JEYADEVAN'S POEM

 A POEM BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I had a house

I was not in it.

I had a plot

There was no house in it

But, I am in some house indeed.

All windows are not alike

Yet for the wind the windows bear no difference,

do they?

In the house inhabited by many dwell many

Die many

Yet there sleeps in the cradle

A new birth.

In the walls of one and all houses

There echoes the cough of an old man or woman.

At the threshold of all houses

The smell of some woman’s tears

At times the fragrance of jasmine too.

There a ghost in a house

While sleeping in a room, the stench of blood.

Learning upon enquiry that a mason fell down and died

I shifted from there.

The owner of this house breathed his last,

After I moved in, Alas…

I on the verge of death lives in another house now.

Who at all owns the houses

Just the way our body is not ours….

Does the sparrow live in the same nest?

In the teak chair of your great grand father

Now a copper trader sits and enjoys a drink

Where has the dwelling of your ancestor gone?

You on the look out for a tenement in the city

Will be going to the eternal abode for sure

Then, where is the need for a dwelling? Oh hear….

Relatives, not beyond the house, sang the Poet.

House is but the place where you have kith and kin –

Am I right?

If not, it is jungle –

woeful wilderland.

A droplet of rain dissolving in rain

We are

Then why do we wish to buy

the very sky

And, the sky would also be vanished

one day.

Hey, once we die,

there will be no sky, my sonny.

ஜெயதேவன்

எனக்கொரு வீடு இருந்தது

அதில் நான் இல்லை.

எனக்கு ஒரு மனை இருந்தது

அதில் வீடு இல்லை

ஆனாலும் நான் ஏதோ வீட்டில்தான் இருக்கிறேன

எல்லா ஜன்னல்களும் ஒன்று போலில்லை

ஆனாலும் காற்றுக்கு ஜன்னல்கள்

ஒரே மாதிரிதானே.

பலபேர் இருந்த வீட்டில் பலரின் மனிதவாசம்

பலரின் மரணவாசம்

ஆனாலும் தொட்டிலில் உறங்குகிறது

புதிய ஜனனம்.

எல்லா வீட்டுச் சுவரில் ஒரு கிழவன்

அல்லது கிழவி இருமல் எதிரொலிக்கிறது

எல்லா வீட்டு நிலைப்படியிலும்

எவளோ ஒரு பெண்ணின்

கண்ணீர் மணம்

மல்லிகை மணமும் சமயத்தி

ஒரு வீட்டில் பேய் இருந்தது

ஓர் அறையில் உறங்கும் போது

ரத்த வாடை

விசாரித்த வரை கொத்தன்

ஒருவனை சாளரம் சரித்த கதை

அறிந்து வீடு மாறினேன்

வந்த வீடு கட்டியவனே செத்தான்

நான் வந்த பின்...

சாகப்போகும் நான் இப்போது

வேறு வீட்டில் வாழ்கிறேன்.

வீடுகள் எவருக்குத்தான் சொந்தம்

உட்ற்கூடு சொந்தமாகா மாதிரி..

ஒரே கூட்டிலா வாழ்கிறது குருவி?

உன் முப்பாட்டனின் தேக்கிழைத்த

நாற்காலியில்

இப்போது ஏதோ ஒரு செப்பு வணிகன்

அமர்ந்து மது அருந்துகிறான்

முப்பாட்டன் வாசம் எங்கே போனது?

நகரத்தில் வீடு தேடும் நீ

வீட்டுக்குத்தானே போகப் போகிறாய்

பின் ஏன் ஒரு வீடு?

வீடு வரை உறவு என்றான் அவன்

உறவிருக்கும் இடம்தானே வீடு

இல்லாயின் அது காடு....கடுங்காடு.

காலத்தில் கரையும் மழைத்துளி

நாம்.

ஏன் வானத்தையே வாங்க நினைக்கிறோம்

வானமும் ஒரு நாள் காணாமல்தானே போகும்

கண் மூடினால் வானம் இல்லை...மகனே

THARMINI'S POEM

 A POEM BY

THARMINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Between saying ‘Yes’ and ‘No’

the dream traverses

The heart wears a thin attire

kept concealed.

In its absence

drilling rocks it is all radiance

One that creeps within the nerves

Another that offers touch and feel

are the designs of heart’s attires.

Spreading in the sky where light

flashes across and sparkles

even after an entire birth is spent

wandering without a land

the hues of heart’s wings.

Years Months

Days Minutes….

In time beyond count

A hand

A seeking

pushes a float

mid-river

Ascending and descending

the Moon trembles.

ஆம் என்பதற்கும்

இல்லையென்பதற்கும் இடையில்

கடக்கிறது கனவு

மறைத்து வைத்திருந்த

மெல்லிய ஆடையொன்றை

அணிகிறது மனம்.

அற்றபோதில்

பாறைகளைக் குடைந்து ஒளிர்கின்றது.

நரம்புகளினுள் ஊர்கின்ற ஒன்றும்

தொடுகைகள் தருகின்ற மற்றொன்றும்

மனச்சட்டைகளின் எண்ணங்கள்

ஒளிவெட்டி மினுங்கும்

வானத்தில் விரிவதும்

ஓர் ஆயுள் தீர்ந்தும்

நிலமின்றி அலைவதும்

மனச்செட்டைகளின் வண்ணங்கள்

வருடங்கள் மாதங்கள் ….

நாட்கள் நிமிடங்கள்…..

கணக்கற்ற காலமொன்றில்

ஒரு கை

ஒரு தேடல்

நதி நடுவில்

தோணி ஒன்றைத் தள்ளிவிடுகிறது

ஏறுதலும் இறங்குதலுமாக

நடுங்குகிறது நிலவு.

தர்மினி

SOUVI'S POEM

 A POEM BY

SOUVI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Listen keenly to the train

speeding over Night’s quietude.

Switching off your Televisions

For a short while

Silencing your cell phones

for a short while

Stopping the sounds of your vehicles

for a short while

Staying away from all your verbal duels

for a short while

Departing from your homework

for a short while

Distancing yourself from your authoritarian power

for a short while

Listen keenly.

A train is speeding over

Night’s quietude.

இரவின் அமைதியின் மீது

ஓடும் ரயிலின் சப்தத்தை

உற்றுக்கேளுங்கள்

சற்றே உங்கள்

தொலைக்காட்சிகளை நிறுத்திவிட்டு

சற்றே உங்கள் அலைபேசிகளை

மௌனமாக்கிவிட்டு

சற்றே உங்கள்

வாகனச்சப்தங்களை நிறுத்திவிட்டு

சற்றே உங்கள் விவாதங்களைக்

கைவிட்டுவிட்டு

சற்றே உங்கள்

வீட்டுப்பாடங்களிலிருந்து

விலகி

சற்றே உங்கள் அதிகாரத்திலிருந்து அகன்று

உற்றுக்கேளுங்கள்

இரவின் அமைதியின்மீது

ரயிலொன்று ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது

சௌவி

PALAIVANA LANTHER'S POEM

 A POEM BY 

PALAIVANA LANTHER

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In the paddy ordained for me

my name is written in Persian language.
The Frenchman procures it all
lock stock and barrel.
The business tycoons of local dialect
would import it in ships.
On another day
later on
it would arrive compressed
along with the air
in plastic bags
with price proving far beyond my reach.
Then
sans languages
my hunger
would have turned dumb.
O

எனக்கான நெல்லில் எனது பெயர்
பாரசீக மொழியில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது
அதை மொத்தமாக பிரெஞ்சுக்காரன் கொள்முதல் செய்கிறான்
பிராந்திய மொழி முதலாளிகள் கப்பலில் இறக்குமதி செய்வார்கள்
பிறிதொரு நாள்
காற்றோடு அடைக்கப்பட்ட நெகிழிப்பையில் எட்டாத விலைக்கு வந்து சேரும்
அப்போது எனது பசி
மொழிகளற்று ஊமையாகி இருக்கும் ...

பாலைவன லாந்தர்

AHAMATH M. SHARIF (MAHA)'S POEM

 A POEM BY

MAHA

(AHAMATH M. SHARIF)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I WRITE MYSELF

In a deep sleep

freed from all the steps of comprehension

struggling suffocating

submerged by meanings

I began writing.

How wonderful is the smile of

humanbeings.

Not a holy being clinging forever

to just a lone heart;

the merciless whip strung

with some string or rope

contained in each one

lashes day in and day out.

Whenever I see you

I feel like writing myself.

With what magnificent attires

you are being adorned.

Writing or anything else would

never describe heart in its entirety.

At the closures of writings

Sun sets in each sky.

Yet

Writing is but meditation

That which I am while writing is

Sleep or Death.

நான் எழுதுகிறேன் என்னை

புரிதலின் அனைத்து படிகளிலிருந்தும் விடுபட்டு

அர்த்தங்களால் மூழ்கித்தவிக்கும்

ஆழ்ந்த உறக்கமொன்றில்

எழுத தொடங்கினேன்

மனிதர்களின் புன்னகை எவ்வளவு அற்புதமானதொன்று

ஒற்றை மனதை கட்டிக்கொண்டழும்

புனித பிறவியல்ல

ஒவ்வொன்றிலும் கட்டுப்பட்ட ஏதோவொரு கயிற்றால்

கட்டப்பட்ட நிர்க்கதியினாலான சாட்டை தினமும் அடிக்கிறது

உங்களை பார்க்கிற போதெல்லாம்

எழுத தோன்றுகிறது என்னை

எவ்வளவு அற்புதமான ஆடைகளால்

அலங்கரிக்கப்படுகிறீர்கள்

மனதை எழுத்தோ வேறெதுவுமோ

அவ்வளவுக்கு விபரிக்காது

எழுத்துக்களின் முடிவுகளில்

ஒவ்வொரு வானமும் அஸ்தமிக்கிறது

ஆனாலும்

எழுதுவதென்பது ஒரு தியானம்

என்னை எழுதுவதின் போதான நிலைதான்

உறக்கம் அல்லது மரணம்

--

மஹா

15.07.2020

KAMARAJ VISWAGANDHI'S POEM

 A POEM BY 

KAMARAJ VISWAGANDHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

‘CHLOROPHYL’

Carrying the water of river

that never ever dries up
along the snowy paddy fields
never ever gone arid
wading through the streets
where children
never ever starve
goes She
in the wall-painting
of the town
abandoned
in famine.

*பச்சையம்*

பின்னெப்பொழுதுமே
வற்றாத நதி நீர் சுமந்து,
பின்னெப்பொழுதுமே
காயாத பனிக்கதிர்
வழியே
பின்னெப்பொழுதும்
பசியறியா
பிள்ளைகள்
விளையாடும்
தெருக்கள் வழியே
செல்கிறாள்
பஞ்சத்தில்
காலி செய்யப்பட்ட ஊரின்
சுவற்றோவியப் பெண். 

 

Kamaraj Viswagandhi

.

VELANAIYUR RAJINDHAN'S POEM

 A POEM BY

VELANAIYUR RAJINDHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

IMAGES OF LOVE DIVINE

As the song of Koel crawling close to the ears

on an hour of dawn

As the sky poured torrentially

in the sweltering summer

As the sea-breeze caressing the body

when dusk turns crimson

As the soothing music of ‘Raja’

filling a late night robbed of sleep

As the fairy tale told by grandma with a relish

beneath the flowing moon

As the warm tea comforting

in the small interval amidst heavy downpour

As the strand of lovely peacock plume

in the centre page of the textbook

that the school girl guards

day in and day out springs resoundingly

within me

the images of your

Great Grand Love.

வேலணையூர் ரஜிந்தன்

பேரன்பின் படிமங்கள்

புலரும் பொழுதொன்றில் காதோரம் தவழ்ந்து வரும்

குயில் பாடல் போலவும்

கோடைப் புளுக்கத்தில் கொட்டித் தீர்த்ததொரு

மழை வானம் போலவும்

அந்தி சிவக்கையிலே தேகம் வருடிச் செல்லும்

ஆழிக்கரைக் காற்றாகவும்

உறக்கம் தொலைத்த ஒரு பின்னிரவை நிரப்புகின்ற

சுகமான ராஜ கீதமாகவும்

பொழியும் நிலவொளியில் பாட்டி ரசித்துக் கூறும்

தேவதைக் கதையாகவும்

பெரு மழையின் சிறு இடை வெளியில் இதமாகும்

மிதமான சுடு தேநீராகவும்

பள்ளிச்சிறுமி பாதுகாக்கும் பாடப்புத்தக

நடுப்பக்க அழகிய மயிலிறகாகவும்

அனுதினமும் எனக்குள்ளே ஆர்ப்பரித்து எழுகின்றன

உன் பேரன்பின் படிமங்கள்.

MIZRA JABBAR'S POEM

 A POEM BY 

MIZRA JABBAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

YOURS SHE

The reason for my writing is not what you think

Those unable to comprehend the depth of words
please go away from my doorstep….
Silences all have become concentrated in one spot and turned into smithereens of glass of the dense wintry snow.
The rain-clouds lie entrapped in the disrupted silence
Dream being diagonally opposite to reality
I am crossing human hearts shrouded by betrayals and traitors.
How am I going to deal with the black panther lying at my feet waiting to haul away my dreams?
Destroying my painting called dream I hang it on the wall
With the dread of death right up to the neck, choking, sighs alone assuaging the dialogues.

உனதானவள்

எதற்காக நான் எழுதுவதாக நீங்கள் நினைத்துக் கொண்டு இருக்கின்றீர்களோ...
அதுவல்ல அதற்கான காரணம்..
எழுத்துக்களின் ஆழம் புரியாதவர்கள் என் வாசலை விட்டு திரும்பிச் சென்றிடுங்கள்.....
எல்லா மௌனங்களும் ஏதோ ஓர் புள்ளியில் குவிந்து குளிர்காலத்து கடும் பனியாய் உடைந்து சிதறிய கண்ணாடித் துகலள்களாகின.
கலைக்கப்பட்ட மௌனத்தால் கட்டுண்டு கிடக்கிறது மழை முகில்
நனவின் எதிர் நிலையில் இருக்கிறது கனவு
துரோகங்களும் துரோகிகளும் சூழப்பட்ட மனித மனங்களை கடந்து கொண்டிருக்கிறேன்
என் கனவுகளை அள்ளிச் சொல்ல என் காலடியில் கிடக்கும் கரும் புலியை என்ன செய்யப் போகிறேன்
என் கனவு எனும் ஓவியத்தை சிதைத்து சுவரில் தொங்க விடுகிறேன்
மரண பயம் கழுத்து வரை நெரிக்க பெருமூச்சுக்கள் மட்டும் உரையாடலைத் தணித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
மிஸ்ரா ஜப்பார் —