INSIGHT- SEPTEMBER 2021- POETS

INSIGHT- SEPTEMBER 2021- POETS 

INSIGHT - SEPTEMBER 2021 _ I THANK YOU ALL

 

FRANCIS KIRUPA

A POEM BY

FRANCIS KIRUPA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Weeping with just two eyes

How can I release this Sea

as tears

When my Dreams and Fantasies

my Heart and Blood

are turned into a pair of torn doormats

how to abstain from crying

Can’t slice the teardrop into two

as a boiled egg.

It could be that it is here

Love is lost.

Dear Friends of both genders and

ghastly betrayers

Instead of consolation

Give me a weapon

Let me kill that one

who has taught that Sea is but

Ship’s thoroughfare,

and be gone.

 *தமிழின் தரமான கவிஞர்களில் ஒருவரான ஜெ.பிரான்சிஸ் கிருபா கடந்த மாதம் காலமாகிவிட்டார். அவருக்கு என்னால் செய்ய முடிந்த எளிய அஞ்சலி இது:

அவருடைய இந்த அற்புதக் கவிதையின் ஆழத்தை என் மொழிபெயர்ப்பால் எட்டிப்பார்க்கக்கூட முடியவில்லை. _ லதா ராமகிருஷ்ணன்

* மிதியடி என்ற சொல் செருப்பையும் குறிக்கிறது. doormat, footwear. இருந்தாலும் காலின் கீழ் மிதிபடும் துணியெனும் பொருளில் doormatயையே பயன்படுத்தியுள்ளேன்.

ஜெ.பிரான்சிஸ் கிருபா வின் கவிதை

(வலியோடு முறியும் மின்னல்(டிசம்பர் 2004) தொகுப்பிலிருந்து)

இரண்டே இரண்டு விழிகளால் அழுது

எப்படி இந்தக் கடலை

கண்ணீராக நான் வெளியேற்ற முடியும்.

என் கனவும் கற்பனைகளும்

என் இதயமும் குருதியும்

கிழிந்த மிதியடிகளாக மாற்றப்படும்போது

எப்படி நான் அழாமலிருக்க முடியும்.

கண்ணீரின் ஒரு துளியை

அவித்த முட்டையைப்போல்

இரண்டு துண்டாக அறுத்துவிட முடியவில்லை.

அன்பும் இங்குதான் தொலைகிறதோ என்னவோ

நண்பர்களே தோழிகளே துரோகிகளே

ஆறுதலுக்கு பதில்

ஒரு ஆயுதம் தாருங்கள்

கடலை கப்பலின் சாலையென்று

கற்பித்தவனைக் கொன்றுவிட்டுப்

போகிறேன்.

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

 A POEM BY

RAGAVAPRIYAN THEJESWI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

As the pillar in a shrine of Lord Aranga

with the smudge of the oil residual

upon your fingers

I remain here and now.

The gravel stones of soulful moments

lived and waded through

A blade of grass of Time

of the corridors of Lord Aranga’s temple

with the spread of gravel stones

sprouts defying the stamping feet.

While circumambulating

the rainbow of the murmurs of my hymns

for Lord Aranga

appears as the halo….

The swing of devotion

of the laden heart that prostrates

and prays

rise and

remains there

not lowering.

Standing in front

with palms together paying homage

at this time when the Garuda Eons

as eyelids within me

blinking

and quivering

a lamp of joy is raised above

and taken in a circular motion

for Lord Aranga, the benign.

Oh do worship him

patting your cheeks devoutly…

Then

in the palm of you and me

extending

a droplet of moisture

would fill and swell…..

Oh do cherish it in your heart

before it starts drying up

Henceforth let devotion

fill your heart

as pillars plenteous…

sans oil stains.

Ragavapriyan Thejeswi

அரங்கனின் கோவில் ஒன்றில்

உங்கள் விரல்களின்

மீந்த எண்ணெய்

அப்பிக்கிடக்கும்

தூணாகக் கிடக்கிறேன் இன்று...

வாழ்ந்து கடந்த

ஆன்ம நொடிகளின்

கற்கள்

பாவிக் கிடக்கும்

அரங்கக் கோவிலின்

பிரகாரத்தின்

காலப் புல் ஒன்று

பாதமிதிகளை மீறி

துளிர்க்கிறது...

சுற்றி வருகையில்

அரங்கனுக்கான

என் பிரபந்தகளின்

முணுமுணுப்பின்

வானவில்

மேற் வட்டமென

தோற்றமளிக்கிறது...

விழுந்து வணங்கும்

கனத்த இதயத்தின்

பக்தி ஊஞ்சல்

உயர்ந்து

தாழ மறுத்து

கிடத்தப்பட்டிருக்கிறது...

எதிரே

நின்றபடி

கைகூப்பிக்கொண்டிருக்கும்

கருட யுகங்கள்

என்னுள் இமைகளாய்

மூடித் திறந்து

துடிக்கும் இப்பொழுதில்

மகிழ்வின்

தீபம் ஒன்று

அரங்கனைச் சுற்றி

சுழற்றப்படுகிறது....

கன்னத்தில்

போட்டுக் கொள்ளுங்கள்...

பின் நீளும்

உங்களதும் என்னதுமான

உள்ளங்கையில்

ஈரத்தின் துளியொன்று

நிரம்பித் தளும்பும்...

அதை இதயத்திற்குள்

பூட்டிக் கொள்ளுங்கள்

காயத் தொடங்குவதற்குமுன்...

உங்களின்

இதயமெல்லாம்

இனி பக்தி

எண்ணெய் தடவப்படாத

ஆயிரங்கால்

தூண்களால் நிரம்பட்டும்...

ராகவபிரியன்

RAJAJI RAJAGOPALAN

 A POEM BY

RAJAJI RAJAGOPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

“Amma” called she.

Yes indeed, she did call Amma

I who came that way observed.

Her Mother didn’t come out.

She too moved not a bit.

Mother who had thrashed her and chased her away

five years ago

would undergo a change of heart

with the passage of time,

Won’t she?

She called out two more times

Even then her Mother didn’t come.

The baby at her hip cried.

I saw the mother emerging.

Rajaji Rajagopalan

அம்மா என்று கூப்பிட்டாள்

ஆம், அம்மா என்றுதான் கூப்பிட்டாள்

நடந்துவந்த நானும் கவனித்தேன்

அம்மா வெளியே வரவில்லை

அவளும் அந்த இடத்தைவிட்டுப் அகலவில்லை

ஐந்து ஆண்டுக்கு முன்னர் அடித்துத் துரத்திய அம்மா

ஒரு நாள் மனம் மாறுவாள்தானே

மேலும் இரண்டுமுறை கூப்பிட்டாள்

அப்போதும் அம்மா வரவில்லை

இடுப்பிலிருந்த குழந்தை அழுதது

அம்மா வெளியே வந்ததைக் கண்டேன்.

KARUNAKARAN SIVARASA(2)

 TWO POEMS BY

KARUNAKARAN SIVARASA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. WHERE ARE THEY NOW?

Henceforth can’t search for

Him

Her

They

The Young and the Old _

They can’t be in any secret detention centres….

Faced with the craftiness of

converting the secret detection camps

evacuated

into reception halls

and feasting venues

we are sitting here

with sobbing heart

and sprouting tears

and with words

that are dying to explode

Hard luck of the worst order

coming in myriad shapes and forms

have abducted more and more.

Those who surrendered

_it whisked away

none knows where.

Then it feigned innocence

as if it knows not a thing.

Well, we know what would have happened

You and they too would be knowing it

all too well.

Knowing everything

Bearing witness to everything

All are here

except those

who are no more.

Karunakaran Sivarasa

இனித் தேட முடியாது

அவனை

அவளை

அவரை

அவர்களை...

எந்த மறைப்பிடத்திலும்

அவர்கள் இருப்பதற்கில்லை.

காலியாக்கப்பட்ட மறைப்பிடங்களை

விருந்துக் கூடங்களாகவும்

வரவேற்பு மண்டபங்களாகவும்

மாற்றப்பட்ட தந்திரத்தின் முன்னே

விம்மும் இதயத்தோடும்

துளிர்க்கும் கண்ணீரோடும்

வெளிப்படத் துடிக்கும் சொற்களோடும்

அமர்ந்திருக்கிறோம்

ஒரு கெட்ட காலம்

வெவ்வேறு ரூபங்களில் வந்து

ஒவ்வொருவரையும் பிடித்துச் சென்றது

சரணடைந்தவர்களை

தந்திரமாக அள்ளிச் சென்றது

பிறகு

எதுவுமே தானறியவில்லையென

கையை விரித்தது.

எங்களுக்குத் தெரியும்

என்ன நடந்திருக்கும் என்று

உங்களுக்கும் அவர்களுக்கும் கூடத் தெரியும்

என்ன நடந்தது என்று.

எல்லாவற்றையும் அறிந்து கொண்டு

எல்லாவற்றுக்கும் சாட்சியாக

எல்லோரும் இருக்கிறோம்

இல்லாமற் போனோரைத் தவிர.

2. THE DIVIDING LINE

The child playing with the puppy

and the puppy playing with the child

shared god’s gift equally

in their childhood.

How come then God’s gift

strangely changes

in Summer Monsoon Times

the puppy could never decipher.

With the frontiers changing

a dividing line came to be.

A world beyond that line

and one this side _

between the two worlds

emerged thus

Both of them being

here and there

so the seasonal game going on..

it watching lying down.

God’s bias

remains beyond its grasp.

பிரிகோடு

- கருணாகரன்

நாய்க்குட்டியுடன் விளையாடும் குழந்தையும்

குழந்தையுடன் விளையாடும் நாய்க்குட்டியும்

தங்கள் குழந்தைப் பருவத்தில்

கடவுளின் பரிசை சமமாக பகிர்ந்து கொண்டனர்.

பிறகெப்படி முதுவேனிற் காலத்தில்

கடவுளின் பரிசு

வினோதமாக மாறுகிறதென

நாய்க்குட்டிக்கு விளங்கவேயில்லை

எல்லைகள் வேறாகி

நடுவே ஒரு பிரிகோடு

நூதனமாக இருந்து கொள்ள

அந்தக் கோட்டுக்கு

அப்பால் ஒரு உலகம்

இப்பால் ஒரு உலகம்

என எழுந்த இரண்டு உலகங்களுக்கிடையில்

அப்பாலும் இப்பாலுமாக

இருவரும் இருக்கும்

பருவத்தின் விளையாட்டை

படுத்திருந்தே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது அது

கடவுளின்

வஞ்சனையைப் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை அதனால்

IRA.KAVIYARASU

 A POEM BY

IRA.KAVIYARASU

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE COLD KNEELING DOWN

While slicing off the chill from the mount

before bundling the heat from inside the sea

the train meant for him

whistles in time.

The eastern corner of the nineteenth floor

of the sea-embracing city

fumes.

The stone to be fitted

is leisurely sleeping inside the furnace.

The legs that kick

break the stone-heads with the earthen paste

still moist

The mountain-town held in hands stretched through

the train _

the sea loves the most.

Also the sight of converting the worn-out backbones

into railroads

and kneeling down _

it relishes utmost.

தெண்டனிடும் குளிர்

மலையிலிருந்து குளிரை

வெட்டும்போதும்

கடலுக்குள்ளிருந்து வெப்பத்தை

மூட்டை கட்டுவதற்குள்ளும்

தாமதமின்றிக் கூவுகிறது

அவனுக்கான ரயில்.

கடல் தழுவும் நகரத்தின் பத்தொன்பதாவது மாடியின்

கிழக்கு மூலை கொதிக்கிறது

பொருத்த வேண்டிய கல்லோ

சூளைக்குள்

சாவகாசமாக தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

இன்னுமா வேகவில்லையென

உதைக்கும் கால்கள்

மண்பசை காயாத கற்களின் மண்டையை உடைக்கிறது

ரயிலின் வழியாக

நீண்ட கைகளால் ஏந்தும் மலையூரை

கடலுக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது

தேய்ந்த முதுகெலும்புகளை

தண்டவாளங்களாக மாற்றி

தெண்டனிடும் காட்சியும்

அதற்கு கொள்ளை விருப்பம்தான்.

-- இரா.கவியரசு

ILAMPIRAI

 A POEM BY

ILAMPIRAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

As the rain that forms up above

collecting and gathering

and pours out

turning everything pleasantly cool

Love and compassion should spring

on their own will

straight from the depths of heart

But kindhearted humans

have in fact become clusters of hard stones

never caring for those pleading for a comforting word

Not at all yielding

For those hearts that have drained their souls

of all blood

and turned into deadly deserts

torrential rain is truly hope-filled.

All that are precious

are being wasted away.

Just as love precious

all channels available for humans who want to convey and share their love

and wishful thinking

are being destroyed.

As people of the soil

escaping from the war-ridden land

the void within weighing heavy

are going away

laden with sorrow

Truth and Love

from every heart.

Shouldering the burden of Human tragedy

of standing alone in a huge crowd

all abandoned

caught in a turmoil

keeps spinning

as empty globe

into day and night

_ the Life’s Orb.

Ilampirai

உயரத்திலிருந்து

கூடித்திரண்டு

குளிரப் பெய்யும்

மழையாக

உள்ளத்திலிருந்து

தானே வர வேண்டும்

பரிவும் அன்பும்.

ஆறுதலான சொற்களுக்காக

மன்றாடி நிற்பவர்களுக்கும்

மனமிரங்காத

கல் கூட்டங்களாயினர்

கருணை மனிதர்கள்.

ஆன்மாவின்

குருதியை

இறைத்து இறைத்து

அனல் பறக்கும்

பாலையான மனங்களுக்கு

நம்பிக்கையன்றோ

பெருமழை.!

அரிதான எல்லாம்

வீணடிக்கப்படுகின்றன

பேரன்பின் நினைவுகளைப் போலவே

மனிதர்கள்

சக மனிதர்களிடம்

பிரியமுடன்

சொல்லிக்கொள்ளும்

விருப்பங்களுக்கான எல்லா

முகாந்திரங்களும்

அழிந்துகொண்டிருக்கின்றன.

போர் மண்ணிலிருந்து

வெறுமையுடன்

தப்பிச் செல்லும் சொந்த நாட்டு

மக்களாக

துயரங்களுடன்

வெளியேறிக்கொண்டிருக்கின்றன

ஒவ்வொரு மனதிலிருந்தும்

உண்மையும் நேசமும்.

பெருங்கூட்டத்திற்கிடையே

நிராதரவாய் நின்று தவிக்கும்

மானுட பரிதாபத்தைச் சுமந்து

வெற்றுலகாய் சுழன்றுகொண்டிருக்கிறது

பகலிரவென உயிர்க்கோளம்.

இளம்பிறை.