IYYAPPA MADHAVAN'S POEM

A POEM BY

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the corner of a land so expansive

she has built a small hut

No doors are there

for her solitary abode

But to protect her with fervour

she has a sturdy dog with her.

During daytime the servant maid comes to chitchat.

When eight feet snake slips into her hut

For catching it and leaving it in the forest

menfolk of the tiny hamlet do visit.

Also, hen cock kittens are

her darling kids.

Christening them she draws them all close

and strokes them endearingly.

Above all, that which soothe her the most

are poems written in the well of night

with her very soul dissolving.

In those noiseless nights

in the house sank in the dark

the magic of those songs

of the mountain region where she was born

crawling at the corners of her eyelids

and descending on the white sheet

as lines intense

I can only claim that words fail to describe this

charm sublime

At dawns, writing poems notwithstanding,

feeling not at all worn-out

she begins a dialogue with Kaali the Great

dwelling in her habitat.

That she and her poems are but one

proclaims this poem in conclusion.

மிகப் பெரிய நிலப்பரப்பின் ஒரு மூலையில் சிறு குடில் அமைத்திருக்கிறாள்

தனித்திருக்கும் அவள் கிராமத்து வீட்டிற்கு கதவுகளில்லை

ஆயினும் கதவு போன்று அவளைப் பாதுகாக்க

ஒரு திடமான நாயொன்று அவளிடம் இருக்கிறது

பகலில் பேச்சுத்துணைக்கு வீட்டு வேலை செய்பவள் வந்து போகிறாள்

எட்டடி பாம்பு வீட்டிற்குள் நுழைந்துவிடுகையில்

அதனைப் பிடித்து காட்டிற்குள் விட அந்தச் சிறு ஊரின் ஆண்கள் வந்துபோகிறார்கள்

அது தவிர கோழி சேவல் பூனைகள்

அவளின் செல்லக் குழந்தைகள்

அவற்றிற்கு பெயர் சூட்டி அழைத்து

கொஞ்சி மகிழ்கிறாள்

மேலும் யாவற்றையும்விட

மிகப் பெரும் ஆறுதல் அவள் உயிர் உருக நடு இரவில் எழுதும் கவிதைகள்தான்

சத்தம் எழாத இரவுகளில் இரவினுள்

மூழ்கிய வீட்டினுள் அவள் இமைகளின் ஓரங்களில்

அவள் பிறந்த மலைப்பிரதேசத்தின் பாடல்கள்

ஊர்ந்து காகிதங்களிடையே

வரிகளாய் இறங்கும் மாயத்தை

விவரிக்க சொற்களில்லை என்றுதான் சொல்ல முடியும்

விடியும் பொழுதுகளில் கவிதைகள் எழுதிய களைப்பின்றி

அவளின் நிலத்திலிருக்கும் காளியோடு உரையாடத் தொடங்குகிறாள்

அவளும் அவள் கவிதைகளும்

வேறு வேறானதில்லை என்று முடிகிறது

இந்தக் கவிதை.

அய்யப்ப மாதவன்