SAMAYAVEL KARUPPASAMY

 TWO POEMS BY

SAMAYAVEL KARUPPASAMY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1.FOREVER

The sluice remains serenely happy

Even in a whiff of wind stirring softly

with whispers it touches the shores.

When the bunch of frogs leap and jump

merrily

spreading waves in circles, it glistens.

The pigeons are all happy

They come together in countless numbers

and revel

Collecting four twigs and building nest

Hatching eggs, feeding the little ones

and leaving them to fly up above

they get ready for yet another love.

The Neem tree in order to welcome

the Spring

blooms and blooms and blooms

sprinkling flowers all over

with joy overflowing.

With her unbroken love forming into an embryo

In peculiar hue

with the music of bangles pursuing

strolls there a ripe pregnant woman.

A bard

wedded to grief forever

holding everything in his embrace

wanders as the very air

here.

என்றென்றைக்குமாக

கண்மாய் சந்தோஷமாக இருக்கிறது

மீச்சிறு காற்றிலும் மெல்ல அசைந்து

சிறிய சப்தங்களுடன் கரைகளை முத்தமிடுகிறது

தவளைக்கூட்டம் குதித்தாடுகையில்

வட்டவட்டமாய் அலைபரப்பி மினுமினுக்கிறது

புறாக்கள் சந்தோஷமாக இருக்கின்றன

கணக்கில்லாமல் கூடிக் கூடி களிக்கின்றன.

நாலு குச்சிகளைப் பொறுக்கிக் கூடுகட்டி

முடையிட்டு குஞ்சுகளுக்கு இரையூட்டிப் பறக்கவிட்டு

அடுத்த காதலுக்குத் தயாராகின்றன.

வேப்பமரம் சித்திரையை வரவேற்க

பூத்துப் பூத்து பூத்து

தெரு முழுதும் பூக்கள் சிந்திக் குதூகலிக்கிறது

தன்னுடைய இடை நில்லாக் காதல் கருவாக

வினோதமான நிறத்தில்

வளையல்களின் இசையோடு நடந்து திரிகிறாள்

ஒரு நிறைசூலி.

என்றென்றைக்குமாக

துயரைத் தழுவிக்கொண்ட கவியொருவர்

எல்லாவற்றையும் தழுவியவாறு

இங்கே காற்றாய் அலைகிறார்.

(2) TOXIN TODAY

Inch by inch do hours move on

as suits their whims and fancies.

Jumping out of the glass cages

and going away

bending and curving crawls Time serpentine

as the Mathematical waves Sine, cosine.

Looking back every now and then

It ascertains

that no human trails it

stretching out its seven tongues it dances.

In the white-cups of Time Porcelain

humans pour venom little by little

At the untimely mountain-bases

they drink the poison sipping it.

They hold on their tongues

the toxin rain from the woodland sans Sun

tasting it to their hearts’ content.

In some country the venom

pours as hailstorm

and humans die in clusters galore.

Seeing poison-drums heaped in rows

in bunkers where the military secrets were

concealed

none was taken aback.

Drop by drop whispers the Toxin of Today

inside human gullets.

-சமயவேல் கருப்பசாமி

சமகால விஷம்

கொஞ்சம் கொஞசமாகத் தன்போக்கில்

நகர்கிறது பொழுது.

கண்ணாடிச் சிறைகளுக்குள் இருந்து

குதித்து வெளியேறி

கணிதத்தின் சைன்-கோசைன் அலைகளாக

வளைந்து வளைந்து ஊர்கிறது காலநாகம்.

மனிதர் யாரும் தன்னைப் பின்தொடரவில்லை என்பதை

அவ்வப்போது தலையைத் திருப்பிப் பார்த்து

உறுதி செய்கிறது.

தனது ஏழு நாக்குகளையும் நீட்டி நடனமாடுகிறது.

காலப் பீங்கானின் வெள்ளைக் கோப்பைகளில்

மனிதர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விஷம் நிரப்புகிறார்கள்.

காலம் தப்பிய மலையடிவாரங்களில்

அவர்கள் மிடறு மிடறாக விஷம் அருந்துகிறார்கள்

சூரியன் இல்லாத வனத்திலிருந்து பெய்யும் விஷமழையை

நாக்குகளில் ஏந்தி சப்புக்கொட்டுகிறார்கள்.

ஏதோவொரு தேசத்தில் விஷம்

ஆலங்கட்டிகளாகப் பெய்து

மனிதர்கள் கொத்துக் கொத்தாக மடிகிறார்கள்.

ராணுவ ரகசியங்களை ஒளித்து வைத்திருந்த பங்கர்களில்

விஷக்குடுவைகள் வரிசை வரிசையாக

அடுக்கி வைத்திருந்ததைப் பார்த்து

எவரும் அதிர்ச்சியடையவில்லை.

துளித்துளியாக மனிதத் தொண்டைகளில்

கிசுகிசுக்கிறது சமகாலவிஷம்.