BOOMA ESWARAMOORTHY

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

A tree, its branch, on it the nest of birds

The eggs inside, the mother bird waiting

The fish swimming inside the willow-spread

Butterflies floating in low heights

The soulful stars

Frozen rivers, snow-covered bridges

Spies hiding in forests

The burden of gene

illustrations of dust

Worms and insects ants

twisting and twirling in the withered leaf

The ears of giraffe

dDape of skin flesh and bones

Blood-stream

Nerves

Six-chakra knots

Sounds of the inner heart

The cockroaches crawling on the idols

inside the sanctum

The bees on the garlands worn by the dead

directions not turned into ashes

Messy dishevelled rips of the soul

Aloneness hugged at the very instant of

abandonment

Ships’ libraries

The third player of Chess

Yet-to-be conversations

Children revelling in camouflages

She who deciphers Time

Dreams aside drawing beside

are but fountains

observed the One

who has visited yesterday and today

By the way

Sun, Moon, Star

His name could be Any All and More.

Booma Eswaramoorthy

ஒரு மரத்தை, அதன் கிளையை, அதிலொரு ஒரு பறவைகளின் கூட்டை, அதிலிருக்கும் முட்டைகளை,காத்திருக்கும் தாய்ப் பறவையை

நாணல் படுகையின் உள் நீந்தும் மீன்களை

குறைவான உயரங்களில் மிதக்கும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளை

ஆன்ம நட்சத்திரங்களை

உறைந்த நதியை, பனி போர்த்திய பாலங்களை

காடுகளில் ஒளிந்திருக்கும் ஒற்றர்களை

ஜீன் சுமைகளை

அழுக்குகளின் சித்திரங்களை

சருகில் நெளியும் புழுக்களை பூச்சிகளை

எறும்புகளை ஒட்டகச் சிவிங்கியின் காதுகளை

தோல்ப் போர்வையை தசையை எலும்புகளை

குருதி ஆற்றை நரம்புகளை ஆறு சச்கர முடிச்சுகளை

அநாகத ஒலிகளை

கர்ப்பக்கிரக சிலைகளில் நகரும் கரப்பான்களை

பிணம் சூடின மலர் மாலைகளின் தேனிக்களை

எரியாத திக்குகளை

கலைந்த குலைந்த ஆன்ம கிழிசல்களை

கைவிடவும் ஆரத் தழுவிய தனிமையை

கப்பலின் நூல் நிலயங்களை

சதுரங்கத்தின் மூன்றாவது ஆட்டக்காரனை

எதிர் காலத்தில் நடக்கும் உரையாடல்களை

மாறுவேடமணிந்து மகிழும் குழந்தைகளை

நேரத்தை மொழி பெயர்ப்பவளை

பக்கம் இல்லாமல் பக்கம் நெருங்கும் கனவுகளை

நீர் ஊற்றுகள் என்கிறான் நேற்றும் இன்றும் வந்து போனவன்.

அவன் பெயர் சூரியனோ சந்திரனோ நட்சத்திரனோ

SUNDAR NITHARSON

 A POEM BY

SUNDAR NITHARSON

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WING THIEF

Wailing the lament of liberty

flying ahead of me

my pair of wings

For healing the scars of wound

all over my skin

in the colour

of fire

I have released my wings

Whenever I turn a little weary

someone keeps tearing off my wings

in great hurry.

Further

he keeps collecting my feathers

that come off

in each swing

of my wing.

The feathers he has thus saved

he paints in his colour

and inserting them into his wing

thus he keeps swelling.

As he knows the language of the bird

he keeps spinning tales

about my lost wings.

இறகுத் திருடன்...

.................................

விடுதலையின்

ஒப்பாரியை ஒலித்துக்கொண்டே

எனக்கு முன்

பறந்து கொண்டிருக்கின்றன

எனது

சோடி சிறகுகள்.

நான் உடலெங்கும்

நெருப்பின் வர்ணத்திலாலான

காயத்தின்

தழும்புகளை ஆற்ற

சிறகை விடுவித்திருக்கிறேன்...

சிறிது

அயர்ந்துவிடும் போதெல்லாம்

என் இறகுகளை ஒருவன்

வேகமாய் பிய்த்துக் கொண்டே

இருக்கிறான்

ஒவ்வொரு என் சிறகசைவிலும்

உதிர்ந்து கொண்டிருக்கும்

இறகுகளையும்

அவன் சேமிக்கிறான்

சேமித்த எனது இறகுகளில்

தனது வர்ணத்தை பூசி

அவனது சிறகில் சொறுகி

பெருத்துக்கொண்டே இருக்கிறான்

அவன் பறவையின்

மொழியை அறிந்திருப்பதனால்

எனது காணாமல் போன

இறகுகளைப் பற்றி

பொய்யான புனைகதையை

கட்டுகிறான்.......

.............................

சுந்தர் நிதர்சன்

MALARVIZHI ELANGOVAN

 A POEM BY

MALARVIZHI ELANGOVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft with correction suggested by the poet duly incorporated)

DANGLING DESTINY

On one side of the oscillating rope up above

She

and on the other side her family’s hunger

The little girl dares to go past

the stomach of starvation

For the dance delirious of poverty

upon the rope hanging suspended

her ‘abinaya’ floating in the air

Inside the famished belly

the great ocean of acids raging furiously

In the tight clasp of her legs

as the great ocean crab's claws

the noose, not tightening the neck.

Holding a stick of destiny in her hands

She steadies herself..

Of the coins thrown into the plates

that shook the demonic life

pathetically apathetic

some are genuine.

Caught in the speeding time

some coins fall out and scatter

The merciless cruel tongues of hunger

Are all too eager to turn her a container

In the lust-filled piercing eyes

semblance of predators.

கயிற்றிலாடும் ஊழி

ஊசலாடும் உயரக் கயிற்றின்

ஒருபுறம் அவளும்

மறுபுறம் அவள் குடும்பத்தின் பசியும்.

கொடும் பசியின் வயிற்றினைக்

கடந்துவிடத் துணிகிறாள்

அச்சிறுமி

ஒரு அந்தரத்துக் கயிற்றில் .

வறுமையாடும் தாண்டவத்திற்கு

அவளின் அந்தரத்து அபிநயம்

தாளமிடும் பசிமிகு இரைப்பைக்குள்

அமிலப் பெருங்கடலின் ஆர்ப்பரிப்பு

பெருங்கடல் நண்டின்

கொடுக்குகளின் பிடியென

அவள் கால்களின் கிடுக்கிப்பிடிக்குள்

கழுத்தைச் இறுக்காத பாசக்கயிறு

ஊழியின் கழியொன்றைக்

கைகளில் பற்றிச்

சமன் செய்கிறாள்

பேயாடும் பற்றற்ற வாழ்வினை

குலுக்கிய தட்டுகளில்

விழும் சில்லறைகள்

சில நாணயமானவை

காலத்தின் ஓட்டத்தில்

சிதறித் தெறிக்கின்றன

சில சில்லறைகள்

அவளையே பாத்திரமாக்கத் துடிக்கும்

பசியின் ஈரமற்ற கோர நாவுகள்

துளைக்கும் கண்களின்

வேட்கைப் பார்வையிலே

வேட்டை மிருகத்தின் சாயல்.

-மலர்விழி இளங்கோவன்

THAMIZHNATHY

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

‘How I wish he had not drunk so much”

With tears of sheer despair

I observed.

‘Lying dead in a lodging

as someone orphaned _’

our friend lamented.

Trying hard to keep in tact

the breaking voice

another read out the poem

so close to his heart.

At his tomb

assuming the spot where his head would be

we place the blossoms.

The wind swirling all too suddenly

takes away one of those.

What a wonderful artiste he had been

What an enterprising enthusiast.

We heave a sigh.

For those who have stagnated on the one line

‘A drunkard he died’

do not know him

They know not his poetry

nor painting

nor his all too tender heart

that would make him bury his face

upon the table

and sob

listening to songs immortal

leading you down the memory lane.

Thamizhnathy Nathy

•

'அளவா குடிச்சிருக்கக்கூடாதா?' என்றேன் ஆற்றாமையின் கண்ணீருடன்

'இப்படியா அநாதரவாய் ஒரு விடுதியில் செத்துத் தொலைப்பான்!' என்றான் தோழன்

அவனுக்கு மிகப்பிடித்த கவிதையை

உடையும் குரலை இழுத்திழுத்து ஒட்டி ஒட்டி

வாசித்தாள் இன்னொருத்தி

கல்லறையில்

அவனுடைய தலைப்பகுதி இருக்கக்கூடும்

என அனுமானித்த இடத்தில்

மலர்களை வைக்கிறோம்.

திடீரெனச் சுழன்றடித்த காற்று

ஒரு மலரை கையிலேந்திச் செல்கிறது

'எத்தகு கலைஞனாயிருந்தான்

இரசிகனாயிருந்தான்!'

பெருமூச்செறிகிறோம்

குடித்ததனால் செத்தான்

என்றொரு செய்தியில்

தேங்கிவிட்டவர்களுக்கு

அவனைத் தெரியாது

அவன் கவிதையோ ஓவியமோ தெரியாது

காலத்தை மீள அழைக்கும் பாடல்கள் ஒலிக்கும்போது

மேசையில் முகம்புதைத்து விசும்பும்

அவன் மென்மனசும் தெரியாது.

THEEPIKA THEEPA

 A POEM BY

THEEPIKA THEEPA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

SAVOURS & FLAVOURS OF LIFE

My face is a plant that would droop instantly.

A lone word is enough

to break me into smithereens.

For carefully forming and cementing camaraderie

I need too long a time.

Suffice if somebody sprinkles on me

a droplet of love

I would in turn pour out voluminously

moved to the core, melting

more and more.

My life has grown

with disappointments and betrayals.

Till date I have not learnt the art of

handling it all and going along

Climbing on my innocence that knows not

to smile in a pretentious tinge

and pass accusations

is most comfortable for one and all

For, my conscience that can melt and rage

when alone, against all injustices

lacks the courage to speak out the truth

in the presence of others.

I am the Rain

that pours torrentially inside the household terrain.

My life is made up of bleeding injuries.

It is those tiny fragments of moments

In this existential crisis of

rising and falling in the Swing of Love

It is those tiny moments when I chance

to stand on it and dance

that lend colour and flavour

to my very existence.

Theepika Theepa

•

ஆயுளின் ரசங்கள்

------------------------

பட்டென்று வாடிவிடும் செடியென் முகம்.

ஒரு சொல் போதும்

என்னையுடைத்துப் போட.

பார்த்துப் பார்த்து

ஒரு நட்பை உருவாக்க

எனக்கு நீண்ட காலங்கள் தேவை.

அன்பைத் "துளி" தூவினால் போதும்.

நான் கொட்டிக் கொட்டி

கரைந்து போவேன்.

துரோகங்களோடும்

ஏமாற்றங்களோடும்

வளர்ந்து நிற்பதென் வாழ்வு.

சமாளித்துப் போகிற கலையை

இதுவரையென்னால்

கற்றுத் தேறவே முடியவில்லை.

நிறம் மாற்றிப் புன்னகைக்கத் தெரியாத

என் அப்பாவித் தனத்தின் மீதேறி

குற்றம் சாட்டிக் கொள்வது

எல்லோருக்கும் மிகமிக வசதியானது.

எல்லா அநியாயங்களுக்கெதிராகவும்

தனிமையின் அரவணைப்பில்

உருகியுருகி கொப்பளிக்கத் தெரிகிற

என் மனச்சாட்சிக்கு,

எவருக்கெதிரிலும்

உண்மையை உடைத்தெறிகிற துணிவேயில்லை.

வீட்டுக்குள்

அடித்துப் பொழிகிற மழை நான்.

காயங்களாலானது தான் என் ஜீவிதம்.

அன்பின் ஊஞ்சலில்

எழுவதும் விழுவதுமான பிழைப்பில்

நின்றாடுகிற துளிக் கணங்களே

என் ஆயுளின் ரசங்கள்.

தீபிகா

MANOHARAN SAMBANDAM

 A POEM BY

MANOHARAN SAMBANDAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE MOMENT OF PARTING

Henceforth only those demons sans feet

and angels that fly

that enter into this room in the household

can walk without getting their feet hurt.

For

on the other side of the door shut with a bang

the mirrors reflecting the heart

lie broken, smashed and turned into

smithereens.

In the glass splinters are seen

Sylvia’s countenance

The ex-girl friend of Steve whom he was madly in love with

and also the shadow of innumerable women

all over the pages of history

the wails of Einstein , Tolstoy

resound through the length and breadth of the room

Unaware of this

someone of a short stature

and low income

keeps knocking at the doors

one by one.

The candle being unlit yet

growing shorter

turns the darkness in him

all the more dense.

His fingers ache

Yet

He goes on knocking at the doors

searching for one where a ‘kuthuvilakku’ is glowing

The wooden chair whiling away its time

at the entrance of the shop with a discount placard

with many going away without taking

a liking for it and buying it

keeps musing over the day

when its first shoot sprouted

and the first ever flower bloomed

and so ageing.

Whoever joins hands with one of them

On parting later on

with yet another bout of leave-taking

please pronounce the rejection

without mincing words.

Also, close the door noiselessly

and go away without a backward glance.

பிரியும் நொடி

இனி இவ்வீட்டின் அறைக்குள் ஊடுருவி வரும்

காலில்லாப் பேய்களும் பறக்கும் தேவதைகளும் மட்டுமே

பாதம் புண்படாமல் நடக்க முடியும்

ஏனெனில்

படீரென்று அறைந்து சாத்தப்பட்ட கதவின்

உள்ளே மனம் பார்க்கும் கண்ணாடிகள்

உடைந்து நொறுங்கி சுக்கு நூறாகி

தரை முழுதும் இறைந்து கிடக்கின்றன

சில்லுகளில் தெரிகிறது சில்வியாவின் முகம்

ஸ்டீவ் விரும்பிய முன்னாள் பெண் தோழியின்

மற்றும் உலக வரலாற்றின் வேறு

பல பெண்களின் நிழல் தரை முழுதும் படர்கிறது

ஐன்ஸ்டீன் டால்ஸ்டாய் அலறி அழுவதும்

அவ்வறை எங்கும் எதிரொலிக்கிறது

இது தெரியாமல்

குறைந்த சம்பளம் பெறும் குட்டையான ஒருவன்

ஒவ்வொரு கதவாகத் தட்டிக் கொண்டிருக்கிறான்

எரியாமலேயே உயரம் குறைந்து வரும் மெழுகுவர்த்தி

அவன் மனதில் இருளைப் பெருக்குகிறது

விரல்கள் வலித்தாலும் தட்டிக்கொண்டே இருக்கிறான்

ஒரு குத்து விளக்கு எரியும் அறையைத் தேடி

பலர் அமர்ந்து பார்த்தும் விலை கேட்டும்

பிடிக்காமல் வாங்காமல் போய்விட்டதால்

கடை வாசலில் தள்ளுபடி அட்டையுடன்

காலம் தள்ளும் மர நாற்காலி ஒன்று

தான் முளைத்துத் துளிர் விட்டதையும்

முதல் பூப் பூத்ததையும் நினைத்துக் கொண்டே

முதிர்கிறது

இவ்விருவரில் ஒருவருடன் யார் சேரினும்

பின்னொரு பிரிவில் விலகும்போது

தெளிவாக அறிவித்துவிடுங்கள் நிராகரிப்பை.

மேலும் கதவை மெல்லச் சத்தமின்றி சார்த்தி

திரும்பிப் பார்க்காமல் சென்று விடுங்கள்.

Manoharan Sambandam

KARUNAKARAN SIVARASA

 TWO POEMS BY

KARUNAKARAN SIVARASA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

I obtained a colour today.

The tinge of yellow recalling Kondarpoo _

the Flower of Golden Shower.

Kalai’s favourite is the pale blue sky

For Prasanna the green of parrot

fluttering in her garden.

For Sukirtha

the lustre of love that she shares

everywhere.

For Dharmi

the gold of the glowing star.

For Preethi

the hue of never-ending long dream.

Jee’s colour is that of

the joyous laughter of violet flowers.

I turned a child

standing in front of a boon

that could be bestowed on none _

God’s Grace and Mercy

forever being topsy-turvy.

இன்றெனக்கு நிறமொன்று கிடைத்தது

கொண்டற் பூக்களை நினைவூட்டும் மஞ்சள்.

கலைக்குப் பிரியமானதோ

வெளிர் நீல வானம்

ப்ரஸன்னாவுக்கு

அவள் தோட்டத்தில் சிறகடிக்கும்

கிளிப் பச்சை

சுகிர்தாவுக்கு

அவள் பகிரும் அன்பின் ஒளிர்வு

தர்மிக்கு

ஒளிரும் நட்சத்திரத் தங்கம்

பிரதீக்கு

தீரா நெடுங்கனவின் நிறம்

ஜீயின் நிறமோ

ஊதா மலர்கள் குலுங்கும்

குதூகலச் சிரிப்பின் வண்ணம்

யாரிடமும் தர முடியாத

வரத்தின் முன்னே

நிற்கும் குழந்தையானேன்

கடவுளின் கிருபை எப்போதும் தாறுமாறானதாகவே இருக்கிறது.

KARUNAKARAN SIVARASA

(2)

Does the din and noise of the road

reduce the sound of the evening prayer

or is it the other way round

asked all too suddenly

God’s Child.

I couldn’t presume anything.

I asked those who came across.

They were in a great hurry

to escape from both bashing

each other.

The child asked the priest.

The Lord’s ears and heart

are so fine-tuned

as that of a swan, my girl

He knows everything, said the priest

and closed his eyes in prayer.

At the instant when the clamour

of the road

and the sound of the prayer

froze to the wail of an ambulance

the priest listening so focused

prayed once again

for the release from the danger

of the siren.

God who is past everything was speeding in the ambulance

with the grievance to be saved.

In the frozen moment

the child saw

the God of the World

and the World of the God.

Karunakaran Sivarasa

மாலைப் பிரார்த்தனையொலியில்

வீதியிரைச்சல் தேய்கிறதா

வீதியிரைச்சலில்

பிரார்த்தனையொலி சிதைகிறதா

என்று திடீரெனக் கேட்டாள்

கடவுளின் குழந்தை

என்னால் எதையும் அனுமானிக்க முடியவில்லை

வழியில் செல்வோரிடம்

கேட்டேன்

இரண்டின் மோதலுக்கிடையிலும்

தப்பிச் செல்லும் அவசரம் அவர்களுக்கு

பிரார்த்தனைக் குருவிடம்

கேட்டாள் குழந்தை

கடவுளின் செவிகளும் இதயமும்

அன்னத்தின்

நுட்பத்திறன் பெற்றவை மகளே

அவரறிவார் ஏதொன்றையும் என்ற குரு

கண்களை மூடித் தியானித்தார்

அவ் வழியில் அம்புலன்ஸின் கதறலுக்கு

வீதியிரைச்சலும் பிரார்த்தனையொலியும்

ஸ்தம்பித்த கணத்தில்

விழிசுருக்கி உற்றாய்ந்த குரு

மீண்டும் பிரார்த்தித்தார்

அந்த ஒலியின் அபாயம் நீங்கட்டுமென

எல்லாவற்றையும் கடந்த கடவுளோ அம்புலன்ஸில்

விரைந்து கொண்டிருந்தார்

காத்தருள வேண்டுமென்ற பராதியோடு.

ஸ்தம்பித்த கணத்தில்

கண்டாள் குழந்தை

உலகின் கடவுளையும்

கடவுளின் உலகையும்

8Ragavapriyan Thejeswi, Marimuthu Sivakumar and 6 others

2 Comments

1 Share

Like

Comment

Share