NETKOLUTHASAN

 A POEM BY 

NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Who is crying there

Can you hear the voice

Even after everything is over

Is the crying voice persistently heard

Aswathaman is immortal they said – didn’t they

No trails nor traces

for those who went along

hand in hand

for good or bad

life or death

no alternative nor any means

for the spirit and sustenance

of those remaining

Time bygone

Lies torn bursting breaking

turning into being nothing

Buried under sand

as void abysmal

parents scream

along drawn-out streets

all over the waste land

With memories of utmost dismal time

They bear in their parched shrunken bodies

raging fire.

Despite time turning them to ashes

and they becoming one with the soil

The woeful voice of a mother

asking

Aswathaamaa where are you

would always be calling out relentlessly.

அழுவது யார்

குரல் கேட்கிறதா

எல்லாம் முடிந்து போனதாயாகிய பின்னும்

அழுகுரல் மட்டும் கேட்கிறதா

அசுவத்தாமனுக்கு மரணமில்லையென்றார்களே..

கூடிப்போனவர்களின்

வாழ்வுக்கும் வீழ்வுக்குமென

தடங்களுமில்லை தடயங்களுமில்லை.

எஞ்சியோரின்

இயல்புக்கும் இருப்புக்குமாய்

மாற்றுமில்லை வழியுமில்லை

முன்காலம்

வெடித்துக் கிழிந்து நிணமிழந்து

பாழென மண்மூடிக்கிடக்கிறது

பெற்றவர்கள் குரலிடுகிறார்கள்.

நெடுந்தெருக்களில்

பரந்த தரவைகளில்

கடூழிய காலமொன்றின் நினைவுகளுடன்

வறண்டு சுருங்கிய தேகங்களில் எரியை சுமக்கிறார்கள்.

காலத்தால்

எரிந்து மக்கி மண்ணாகிபோன பின்னும்

அசுவத்தாமா எங்கிருக்கிறாயென்று

அன்னையொருத்தியின்

பாவக்குரல் அழைத்துக்கொண்டேயிருக்கும்.

நெற்கொழு தாசன்