FAIZA ALI

  A POEM BY 

FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

CROSSING THE RIVER........

Unable to process the incident

in order

Memories torn here and there and hanging

Miserably

With their tips feeling sticky

Tears or blood – what is it

Comprehension proving difficult

This is how

These days in moments unbearable

Often with limbs turning numb I turn frozen.

Leaving me alone stationed in one corner

The infinity called Time running off

going faraway

and disappear.

That day being in the womb of my mother dear

Who a teacher

Wading through the waters in wooden canoe with ashen-moss widespread

Then itself

reaching the bank across

Day-in and day-out

I had inhaled the salubriousness of this chill river

Blissfully quivering!

Later on

In my childhood

This same river

Sang lullaby to me

Who half-asleep

Going in Vaapaa’s cycle

Which lt flew like the Magic Carpet!

When I a second standard student

Hastened in my small cycle

to the college quarters

accompanied by my dear friend Hafeeza

to learn A, B,C from the Sovereign queen of Smile

Mrs.Hostha teacher

And as a Higher Grade student

Going on foot treading distances long

To the same college

For the science subject not available

In local school

The same river dear

sprayed tiny specs of ice

fanning me thus

so turning into vapour

the sweat-droplets filling my uniform all over

For one and all

Who went across

For whatever need

Again and again

Sprinkling salubrious cool upon them

And taking them to the other bank.

The very same river

Would turn into a slaughter house

Butchering six, seven precious lives one day

Not just me nobody had any inkling.

With bags carrying books and notebooks

All drenched

Uniforms sleeping on the fence

And the tender bodies of children

Aligned in a row…..

Ho,

The day falling and rising

Unable to forget ever

The cruelty of that giant wave and the chaotic experiences

It heaped on us

Is it to remind us of all these

Yet again

This has come to be

Tsunami was Nature’s nonsense

Ordained by Almighty

So we tried to console ourselves.

But this

Now?

*

Constructed long ago

with all and sundry

donning the role of its guests of grandeur

in this bridge to be opened soon

in a gala ceremony

henceforth

whenever I happen to go across

that which would bang against my face

like balls of fire

is the air

of the final tender breath

exiting the lungs and arteries

of those hapless children

on the throes of death

absolutely abandoned

struggling again and again

to survive in vain

fatigued to the core…..

_ Just that and nothing more.

Aaliya Aaliya

•

இதே ஆற்றங்கரையில்..!

சம்பவங்களைக் கோர்வையாக்க முடியவில்லை.

இடையிடையே நினைவுகள் அறுந்து தொங்கும் முனைகளெங்கும்

கண்ணீரா.. குருதியா எனப் பிரித்தறியமுடியா ஈரப்பிசுபிசுப்பு.

இப்படித்தான்..

இப்போதெல்லாம் தாளமுடியாப் பொழுதுகளில்..

அடிக்கடி உணர்வுகள் மரத்து உறைந்து போய் விடுகிறேன்.

என்னை மட்டும் ஓரமாய் நிறுத்தி விட்டு

எங்கெங்கோ தொலைதூரமாய் ஓடித் தொலைந்துபோய் விடுகிறது..

காலமெனும் முடிவிலி.

அன்று..

சாம்பல் பாசிபடர்ந்த

மரத்தோணியில் ஊடறுத்து

நாளும்பொழுதும்

ஆசிரியப் பணிக்காய்

அக்கரைக்குப் பயணித்த

அன்னையின்

வயிற்றறைக்குள் சுருண்டுகிடந்த போதே..

சுவாசித்துச் சிலிர்த்த

இக்குளிராறு..!

பிறகும்,

பிள்ளைப்பருவத்தில்

மந்திரக்கம்பளமாய் பறந்த

வாப்பாவின் சைக்கிளில் அரைத்தூக்கத்தில்

எனைத்தாலாட்டிய அதே ஆறு..!

ரெண்டாம் வகுப்பில்

மத்தியகல்லூரி குவார்ட்டஸில்

புன்னகையரசி

Mrs.Hostha டீச்சரிடம்

A,B,C..

படிக்கவென

அன்புத் தோழி hafeela வுடன்

குட்டிச்சைக்கிளில் விரைந்த வேளையிலும்..

உயர்தரத்தில்..

ஊர்ப்பள்ளியில் இல்லாத விஞ்ஞானத்துறைக்காய்

மறுபடியும்

அதேகல்லூரிக்கு

நடையாய் நடக்கையிலும்...

சீருடையில் துளிர்த்த உப்புத்துளிகளை ஆவியாக்க

பனிச்சீவல்கள் விசிறி

உடல்குளிர்த்திய

அதே ஆறு...!

எவரும்..

எந்தவொரு தேவைக்கும்

எல்லைதாண்டுகையில்

மறுபடியும்... மறுபடியுமாய்..

குளிர்தெளித்து

அக்கரைப்படுத்தும் அதே ஆறு..

துடிதுடிக்க

ஆறேழு உயிர் பறிக்கும் கொலைக் களமாகுமென

ஒரு போதுமே

நானென்ன

எவருமே எண்ணியிருக்கவில்லைதான்.

ஈரமூறிய புத்தகப்பைகளும்..

வேலியில் தூங்கிய சீருடைகளும்..

வரிசையாய்

கிடத்திய பிஞ்சுடலங்களும்..

அன்றைக்கு விழுந்தெழுந்ததும்

என்றைக்கும் மறக்கவியலாததுமான

அந்தப்பேரலையின் கொடூர அனுபவங்களை

மறுபடியுமாய்

நினைவூட்ட வந்ததோ..?

எவ்வளவோ இழந்தும்..

சுனாமி இயற்கை அனர்த்தம்..

இறை நியதி

என்பதில் சிறிது ஆறுதல் கொண்டோம்.

ஆனால்

இன்று,

இது.........?

0

எக்காலமோ கட்டிமுடிக்கப்பட்டு

யார் யாரோவெல்லாம்

பேரதிதிகளாகி..

வெகு ஆடம்பரமாய் திறக்கப்படப்போகும்

இவ்வாற்றிடைப் பாலமதில்

மறுபடியும்

இனிப் பயணப்படும் போதெல்லாம்..

முகம் மோதித்

தீயாய் தீய்த்துப் பொசுக்கிடப்போகிறது..

இப்போது இவ்வதிதிகளால் கைவிடப்பட்டு..

இதே ஆற்றங்கரையில்

அநாதரவாய்..

மிக நிர்க்கதியாய்..

மிகப்பரிதாபமாய்..

உயிருக்குப் போராடிக் களைத்த

அப்பிஞ்சுக் குருத்துகளின் மென்மையான சுவாசச்சிற்றறைகளில் இருந்தும்

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வெளியேறிக் கொண்டிருந்த இறுதிச் சுவாசத்தின்

மூச்சுக்காற்று மட்டும்தான்.

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.