NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the city where sun pours torrentially

I chanced to see your profusely sweating face.

Life’s burden unbearable has made almost its own

your face and figure of the teens.

In those days you would be exquisite

like the dewdrop falling on a white flower.

It was then I mused that

other than ransacking some humans

Times do nothing else.

I have absolutely forgotten the ritual of

enquiring after your well-being

As I looked at you intensely

You had come into my eyes.

With lips quivering

You spelt my name

I, desiring to hear your voice one more time

pretended not to hear it.

I thought to myself that the rancour

of those moments

should remain insatiate.

At that instant a male took you away.

Before calling you back

Having gone far away

You are waiting for the bus

under a tree-shade.

Wonder whether you know or not _

Waiting is Fire encircling us

lit by our own selves.

நிறைந்த வெய்யில் பெய்யும் நகரத்தில்

வியர்வைபெருக்காகி

இருந்த உன் முகத்தை

அனிச்சையாக காண நேர்ந்தது

உனது இளமைக்கால உருவத்தை

வாழ்வின் பெரும்சுமை பெரிதாகவே

தனதாக்கிக்கொண்டிருந்து

நீ அப்போதேல்லாம்

வெள்ளை மலரில் விழும் பனிபோல

அழகாய் இருப்பாய்

அப்போது நினைத்தேன்

காலங்கள்

சில மனிதர்களை சூறையாடுவதைத் தவிர

வேறேதுவும் செய்வதில்லை என

உன்னை நலம் விசாரிக்கும் சடங்கை

நான் மறந்தே விட்டேன்

உன்னை உற்றுப்பார்த்ததில் என் கண்களுக்குள்

நீ வந்துவிட்டது

உதடுகள் நடுங்கியவாறே

என் பெயரை உச்சரித்தாய் நீ

நானோ இன்னொருமுறை

உன்குரலைக் கேட்பதற்காய்

கேட்காதவன் போல் இருந்தேன்

அந்தக் கணங்களின் வன்மம் தீரக்கூடாதேன

நினைத்துக்கொண்டேன்

அந்தனொடி ஆணொருவன்

உன்னை வந்து அழைத்துச் சென்றான்

உன்னை திரும்ப அழைப்பதுக்குள்

நீ வெகு தூரத்துக்கு சென்று

ஒரு மர நிழலின்கிழ் பேருந்துக்காய்

காத்திருக்கிறாய்

உனக்கு தெரியுமோ தெரியாது

காத்திருத்தல் என்பது

நம்மைசுற்றி நாமே

வைத்துக்கொண்ட நெருப்பு.

-நேதா-