A POEM BY
MA.KALIDAS
Right from the moment of losing the key
the doors keep wailing nonstop
That the secret eyes of the great grand Space
spy on their privacy, they scream
That they pour as garbage through their holes
Silence surpassing the volume of container, they yell.
That unable to bear the echoing noises of
hitherto locked and opened sounds
the roof is cracking, they jerk
They long to throw out the duplicate key
trapped inside.
When someone with the help of something
breaks the latch
as if with eyebrows shaved
and identity lost
they cringe in shame.
Despite being opened and refurbished,
speaking of its past glory,
even when tapped softly, the doors having lost their keys once
bit by bit
give way turning weak and waste away.
•
சாவி தொலைந்த நொடியிலிருந்து
கதவுகள் அவ்வளவு கதறுகின்றன.
மாபெரும் வெட்டவெளியின்
ரகசியக் கண்கள், தன் அந்தரங்கத்தை
வேவு பார்ப்பதாக அலறுகின்றன.
கண்டெய்னர் கொள்ளா மௌனத்தைக் குப்பையைப் போலத்
தன் துவாரங்களின் வழி கொட்டுவதாக வீறிடுகின்றன.
இதுவரை பூட்டித் திறந்த ஓசைகளின் எதிரொலிக்குத் தாங்காது, கூரை விரிசலுறுவதாகத் துணுக்குறுகின்றன.
உள்ளேயே மாட்டிக் கொண்ட மாற்றுச்சாவியை,
வெளியில் தூக்கி வீச மருகுகின்றன.
யாரோ எதையோ கொண்டு
தாழ்ப்பாளை உடைக்கும் போது,
புருவம் மழிக்கப்பட்டு
சுயமிழந்ததைப் போலக்
கூனிக் குறுகுகின்றன.
திறக்கப்பட்டு புனரமைக்கப்பட்டாலும் பழம்பெருமை பேசி
லேசாகத் தட்டினால் கூட, ஒருமுறை சாவியைத் தொலைத்த கதவுகள்
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
உள்ளுக்குள்ளேயே இற்று உதிர்கின்றன.
- மா.காளிதாஸ்
No comments:
Post a Comment