VATHILAI PRABHA(2)

 TWO POEMS BY

VATHILAI PRABHA

 

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 

 With the last leaf too dropping

Eve stood in the nude.

Even when the leaves were dropping down

one by one

Her body didn’t cringe.

Despite the destruction of forest

Despite the destruction of land

Forever her favourite was

the fruit of Eden Garden.

Again and again

She relished the fruits.

Again and again

leaves dropped.

Chuckling sarcastically

Satan began collecting the leaves

that had fallen all over the garden.

Now God created

a new Eden.

No leaves there

But fruits were available

for savouring.

Adam and Eve

relished tasty fruits

and rejoiced

with clothing.

கடைசி இலையும் உதிர

நிர்வாணமாய் நின்றாள் ஏவாள்.

ஒவ்வொரு இலையாய் உதிர்ந்தும்

கூசவில்லை தேகம்.

காடழிந்த போதும்

மண்ணழிந்த போதும்

அவளுக்குப் பிடித்தது

ஏதேன் தோட்டத்துப் பழம்தான்.

மீண்டும் மீண்டும்

பழங்களைப் புசித்தாள்.

மீண்டும் மீண்டும்

இலைகள் உதிர்ந்தன.

தோட்டமெங்கும் உதிர்ந்த இலைகளை

சாத்தான் கெக்களிப்பு செய்தபடி

சேகரிக்கத் தொடங்கினான்.

இப்போது கடவுள்

புதிய ஏதேனை உருவாக்கினார்.

அங்கே இலைகள் இல்லை

உண்டு ருசிக்க

கனிகள் இருந்தன.

ஆதாமும் ஏவாளும்

சுவைமிக்க கனிகளை

உண்டு களித்தனர்

ஆடைகளுடன்.

வதிலைபிரபா

(’மரம் சுமக்கும் யானைகளின் பிளிறல்’ என்ற சமீபத்திய கவிதைத்தொகுப்பிலிருந்து)

(2)

He who carried aloft a jungle

had a pencil in hand.

Going beyond Land

beyond Water….

He is drawing all over the walls of

a horizon.

Now birds are flying in the jungle

All over the jungle

fountains spring

The deer and jackals

drink water together

Tigers

never ambush

Again he carries the jungle.

There lies within reach

horizon anew.

ஒரு வனத்தைத்

தூக்கிச்சென்றவன் கையில்

பென்சில் இருந்தது.

நிலம் கடந்து

நீர் கடந்து….

ஒரு தொடுவானத்தின் சுவரெங்கும் வரைந்துகொண்டிருக்கிறான்.

இப்போது வனத்தில்

பறவைகள் பறக்கின்றன.

வனமெங்கும்

சுனைகள் ஊற்றெடுக்கின்றன

கவரிிமான்களும் நரிகளும்

ஒன்றாகவே நீர் அருந்துகின்றன

புலிகள்

ஒருபோதும் பதுங்கவில்லை

மீண்டும் வனத்தைத்

தூக்கிச் செல்கிறான்

தொட்டுவிடும் தூரத்தில் இருக்கிறது

பிறிதொரு தொடுவானம்.

வதிலைபிரபா

ABDUL JAMEEL

 A POEM BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DISTRIBUTION

Is it fair to take home all the grains

gleaming as golden beads

Of them

the sparrows would eat some

Some would be washed away by the stream

Some would scatter into the adjacent field

Some more would turn husk and whisked off

same is the case with the one and only

Life evanescent

Except that which is being wasted away

we have to share some

with our siblings

Some with near and dear ones

Some with who we love

Some with those passersby….

How many of us are

paddy shoots here.

Abdul Jameel

பங்கிடுதல்

__________

தங்க மணிகளென மின்னி ஔிரும்

எல்லாக் கதிர்களையும்

எங்கணம் வீடு கொண்டு சென்றிடல் தகும்

சிலதை குருவிகள் தின்னும்

சிலதை நீரடித்துச் செல்லும்

சிலது விலா வயலுக்குள் சிதறும்

மேலும் சிலது பதராகிப் பறக்கும்

இவ்வாறுதான் நமக்கு வாய்க்கப்பட்ட

நிரந்தரமற்ற ஒரேயொரு வாழ்வும்

ஆலிசமாவதைத் தவிர

சிலதை உடன் பிறப்புகளுக்கும்

சிலதை நெருங்கியவர்களுக்கும்

சிலதை நேசிப்பவர்களுக்கும்

சிலதை கடந்து செல்பவர்களுக்குமாக

பங்கிட வேண்டி உள்ளது

நம்மில் எத்தனை பேர்

நெற் கதிர்களாக இருக்கிறோம்

ஜமீல்

MANARKAADAR (RAJAJI RAJAGOPALAN)

 A POEM BY

MANARKAADAR

(RAJAJI RAJAGOPALAN)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

From the provision store bench

reading aloud Gnanakoothan

someone, absolutely alien.

His face radiant with the thought

that minimum ten are eagerly listening

in front of him.

I am the only one standing there

relishing with ecstasy

Koothan’s Poesy.

I have never seen Koothan.

So what

Seeing this one

I am seeing Gnanakoothan.

மளிகைக்கடை வாங்கிலிலிருந்து

ஞானக்கூத்தனை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறார்

நான் முன்பின் காணாத ஒருவர்

தன் முன்னால் குறைந்தது

பத்துப்பேராவது ஆவலுடன் கேட்கிறார்கள்

என்ற நினைப்பு அவரின் முகத்தில் படர்ந்திருக்கிறது

அங்கே நான் மட்டுமே நிற்கிறேன்

கூத்தனின் கவிதைகளில் மயங்கியபடி

கூத்தனை நான் ஒருபோதும் கண்டதில்லை

அதனாலென்ன இவரைக் காணுகின்றேனே,

அதுவே அவரைக் கண்டது போலிருக்கிறது.

(மணற்காடர் – ஒரு சிறு புள்ளின் இறகு என்ற சமீபத்திய கவிதைத்தொகுப்பிலிருந்து)

DEEN GAFOOR

 A POEM BY

DEEN GAFOOR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

To draw and write

as suits our whims and fancies

the first ever notepad that children spread

is but the wall of the household.

Thus my sister’s daughter

has drawn me into a towering mammoth tree.

She has converted

அ and ஆ

into floats turned upside down in the sea.

She had made the sun drink tea;

Had made the sky swell with rainbows;

Had drawn parrot’s beak to crow

and yellow tinge to elephant.

Walls have a way of

chatting with the child, you know!

Deen Gaffoor

மனம் போன போக்கில்

வரையவும்

எழுதவும்

குழந்தைகள் முதலில் விரிக்கும்

அப்பியாசக் கொப்பி

வீட்டுச் சுவர்.

இவ்வாறு சுவரில்

எனது சகோதரியின் மகள்

என்னை ஓங்கி வளர்ந்த

மரமாக வரைந்து காண்பித்திருக்கிறாள்.

அ வையும்

ஆ வையும்

கடலில் கவிழ்ந்த தோணியாக மாற்றி இருந்தாள்.

மாலைச் சூரியனுக்கு

தேநீர் பருக்கி இருந்தாள்.

வானவில்லால் நிறைந்த வானமாக

உருமாற்றி இருந்தாள்

காகத்திற்கு கிளியின் அலகும்

யானைக்கு மஞ்சள் நிறமும் பூசி இருந்தாள்.

குழந்தையோடு உரையாடும்

சுவர்.

•••

டீன் கபூர்

KARUNAKARAN SIVARASA

 A POEM BY

KARUNAKARAN SIVARASA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In this summer morning with the Murungai flowers falling down

and floating in the air

I tear off the poem left incomplete.

What for the poem

For whom

Why at all we have hymns and prayers

In that poem burning in the very essence of my being

all aflame

my daughter went missing on enforced disappearance

in order to console me

controls her sobs and smiles.

Beyond that the shadow of sorrow sways everywhere

as a towering thorny tree.

The food cooked specially for her

Are here turned into morsels

Scattering all over the courtyard.

Thus it spreads throughout the world.

“With food particles you are shrouding

the entire globe”_

Accused thus I could be apprehended

by some draconic law.

Alas, how else can I offer her this food?

Alas, how else can I offer this food

to appease the hunger of my daughter

who I keep searching for in vain

I ask the crows and sparrow that peck at them

and pick them up

Crows and sparrows are my kith and kin

sang she wandering feeling one with thee

being your sweet companion _

take these morsels to her

or

on behalf of her accept them

as the ritual offering

Here, the mango-tree planted by her

in the courtyard

is all ripe showering fruits

the aroma of those

wander in search of her

Laden with her memory proving unbearable

I bury them beneath the tree.

As the sorrow springing from the depth of heart

The smell of the fruits stir upward

That is but the smell of thee, my daughter dear

Where at all to bury it?

Unlike the fruits

that aroma never tastes sweet

Please tell

“Just the word ‘Ammaa”

or

“I am here”

All these sleepless nights of mine

that forever burn

My hunger, thirst

turmoil _ everything

would come to an end then.

These days are so destined to be so vicious…..

to be neither yours nor mine, My Precious

They have left us and fled

turning us living yet dead.

முருங்கைப் பூக்கள் உதிர்ந்து காற்றில் பறக்கும்

இந்தக் கோடை காலக் காலையில்

முடிக்காத கவிதையைக் கிழித்தெறிகிறேன்

எதற்காகக் கவிதை?

யாருக்காகப் பாடல்?

எதற்குத் தோத்திரமும் பிரார்த்தனையும்?

உயிரில் மூண்டெரிகிற அக்கவிதையில்

காணாமலாக்கப்பட்ட மகள்

என்னை அமைதிப்படுத்த

விம்மலை அடக்கிக் கொண்டு சிரிக்கிறாள்.

அதை மீறித் துயரத்தின் நிழல்

நெடுமுள் மரமாக அசைந்தாடுகிறது எங்கும்.

அவளுக்கென ஆக்கப்பட்ட சோறு

இதோ உலர்ந்த பருக்கைகளாகி

முற்றமெங்கும் சிதறுகிறது

அப்படியே அது உலகம் முழுவதும் பரவுகிறது

“சோற்றுப் பருக்கைகளால்

உலகம் முழுவதையும் மூடிச் செல்கிறாய்“ என்று

ஏதொவொரு சட்டத்தினால் கைது செய்யப்படலாம் நான்.

தேடித் தீர்க்க முடியாத மகளின் பசிக்கு

வேறெப்படி நான்

இந்தச் சோற்றை ஊட்ட முடியும்?

முற்றத்தில்

அதைக் கொத்திச் செல்லும்

காக்கை, குருவிகளிடம் கேட்கிறேன்

“காக்கை, குருவியெல்லாம் எங்கள் ஜாதி... ”என்றும்மைப்

பாடித் திரிந்த இனிய தோழியல்லவோ அவள்!

அவளிடம்

இந்தச் சோற்றுப் பருக்கைகளைச் சேர்த்து விடுங்கள்

அல்லது

அவளின் நிமித்தமான

பிதுர்க்கடனாக இதை ஏற்றுக் கொள்க” என்று.

இதோ அவள் முற்றத்தில் நட்ட மாமரம்

பழுத்துச் சொரிகிறது

அந்தப் பழங்களின் வாசனை

அவளைத் தேடியலைகிறது.

தாங்க முடியாத அவளின் நினைவுகளோடு

அந்தப் பழங்களை

மரத்தின் அடியில் புதைக்கிறேன்.

இதயத்திலிருந்து பீறிட்டெழும் துயரத்தைப்போல

பழங்களின் வாசனை கிளர்ந்து கிளர்ந்து மேலெழுகிறது

அதுதான் உன்னுடைய வாசனை மகளே

அதை எங்கே நான் புதைப்பேன்?

அந்த வாசனை

பழங்களைப் போல இனிப்பதேயில்லை.

“அம்மா” என்றொரு சொல்

அல்லது

“நான் இங்கிருக்கிறேன்” என்றொரு வார்த்தை

சொல்!

நீண்டெரியும் எனதிந்தத் தூக்கமற்ற நாட்களும்

பசியும் தாகமும்

அலைவும்

முடிவுற்று விடுமப்போது.

இந்தக் காலம் உனக்காகவும் இல்லை

எனக்காகவும் இல்லாமலாயிற்றுக் கண்ணே!

அது நம்மை விட்டுச் சென்று விட்டதடி

நம்மைக் கொல்லாமற் கொல்லுதடி...

KAALABAIRAVAN

 A POEM BY

KAALABAIRAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The torrential stream of a river

with waves galore

I had to cross over

on a burning summer night.

As I strove with all my might

The river withdrew itself slowly

My fingers that had felt just the heat

of the sand of dried up river knew not

of Being and Non-Being.

The chuckles that could be heard

while returning with a heavy heart

at dawn still dark

cannot be of the dried up river

for sure.

அலையெழுப்பிக் கொண்டிருந்த

நதியின் பிரவாகத்தை

கடுங்கோடை இரவொன்றில்

கடக்க வேண்டியிருந்தது

தீவிரத்துடன் எத்தனிக்க

தன்னை மெல்ல உள்ளிழுத்துக்கொண்டது நதி

எவ்வளவு முயன்றும்

வறண்ட நதியின் மணற்சூட்டை மட்டுமே

உணர்ந்த என் விரல்கள் அறிந்திருக்கவில்லை

உயிர்ப்பும் உயிர்ப்பின்மைகள் பற்றியும்.

இருள் விலகாத விடியலில்

துக்கத்தோடு திரும்புகையில்

கேட்க முடிந்த சிரிப்பொலிகள்

நிச்சயம்

வறண்ட நதியினுடையதாக இருக்க முடியாது

#காலபைரவன்

C.MOHAN

 A POEM BY

C.MOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MOTHER’S WORDS

Reading

Discourse

Commentary

Speech

Conversation

Inner Voice _

Approving analyzing rejecting contemplating

Words umpteen

uttered by all those

and more

Time has gone past.

Even after the incessant din and noise of

all these days

that which endures and excels

is but the sentence mother used to mention

all too often

born of her lived experience:

Should live and leave

with no trail nor heave.

Mohan Chellaswamy

•

அம்மாவின் சொற்கள்

வாசிப்பு

பிரசங்கம்

வியாக்யாணம்

பேச்சு

உரையாடல்

மனக்குரல்

எல்லாம் சொன்ன

ஏதேதோ சொற்களை

ஏற்றும் பரிசீலித்தும்

நிராகரித்தும் அவதானித்தும்தான்

காலம் கடந்திருக்கிறது.

இவ்வளவு கால

ஓயாத சலசலப்புக்குப் பின்னும்

நின்று நிலைத்து

ஒளிர்வதென்னவோ

அம்மா அடிக்கடி சொல்லும்

அனுபவ வாக்கியம்தான்:

இருக்கிறவரை

இருந்த இடம் தெரியாம

இருந்துட்டுப் போயிரணும்.

S.J.BABIYAN

 A POEM BY

S.J.BABIYAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The Cross was ready for nailing.

In their hands

three nails rust-filled razor sharp.

While bringing they must have been new.

Now

They’ve dense coating of dark.

They might have searched for the queries

Who would nail

In which Calvary

Even Jesus they crucified just once.

Though for nailing through

Words

Deeds

Gesticulations

Judas has been now apprehended

It is Jesus who made him a disciple.

It is Jesus who knew then itself

the length of the nail meant for Him.

Death on the Cross

is not new for Him.

At the time of his birth itself

it was pronounced.

He was one who

even when the crow’s poop falls upon his shirt

shaking it off

had journeyed along.

Amusing it is

that those who sought hammer

are not aware of the fact

that the echo of it would bang

against the mountains and resound.

Atleast now

somehow

it becomes comprehensible

that nails would be pinned

that they are rust-ridden

that rust would get entrenched

on the sheets in white pristine.

செ.ஜெ பபியான்

.

•

அறைவதற்கு சிலுவை

ஆயத்தமாயிருந்தது.

கூரிய கரல் படிந்த

மூன்று ஆணிகள்

அவர்கள் கைகளில்..

எடுத்து வரும் போது

அவை புதிதாக தான் இருந்திருக்கும்.

இப்போது

கருமை படிந்திருக்கிறது.

யார் அறைவது

எந்த கல்வாரியில் அறைவது எனும்

கேள்விக்கு

விடை தேடியிருக்கலாம்.

இயேசு வை கூட

ஒரு தடவை தான் அறைந்தார்கள்.

சொல்லால்

செயலால்

உடலசைவால்

அறைதலுக்கு யூதாஸ்

இப்போது கண்டறியப்பட்டாலும்

அவனை சீடனாக்கியதும்

கிறிஸ்துவே.

தனக்குரிய ஆணியின் நீளத்தைக் கூட

அப்போதே அறிந்தவர்.

சிலுவை மரணம்

அவருக்கு புதிதல்ல

பிறப்பின் போதே

முன்னறிவிக்கப்பட்டது தான்.

காக்கைகளின் எச்சம் தன்

சட்டைமீது விழுந்தாலும்

தட்டி விட்டு

மீள பயணப்பட்டவர்.

ஆம்பரை தேடியவர்களுக்கு

அது கிடைத்ததன்

எதிரொலி மலைகளில் முட்டி மீள ஒலிக்கும்

என்பதை அறியாதிருப்பது

வேடிக்கை தான்.

எப்படி யோ இப்போதாவது

புரிந்ததே

ஆணிகள்

அறையப்படும் என்பதும்..

அவை கரல் படிந்தவை என்பதும்....

கரல் தாள்களில் பதியும் என்பதும்...!

(கரல் -துருப்பிடித்தல், ஆம்பர் - சுத்தியல்)