ILAMPIRAI

 A POEM BY

ILAMPIRAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

As the rain that forms up above

collecting and gathering

and pours out

turning everything pleasantly cool

Love and compassion should spring

on their own will

straight from the depths of heart

But kindhearted humans

have in fact become clusters of hard stones

never caring for those pleading for a comforting word

Not at all yielding

For those hearts that have drained their souls

of all blood

and turned into deadly deserts

torrential rain is truly hope-filled.

All that are precious

are being wasted away.

Just as love precious

all channels available for humans who want to convey and share their love

and wishful thinking

are being destroyed.

As people of the soil

escaping from the war-ridden land

the void within weighing heavy

are going away

laden with sorrow

Truth and Love

from every heart.

Shouldering the burden of Human tragedy

of standing alone in a huge crowd

all abandoned

caught in a turmoil

keeps spinning

as empty globe

into day and night

_ the Life’s Orb.

Ilampirai

உயரத்திலிருந்து

கூடித்திரண்டு

குளிரப் பெய்யும்

மழையாக

உள்ளத்திலிருந்து

தானே வர வேண்டும்

பரிவும் அன்பும்.

ஆறுதலான சொற்களுக்காக

மன்றாடி நிற்பவர்களுக்கும்

மனமிரங்காத

கல் கூட்டங்களாயினர்

கருணை மனிதர்கள்.

ஆன்மாவின்

குருதியை

இறைத்து இறைத்து

அனல் பறக்கும்

பாலையான மனங்களுக்கு

நம்பிக்கையன்றோ

பெருமழை.!

அரிதான எல்லாம்

வீணடிக்கப்படுகின்றன

பேரன்பின் நினைவுகளைப் போலவே

மனிதர்கள்

சக மனிதர்களிடம்

பிரியமுடன்

சொல்லிக்கொள்ளும்

விருப்பங்களுக்கான எல்லா

முகாந்திரங்களும்

அழிந்துகொண்டிருக்கின்றன.

போர் மண்ணிலிருந்து

வெறுமையுடன்

தப்பிச் செல்லும் சொந்த நாட்டு

மக்களாக

துயரங்களுடன்

வெளியேறிக்கொண்டிருக்கின்றன

ஒவ்வொரு மனதிலிருந்தும்

உண்மையும் நேசமும்.

பெருங்கூட்டத்திற்கிடையே

நிராதரவாய் நின்று தவிக்கும்

மானுட பரிதாபத்தைச் சுமந்து

வெற்றுலகாய் சுழன்றுகொண்டிருக்கிறது

பகலிரவென உயிர்க்கோளம்.

இளம்பிறை.