KARUNAKARAN SIVARASA

 A POEM BY

KARUNAKARAN SIVARASA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In this summer morning with the Murungai flowers falling down

and floating in the air

I tear off the poem left incomplete.

What for the poem

For whom

Why at all we have hymns and prayers

In that poem burning in the very essence of my being

all aflame

my daughter went missing on enforced disappearance

in order to console me

controls her sobs and smiles.

Beyond that the shadow of sorrow sways everywhere

as a towering thorny tree.

The food cooked specially for her

Are here turned into morsels

Scattering all over the courtyard.

Thus it spreads throughout the world.

“With food particles you are shrouding

the entire globe”_

Accused thus I could be apprehended

by some draconic law.

Alas, how else can I offer her this food?

Alas, how else can I offer this food

to appease the hunger of my daughter

who I keep searching for in vain

I ask the crows and sparrow that peck at them

and pick them up

Crows and sparrows are my kith and kin

sang she wandering feeling one with thee

being your sweet companion _

take these morsels to her

or

on behalf of her accept them

as the ritual offering

Here, the mango-tree planted by her

in the courtyard

is all ripe showering fruits

the aroma of those

wander in search of her

Laden with her memory proving unbearable

I bury them beneath the tree.

As the sorrow springing from the depth of heart

The smell of the fruits stir upward

That is but the smell of thee, my daughter dear

Where at all to bury it?

Unlike the fruits

that aroma never tastes sweet

Please tell

“Just the word ‘Ammaa”

or

“I am here”

All these sleepless nights of mine

that forever burn

My hunger, thirst

turmoil _ everything

would come to an end then.

These days are so destined to be so vicious…..

to be neither yours nor mine, My Precious

They have left us and fled

turning us living yet dead.

முருங்கைப் பூக்கள் உதிர்ந்து காற்றில் பறக்கும்

இந்தக் கோடை காலக் காலையில்

முடிக்காத கவிதையைக் கிழித்தெறிகிறேன்

எதற்காகக் கவிதை?

யாருக்காகப் பாடல்?

எதற்குத் தோத்திரமும் பிரார்த்தனையும்?

உயிரில் மூண்டெரிகிற அக்கவிதையில்

காணாமலாக்கப்பட்ட மகள்

என்னை அமைதிப்படுத்த

விம்மலை அடக்கிக் கொண்டு சிரிக்கிறாள்.

அதை மீறித் துயரத்தின் நிழல்

நெடுமுள் மரமாக அசைந்தாடுகிறது எங்கும்.

அவளுக்கென ஆக்கப்பட்ட சோறு

இதோ உலர்ந்த பருக்கைகளாகி

முற்றமெங்கும் சிதறுகிறது

அப்படியே அது உலகம் முழுவதும் பரவுகிறது

“சோற்றுப் பருக்கைகளால்

உலகம் முழுவதையும் மூடிச் செல்கிறாய்“ என்று

ஏதொவொரு சட்டத்தினால் கைது செய்யப்படலாம் நான்.

தேடித் தீர்க்க முடியாத மகளின் பசிக்கு

வேறெப்படி நான்

இந்தச் சோற்றை ஊட்ட முடியும்?

முற்றத்தில்

அதைக் கொத்திச் செல்லும்

காக்கை, குருவிகளிடம் கேட்கிறேன்

“காக்கை, குருவியெல்லாம் எங்கள் ஜாதி... ”என்றும்மைப்

பாடித் திரிந்த இனிய தோழியல்லவோ அவள்!

அவளிடம்

இந்தச் சோற்றுப் பருக்கைகளைச் சேர்த்து விடுங்கள்

அல்லது

அவளின் நிமித்தமான

பிதுர்க்கடனாக இதை ஏற்றுக் கொள்க” என்று.

இதோ அவள் முற்றத்தில் நட்ட மாமரம்

பழுத்துச் சொரிகிறது

அந்தப் பழங்களின் வாசனை

அவளைத் தேடியலைகிறது.

தாங்க முடியாத அவளின் நினைவுகளோடு

அந்தப் பழங்களை

மரத்தின் அடியில் புதைக்கிறேன்.

இதயத்திலிருந்து பீறிட்டெழும் துயரத்தைப்போல

பழங்களின் வாசனை கிளர்ந்து கிளர்ந்து மேலெழுகிறது

அதுதான் உன்னுடைய வாசனை மகளே

அதை எங்கே நான் புதைப்பேன்?

அந்த வாசனை

பழங்களைப் போல இனிப்பதேயில்லை.

“அம்மா” என்றொரு சொல்

அல்லது

“நான் இங்கிருக்கிறேன்” என்றொரு வார்த்தை

சொல்!

நீண்டெரியும் எனதிந்தத் தூக்கமற்ற நாட்களும்

பசியும் தாகமும்

அலைவும்

முடிவுற்று விடுமப்போது.

இந்தக் காலம் உனக்காகவும் இல்லை

எனக்காகவும் இல்லாமலாயிற்றுக் கண்ணே!

அது நம்மை விட்டுச் சென்று விட்டதடி

நம்மைக் கொல்லாமற் கொல்லுதடி...