs of some
and the distrusts of many
I remain anguished as the Bakrid goat.
When the Jesus resurrected and return
pushing aside all his devout loyalists
hold me in a tight embrace
My globalized taint
might be erased.
Maanaseegan
• குண்டு வைத்தவனையோ,
குழந்தையைக் கொன்றவனையோ,
கோபுரத்தைத் தகர்த்தவனையோ ,
சத்தியமாய்
எனக்குத் தெரியாது .
தன் கரங்களில்
படிந்த இரத்தத்தை
அவன்
எந்த நீர் கொண்டோ
அழித்திருக்கலாம்.
என்தாடியில்
அதன் தடயங்களை
விசாரிக்கும்
உன் கண்களில்
ஒளிந்திருக்கிறது
வரலாற்றின் கொப்புளம் .
ஒரே திசை நோக்கி வணங்குவதால்
அவன் தவறுகளுக்கு
நான் பொறுப்பேற்க வேண்டுவதை
வேதனையோடு கவனிக்கிறது
நாம் சேர்ந்து விளையாடிய மண்.
உன் கோபம்
என் பெயர் மீது எனில் ,
மன்னிக்கவும் ;
என் தந்தை இறந்து விட்டார் .
குருதி கொப்பளிக்கும் கனவுகள்
உன்னைப் போலவே
எனக்கும் வருகின்றன;
ஆனால்,
விடிந்தவுடன்
மனைவியின் புலம்பல்களுக்கு நடுவே
பணிக்குச் செல்லும் வாழ்க்கைதான்
இருவருக்கும் வாய்த்திருக்கிறது.
பொம்மைத் துப்பாக்கியை
கையில் ஏந்தி விளையாடும் குழந்தைக்காகக் கூட
மனம் பதைத்து
ஓடி வரும் உணர்வைத்தான்
நான்
கடவுள் என்று புரிந்து வைத்திருக்கிறேன்.
அந்தளவிற்கு இல்லையென்றாலும்
காஃபிர்கள் மற்றும் யஹூதிகளின்
தலைகளை உதைத்து விளையாடும்
கால்பந்து வீரனாக
கடவுள் இருக்க முடியாது.
நியாயத் தீர்ப்பு நாளின்
கேள்விகளை விட
அடர்த்தியானவை
சக மனிதனின்
கண்ணீரும், இரத்தமும் .
என்னை தினந்தோறும்
சீதையாக்கி தீயில் தள்ளுகிறாய் ;
ஒவ்வொரு
அக்னி பிரவேசத்திற்குப் பிறகும்
யாரோ ஒருவருக்கு
பட்டாபிஷேகம் நடக்கிறது ;
எனக்கோ
சொந்த ஊரே காடாகிறது.
சிலரின் தவறுகளாலும்,
பலரின் சந்தேகங்களாலும்,
பக்ரீத் ஆடாகப்
பரிதவிக்கிறேன் நான்.
மீண்டும் வரப் போகும் இயேசு
தன் எல்லா விசுவாசிகளையும்
புறந்தள்ளி விட்டு
என்னை கட்டித் தழுவும்
தருணத்தில்
ஒருவேளை அழிக்கப்படலாம்
என்
உலக மயமாக்கப்பட்ட களங்கம்.
* மானசீகன்*
