NA.PERIYASAMI'S POEM

 A POEM BY 

NA.PERIYASAMI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BIRTH

As the lone plant grown so tall

in the midst of a land well ploughed
as lines of red-soil drawn
She who stood as swaying sparkle

On seeing him coming with skin darkened
as shrunken crop
growing frantic

‘Alas such a handsome person
casting spell on everyone _
O, what am I to do’
So feeling anguished
rambling within

got into the pond
and became water.

With the droplets turning into birds
reaching the cloud
congestion proving unbearable
the sky began melting.

He got drenched
And began dancing softly
As one born anew.

Thrilled
the rain turned torrential.

பிறவி

ந.பெரியசாமி

செம்மண் கோடுகள் வரைந்தாற்போல்
உழுது கிடக்கும் நிலமொன்றின் மத்தியில்
வளர்ந்தோங்கிய ஒற்றை தாவரமாகி
அசையும் சுடரென நின்றிருந்தவள்
திருமேனி கறுத்து
வதங்கிய பயிராக
வந்தவனைக் கண்டதும்
அதிர்வுகொண்டு
காண்போர் மயக்கம் கொள்ளும்
தோற்றம் கொண்டவனாயிற்றே
என் செய்வேனென மனம் பிதற்றி
அருகிலிருந்த குளமிறங்கி நீரானாள்.

துளிகள் பறவைகளாகி
மேகத்தை அடைந்து கொண்டிருக்க
நெருக்குதல் தாளாது
கரையத் தொடங்கியது வானம்.

நனைந்தான்
புது பிறவி கொண்டு
மெல்ல ஆடத் தொடங்கினான்.

மகிழ்வில்
மழை வழுத்தது.

NUHA'S POEMS(2)

 A POEM BY 

NUHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THEE, HIDING IN THE WAVES

With the tiny salt-particles

sprouted in the stings of
the crab called ‘Seppu nandu’
piercing through the wet sand and going out
mating again as the word implied
of the dream-sentence
and in harmonious intimacy
Poem for me is chiselled
and tries to smile
without the First Person I.

Sitting with hands entwined over the legs
in the extremely magnificent rim
of the eyes looking intently above
magical music with scarlet flourish and splendour
finely blended
as cluster of butterflies
flutter and turn alive.
In the eyelids closed weighing heavy
scenes flanked by elation and abstraction
seep as salt-heaps

The waves that caress the feet so soft so cool
and go away
bestow the ashes of blazing words;
stealthily leave behind the burnt marks of breaths exhaled.
The challenge of fire glowing in the waves is immense
The deadly divine venom _
When the sediment of ash it had scalded
frothing attempts to speak to me
the sprouting red with cheeks ruptured
is not of shyness for sure.

அலைகளில் பதுங்கியிருக்கும் தீ
______________________________________
ஈரமணலில் துளைத்து வெளியேறும்
செப்பு நண்டின் கொடுக்குகளில்
பூத்திருக்கும் உப்புக் குருணல்களால்
கனவு வாக்கியத்தின் தொக்கி நிற்கும்
சொல்லாக மீண்டும் முயங்கி அணுக்கமாய்
எனக்கான கவிதை இழைக்கப்படுகிறது
நான் தோன்றா எழுவாயாய்
புன்னகைக்க முயல்கிறது
கால்களை கைகளால் கோர்த்தபடி அமர்ந்து
மேற்றிசையில் வியாபித்த
கண்களின் அதியுன்னத எல்லையில்
செம்மையும் மங்களமும் குழைத்த மாய இசை
வண்ணத்துப்பூச்சிக் கூட்டமாய்
படபடத்து உயிர்ப்பாகிறது
பாரமாய் மூடிய இமைகளில் உவப்புக்கும் அரூபத்துக்குமிடையிலான காட்சிகள்
உப்புக்குவியலாய் கசிகின்றன
மென்மையும் குளுமையுமாய் பாதங்களை
தீண்டிவிலகிச் செல்லும் அலைகள் எங்கோ
கருகிய சொற்களின் சாம்பலை சமர்ப்பிக்கின்றன
வெளியேறிய மூச்சுக்காற்றுகளின் வெம்மையான பதிவுகளை ரகசியமாய் விட்டுச் செல்கின்றன
அலைகளில் கனன்றுகொண்டிருக்கும் தீயின் சவால் அபரிமிதமானது
ஆலகால விஷம்
அது பொசுக்கிய சாம்பல் படிவுகள் நுரைத்து என்னிடம் பேச விளைகையில்
கன்னங்கள் வெடித்து முளைக்கும் செம்மை
கண்டிப்பாக நாணத்தால் அல்ல
நுஹா

(2)

Amidst the whirl and swirl of the waterfalls do I collect
words mine

Sounds as the infinity of the grand chain
attempts to tighten further
the knots of opportunities

Divergence is peace magnificent
the resonating sound of uniqueness
is capable of offering tranquility.

If exclusivity is born of digression
giving it a push
then hesitation is hazardous.

The yellow bird being a beacon light
in the dense blue darkness
that drowns as route alternate
carves its radiance in the hillock
and straightens.

In the history of self-confidence
being drawn in the windscape
Sounds are golden stairs born of fire
_ so it is firmly declared.

Wading through the
cool haze of early morn
are walking
I and I.

அருவியின் சுழிப்பினூடே எனக்கான சொற்களை
சேமித்துக்கொள்கிறேன்
பேரிழையின் முடிவிலியென சப்தங்கள் சந்தர்ப்பங்களின்
முடிச்சுகளை இன்னும் இறுக்க முனைகின்றன
விலகல் மகத்தான அமைதி
தனித்துவத்தின் பேரிரைச்சல் அமைதியை நல்க வல்லது
தனித்துவம் விலகலின் உதைப்பில் உந்தப்படுகிறதெனில்
தயக்கம் ஆபத்தானது
மாற்றுவழியென மூழ்கடிக்கும் அடர்நீல இருளில்
ஒளியூட்டும் மஞ்சள் பறவை
தன் பிரகாசத்தை குன்றில் பதித்து நிமிர்கிறது
காற்றுவெளியில் வரையப்படும்
தன்னம்பிக்கையின் வரலாற்றில்
சப்தங்கள் தீயில் உயிர்த்த தங்கப் படிக்கட்டுகள் என
அழுத்தமாய் மொழியப்படுகிறது
அதிகாலை குளிர்ந்த புகையூடே நிதானமாய்
நடக்கிறோம்
நானும் நானும்

நுஹா

 — 

SHAHIBKIRAN THAKKAI'S POEMS(3)

 THREE POEMS BY 

SHAHIBKIRAN THAKKAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Now it has become evening
Then, of course the night.

This hour which was once all celebrations
Hunger insatiable
Now writhing in deep pain
As a small species caught in between vulture’s legs

In order to crush this moment
To win over this kind
To blunt a razor-edged weapon
There from the topmost branch of the tree
where the bird is perched
a flower drops and flows
Suffice it is for that lungs.

(*To my friend V.Babu)

Shahibkiran Thakkai

இப்போது மாலையாகிவிட்டது
பிறகு இரவுதான்.
ஒரு காலத்தில் கொண்டாட்டமானதாக
தீராத பசியான இந்த பொழுது
ஒரு வல்லூறின் காலிடை
சிற்றுயிராக துடிக்கிறது.
இந்த கணத்தை நசுக்க
இந்த வகைமையை வெல்ல
இந்த கூராயுதத்தை மழுக்க
அதோ
அந்த பட்சி அமர்ந்திருக்கும்
மரத்தின் உச்சானி கிளையிலிருந்து
ஒரு பூ சொட்டி வழிகிறது.
இதுவே அந்த நுரையீரலுக்கு
போதுமானது.

(நண்பன் வே. பாபுவிற்கு)

***

2. WALL POSTER

After a rough appraisal

applying glue
He sticks it.

Just a second
and the scene changes.

In the disquiet
caused by consciousness
waking up
everything comes into view.

In that one moment
the cozy flag of our wish
from valley
reaches the mountain peak.

***

சுவரொட்டி
தோராயமான மதிப்பீட்டிற்கு பிறகு
பசையைத் தடவி
ஒட்டுகிறான்.
ஒரு கணம்தான்
காட்சி மாறிவிடுகிறது.
விழித்துக் கொள்ளும்
பிரக்ஞையின் நெருடலில்
யாவும் காட்சிப்படுகின்றன.
அந்த ஒரு கணம்
நம் ஆவலின் அந்தரங்கக் கொடி
பள்ளத்தாக்கிலிருந்து
மலை முகடடைகிறது.

- சாகிப்கிரான்

(3)

The twosome climbed

That is world’s highest mountain peak
In the cool summit
One of them placed a stone on the other’s head
and said
‘The peak is still higher’.
‘……………………….’
‘……………………….’
‘……………………….’
‘………………………..’
The valley is
widespread.

இருவர் ஏறினர்
அது உலகின்
மிக
உயர்ந்த மலைச்
சிகரம்
குளிர்ந்த உச்சியில்
ஒருவன்
மற்றொருவனின் தலையில்
கல் ஒன்றை வைத்து
"சிகரம் இன்னும்
உயரத்தில் இருக்கிறது" என்றான்.
'
'
'
'
'
பள்ளத்தாக்கு விரிந்து
பரந்திருக்கிறது.

GAYATHRI RAJASHEKAR'S POEM

 A POEM BY 

GAYATHRI RAJASHEKAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In order to sleep
you too start pestering for a tale
like a little girl .
Once again I set out to tell
the very same tale that we had waded through -
beginning from the very beginning
leaving nothing.

At the opening of the story
when I start describing the time of our first meeting
“It was just then that you saw me?
But my pursuing you had started even before that” say you
with a sulking face.
“If asked why it was not revealed
‘That’s our innate pride’ say thee
forming womanhood into a brigade.

You are well-versed in the art of
pinching with the eyes and
swinging the cradle with cool caressing words
Sometimes conflicting
stinging with words
and showering love with the eyes_
such a hellish enchantress you’re.

‘You’re the lightning blinding me with a smile;
and I am the torrential downpour pursuing you said I.
“I’m deadly lighting; resurrecting rain thee
‘I’m lightning that vanish in a second.
Thee the rain immersing me and prevailing end to end’
Said thee.
‘If so I’m the Lightning, You the rain said I’.
‘The rain would be all teary bringing darkness
Lightning as the sovereign of smile
Would radiate the surrounding’ said thee.
Two-tongued serpentine queen
What else to name you? My love

‘You appeared to be all fire
I’m steeped in fear unable to move closer
Observed I.
“What, scarcity of water” teased thee.

For not professing your love
You cited as reason – being unemployed
The way head is shaved
so as not to be pricked by the thorn in rose.

At last armed with employment I arrived
and captured your love from you’re your gullet.

Suffice your tears
that burst forth then
with dam broke open
for holding close to my heart for years and years.

Gayatri Rajashekar

தூங்கவேண்டுமெனில் சிறுமியைப்போல நீயும் கதைசொல்லச்சொல்லி நச்சரிக்கத்தொடங்கிவிடுகிறாய்
மீண்டும் நாம் கடந்த அதே கதையை
ஆதியிலிருந்து அச்சுபிசகாமல்
சொல்லத்தொடங்குகிறேன்
கதைமுகப்பில் நான் உன்னை சந்தித்த தருணத்தை விளக்க முற்படுகையில்
"அப்பொழுதுதான் என்னைப்பார்த்தாயா?
நான் அதற்குமுன்பே உன்னை தொடரத்தொடங்கிவிட்டேன்" என
முகத்தை தூக்கி வைத்துக்கொள்கிறாய்
காட்டிக்கொள்ளாததன் காரணம் கேட்டால்
"எங்களின் இறுமாப்பு அது" என்கிறாய்
பெண்மையை அணிதிரட்டி
கண்களால் கிள்ளிவிட்டு தண்வார்த்தையால் தொட்டிலாட்டும்
வித்தை வாய்க்கப்பெற்றவள் நீ
சிலநேரம் முரணாய்
வார்த்தையால் கொட்டிவிட்டு
கண்களால் காதல் கொட்டும்
கிராதகி நீ
புன்னகை புரிந்தென் கண்களைப்பறிக்கும் மின்னல் நீ
உன்னைப்பின்தொடரும்
பெருமழை நானென்றேன்
"கொல்லும் மின்னல் நான்;
உயிர்ப்பிக்கும் மழை நீ
மாயமாகும் மின்னல் நான்;
என்னை அமிழ்த்தி எங்கும் வியாபிக்கும் மழை நீ" என்றாய்
அப்படியெனில்
நானே மின்னல் நீ மழையென்றேன்
"மழை அழுமூஞ்சியாய் இருள் கவியும்
மின்னல் புன்னகை மன்னனாய்
வெளிச்சம் கூட்டும்" என்றாய்
ரெட்டை நா கொண்ட நாகினி
உன்னை வேறென்னவென்பது?
நீ நெருப்பாய் தெரிந்தாய்
நெருங்கவே பயமென்றேன்
"உனக்கென்ன தண்ணீர் பஞ்சமா"
என பரிகசித்தாய்
காதலைச்சொல்லாததற்கு வேலையில்லையென காரணம் காட்டினாய்
ரோஜா முள் குத்துமென்று சிகையைச்சிரைத்த கதையாய்
ஒருவழியாய் வேலையுடன் வந்து உன்
தொண்டைக்குழியினின்று காதலைக் கைப்பற்றிவிட்டேன்
அப்போது அணை உடைப்பெடுத்த
உன் அழுகை போதும்
காலமெல்லாம் என் நெஞ்சோடு அணைத்திருக்க.

--காயத்ரி

REGARAJAN VEERASAMY'S ( YUGA YUGAN'S) POEMS(3)

 THREE POEMS BY 

YUGA YUGAN

[rengarajan veerasamy]

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Despite having holes innumerable

the sky doesn’t cease to be

seeping all night.

The destination of those

getting inside sieve’s gates

and going out

would be either heaven

or hell.

In stone-throwing scatter

the bees that keep vigil

blocking the doorways.

For water to enter

the Sea has gates all over.

To exit

wings should sprout.

The house made of entrances

revolve with no walls

carrying locksmiths

for doors eaten by termites.

Rengarajan Veerasamy

எத்தனை துளைகளிருந்தும்

ஒழுகித் தீர்வதில்லை வானம்

இரவில்

சல்லடைகளின் வாசல்களில்

புகுந்து வெளியேறியவை

சென்று சேர்வது சொர்க்கமாகவோ நரகமாகவோ இருக்கலாம்

கல்வீச்சில் சிதறுகின்றன

வாயில்களை அடைத்தபடி

காவலிருக்கும் தேனீக்கள்

நீர்புக கடலுக்கு

உடலெங்கும் நுழைவாயில்கள்

விட்டு வெளியேற இறக்கைகள் முளைக்க வேண்டும்

வாயில்களாலான வீடு

சுவர்களற்று சுழல்கிறது

கரையான்கள் அரித்துவிடும் கதவுக்கு

பூட்டுகள் செய்பவர்களைச் சுமந்து.

-யுகயகன்

(2)

Not like

wearing a torn attire

or reading a torn book

But so majestic

as donning the 

sky

torn by lightning _

loving one whose vagina mutilated

in sexual assault.

Rengarajan Veerasamy

கிழிந்த ஆடையை

அணிந்து கொள்வது போலவோ

கிழிந்த புத்தகத்தை

வாசிப்பது போலவோ அல்ல

மின்னல் கிழித்த

வானைச்சூடிக்கொள்வது போல 

கம்பீரமானது

வன்புணர்வில்

உறுப்பு சிதைந்தவளை நேசிப்பது.

-யுகயுகன்

 

(3)

A stone moves

all over the radius-tracks
of the pond.

A spark
spreads into octopus- hands
of the woodlands.

For splitting the atom
and burying it unseen
depth insufficient.

Buddha buried
The light
has sprouted its branches.

From atop
a drop of dark
descends.
I am all quivering
like Hiroshima

A word has
the keys of
oh! myriad pathways.

Read this poem and see.
The closed windows
would've been opened.

Rengarajan Veerasamy

ஒரு கல்
குளத்தின்
ஆரத்திசைகளெங்கும் நகர்கிறது

ஒரு பொறி
வனத்தின்
ஆக்டோபஸ் கரங்களாய் பரவுகிறது

அணுவைப் பிளந்து
அறியாமல் புதைக்க
ஆழம் போதுவதில்லை

புத்தன் புதைத்தான்
வெளிச்சம்
கிளைவிரித்து விட்டது.

உச்சியிலிருந்து
இருளினொரு துளி இறங்குகிறது
நான் நடுங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்
ஹிரோஷிமா போல

ஒரு சொல்
எத்தனை பாதைகளின்
சாவிகளை வைத்திருக்கிறது

இக்கவிதையை
வாசித்து விட்டுப் பாருங்கள்
சாத்தியிருந்த சாளரங்கள்
திறந்திருக்கும்.

-யுகயுகன்

SRINESAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

SRINESAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1) THIS DUST BEING I

In this world where wading through a dream imperishable
proves ever impossible
this spec of dust that wanders along with you
has a world of its own to experience.
Those three wells in that exclusive world of it
springing till date
Now everything ceased to be yet the scars of soil that still remain bleeding
The eyes closed never to see again
The watery marble surfaces having no strength to reflect those myriad young womanlike images
Today in the dark depth of the unfilled Time of that which is well’s belly
in memory of the dust not yet become captive of amnesia
a startling scratch
Blood streaming in that ever fresh wound
Alas, for washing it all, all the oxen-fetched waters won’t suffice at all
In the blood streaming in farmland canal swarming all over
memory in accordance
True this is the futile lament of the dust.
True this is the shaky visual of the dust
that could never be seen
This is the fine acumen of realizing this
to be the dust of dust
Till all these last and thrive
so does the dust too.
The wells that were buried in one corner of the dust
would always remain with eyes wide-open
and heart brimming
pervading all over the land
far and wide
as the world.

நானாக இருக்கும் இந்தத் தூசி

அழிவற்றதாய் ஒருபோதும் கனவை ஊடுருவிச் செல்லவியலா இந்தப் பூமியில்
உங்களோடு அலைந்து கொண்டிருக்கும் இந்தத் தூசிக்கு
தன்னால் மட்டுமே உணர முடிந்த உலகம் ஒன்றுண்டு
தனிப்பட்ட அதன் உலகிலிருந்த இன்றும் ஊற்றெடுத்து நிரம்பிக் கொண்டிருக்கும் அந்த மூன்று கிணறுகள்
இப்போது எல்லாம் தூர்க்கப்பட்டும் ரணமாறா எஞ்சிய நிலவடுக்கள்
இனி ஒருபோதும் பார்க்க வாய்ப்பற்ற மூடுண்ட கண்கள்
இளம் பெண்ணை நிகர்த்தும் பல்லுரு பிம்பங்களைப் பிரதிபலிக்கத் திராணியற்ற நீர்மப் பளிங்கங்கள்
இன்று கிணற்றின் அதுவாகிய வயிற்றின் நிரம்பாத காலத்தின் இருளார்ந்த ஆழத்தில்
இன்னும் மறதிக்காட்படாத தூசியின் ஞாபகத்தில் ஒரு திடுக்கிட்டக் கீறல்
அந்தப் பச்சை ரணத்தில் ரத்தப் பீரிடல்
கழுவத் திரும்பப் பெறவியலாக் கவலைமாடுகள் இறைத்துக் கொடுக்கும் துளைக்குழிநீர் போதாதே
செங்குருதியோடும் கழனிக் கால்வாயில் அதன் மீது மொய்த்து ஒத்திசைவோடும் நினைவு
இது தூசியின் பொருளற்றப் புலம்பல்தான்
இது தூசியின் ஒருபோதும் புலப்படாதமாட்டாத அலைவுக் காட்சிதான்
இது தூசியின் தூசியென்றுணர்ந்துவிட்ட நுண்ணறிவுதான்
இவை உள்ளவரை தூசியும் நிலைத்திருக்கும்
தூசியின் ஒரு கோடியில் புதைந்த கிணறுகள் என்றும் கண்திறந்து மனம்நிரம்பி நிலம்பரவி உலகென்று விரிந்திருக்கும்.

(2)

I will be here

simultaneously I would be ascending a mountain
and half way through would have halted on a rock.
Pardon me. For asking you to come early in the morn
and thus going somewhere not knowing where
you can’t blame me nor I to be held responsible.
For I am a dual-man
While climbing as suits my convenience I alight too.
The Months ‘thai’ and ‘Chitthirai’ are one and the same.
For praying to goddess Amman with head bent
No need for the arrival of the month Aadi.
During day with snow spent out
scorching heat reigning supreme
causing rain to come
I would be in the field
relishing the heat and gulping the shade.
To see, for no rhyme or reason
long distance travellers who simultaneously cross landscapes
to and fro, back and forth
I would visit the desolate railway station
and return.
En route
I would collect the joy
scattered by children returning from school
happily hopping
and adorn myself with them.
Till dusk comes to embrace
I would remain lying on the lake-bank
in festive solitude
contemplating erratically
At times I would also shed a few drops of tears.
When darkness grasps my hand and lifts me,
holding it I would stroll among crescent moon , stars.
If fatigue overcomes I would lie in clouds.
On your earth
upon the arrival of tomorrow
I would come with the Sun.

சூரியனுடன் வருவேன்

ஸ்ரீநேசன்

நான் இங்கிருப்பேன் இதேநேரம்
ஏதோ மலையேறிப் பாதி வழியில்
ஒரு பாறைமேல் தங்கியிருப்பேன்
மன்னியுங்கள் உங்களை இளங்கதிரில் வரச் சொல்லி
இப்படி எங்கென்றே தெரியாமல்
எங்கேயோ போய்க் கொண்டிருப்பதற்கு
நீங்கள் பழியுரைக்கவோ
நான் பொறுப்பேற்கவோ ஆகாது
நானோ ஓர் இரட்டை ஆள்
வசதிக்கு ஏறிக் கொண்டிருக்கும்போதே இறங்கியும் கொள்பவன்
தையும் சித்திரையும் ஒன்றேதான்
அம்மனை வணங்கி நிற்க ஆடி வர வேண்டியதில்லை
பனி ஓய்ந்து அனல் காய்ந்து
மழையாக்கித் தரும் பகலில்
இந்த வயல்வெளியில் வெயில் தின்று
நிழல் பருகி நிற்பேன்
ஒரே நேரத்தில் எதிரும் புதிருமாக நிலவெளிகளைக் கடக்கும்
நீண்ட தூரப் பயணிகளை
ஒரு காரணமுமில்லாமல் காண
அரவமற்ற ரயில் நிலையம் போவேன் வருவேன்
வழியில் பள்ளி விட்டுத் துள்ளிவரும் குழந்தைகள்
இறைத்துச் செல்லும் மகிழ்ச்சியைப்
பொறுக்கி அணிவேன்
அந்தி வந்து அணைக்கும்வரை ஏரிக்கரைமீது
கொண்டாட்டத் தனிமையில்
சீரற்றுச் சிந்தித்துக் கிடப்பேன்
சிலதுளி கண்ணீரும் உகுப்பேன்
இருள் என் கைப்பிடித்தெழுப்புகையில் பற்றிப்
பிறை நிலவு நட்சத்திரங்களிடையே நடப்பேன்
களைத்தால் மேகங்களில் படுப்பேன்
உங்கள் பூமியில்
நாளை என்று வரும்போதே
சூரியனுடன் வருவேன்.

MALINI MALA'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

MALINI MALA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

What is Life asked she

I looked at the sky.
How to live asked she
I looked at the wings.
Swaying them softly
step by step learning to be unruffled
pushing herself when she rose
‘Grow thorns in your feathers
Also learn how to fan it
with the mettle of porcupine
said I.
‘Don’t slip and fall
Be careful’
I who uttered not these words
even by mistake
remained standing there
on earth
with the scar of realizing
the spirit of downbeat drive
eyeing the sky.

My wings
were drooping downward
sideways.

Malini Mala

வாழ்க்கை
எப்படியானது என்றாள்
வானத்தைப் பார்த்தேன்
வாழ்தல்
எப்படி என்றாள்
இறக்கைகளைப் பார்த்தேன்.
சின்னதாய் அசைத்து
மெது மெதுவாய் நிதானம் கற்று
உந்தி எழுந்தவளிடம்
இறகுகளில்
முள் வளர்த்துக் கொள்
வேண்டிய போது
முள்ளம் பன்றிகளின் வீரியத்துடன்
விசிறவும் கற்றுக்கொள்
என்றேன்.
விழுந்து விடாதே கவனம்
என்ற வார்த்தையை
மட்டும்
மறந்தும் ஒப்பிக்காத நான்
எதிர்மறைத் தூண்டலின்
வீரியமுணர்ந்த வடுவுடன்
பூமியில் நின்று
வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.
.
என் இறக்கைகள்
பக்கவாட்டில்
கீழ் நோக்கித் தொங்கிக்கொண்டிருந்தன.

(2)

‘Of all the days that you have waded

 through

which is the best’, she asked.

The day of my resurrection

- the day you were born

My ‘Kannammaa’ said I

.
To her who kissed me and smiled

‘Show your face.

Let’s give the blossoms of smile

as gift to the world, said I.

With sparkles of mischief

turning her face

she smiled to the tree, Oh my!

Malini Mala

நீ கடந்த

நாட்களில் எது

சிறந்த நாள் என்றாள்,

நான் மீண்டுயிர்த்த

நீ பிறந்த திருநாள் தானடி

என் கண்ணம்மா என்றேன்.

முத்தமிட்டுச் சிரித்தவளை

முகம் காட்டு

பூக்களின் புன்னகையை

பூமிக்குப்பரிசளிக்கலாம்

என்றேன்

குறும்புதிர முகம்திருப்பி

மரம் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள். 

VATHILAIPRABHA'S POEM

 A POEM BY 

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

In that night filled with deadly quiet

From house adjacent came floating scent intense
At the entrance of the house stood hapless
a solitary Neem tree.
As the mushroom sprouting all at once
for the Northeastern monsoon
a few chairs
Some remained empty.
With some seated in chairs here and there
swaying sleepily
in a chair close by there sat a corpse.
Which chair who he couldn’t ascertain that night
That night so still so silent
Something hitherto he had not seen
At dawn fireworks, drum-beats _
so there would be sounds galore
Cry outcry wail bewail – thus a huge crowd would
be causing tumultuous uproar
‘Kodithuni ’ , ‘ Neermaalai,
the norms of performing last rites
would be discussed exhaustively.
The dance of the tipplers
The grin of Rummy jokers
could be deafening
Elegiac wails scaring those
in the neighbouring areas
Double entendres - thus
the spitting loud speakers
would make hearts shudder
True, ‘Kalyaana saavu’ would indeed be
endowed with festivities.
Deeply contemplating he went to sleep.
The dawn broke as a great surprise.
The house stood there
with no trace of the corpse there
a day earlier
How so baffling a surprise happened
in just one night
With the dead and the death
out of sight
from the life that ended does commence
anew
a social distance.

*P:S; Kodithuni _ funeral clothing : Neermaalai – Holy waters with which the dead body is bathed.
Kalyaana Saavu _ Death at the ripe age after having seen everything in life.

VathilaiPraba

பேரமைதி கவிந்திருந்த அந்த இரவில்
பக்கத்து வீட்டிலிருந்து அடர் நறுமணம் கமழ்ந்து வந்தது ,
வீட்டின் வாசலில் அழுது வடிந்தபடி நின்றிருந்தது
ஓர் ஒற்றை வேப்பமரம்.
வடகிழக்குப் பருவமழைக்குப் பூத்த திடீர் காளான் மாதிரி சாமியானா.
நாலைந்து நாற்காலிகள்
சில காலியாய் இருந்தன.
ஆங்காங்கே நாற்காலிகளில் சிலர் தூங்கி விழ
அருகேயிருந்த நாற்காலியில் பிணமொன்று அமர்ந்திருந்தது..
எந்த நாற்காலியில் எது என்று
அந்த இரவில் அவனால் கணிக்க முடியவில்லை.
ஆள் அரவமற்ற அந்த இரவு
அத்தனை அமைதியாய் அவன் பார்த்ததில்லை.
விடியலில் வான வேடிக்கையும்,
தாரை தப்பட்டையென அமர்க்களப் படலாம்..
அழுகையும் ஆரவாரமென ஒரு பெருங்கூட்டம் ஆர்ப்பரிக்கலாம்.
விண்ணை முட்டும் பட்டாசு காது பிளக்கலாம்.
கோடித்துணியும், நீர்மாலையும்
கருமாதி செய்முறையும் பேசித்தீர்க்கலாம்..
மதுப்பிரியர்களின் ஆட்டமும்,
ரம்மி ஜோக்கர்களின் இளிப்பும் ஜவ்வு தெறிக்கலாம்.
பக்கத்து ஊர்க்காரன் மிரள ஒப்பாரிகளும்,
ரெட்டை வசன ஆட்டங்களும் என
காரி உமிழும் குழாய் ரேடியோக்களால் இதயம் அதிரலாம்.
கல்யாணச் சாவு களைகட்டும்தான்..
பெருத்த சிந்தனையோடு தூங்கிப்போனான்.
காலை ஆச்சரியமாக விடிந்தது.
பிணமிருந்த வீடென அடையாளமற்று இருந்தது அந்த வீடு..
ஓர் இரவில் எத்தனை ஆச்சரியம்?
இறந்தவனும் தெரியாமல் இறந்ததும் தெரியாமல்
முடிந்துபோன வாழ்விலிருந்து தொடங்குகிறது
புத்தம் புதிதாய்
ஒரு சமூக இடைவெளி.

POETS IN JULY 2020 ISSUE OF INSIGHT