JAMALDEEN WAHABDEEN'S POEM

A POEM BY 

JAMALDEEN WAHABDEEN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE FRAGRANT GARDEN OF SILVERY WHITE FLOWERS

Oh, lovely flowers who beautify every morn

Oh dear silvery flowers who make the sun sprinkle on us
yellow shine and bless us with laughter
When will you come to your garden?

Oh you, the lovely face of the school-garden
the college garden where you have not blossomed
lie there as a crematorium
causing great unease within.

The college soil which would wink
at the touch of your feet
wears the mask made of withered leaves

The classrooms devoid of your bloom
languish in isolation.

Even the campus trees that would be
troubled by your pranks
not giving flowers nor fruits
lie there in penance
for your resurrection.

All buildings stand there as tombs
with coffins inside.
‘Only you can give life’ _
So it is written on it.

Your chairs and tables
stand there maintaining social distance.

The Writing Board that your eyes had scanned
with letters and words not sprouting _
lie there as wasteland.

The pipes from which you drank water
and quenched your thirst
keep shedding tears
craving to see you.

My dear students! Sweet cluster of flowers!
Learning how dear school
which had nourished you with textbooks,
is starving for months at a stretch
are you feeling miserable?

Feeding on tears the college remains
as a mother separated from her child.

As a patient ailing
without eating without drinking
with her mouth tightly shut
Mother College stands there appalled
not opening her doors at all.

In the house sans wife and children
in agony indescribable
just the head of the family remains
waiting for you and switching on the lights

Who but you can realize the longing
of your teachers
waiting with turbulent hearts
Yearning to see and smell the fragrance
of you with your books….

Teacher is the gardener who makes you bloom
Without seeing the flowers his dawn will not be.

Those mean ones who crucify their teacher
as part of their merrymaking during holidays
how can they see the heart of the gardener
who creates flowers of splendour

Come and see for yourself
worried of not having you here
all over the walls
dark beard would have grown.

Oh, silvery flowers
Your fragrance is the laughter of this college.

Awaiting the arrival of the day
when one and all of you come this way
As the gardener I remain
for the fragrance to pervade here once again.

வெள்ளைப் பூவனத்தின் வாசம்.
..........................................................

ஒவ்வொரு காலைப்பொழுதையும்
அழகாக்கும் அழகுப் பூக்களே
சூரியனையும் மஞ்சள் ஒளிதெளித்து வாழ்த்திச் சிரிக்க வைக்கும்
எங்கள் வெள்ளைப்பூக்களே
நீங்கள் உங்கள் பூவனத்துக்கு வருவதெப்போது?

பள்ளிவனத்தின் அழகு முகங்களே
நீங்கள் பூக்காத கல்லூரிப்பூங்கா
மயானமாகிக்கிடந்து
மனதை உறுத்துகிறது.

உங்கள் காலடி பட்டு
கண்சிமிட்டும்
கல்லூரி மண்ணெல்லாம்
சருகுகளால்
முகக்கவசமணிந்து பயந்து கிடக்கிறது.

நீங்கள் பூக்காத வகுப்பறைகளெல்லாம்
தனிமைப்படுத்தலில் கிடந்து தவிக்கின்றன..

உங்கள் குறும்புகளால் இம்சைக்குள்ளாகும்
கல்லூரி மரங்கள்கூட
பூக்காமலும்
காய்காமலும்
நோன்பு நோற்றுக்கிடக்கின்றன
உங்கள் மீள்வருகைக்காய்.

அனைத்துக் கட்டிடங்களும்
அடக்கம் செய்யப்பட்ட
சமாதியாகிக் கிடக்கின்றன
உங்களால்தான் உயிர்கொடுக்க முடியும் என்று
அதில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

உங்களது கதிரைகளும் மேசைகளும்
காலத்தின் கட்டாயத்தால்
இடைவெளியைப் பேணிக்கிடக்கிறது.

உங்கள் கண்கள் மேய்ந்த வெண்பலகை
எழுத்துக்கள் விளையாமல்
தரிசி நிலமாகிக் காய்கிறது.

நீங்கள் தண்ணீர் குடித்து
தாகம் தீர்த்த நீர்க்குளாய்கள் சில
கண்ணீர் சிந்திக்கொண்டே இருக்கிறது
உங்களைக் காண.

மாணவப் பூக்களே
நீங்கள் பாடப்புத்தகங்களால்
உணவூட்டிய பாடசாலை
எத்தனை மாதங்கள் பட்டினி என்பதை
அறிந்து துடிக்கின்றீரோ?

கண்ணிருண்டு கிடக்கிறது கல்லூரி
பிள்ளையைப்பிரிந்த
அன்னையைப்போல..

உண்ணாது பருகாது
வாய்மூடிய நோன்பாளியாய்
வாயிலை மூடிக்கிடக்கிறாள்
கல்லூரித்தாய்.

மனைவி பிள்ளைகளில்லா வீட்டில்
வெப்பிசாரத்துடன்
ஓர் இல்லத்தரசர் மட்டும்
தினமும் விளக்கேற்றியபடி
உங்களுக்காய் காத்திருக்கிறார்.

அலையயடிக்கும் மனசோடு
உங்கள் புத்தகப் பூவாசம் காண
ஏங்கும் ஆசான்களின்
உள்ளத்து ஏக்கத்தை
நீங்களன்றி யாரறிவார்?

ஆசான்
உங்களைப் பூக்க வைக்கும் தோட்டக்காரன்.
பூக்களைப் பாராமல் அவன் பொழுது விடியாது...

விடுமுறையில் மகிழுவதாய்
ஆசானை சிலுவையில் வைத்து ஆணியடிக்கும்
அற்பர்களுக்கென்ன தெரியும்
பூக்கள் செய்யும்
தோட்டக்காரன் மனசுபற்றி!

நீங்கள் வந்து பாருங்கள்
நீங்கள் இல்லாத கவலையில்
சுவர்கள் அனைத்திலும்
கருந்தாடி வளர்த்திருக்கும்.

வெள்ளைப் பூக்களே
உங்கள் வாசம்தான்
இந்தக் கல்லூரியின் சிரிப்பு.

மொத்தாமாய் வந்து
மறுபடியும் நீங்கள் பூக்கும் நாளுக்காய்
தோட்டக்காரனாய் காத்திருக்கிறேன்
மீண்டும்
வாசம் வீச...

ஜே.வஹாப்தீன்.

VANNAI SIVA'S POEM

A POEM BY 

VANNAI SIVA

(Translated into English by Latha Ramakrishnan - *First Draft)

A DIALOGUE ON DREAMS

During one summer noontime

we were there sitting and chatting
about dreams continuing to be dreams alone
Till date why dreams remaining as dreams - there arise a question.
Haven’t we acted in earnest
for making dreams come true
Or, being considerate, allowing them to remain as just dreams
Or, in the grand design of Time
dreams as dreams remain
Who knows this magic chant
With the help of dreams we create more dreams
Is it because dreamless life is indeed devoid of
meaning.
Does anyone ponder over with care
the abstract form of dream
It is due to some dream or other
that I keep holding a dialogue with thee
and you with me
conversing for the sake of some dream.
Even after the dialogue ends and we return home
we keep journeying with dreams
in our own directions.

வண்ணைசிவா கவிதை

கனவுகள் பற்றிய உரையாடல்

ஒரு வெயில் காலத்து மத்திய பொழுதில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தோம்
கனவுகள் கனவுகளாகவே நீடித்து கொண்டிருப்பதை பற்றி
இன்றளவும்
கனவுகள் கனவுகளாக இருப்பது எதனால்
கேள்வி எழுகிறது
கனவுகள் மெய்ப்பட
செயலில் இறங்கவில்லையா
அல்லது
கனவுகள் தானே
கனவோடு இருக்கட்டும் என்று கனிவாக இருந்து விட்டோமா
இல்லை காலத்தின் கோலத்தில் கனவுகள் கனவுகளாக நீடித்து கொண்டிருக்கின்றனவா
யார் அறிவார்
இந்த மாயமந்திரத்தை.
கனவை கொண்டு இன்னும்
கனவை உற்பத்தி செய்து கொண்டேயிருக்கிறோம்
கனவு அற்ற வாழ்வு
அர்த்தமற்ற வாழ்வு
என்பதாலா
யாராவது நினைத்து
பார்க்கிறார்களா என்ன
கனிவாக கனவின் மாயரூபத்தை
ஏதோ ஒருசில கனவின் பொருட்டே பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன்
உன்னோடு நான்
நீயும் அவ்விதமே
கனவின் பொருட்டே
என்னோடு உரையாடிக் கொண்டிருக்கிறாய்
உரையாடல் முடிந்து
வீட்டுக்கு திரும்பியும்
கனவுகளோடு
பயணித்து கொண்டிருக்கிறோம்
அவரவர் திசையில்.

வண்ணைசிவா

THIRUKUNAN KANDARADHITHAN'S POEM

A POEM BY 

THIRUKUNAN KANDARADHITHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

.........................................................................

This love that I have hoarded
deep in my heart
in the tone of pristine white
someone keeps collecting for someone

That it is not good to string Thumbai
into a garland
and hence gifting its white
said he.
It is that love with which
I am adorning all those friendly shoulders.
It is but those who come and go
to and fro
have left behind. So
Take it to your heart’s content.
There it is, abundant.

'வெள்ளை நிறத்தில்
நெஞ்சோடு
நான் சேமித்த
இந்த
அன்பையெல்லாம்
யாரோ யாருக்காகவோ
பறித்துக் கொண்டே
இருக்கிறார்கள்
தும்பையை
மாலையாகத் தொடுப்பது
நன்றல்ல எனவே
அதன் வெண்மையை
பரிசளிப்பதாகச் சொன்னான்
அந்த அன்பைத்தான்
பழகிய தோள்கள் அனைத்திற்கும்
சூட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்
வருவோர் போவோரெல்லாம்
வைத்துவிட்டுச் சென்றதுதான்
தாராளமாக
எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்
நிறைய இருக்கிறது'

--- திருக்கூனன் கண்டராதித்தன்

MULLAI AMUTHAN'S POEMS

THREE POEMS BY 

MULLAI AMUTHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Nose is something very essential for me.

Lovely tiny nose – so mother would hold it

and fondly marvel at.

It had stealthily inhaled the smell of father’s cigar.

Fighting with that fella and breaking

when blood streamed out of my nose

for the fury of ‘Pariyaari’

my nose too suffered slander.

When every now and then

my class teacher twisted my nose in anger

Not just the nose but my heart too ached.

Those instances

reminiscent of

my nose being compared with

someone in the ‘Wanted List’

remain unforgettable.

Whatever be the case

Its breath

Its dynamic force

I can’t give away for anything.

It is my own nose

as my own native soil

that my heart holds so close.

Mullai Amuthan

May 17, 2014 •

மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிப்பு: //கவிஞர் முல்லை அமுதனின் இந்தக் கவிதை ஒரு பார்வைக்கு எளிதாக இருந்தாலும் மூக்கை பாடுபொருளாக எடுத்துக்கொண்டதன் மூலம் இது சுவாசம், உயிர் என்பதையும் தாய்மண்ணையும் குறிப்புணர்த்துகிறது. ஒரு விஷயத்தை வெளிப்படையாகச் சொல்லவருவதைக் காட்டிலும் இவ்வாறு குறிப்புணர்த்துவதே நிறைய வரியிடை வரிகளை வாசகர்களுக்குக் கிடைக்கச்செய்வதாக ஒரு வாசகராக எனக்குத் தோன்றுகிறது. இறுதி மூன்று வரிகளை நான் மொழிபெயர்த்திருப்பதில் ஒரு பொழிப்புரைத்தன்மையை உணரமுடிகிறது. ஆனால், மூல கவிதையில் உள்ளவாறு மொழிபெயர்த்தால் அர்த்தம் குழம்புமோ என்ற எண்ணத்தில் அப்படிச் செய்தேன்.

மூக்கு
எனக்கு அவசியமானது.
அம்மா
சின்ன மூக்கு
என்று பிடித்து
அழகு பார்த்தது..
அப்பாவின்
சுருட்டு மனத்தை
திருட்டுத்தனமாக
மணந்து உள்ளிழுத்தது.
அவனுடன் மோதி
உடைபட்டு மூக்கால்
குருதி வடிந்த போது
பரியாரியின் கோபத்திற்கு
என் மூக்கும்
பழிச் சொல் கேட்டது..
அவ்வப்போது
வகுப்பு வாத்தியார்
மூக்கைப் பிடித்து
கோபப்பட்டபோது
மூக்குடன்
மனதும் வலித்தது.
சில சமயங்களில்
தேடப்படுபவர் பட்டியலில்
உள்ளவரின் மூக்குடன்
ஒப்பிட்ட நாட்கள்
நினைவு வந்ததும்
மறக்காத பொழுதுகள்..
எப்படியேனும்
இது என் மூக்கு..
அதன் சுவாசத்தை,
அதன்
இயங்குசக்தியை
யாருக்கும்
இலகுவாய்த்
தந்துவிடமுடியாது
என் தாய்
நிலத்தைப்போல..

(2)

That which appeared as drizzle 

turned out to be torrential downpour.
Mother brought a big copper vessel
and managed the roof-leak.
The faint voice of Ganapathiar saying
that trees were uprooted
and the wind was blowing deliriously
reached her who was sitting near the window.
Father lay there huddled in a corner
very much like a corpse.
‘Rain should stop, should get into the town
Something needed to light the stove.
The last voice too said
“Mother, I am hungry”
and turned silent.
Was Mother a perennial fountain
to breastfeed the crying child….
Those feet wearing boots
that barged in all too suddenly
breaking the door
dragged away elder sister
with the word ‘search’.
One of them took away,
along with mother’s copper container
her voice too.
In a house sans voice
Rain is of what use?

Mullai Amuthan
May 17, 2019 •

சிறு தூறலாய்
காட்சி தந்த பெருமழையாயிற்று.
அம்மா
பெரிய கிடாரமாய்
கொண்டுவந்து
கூரை ஒழுக்கைச் சரிசெய்தாள்.
மரங்கள் முறிந்ததாயும்,
காற்று பேயாய் அடிப்பதாகவும்
கணபதியர் சொல்லிப்போவது மெதுவாய்
சன்னலோரம்
குந்தியிருந்தவளுக்கும்
கேட்டது.
அப்பா மூலையில் குடங்கிப்போய்
பிணம்போலக்கிடந்தார்..
மழை விடவேண்டும்..ஊருக்குள் போகவேண்டும்..
இன்று அடுப்பெரிய ஏதாவது வேண்டும்..
கடைசிக்குரலும்
'அம்மா பசிக்குது'
சொல்லி அடங்கிப்போனது.
அம்மா என்ன ஊற்றெடுக்கும் சுரங்கமா?
அழும் குழந்தைக்குப்பால்தர...??
திடுதிப்பென்று
கதவை உடைத்துவந்த
சப்பாத்துக்கால்கள்
தேடுதல் என்று சொல்லியபடியே..
அக்காவை இழுத்த்போயினர்.
அவர்களுள் ஒருவன்
அம்மாவின் கிடாரத்துடன்
அவளின் குரலையும்
எடுத்துசென்றனர்.
குரல் வராத வீட்டில்
மழை பெய்தென்ன??

(3)

I am lost in the swelling crowd of people

Verses are searching for me.
‘That he would return’
the flowers send the message to the
roots through the plants.
He who was shaving
jerked away from sleep and rose to see.
The radio was airing an old song.
At this time
Mother would have lit the lamp.
At the street corner
wolves were gobbling the brain.
On the dining table
in a glass bowl
blood was placed
for somebody to drink
Getting late
She would be looking for me
Finding the path should return somehow.
On the lamp post
there tied and hanging – my name.
I went along
All along
the wolves went on howling.

Mullai Amuthan
May 20, 2018 •
சன நெருக்கடியில்
காணாமல் போயிருக்கிறேன்.
கவிதைகள் என்னைத்
தேடிக்கொண்டிருக்கின்றன.
மீள வருவார் என
பூக்கள்
செடிகள் வழி வேர்களுக்கு
செய்தி அனுப்பியது.
முகச்சவரம்
செய்துகொண்டிருந்தவன்
தூக்கம் கலைந்து
எழுந்து பார்த்தான்.
வானொலி
பழைய பாடலை ஒலிபரப்பிக்கொண்டிருந்தது.
இந்நேரம்
அம்மா விளக்கேற்றியிருப்பாள் .
தெருமுனையில்
நரிகள்
மூளையை கோதிக்கொண்டிருந்தன.
சாப்பாட்டு மேசையில்
கண்ணாடிக்குவளையில்
குருதி
யாரோ குடிப்பதற்காக
வைக்கப்பட்டிருந்தது.
நேரமாயிற்று..
அவள் தேடுவாள்.
பாதையைக் கண்டுபிடித்து
மீள வரவேண்டும்..
தந்திக்கம்பத்தில்
எனது பெயர்
கட்டித்தொங்கவிடப்பட்டிருந்தது.
வந்தேன்..
வழியெல்லாம்
நரிகள் ஊளையிட்டபடியிருந்தன.

முல்லைஅமுதன்
20/05/2018

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN'S POEM

A POEM BY 

THIRUGNANASAMPANTHAN LALITHAKOPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.SAME DAY DIFFERENT TIMES

A dialogue
that never ever had a meeting point
fills the gaps between us
today……

From the branch that break apart and fall down
there drips the final moisture.

In search of the clouds befitting its antiquity
the wind disperses…..

Aroosa….
What could have been the last hope
of our lone footwear
lost in the quagmire

Thirugnanasampanthan Lalithakopan

ஒரே நாள் காலங்கள் வேறு....
2019
முன்னொருபோதும்
ஒத்து போகாத
உரையாடல் ஒன்று
இன்று நம் இடைவெளிகளை
நிரப்புகின்றது ........
பட்டென்று முறிந்து வீழ்கின்ற
கிளையிலிருந்து
சொட்டி கொண்டிருக்கிறது
இறுதி ஈரம் ......
அதன் தொன்மத்துக்குரிய
முகில்களை தேடி
கலைகிறது காற்று .......
அரூசா.....
புதை சேற்றில்
தொலைந்து போன
நம் ஒற்றை செருப்புகளின்
இறுதி நம்பிக்கை
எதுவாய் இருந்திருக்க கூடும் .....

-லலித்தா-

MARIMUTHU SIVAKUMAR'S POEM

A POEM BY 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MOVING AWAY

Those who know not of our pain and anguish of a single day
Turn bloated inside that mountain
and seen as exhibits.

From that hill I form into a tree
with roots severed.

My loneliness
Thirst
All have turned into
a terrible tornado.

Now
posing as turning my life upside down
some knock at my door.

They coerce into me
the space for their being.

And I
sharpen my own exclusive weapons.
Many among them
have moved away from me.

I stood apart
for cloaking another new mount
with sunrise.

Marimuthu Sivakumar

விலகல்.
எங்களின்
ஒரு நாள்
வலி பற்றி
அறிந்திராதவர்கள்
அந்த மலைக்குள்
வீக்கமுற்று காட்சியாகிறார்கள்
நான் அக்குன்றிலிருந்து
வேரருந்த விருட்சமாய்
ரூபங்கொள்கிறேன்
என் தனிமை
தாகம்
அத்தனையும்
புயலாய் மையங்கொண்டது
இப்போது
என் வாழ்வை புரட்டுவதாய்
வேசமணிந்த சிலர்
என்
கதவை
தட்டுகின்றனர்.
அவர்கள் தங்கள் இருப்புக்கான
தளத்தை என்னுள் பாய்ச்சுகின்றனர்
இப்போது
எனக்கே உரித்தான
ஆயுதங்களை கூர்மையாக்குகிறேன்..
அவர்களில்
பலர் என்னிலிருந்து தனிமை கொண்டனர்.
புதியதொரு குன்றில் புலர்வை போர்த்துவதற்காய்
விலகி நின்றேன்.
~~~~~~~~~
09.05.2020
மாரிமுத்து சிவகுமார்

'KAVIGNAR' MAJEETH'S POEM

A POEM BY 

'KAVIGNAR' MAJEETH

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TO MY MOTHER

Whenever I was sweating within
stealing the cool breeze from some garden
You fanned all over my inside _
O Mother…..

Whenever this breathing river
dried up
How you melted into tears,
O Mother….

As the finger remaining at the rim of eye-lashes
and wiping the tears away
you relieved me of my sorrows _
O Mother….
Can I ever forget you?
That my heart would never do

Do you know…?
That there lies deer down in me
the irrevocable agony
of strumming the strings of a sweet past
in a cruel present….?

My heart so vast as the sky
this land crumpled and cast away as
empty sheets …

O Mother….
wasn’t it you who said
that music for word and heart for life
provide solace…

And aren’t those very consolations
pierced my life
for any rationalist
there would be desires
dreams
are they an offense
just in my case….?

Your immeasurable love
can’t give reprieve from this angst
the shower of your affection
cannot make the nation sprout…

O Mother, the very blood flowing
in my heart….
Nothing untoward could find a place
in thy vocabulary

Just have a peep into my heart _
there lie memories of this soil
as burnt pieces of charcoal.

கவிஞர் மஜீத்

May 10 at 3:52 PM •
என் உம்மாவுக்கு

எனக்குள் வியர்க்கும் போது
எங்கோ ஒரு நந்தவனத்திலிருந்து
தென்றலை திருடிவந்து
என்னுள் ளெங்கும்....
விசிறிவிட்ட தாயே....
இந்த உயிருள்ள நதி
வற்றிப்போன போ தெல்லாம்
கண்ணீராய் கரைந்து விட்டவளே.....
இமைகளின் ஓரத்திலிருந்து கொண்டு
கண்ணீர் துடைக்கும்
ஒரு விரலாய்
என் துயரங்களை
துடைத்துவிட்டவளே...
உன்னை மறவேன்....!
என்றும் மறக்காது
என் நெஞ்சு.....!
நீ அறிவாயா.....?
இனிமையான
ஒரு இறந்தகாலத்தை
கொடுமையான
ஒரு நிகழ் காலத்தில்
மீட்டிப் பார்பதைப் போன்ற
ஒரு வேதனை
எனக்குள் ஒழிந்திருப்பதை
அறிவாயா....?
வானத்தைப் போன்ற
என் இருதயத்தை
வெறும் தாள்களைப்போல்
கசக்கி எறிந்துவிட்டது
இந்த தேசம்.....
உம்மா...
வார்த்தைக்கு இசையும்
வாழ்கைக்கு மனசும்
ஆறுதலென்று சொன்னது
நீ தானே....

அந்த ஆறுதல்கள்தானே
என் உயிரைத் துளைத்தது
எந்த பகுத்தறிவாதிக்கும்
ஆசையுண்டு
கற்பனையுண்டு
கனவுண்டு
எனக்கு மட்டும்
இவை பிழையா....?
உன் அன்பின் பாரத்தால்
இந்த வேதனை விலகாது
உன் பாசமழையால்
இந்த தேசம் முளையாது....
என் நெஞ்சின் ரத்தமே....
உன் வார்த்தைக்குள்
எந்த துயரமும் வசப்படாது....
என் இதயத்தை கொஞ்சம்
எட்டிப்பார் எரிந்து முடிந்த
காபன் துண்டுகளாய்
இந்த தேசத்தின்
நினைவுகள்.

மஜீத்

PA.AKILAN'S POEM

A POEM BY 

PA.AKILAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

[*MAY 18 Unfolds its wings from this poem]

 A house

built brick by brick
Thousands of books
pervaded the house shrouding it.
One and only son
born after many years.
When the void
had taken away the entire past
from a father
and turned him into an ailing child
he vanished into thin air,
as a riddle unravelled,
inside the garden plants planted and sprouted anew

She became the nurse and the mother
Inside her smile her tears drying up turned into a stone.

With the norms of life weighing heavy on her back
that old age had bent
the tiny flowers in the plants
and the birds of morn
rejuvenated her.

She cherished tales for her son
who would be returning some day.

She remained dreaming
and waiting.

His memory proved her very breath….

That he is no more
and the soil where he perished is
no more
News about the soil perishing _ nowhere, any more
So have gone years more and more _
Whom to tell her all these and more?

* For remembering and recollecting certain things poems prove helpful always. One such poignant poem is this.

மே 18 இந்தக் கவிதையில் இருந்து தனது சிறகுகளை விரிக்கிறது.

அம்மை
00000000

ஒரு வீடு
சிறுகக் கட்டியது
பல்லாயிரம் நூல்கள்:
வீட்டை மூடிப் பரந்தது
ஒரேயொரு புதல்வன்
பல வருடங்கள் கழித்த பின்னால் தோன்றியவன்
வெற்றிடம்
ஒரு முதிய தந்தையிடம் கடந்த காலத்தை முழுதாய் எடுத்து
நோயாளிக் குழந்தையாக்கிய போது
புதிதாய் நட்டுப் பூத்த தோட்டத்துச் செடிகளுக்குள்
அவன் புதிராய்ப் போனான்
தாதியும் தாயும் ஆனாள் மனையாள்
புன்னகைக்குள் அவள் கண்ணீர் வற்றிக் கல்லாயிற்று.
வயோதிபம் கூனிய முதுகில் நியதி சுருண்டழுத்த
செடிச் சிறு பூக்களும் காலைப் பறவைகளும்
தென்பைத் தந்தன அவளுக்கு.
ஒருநாள் திரும்பி வர இருக்கும் புதல்வனுக்காய்
கதைகளை அடைகாத்தாள்
கனவுகள் கண்டாள்
காத்திருந்தாள்
அவன் நினைவு அவள் மூச்சாயிருந்தது
அவனிறந்து
அவனிறந்த இடத்து மண்ணிறந்து
மண்ணிறந்த செய்திகளிறந்து
வருடங்கள் பலவாயிற்று என்பதை யார் அவளுக்குச் சொல்வது.
0
பா.அகிலன்

சில விசயங்களை நினைவுகூர சில கவிதைகள் எப்போதும் உதவக்கூடியது.அதில் இது முக்கியமானது.

S.P.BALAMURUGAN'S POEMS (2)

TWO POEMS BY 

S.P.BALAMURUGAN

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

There was a time when father used to talk

through his breath instead of voice
Sometimes when stubbornly insisting on something at home
Father’s breath would silence everybody.
While someone had come home
or someone was conversing
Mother’s eyes would caution us
and would respond too.
But, father’s conversation
would consist of a small cough and breath.
The same way when father was ailing
and being in the hospital
It was a ventilator that preserved his breath
till the very end.
The breathing apparatus that father had used for long
is still there
all silent in my book shelf .

2. THE CONFESSION OF A FLOATING ELEPHANT

Two elephant that went in search of food

Had entered a residential area and drank the liquor there.
The drunken elephants
Ruined the garden there
They broke the walls of the house.
They walked on as if in delirium
Then they fell unconscious in the garden itself
Later they were chained and imprisoned
Many cases were filed against the elephants and came to court
And, the elephants were proved guilty.
The elephants argued against the Home Ministry
But none chose to agree
Was producing liquor the fault of the people?
Was the Home Ministry at fault in not finding it out?
Was deforestation a crime committed by the people?
That the elephants having no food to eat
_ a crime committed by the State?

ABDUL JAMEEL'S POEM

A POEM BY 

ABDUL JAMEEL

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LANGUAGE OF THE BUTTERFLY

Just as the bamboo forests string music
Haya also develops a melodious language of her own
within her.
When it rains
and when rainbow surfaces
It is in this language that she chats with them
to her heart’s content.
And it is in this exclusive language of hers
that she interprets the winking of the stars
and the moon’s non-stop wanderings.
As her language can’t be deciphered by those
who are known to her
She shares all that she wants
mostly with her dear dolls.
On par with the butterfly’s
is the language exclusively hers.

Abdul Jameel

பட்டாம்பூச்சியின் மொழி
_________________________
மூங்கில் காடுகள்
இசை மீட்டுவதைப் போன்று
ஹயாவும் இனிமையான
மொழி ஒன்றினை
தனக்குள் வளர்த்து வருகிறாள்
மழை பெய்யும் போதும்
வானவில் எழும் போதும்
அவைகளிடம் அம் மொழியால்தான்
தெவிட்டாது பேசிக் கொள்கிறாள்
விண்மீன்கள் கண்சிமிட்டுவதற்கும்
அம்புலி ஓரிடத்தில் நிற்காது
அலைந்து திரிவதற்கும்
தனக்கு வாலாயமான மொழியால்தான்
விடுத்து விடுத்து அர்த்தம் சொல்கிறாள்
தன்னோடு பழகுபவர்களுக்கு
அம் மொழி புரியாதென்பதனால்
தனது பிரியமான பொம்மைகளிடம்தான்
அனேகமாக பரிமாறிக் கொள்கிறாள்
பட்டாம்பூச்சியின் மொழிக்கு நிகரானது
அவள் கையாளும் தெவிட்டா மொழி
♥
ஜமீல்

RAMKI RAMKI'S POEM

A POEM BY 

RAMKI RAMKI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

NAKED SEARCH

A strand of thread wanders from place to place for laying itself bare.

In the swings and sways of both its ends the anguish for drawing its world.
As it went round and round there came some more knots on its torso. Attires multiplied.
All over the body heat unbearable.
The trees bent their hips once and straightened.
The strand of thread arrives at a pond.
Entering into the water, through the drenched clothes it eyes its nudity for the first time.
There pervades the ecstasy of being soaked in grape-wine.
It climbs down deeper inside. Soon it startsd swimming along with the fishes. Its attires came off as flakes and were gone.
Now the strand of thread and its world turned thoroughly bare – thus I conclude the tale.
That, later on, on an other day a girl who went to bathe in the pond found a strand of thread and learning that thousands of such strands coiled inside that many accessed them and wove attires and clothed themselves – tales aplenty came to prevail.

Ramki Ramki
May 13 at 7:29 PM •
நிர்வாணத் தேடல்
**********************
நூல் இழையொன்று தன்னை நிர்வாணப்படுத்திக் கொள்ள ஒவ்வொரு பாதையாய் அலைகிறது.
அதன் இரு முனைகளின் அசைவுகளிலும் தன் உலகை வரைவதற்கான தவிப்பு.
பாதைகளெங்கும் சுழன்று திரிந்ததில் உடலில் இன்னும் சில முடிச்சுகள். ஆடைகள் அதிகரித்தன. உடலெங்கும் தாங்கொணா வெம்மை.
மரங்கள் ஒரு முறை இடுப்பை வளைத்து நிமிர்ந்தன.
குளமொன்றை அடைகிறது அந்த நூலிழை.
குளத்தினுள் நுழைந்த அது முதல் முறை நனைந்த ஆடைகள் வழியே
தன் நிர்வாணத்தை
பார்க்கிறது. உடலினுள் திராட்சை ரசம் ஊறிய பரவசம்.
இன்னும் ஆழத்தினுள் இறங்குகிறது. சொற்ப நேரத்தில் மீன்களுடன் சேர்ந்து தானும் நீந்தத் துவங்குகிறது. ஆடைகள் ஒவ்வொன்றும் செதில் செதிலாயக் கழன்று போயின.
இப்போது நூலிழையும் அதன் உலகமும் முழுக்க நிர்வாணமயமானது எனக் கதையை நிறைவு செய்கிறேன்.
பின்னொரு நாள் அந்தக் குளத்திற்கு நீராடச் சென்ற ஒரு பெண் ஒரு நூலிழையைக் கண்டெடுத்ததாகவும், அதனைப் போல பல்லாயிரம் நூலிழைகள் அதனுள் கிடப்பது தெரிய வந்து பலர், அவற்றை எடுத்து ஆடைகள் நெய்து அணிந்ததாகவும் கதைகள் பரவின.
-மு.ரா-

RAMESH KANNAN'S POEM

A POEM BY 

RAMESH KANNAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

On meeting a mime artiste

suiting one and all
does he apply dough as white mask
befitting a circus clown.
Though he begins to cause laughter
he becomes the voice of the voiceless.
He reads news in the manner of the
Sunday special newsreader of
the Central government
He gets into a train that is not there
Bringing it to a halt
he pays the fine and climbs a mountain
Drinks a hot cup of tea.
Climbing on the back of a stallion
He reaches the base, falls in love,
kisses, holds the baby in his lap
and sings lullaby.
He turns old and his walk weakens .
Placing someone on his lap he wails.
After closing the other one's unblinking eyes
and sending him to his final sleep
as the corpse of the voiceless
blocking the entire stage
stretched out and inverted
there He lies still.

Ramesh Kannan
17 hrs •

ஒரு மைம் கலைஞனை சந்திக்கும் போது
எல்லாவற்றிற்கும் பொருந்துமாறு
வெள்ளை முகமூடியை மாவினைக் கொண்டு பூசுகிறான் ஒரு சர்க்கஸ் கோமாளியாக
சிரிக்க வைத்தபடியே துவக்கினாலும்
அவன் குரலற்றவர்களின் குரலாகிறான்
நடுவணரசின் ஞாயிற்றுக்கிழமை
சிறப்பு செய்தியாளரைப் போன்று
சேதி சொல்லுகிறான்
அவன் இல்லாத இரயிலில் ஏறுகிறான்
அதனின் இயக்கத்தை நிறுத்தி அபராதம் கட்டுகிறான் ஒரு மலையிலேறுகிறான்
சூடான தேநீர் பருகுகிறான்
குதிரையிலேறி அடிவாரம்
வந்தடைகிறான் காதலிக்கிறான்
முத்தமிடுகிறான் குழந்தையை மடியில் வைத்து தாலாட்டுகிறான் அவனுக்கு வயதாகிறது நடை தளர்கிறது
யாரையோ மடியில் கிடத்தி அழுது புலம்புகிறான் நிலைகுத்திய கண்களை மூடிவிட்டு அவனும் உறங்கிய பின்பு
குரலற்றவர்களின் சடலமாக மேடையை அடைத்து கொண்டு நெடுஞ்சான் கிடையாக கிடக்கிறான் அசைவற்று.