KAMARAJ VISWAGANDHI'S POEMS(3)

THREE POEMS BY 

KAMARAJ VISWAGANDHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE LAST GULP

Hauling the whole lot of 

wails and screams of a terrible war
all too vehemently
and subsided
the last gulp that filled
the lungs of Alan Kurdi…
.
(*Alan Kurdi :
Alan Kurdi, initially reported as Aylan Kurdi, was a three-year-old Syrian boy of Kurdish ethnic background whose image made global headlines after he drowned on 2 September 2015 in the Mediterranean Sea. He and his family were Syrian refugees trying to reach Europe amid the European refugee crisis. Wikipedia)

கடைசி மிடறு*

ஒரு பெரும் போரின்
ஓலங்களனைத்தையும்
ஆவேசமாய்
வாரிக் குடித்தடங்கியது
ஆலன் குர்டியின்
நுரையீரல் நிரப்பிய
கடைசி மிடறு...

2.BONDING

All those twenty years

when going there all too rarely
Heeding to the words of the buyer
Digging out the bones of dad, grandpa and grandma
- So, the soil of our land that had
always remained detached
on signing the sale deed
and going there for the last time
sticking so persistently
stays on
with just one particle
falling off per year

*ஈரம்*

இருபது ஆண்டுகளாய்
எப்பொழுதாவது
போகும்பொழுது,
வாங்கியவன் சொல்ல
அப்பா, தாத்தா பாட்டியின்
எலும்புகளை தோண்டியெடுத்து
கரைத்தபொழுது,
என எப்பொழுதுமே ஒட்டாத
தோட்டத்து மண்
கிரயப் பத்திரத்தில்
கையொப்பமிட்டு
கடைசி ஒரு முறை
போகையில்
விடாப்பிடியாய் ஒட்டிக்கொண்டு
ஆண்டுக்கு
ஒரு துகள் வீதம்தான்
உதிர்கிறது...

3. SPARKLE

In the contracting and expanding

all too tiny eyes
of he who
facing the sky lying on his back
upon the stick
held in the mouth of
the pole-dancer
with sunken belly _
The sparkle of
million stars.

*மினுப்பு*

வயிறு ஒட்டிய
கழைக்கூத்தாடியின்
வாய் தாங்கிய
குச்சியின் உச்சியில்

வான் பார்த்து
படுத்திருந்தவனின்
சுருங்கி விரிந்த
சின்னஞ்சிறு
கண்களில்
ஆயிரங்கோடி
நட்சத்திர
மினுப்புகள்.

RAJAJI RAJAGOPALAN'S POEM

A POEM BY 

RAJAJI RAJAGOPALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

 

In the dialogues I write
There are no full stops
No room for question marks
They don’t accept any punctuation
For they need not be dialogues
as they are the screams heard
when humanity’s throat is throttled.

SHARMILA VINOTHINI THIRUNAVUKARASU'S POEMS(4)

FOUR POEMS BY

SHARMILA VINOTHINI THIRUNAVUKARASU

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1

In that white sheet which had wiped off

the tears on seeing her image
were hiding
all those lands crying hoarse
about the Milk of human Kindness.
India
China
Pakisthan
Russia
America
Brittania

_ so I listed one by one

‘It’s ages since the world map is forgotten’
Observed Mother.
A strain of music is aired incessantly in the TV.
Sure the TRP would rise immensely .

அவளின்
ஒளிப்படத்தைப் பார்த்து
கண்ணீரைத் துடைந்தெறிந்த
வெள்ளைத்தாளில் ஒளிந்து கொண்டிருந்தன
மனிதாபிமானம் பேசும்
அத்தனை நாடுகளும்,
இந்தியா
சீனா
பாகிஸ்தான்
ரஸ்யா
அமெரிக்கா
பிரித்தானியா
என்று ஒவ்வொன்றாய் பட்டியலிட்டேன்,
உலக வரைபடத்தை மறந்துபோய்
நிறையநாள் என்றாள் அம்மா,
தொலைக்காட்சியில் தொடரிசை ஒன்று
ஓயாமல் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது.
எப்படியும் ரீ.ஆர்.பீ அதிகரித்துவிடும்.
2020.

2

The flower lying at the outskirts of the place

wouldn’t be knowing the length of garlands.
Blossoming alone is its
Being.

*** ***

In the wings of time of the bird
which knows not
that flying is its fortitude
the mammoth sky is hiding.
The day when it learns it
it would cease to be.

*** ***

The tales told by grandpa and grandma
are still hanging there
in the garden jackfruit .
For the sparrows of the fruit-season alone
the face escapes memory
How to hand over
the wings borrowed?

ஊரின் எல்லையில்
உதிர்ந்திருக்கும் மலருக்குத்
தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை மாலைகளின் நீளம்,
மலர்தல் மட்டுமே
அதன் இயல்பு.

***

•
பறத்தல்
தன் பலமென்று அறியாத
பறவையின் கால இறகில்
ஒளிந்திருக்கிறது பெருவானம்.
அறிகின்ற நாளில் முடிந்துவிடும்
அதன் வாழ்வு.

***
தாத்தாவும் பாட்டியும்
சொன்ன கதைகள்
இன்னமும்
தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது
தோட்டத்துப் பலாவில்,
பழக்கால குருவிகளுக்குத்தான்
அந்த முகம் நினைவில் இல்லை,
எப்படிக் கையளிப்பது கடன்வாங்கிய சிறகுகளை?

IYYAPPA MADHAVAN'S POEM(1)

A POEM BY 

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

He is running backward
All that in front slip away from him
Those behind hit his back hard
He keeps running forward and backward
Running non-stop
Though breathless he couldn’t sit anywhere
Only when forgetting his own self becomes possible
repose would become anywhere near.
Words leaping from all sides
strangle him
In those legs on a running spree
fingers began to decay and drop down
Yet he stops not
running forward and backward
That running is an art he is well aware of
Despite life being reduced leaking all along
He continues to run hoping against hope.
That he is running between us
you don’t take into account.
But more than your attention
running front and back
is foremost to him.
And that is his adventure supreme.


பின்னோக்கி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறான்
முன்னால் இருப்பதெல்லாம் அவனை விட்டு நழுவிச் செல்கின்றன
பின்னால் இருப்பவை எல்லாம் அவன் முதுகைப் பதம் பார்க்கின்றன
முன்னால் செல்வதும்
பின்னால் ஓடுவதுமாக இருக்கிறான்
ஓடுதல் நிற்கவே இல்லை
மூச்சு முட்டியும் எங்கும் அமர முடியவில்லை
அவனை அவன் மறக்கும் போது தான்
ஓய்வு என்பது நிச்சயமாகலாம்
நாலாபக்கமும் பாய்ந்து வரும் சொற்கள்
அவன் கழுத்தை நெறித்துப் போடுகின்றன
ஓடும் கால்களில் விரல்கள் தேய்ந்து உதிரத் தொடங்கின
ஆயினும் அவன் முன்னும் பின்னும்
ஓடுவதை விடுவதாயில்லை
ஓடுதல் கலை என்பதை புரிந்து இருக்கிறான்
கலைக்காய் ரத்தம் சிந்துவதை
பொருட்படுத்தவில்லை
ஆயுள் கரைந்து ஒழுகிய பின்னும்
ஓடுவதில் அவன் நம்பிக்கை இழக்கவில்லை
நமக்கிடையே அவன் ஓடிக் கொண்டிருப்பதை நீங்கள் கவனத்தில் கொள்ளவில்லை
உங்கள் கவனக் குவிப்பை விடவும்
முன்னும் பின்னும் ஓடுதல்
அவனுக்குப் பிரதானமானது
அதுவே அவன் சாகசமும் கூட.

VASANTHADHEEPAN'S POEMS

THREE POEMS BY 

VASANTHADHEEPAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

His tears overflow.

Hunger burns him.
He _
doesn’t belong to any caste
doesn’t adhere to any religion.
He is not owned by any race;
Not under the control of any Party
He knows not Vedas;
Has not gone through Bible;
Nor learned Quran;
Or the Puranas;
Never heard of Ithikaasaas.
Having no language
Voiceless
Landless
No salvation
Knows not patriotism

He has no dreams
He knows not the difference between
God and Satan
He has never smelt the fragrance of mercy
Never tasted sympathy
Never held close to heart any ambition
He would slog like a beast
and die like a worm
He is one sans identities of any kind;
No trails he leaves behind.

அவனது கண்ணீர் வழிந்தோடுகிறது..
அவனை பசி எரிக்கிறது..
அவன் --
எந்த சாதிக்கும் சொந்தமில்லை
எந்த மதத்திற்கும் கட்டுபடாதவன்
எந்த இனத்திற்கும் உடைமையில்லை
எந்த கட்சிக்கும் உட்பட்டவன் இல்லை
வேதங்களைத் தெரியாது
பைபிளை வாசித்ததில்லை
குர்ரானைக் கற்றதில்லை
புராணங்களைப் படித்ததில்லை
இதிகாசங்களைக் கேள்வியுற்றதில்லை
மொழியற்றவன்
குரலற்றவன்
நிலமற்றவன்
வீடுபேறு பெறாதவன்
நாட்டுப்பற்று அறியாதவன்
கனவுகள் அவனிடம் இல்லை
கடவுள் சாத்தான் பாகுபாடு புரியாதவன்
கருணையை அவன் நுகர்ந்ததில்லை
இரக்கத்தை அவன் ருசித்ததில்லை
இலட்சியத்தை அவன் ஏந்தியதில்லை
மிருகமாய் உழைப்பான்
புழுவாய் செத்துப் போவான்
அடையாளங்கள் அவனுக்கு ஏதுமில்லை
தடையங்களை அவன் விட்டுச் செல்வதும் இல்லை.

வசந்ததீபன்

2. ON BLUE.......

He who was playing the flute was of blue skin

Everyone said that he was black.
Clouds are dark
So also the charcoal pieces.
It is by speaking about the colours that
hatred towards fellow beings begin
Tears and blood
start flooding
Flowers are set afire
Converting women into machines
they trade them
Changing children into dolls
they play heinous games.
Men slog and decay as footwear
Songs of pain and angst come to be
Treachery tour across the seas
Delirium of drugs stimulated dangerously
The diabolic tactics of stealing human organs
are conceived afresh with every passing day
Prisons keep multiplying
Punishment procedure being modernized.
Rivers are wiped out
With forests being systematically destroyed
The lands of heritage and culture
of humanity
turned to ashes.
Hearts are lost and ever searched for.
Alas _
Therefore
let’s end the tale
calling the flute-player
Colourless.

நீலநிறம் பற்றிய உரையாடல்

புல்லாங்குழல் ஊதுபவன்
நீல நிறத்தில் இருந்தான்
அவன் கறுப்பு நிறமென்று
எல்லோரும் சொன்னார்கள்
மேகம் கறுப்பு நிறமாக இருக்கிறது
கரித்துண்டுகளும் அப்படியே..
நிறங்களைப் பற்றி பேசித்தானே
மனிதர்களை வெறுப்பது ஆரம்பமாகிறது
கண்ணீரும் ரத்தமும்
பெருக்கெடுத்தோடுகிறது
பூக்கள் தீயிட்டுக் கொளுத்தப்படுகிறது
பெண்களை இயந்திரங்களாக்கி
கடத்துகிறார்கள்
குழந்தைகளை பொம்மைகளாக்கி
விளையாடுகிறார்கள்
ஆண்கள் செருப்புகளாகித் தேய்கிறார்கள்
வலியின் இசைப்பாடல்கள்
அரங்கேறுகின்றன
வஞ்சம்
கண்டம் விட்டு கண்டம் தாவுகிறது
போதை மருந்துகளின்
வெறி கிளர்த்தப்படுகிறது
மனித உறுப்புக்களைக் களவாடும்
தந்திரங்கள்
புதிது புதிதாய் தீட்டப்படுகின்றன
சிறைக்கூடங்கள்
பெருகிக் கொண்டிருக்கின்றன
தண்டனைகளின் வடிவங்கள்
நவீனப்படுத்தப்படுகின்றன
நதிகள்
சாகடிப்படுகின்றன
காடுகள்
துடைத்தெறிய பண்பாடுகளின் இன்
நாடு நகரங்கள்
சாம்பலாக்கப்படுகின்றன
இதயங்கள்
தேடப்படுகின்றன
எனவே
புல்லாங்குழல் ஊதுபவனை
நிறமற்றவனென
கதையை முடித்து வைப்போம்.

வசந்ததீபன்

3

Mountain base

Two deer
Tears overflowing, the male
The female deer, terribly bleeding
Alas what cruelty had assaulted them?
What perversion had preyed upon them?
Does the wind that flees wailing
Sings the song of dirge?
The river that flows roaringly
Is in fact exploding in tears of agony
Are the trees that swing and sway with such force
Writhe in pain unbearable
Does the mountain standing there in silence
Feeling heartbroken let waterfalls stream down
With the sky breaking apart and pour down densely
scattering all over
In the heavy rain so like the deluge
Those two deer.
Of them in the female deer’s belly
There were incessant shiver and jerks
Humans swarm there as insects.
The selling and buying voices
Turn the streets upside down
He and she go there.
Axes and the ensuing gory acts continue
In a wink everything was over
He was all drenched and floating in blood,
Almost dead.
She getting soaked in tears
in her advanced stage of pregnancy…
Many an eye watch it all amused
Many a mouth chatter about it
Truths and lies keep rolling on.
What fury sliced it so?
What malice avenged , O…
With the wind howling
Along with tears forlorn
there began torrential rain.

மலை அடிவாரம்
மான்கள் இரண்டு
கண்ணீர் பெருக்கியபடி ஆண்
உதிரம் வடித்தபடி பெண்
எந்தக் குரூரம் தாக்கியதோ...?
எந்த வக்கிரம் பாய்ந்ததோ...?
ஓலமிட்டு ஓடும் காற்று
ஒப்பாரி பாடுகிறதோ...
சத்தமிட்டுப் பாயும் நதி
சோகம் வெடிக்க அழுகிறதோ...
விசை கொண்டு ஆடும் மரங்கள்
வலி தாங்காமல் துடிக்கிறதோ...
மெளனமாய் நின்றிருக்கும் மலை
மனமுருக்கி நீர் தாரைகளை வழியவிடுகிறதோ...
வானம் உடைந்து சிதறிக் கொட்டிட
வெள்ளமாய் ஊழிப் பெருமழையில்
அந்த மான்கள்..
அதில் பெண் மானின் வயிற்றில்
தீராத துள்ளல்கள் தொடர்ந்தபடி.......
பூச்சிகளென மனிதர்கள்
மொய்க்கிறார்கள்..
விற்கும் வாங்கும் குரல்கள்
வீதிகளை துவம்சம் செய்கின்றன..
அவனும் அவளும் போகிறார்கள்
அரிவாள்களும் கொடூரமும் தொடர்கின்றன..
இமைக்கும் நேரத்தில்
எல்லாம் முடிகின்றன..
அவன் குருதியில் நீந்தியபடி குற்றுயிராய்...
அவள் கண்ணீரில் நனைந்தபடி நிறைசூலியாய்...
நிறையக் கண்கள் வேடிக்கை பார்க்கின்றன..
நிறைய வாய்கள் சலசலக்கின்றன..
உண்மையும் பொய்யும் உருண்டோடுகின்றன..
எந்த வெறித்தனம் வெட்டியது...?
எந்த வெஞ்சினம் வஞ்சித்தது...?
காற்று வீறிட
அவளின் அழுகையினூடே....
பெருமழையும் பெய்ய ஆரம்பித்தது.

வசந்ததீபன்

MANOHARAN SAMBANDAM'S POEM(1)

A POEM BY 

MANOHARAN SAMBANDAM (MALARTHAMIZH)

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SOLITARY LOVE-BIRD ‘ANDRIL’

To write the silence of calm

No words there are.

Inclined to have some fruit juice
no cup, nor juice, for
No fruits at all, never mind
But no kitchen to keep the fruits
Nor house to have a kitchen
None to be in the house that is not.

In the one step obtained later on
In the one ray of light
Journeying through the dark
in path untrodden
at the end of it
in the jungle arrived
upon reaching the fruit-trees
where after the parrots and squirrels nibbled
the remaining grown in clusters
no strength left to pluck and squash them
nor the longing to savour

Sitting under the Peepul tree
and closing the eyes
No sleep; nor insomnia.
The tear-drop shed by the lone bird dwelling above
lands on me.

மலர்தமிழ் (மனோகரன் சம்பந்தம்)

ஒற்றை அன்றில்

அமைதியின் மௌனத்தை எழுத
சொற்கள்தான் இல்லை.

சிறிது கனிச்சாறு அருந்த நினைத்தால்
கிண்ணமில்லை, சாறுமில்லை ஏனெனில்
கனிகளே இல்லை பரவாயில்லை
கனிகள் வைக்க சமையலறை இல்லை
சமையலறை உள்ள வீடுமில்லை.
இல்லாத வீட்டில் இருக்க யாருமில்லை.

பின்னர் கிடைத்த ஒரு தப்படியில்
கிடைத்த ஒரு கீற்று ஒளியில்
இருளினூடே யாரும் நடவாப் பாதையில்
பயணத்தின் பின் அடைந்த ஒரு காட்டில்
கிளிகளும் அணில்களும் கொத்தியது போக
மிச்சமே கொத்துக் கொத்தாகக் காய்த்த
பழ மரங்களை அடைந்த போது
பறிக்கவும் பிழியவும் தெம்பு இல்லை
கனிகளை உண்ணவும் விருப்பு இல்லை.

அரச மரத்தின் அடியில் அமர்ந்து
கண்களை மூடிய பொழுதில்
உறக்கமும் இல்லை விழிப்பும் இல்லை.
மேலே குடியிருக்கும் ஒற்றை அன்றில்
சிந்திய கண்ணீர்த் துளி என்னில் விழுகிறது

KATHIR BHARATHI'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

KATHIR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan

1. BEARING THE BURDEN OF NAME….

It was while escaping the fierce pull of the river

that would bring you to lie outstretched
with its lightning current
and climbing on the shore
that I observed my name trembling
for the first time.
On another instant _
running away from the snake that confronted me,
in the opposite direction
and stepping over fear, tumbling down
hand leg face -
scratches all over the Name
Also, it was on that day I realized
that blood and sweat would seep from the Name
and was quite taken aback.
If snake for me
A mad dog for you.
An elephant gone delirious.
A wagon speeding with six-wheel leap
It can be anything.
Safeguarding Life is but safeguarding the Name
_ so a streak of lightning flashes inside.
Having no child to carry forward her name
was the reason for Regina aunt’s suicide.
Worse than murder is maligning one’s name
Is this why our elders advised us
to safeguard our name
even at the cost of our life.
In the sorrow of carrying my dead friend
bearing my name
I could feel the burden of myself.

பெயர் சுமந்து கனக்கிறேன்
=====================
அதிவேகச் சுழிப்பில் மல்லாத்திவிடும் நதியின் இழுப்பிலிருந்து
தப்பித்து கரையேறியபோதுதான் என் பெயர் முதன்முறையாக
வெடவெடப்பில் ஆடியதைக் கவனித்தேன்.
பிறிதொருகணத்தில் வழிமறித்த நாகத்திடமிருந்து எதிர்த்திசையிலோடி
பயம் தடுக்கி விழுந்ததில் கைகால் முகமென
எங்கும் சிராய்ப்புகள் பெயருக்கு.
தவிரவும், அன்றுதான் ரத்தமும் வியர்வையும் பெயரிலிருந்து
வழியுமென்பது தெரிய வந்து திடுக்கிட்டேன்.
எனக்கு நாகமெனில் உங்களுக்கு
சித்தம் கலங்கிய நாய்
பித்தம் தலைக்கேறிய யானை
ஆறுசக்கரப் பாய்ச்சலோடு வந்த வாகனம்
எதுவாகவும் இருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது.
உயிரைக் காத்தல் என்பது பெயரைக் காத்தல்தான்
என்று பளிச்சிடுகிறது மூளைக்குள் மின்னலொன்று.
பெயர் சொல்ல பிள்ளை இல்லையென்பதுதான்
நாண்டுகொண்ட ரெஜினா சித்தி பிணமாகக் காரணம்.
உயிரை எடுப்பதைக் காட்டிலும் கீழானது
பெயரைக் கெடுப்பதெனில்
உயிரைக் கொடுத்தாவது பெயரைக் கா என்று
இதற்குதான் சொன்னார்களோ பெரியோர்.
என் பெயர்க் கொண்ட நண்பனின் பிணத்தைச்
சுமந்து செல்லும் துக்கத்தில் உணர்கிறேன்
நான் கனப்பதை.

2. DROP DESOLATE

In order to comfort you

I came carrying a tear drop
that
by mistake
trickled a second beforehand.

And, of course, you became alright
a second later.

That drying the tear drop
that had fallen upon a mistaken moment
most inappropriately
is the job of our God
you have helped me understand.
Thanks.

Kathir Bharathi

இன்னா துளி
..................
ஆறுதல் சொல்ல
ஒரு கண்ணீர்சொட்டைத்
தூக்கிக்கொண்டுதான் வந்தேன்.
அது
தவறுதலாக
ஒரு நொடி முன்னரே சொட்டிவிட்டது.
நீயும்
ஒரு நொடி பின்னால்
ஆறுதல் அடைந்துவிட்டாய்தான்.
தவறான நொடி மீது
பொருத்தம் இல்லாமல்
சிந்திவிட்ட கண்ணீர்ச்சொட்டை
உலர வைப்பதுதான்
நம் கடவுளின் வேலை எனப்
புரிய வைத்தாய்
நன்றி.

#கதிர்பாரதி

MA.KALIDAS'S POEMS(3)

FOUR POEMS BY 

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The snake creeps on with some plan for sure

Following its crisscross curvy trails
proves not that easy.

The smell of forked tongue
forces the prey to stand still
balancing it well.

The charmer who had forgotten the old way of
containing it in a small box
lay there all blue.

The son of
He who plucked the tooth of the snake
that knows not to suck its own venom by itself
and added it to his chain of beads
is there in the third seat
as the clerk.

The snake hole that had thoroughly flattened
in a torrential downpour
forgot to crave for the aroma of milk.

She who had shared the picture of
a snake lifting its hood sky high
receiving no response even after 24 hours
abuses her mobile the entire day.

For attaining ‘paramapadha’ state
stung by all the snake
He who has lost hope in ‘Sarpa dhosha pooja’
is being torn by the hands of Time.

That which is shed and lies there
must be his skin only.

• பரமபதம் - Salvation; snake and ladder game
• சர்ப்பதோஷ பூஜை : Pooja for getting release from the curse of the astrological Raagu and Kethu

மா.காளிதாஸ்
June 18 at 6:52 PM •

ஏதோவொரு திட்டத்தோடு தான்
நகர்கிறது பாம்பு.
நெளிநெளிவான அதன் பாதைகளைப் பின்தொடர்தல் அவ்வளவு எளிதல்ல.
பிளவுபட்ட நாக்கின் வாசனை
ஆடாமல் அசையாமல்
நிலைநிறுத்துகிறது இரையை.
சிறுபெட்டிக்குள் அடக்கும் வகை மறந்த பழைய மகுடி
நீலம் பாரித்துக் கிடக்கிறான்.
தன் விஷத்தைத்
தானே உறிஞ்சத் தெரியாத
பாம்பின் பல்லைப் பிடுங்கிக் கழுத்துமணியில் கோர்த்தவன்
வாரிசு தான், அதோ அந்த மூன்றாம் இருக்கையில் எழுத்தராக.
ஒரு பெருமழையில்
தரைமட்டமாகிப் போன புற்று,
பால் வாசத்துக்கு ஏங்குதலை
மறந்தே போனது.
வானுயரப் படமெடுத்து நின்ற
பாம்பின் படத்தைப் பகிர்ந்து
அடுத்த 24 மணி நேரமாகியும்
பலன் கிட்டாதவள், தன் அலைபேசியை அன்று முழுக்க அவமதிக்கிறாள்.
பரமபத நிலை அடைய
எல்லாப் பாம்புகளிடமும் கொத்துப்பட்டும் சர்ப்பதோஷ பூஜையில்
நம்பிக்கையும் இழந்தவனைக்
கால முள் குத்திக் கிழிக்கிறது.
அங்கே கழன்று கிடப்பது, அவன் சட்டையாகத் தான் இருக்க வேண்டும்.

- மா. காளிதாஸ்

2.

Just as those words that you had poured down just like that

Out of blue with absolutely no need nor necessity
I am scattered all over the room.

This sultriness is required for the time being.

When the whole lot of calm hiding outside
Knocked at the door with the finger-tip
Didn’t dare to ignore it.

As throwing a huge stone into the well deep down
You lit the cabin.

As usual you wouldn’t have noticed a bird
With a soft sound a bird flying out
You wouldn’t have noticed, as usual.

From the roof staring at me fixedly,
a droplet that had missed to tumble long ago
lands on the upper lip as the lizard’s dropping

Inside the chalkpiece-frame drawn for the cluster of ants
the painting drawn by Time
with the dust in the room and the spiderwebs there
has got aligned splendidly.

Blending with the acid secreting in the
stomach moaning within
after safeguarding as a guarantee card
the hunger falling off hunger,the tears of words would disappear

Except banging shut the room
that yearningly awaits another opportune hour
nothing else can be done now.

மா.காளிதாஸ்
எந்தவொரு முன்னேற்பாடோ
தேவையோ அவசியமோ இன்றி
நீ கொட்டிக் கவிழ்த்த சொற்களைப் போல அறை முழுதும் விரவிக் கிடக்கிறேன்.

இந்தப் புழுக்கம் இப்போதைக்குத் தேவையாய் இருக்கிறது.

வெளியே ஒளிந்து கிடந்த
ஒட்டுமொத்த அமைதியும்
அறைக் கதவை
நுனிவிரலால் தட்டிய போது உதாசீனப்படுத்தத் துணிவில்லை.

ஆழக் கிணற்றில் ஒரு பெருங்கல்லைத் தூக்கிப் போடுவதைப் போல
அறை விளக்கை ஒளியூட்டினாய்.

மெல்லிய ஒலி எழுப்பியபடி, உள்ளிருந்து ஒரு புள் பறந்து போனதை
வழக்கம் போல் கவனித்திருக்கமாட்டாய்.

என்னையே
உற்றுநோக்கிக் கொண்டிருக்கும் உத்திரத்திலிருந்து, எப்போதோ
சொட்டத் தவறிய துளி
பல்லி எச்சம் போல
மேலுதட்டில் விழுகிறது.

எறும்புக் கூட்டத்திற்காகப் போட்ட
சாக்பீஸ் கட்டத்திற்குள்,
அறைப்புழுதி மற்றும்
ஒட்டடையைக் கொண்டு
காலம் தீட்டிய ஓவியம்
கனகச்சிதமாகப் பொருந்திவிட்டது.

பசியிலிருந்து கழன்று விழுந்த பசியை உத்தரவாத அட்டையைப் போலப் பத்திரப்படுத்திவிட்டு
உள்ளே முனகிக் கொண்டிருக்கும் வயிறு, சுரக்கும் அமிலத்தில் சீக்கிரமே கலந்து காணாமல் போய்விடும்
சொற்களின் கண்ணீர்.

இன்னொரு பொழுதுக்காக
ஏக்கத்துடன் காத்திருக்கும் அறையைப் படாரென்று சாத்துவதைத் தவிர
வேறு உபாயம் ஏதுமில்லை இப்போதைக்கு.

- மா. காளிதாஸ்

3

 Night has set in

Concealing the fact
at every nook and corner our torches glow
Insects have come to hover in clusters
The pet-cat jumps from one wall to another
A stone from somewhere chases the dog
that howls carrying the message of death.
Even the owl has come to know the truth.
The calf filled with fear
pounds against the udder of its mother cow
which sharpens its horns
preparing to tear the leash and run amok
The plume of the cock
that crows in the company of its hen
turns red and shines.
Our Drum
Our Trumpet
Our Clarion
Our Night
Our being set afire
at our Dawn.
We bow down to those and seek blessing from them
who carry our defeat in a palanquin, celebrating
The media glare that keeps flashing on
the relief being sprayed
to chase away what is left of us,
proving unbearable
our night's eyes recoil.

இரவு கவிந்துவிட்டது.
அது தெரியாவண்ணம்
முக்குக்கு முக்கு கொழுந்துவிட்டு எரிகிறது நம் தீப்பந்தம்.
பூச்சிகள் மொய்க்கத் தொடங்கிவிட்டன.
ஒரு சுவரிலிருந்து
இன்னொன்றுக்குத் தாவுகிறது
வளர்ப்புப் பூனை.
இழவுச் செய்தியை
ஏந்தி ஊளையிடும் நாயை
எங்கிருந்தோ துரத்துகிறது ஒரு கல். கோட்டானுக்கும்
விசயம் தெரிந்து விட்டது.
கயிறை அறுத்துக் கொண்டு ஓடக்
கொம்பு சீவும் பசுவின் மடியைப்
பயத்தில் மேலும் முட்டுகிறது இளங்கன்று.
இணையோடு சேர்ந்து கொக்கரிக்கும் சேவலின் கொண்டை
சிவந்து மினுங்குகிறது.
நம் பறை
நம் கொம்பு
நம் முழவு
நம் நிசி
நம் விடியலில்
நம் தீக்கிரை.
நம் தோல்வியைப்
பல்லக்கில் தூக்கி வைத்துக்
கொண்டாடி வருபவர்களிடம்
குனிந்து நெற்றியைக் காட்டி
ஆசிர்வாதம் பெறுகிறோம்.
நம் மிச்சங்களைத் துரத்தியடிக்கத் தூவப்படும் நிவாரணத்தின் மீது
மாறிமாறிப் பாயும் ஊடக வெளிச்சத்தில்
கண்கூசுகிறது நம் இரவுக்கு.

- மா. காளிதாஸ்

4. MAKING IT INTO A 

HARMONIOUS INSTRUMENT

Should groove it lengthwise

Should shrink it to fifteen inches.
Should pierce eight holes
Should block them with well-molded corks
For concealing the blood stain
and extra sheen
should apply paint on it
Should hand it over to an
accomplished musician
Cupping the lips
and the fingers lilting and lingering
should know how to play it with
no discordance
There should be a crowd savouring it all
with eyes closed.
If Kannan’s finger were to touch it
Then, sheer heaven.
With all these laborious efforts
won’t the Lathi
turn into Flute?

மா.காளிதாஸ்

இசைந்த கருவியாக்குதல்

நீளவாக்கில் குடைய வேண்டும்
பதினைந்து அங்குலமாகக்
குறுக்க வேண்டும்
எட்டுத் துளையிட வேண்டும்
செதுக்கிய தக்கை வைத்து
அடைக்க வேண்டும்
குருதிக் கறையையும்
கூடுதல் பளபளப்பையும் மறைக்க
வர்ணம் பூச வேண்டும்
தேர்ந்த இசைக் கலைஞரிடம்
கையளிக்க வேண்டும்
பிசிறு தட்டாமல்
உதடு குவித்து
விரல் நயனம் புரிந்து
இசைக்கத் தெரிய வேண்டும்
கண்மூடித் தலையை ஆட்டி
லயிக்கும் கூட்டம் வேண்டும்
கண்ணன் விரல் பட்டுவிட்டால்
ஜென்ம சாபல்யம் தான்
இவ்வளவு மெனக்கெடும் போது
லத்தி
புல்லாங்குழல் ஆகிவிடாதா என்ன?

- மா. காளிதாஸ்

RIYAS QURANA'S POEMS(2)

TWO POEMS BY 

RIYAS QURANA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

NAMING A PAINTING

That I knew not

I was drawn
I was listening to something
I was viewing something
I am thinking of something
Simultaneously
through the dimension of lines
Someone was viewing me
Listening to me
Thinking of me
The lines are filled with sorrow
And, that plays with the vacuum of the sheet
When the hues of imagination fills it
the picture changes
In difficult and wild journeys
a nameless traveler
maybe myself was wandering.
I want to escape in inexplicable retreats
As I want to live with you here
I keep waiting for centuries.
I am not aware of that.
Of late I have been drawn afresh
Beneath that painting
no name given
claiming ownership.
Still
the name of both of you
would go well with it.

Riyas Qurana
June 23 at 12:57 AM •

ஓவியத்திற்கு பெயரிடல்
000000000000000000

எனக்கு அது தெரியாது

நான் வரையப்பட்டேன்

நான் ஏதோ கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்

எதையாவது பார்த்தேன்

ஏதாவது யோசிக்கிறேன்

அதே நேரத்தில்

கோடுகளின் அளவின் மூலம்

யாரோ என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள், கேட்டார்கள்,

நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்

வரிகளில் துயரம் பரவியுள்ளது.

அது, காகிதத்தின் வெறுமையுடன் விளையாடுகிறது

கற்பனையின் நிறம் அதை நிரப்பும்போது

சித்திரம் மாறுகிறது

கடினமான மற்றும் முரட்டுத்தனமான பயணங்களுக்குள்

பெயர் இல்லாத பயணி

ஒருவேளை நான் அலைந்து கொண்டிருந்தேன்,

பெயரிடப்படாத பின் வாங்கலில்

நான் தப்பிச் செல்ல விரும்புகிறேன்.

உங்களோடு இங்கு வாழ விரும்புவதால்,.

நுாற்றாண்டுகளாக காத்திருக்கிறேன்

அது எனக்கு தெரியாது

அண்மைக்காலமாக நான் புதிதாக

வரையப்பட்டேன்.

அந்த ஓவியத்தின் கீழ் உரிமை கோரும்

எவருடைய பெயரும் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கவில்லை

ஆயினும்,

உங்கள் இருவரின் பெயரும் அதற்கு பொருந்தும்.

2. THE SIMULATED ABSENCE OF SENSE TRANSPIRED IN THE POEM

 I  am standing in the indescribable spot at the centre.

It is into that the sun disappears
It is from there the moon surfaces
The cow comes dragging the moon
Carrying a basket on her head the little girl
goes past the sky
The river that came flowing in lines
turns into a pond for respite.
The heart picks up a small stone
and after throwing it into that
sits on the bank.
Two black ants that came lifting the mountain
suddenly put it down
Their hands must have ached horribly.
Shocked the poem buckles and falls
At once I hasten to set right the poem
built bit by bit
Two appear from nowhere
and began jotting notes.
The sky lies scattered here and there
Moon’s right eye is damaged
The rain is totally ruined.
13 stars
are saved.
The rest would have gone deep down.
The river is safely admitted in the hospital.
Yet its condition is critical
The rescue operations geared up
People so few
remained there
Their condition couldn’t be ascertained.
Soon the rehabilitation process would commence
Poem-people would also be discovered
Announcing this
through heart’s forest-track
with the little girl coming along
I am returning to the
origin of the poem.

Riyas Qurana

கவிதையில் நிகழ்ந்த செயற்கை அனர்த்தம்
எனது கவிதையின் விளக்க இயலாத
மய்யப் பகுதியில் நிற்கிறேன்
சூரியன் அதற்குள்தான் மறைகிறது
அங்கிருந்துதான் உதிக்கிறது
நிலவை இழுத்துக்கொண்டு வருகிறது மாடு
தலையில் ஒரு கூடையேற்றி
வானத்தைக் கடக்கிறாள் சிறுமி
வரிவரியாய் ஓடிவந்த ஆறு
ஓய்விற்காக குளமாகிறது
மனம், சிறு கல்லெடுத்து
அதிலெறிந்துவிட்டு கரையில் அமர்கிறது
மலையொன்றைத் தூக்கி வந்த
இரு கட்டெறும்புகள்
திடீரெனக் கீழே போட்டன
கை வலித்திருக்க வேண்டும்
அதிர்ந்த கவிதை சரிந்து விழுகிறது
சிறுகச் சிறுக சேர்த்து கட்டிய
கவிதையை ஓடோடிச் சரி செய்கிறேன்
இருவர் பிரசன்னமாகி
குறிப்பெடுக்கத் தொடங்கினர்
வானம் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடந்தன
நிலவின் வலது கண் சேதப்பட்டிருக்கிறது
மழை முழமையாக சேதப்பட்டுவிட்டது
13 விண்மீன்கள்
காப்பாற்றப்பட்டிருக்கினறன
மற்றவை புதையுண்டிருக்கலாம்
ஆற்றை பத்திரமாக
வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளது
இருந்தும், கவலைக்கிடமான நிலை
மீட்புப் பணிகள் தீவிரப்படுத்தப்பட்டுள்ளன
மிகச் சிறியளவிலே
மனிதர்கள் அங்கு குடியிருந்தனர்
அவர்களின் நிலமையை அறிய முடியாதுள்ளது
விரைவில் புனரமைப்புக்கள் ஆரம்பிக்கப்படும்
கவிதை மனிதர்களும் கண்டுபிடிக்கப்படுவர்
என்ற செய்தியை அறிவித்துவிட்டு,
மனதின் காட்டுப் பாதை வழியாக
சிறுமியை அழைத்துக்கொண்டு
கவிதையின் ஆரம்பப் பகுதிக்கு
திரும்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

KAVITHASABAPATHI’S POEM(1)

A POEM BY 

KAVITHASABABATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE KINGS OF POORANIS

After the office hours

setting forth hurriedly, almost running
I sat like a king beside my domestic queen
The sun was almost down

The same scenario
in the surroundings
Familiar faces of
innocent fathers.

Loving faces
adorned by the very adornment.
Tiny little Pooranis
in silken attires
wearing musical anklets
and dancing on stage

With eyes blinking at a loss
and fervently searching

‘Which one which one’
We nudged our queens.

This… this…
This is but usual occurrence…

For Daddies it is difficult to discover
which of the little Bharatha Natya girls
is their dear little daughter.

கவித்தா சபாபதி

பூரணிகளின் ராஜாக்கள்
******************************
அலுவலகம் முடிந்து
அவசரமாய் ஓடி வந்து
வீட்டுராணி பக்கத்தில்
ராஜா போல் அமர்த்தேன்
கலைக்கூட இருக்கையில்
கதிரவன் சாயும் நேரம்
அக்கம் பக்கமும்
அதே கதைதான்
அறிமுகம் உள்ள
அப்பாவி தந்தைமார்
அலங்காரமே அலங்கரித்துக்கொள்ளும்
அன்பு முகங்கள்
பட்டாடை சாத்திய
சின்னச் சின்னப் பூரணிகள்
சங்கீத மேடையிலே
சலங்கை கட்டி அபிநயிக்க,
திரு திரு என்று
கண்கள் துழாவ
எது எது என்று
ராணிகளைச் சீண்டினோம்
இது... இது...
எப்போதும் நிகழ்வது....
அப்பாக்களுக்கு எளிதில்
அடையாளம் தெரிவதில்லை
பரதமாடும் குழந்தைகளில்
தம் மகள் யாரென்று
****