KA.NAA.SU

TWO POEMS BY

KA.NAA.SU

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. POETRY

I too like not Poetry. Mans has taken

Many steps forward

Of them how many

Became possible through Poery

Who can determine that

And tell? Then, what for

Poem comes into being?

The prattle of language is beauty indeed

But that alone

is not enough

If enough means no other

branch of Literature would have surfaced. .

Only because it doesn’t suffice

One after another

many a literary genre have come by.

Or else

Drama, Novel, Novella, Essays

wouldn’t have come to stay

Would they?

But they also

don’t satisfy

Isn’t it so?

So only

I too pen Poetry

No art can satisfy us

Humans

They only cause craving

for more and more

Art flourishes on this premise

That God sustaining his Life to this day

Is but only possible

In this way

_ So we can say.

க.நாசுவின் கவிதை

கவிதை

எனக்கும்

கவிதை பிடிக்காது. மனிதன் எத்தனையோ

எட்டுக்கள் எடுத்துவைத்துவிட்டான்; இவற்றில்

எத்தனை எட்டுக்கள் கவிதையால்

சாத்திய மாயின

என்று யார்

தீர்மானித்துச் சொல்ல இயலும்? பின்

எதற்காகக் கவிதை தோன்றுகிறது?

மொழியின் மழலை அழகு தான்.

ஆனால் அது போதவே

போதாது.

போதுமானால் கவிதையைத் தவிர வேறு

இலக்கியம் தோன்றியிராதே. போதாது

என்றுதான், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக

இத்தனை இலக்கியத்

துறைகள்

தோன்றின – நாடகமும், நாவலும், நீள்

கதையும், கட்டுரையும் இல்லாவிட்டால்

தோன்றியிராது; ஆனால் அவையும் தான்

திருப்தி தருவதில்லையே!

அதனால்

தான் நானும் கவிதை எழுதுகிறேன்

மனிதனுக்குக் கலை எதுவும் திருதி தராது

மேலே, மேலே என்கிற ஏக்கத்தைத் தான்

தரும். கலையின்

பிறப்பு

இந்த அடிப்படையில் ஏற்படுவது. கடவுளே

இன்னமும் உயிர்வைத்துக் கொண்டிருப்பது

இந்த அடிப்படையில்தான் சாத்தியம்

என்று சொல்லலாம்.

‘எழுத்து’

ஜனவரி 1959

(* க.நா.சு – புதுக்கவிதைகள் (ஞானச்சேரி வெளியீடு 10-4-1989)

(2) TWO CRITICS

Both of them are reviewers

One of them mentions some book

and saying that it is very nice, worthwhile,

and everyone should read it

thereby increases my burden of responsibility.

The other one writing all too exhaustively

about the same book

giving me the impression

‘Suffice to have read the review;

no need to read the book’

reduces my burden of responsibility.

Of course both of them are reviewers.

இரு விமர்சகர்கள்

இவர்கள் இரண்டுபேருமே விமர்சகர்கள்

ஒருவன் ஏதோ புஸ்தகத்தைக் குறிப்பிட்டு இது

மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது – ஒவ்வொருவனும்

படித்துத்தான் ஆகவேண்டும் என்று சொல்லி

என் பொறுப்புச்சுமையை அதிகரித்துவிடுகிறான்.

மற்றவன் அதே புஸ்தகத்தை அலசி அலசித்

தன் கெட்டிக்காரத்தனம் புலப்பட பலவும்

எழுதி நேரம் போய்விட்டது அவன் விமர்சனத்தைப்

படித்ததே போதும் புஸ்தகத்தைப் படிக்கவேண்டிய

அவசியமில்லையென்று என் பொறுப்பைக் குறைத்து

விடுகிறான் இருவரும் விமர்சகர்கள்தான்!

d 8 others