MISBAH UL HAQ'S POEM

 A POEM BY

MISBAH UL HAQ

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Does your wisdom feel not nor realize

the melting of the cosmic rhythm

Does your touch feel not Heat abstract

hardened as muddy dust

spread all over each and everything.

For being alone and aloneness

I nurture my own forest.

To hide in it

you have made way for the secret river.

Words not spoken, not to be uttered

being swallowed

a tree sprouts.

There prevails the darkness shrouded by leaves.

The darkness setting the tone of the

cosmic rhythm

Your and mine secret tears

could spring into a river…

On the river bank

the dew drop dissolving

the dust might disappear.

Misbah Ul Haq

பிரபஞ்ச சுருதியின் லயம் குழைவதை

உணர்வதில்லையா உன் ஞானம்..

அரூப உஷ்ணம் புழுதிபோல் கெட்டி,

ஒவ்வொன்றிலும் படர்ந்திருப்பதை உணர்வதில்லையா

உன் ஸ்பரிசம்..

தனித்திருத்தலுக்கும், தனிமைக்கும்

எனக்கென தனித்த வனம் வளர்க்கிறேன்..

அதற்குள்ளே மறைந்துக் கொள்ளும்படி

ரகசிய நதியை வழிவிட்டிருக்கிறாய்..

பேசிக்கொள்ளாத, பேசக்கூடத வார்த்தைகள்

விழுங்க விழுங்க ஒரு மரம் தளிர்விடுகிறது..

இலைகளால் மூடிய இருள் இருக்கிறது..

பிரபஞ்ச சுருதியின் இயல்பை தொடக்கி வைக்கும் இருள்..

உனதும் எனதும் ரகசிய கண்ணீர்

நதியாக ஊற்றெடுக்கலாம்...

நதியின் கரையில் பனித்துளி புழுதியை கரைத்துவிடலாம்..

ILAMPIRAI'S POEM

 A POEM BY

ILAMPIRAI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE TRUSTWORTHY FEW….

The sorrows choking me did I bewail looking at the Tulip buds

When they bloomed and fanned

I was moved

learning those words of solace.

I shared with the crows sitting on the antenna.

It cawed and flew off

caring and empathizing.

Looking into the cat’s marble eyes

I related.

As if saying “Don’t worry, I am here’

with its tail rubbing it drew closer

and sat by my side.

I merged with the river water

It sent the Hibiscus flower that it had worn

to bump at my feet and stopped me,

as saying, “Pick it up and wipe your eyes’.

I shared with the cabin

filled with memories and air

crying non-stop

It made me pen poetry.

I should’ve left it at that

without confiding in you.

இளம்பிறையின் கவிதை

நம்பத்தகுந்த சில...

நெஞ்சடைக்கும் துயரங்களைப்

பூவரச மொட்டுகள் பார்த்து

புலம்பினேன்

பூத்து விசிறியபோது

அறிந்து நெகிழ்ந்தேன்

அதன் ஆறுதல் மொழியை.

ஆன்டனாவில் அமர்ந்திருந்த

காகத்திடம் சொன்னேன்.

கரைந்து... பறந்தது

பகிர்தலாய்.

பூனையின் பளிங்கு‚ கண் பார்த்து

கூறினேன்

‘நானிருக்கிறேன்’என்பதாய்

வால் உரச நெருங்கி

உட்கார்ந்துகொண்டது என்னோடு.

நதி நீரில் கலந்தேன்

சூடிச்சென்ற செம்பருத்திப்பூவை

கால்களில் மோதச்செய்து நிறுத்தியது.

‘எடுத்து கண்களை துடைத்துக்கொள்’ என்பதாக.

நினைவுகளும் காற்றும் நிரம்பிய

அறையிடம் அழுதழுது சொன்னேன்

கவியெழுத வைத்தது.

விட்டிருக்கலாம் நான் அத்துடன்

உன்னிடம் கூறாமல்.

MA.KALIDAS'S POEM

 A POEM BY 

MA.KALIDAS

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

At first the balloon changes into a balloon.
the mouth that blows it
and turns it swollen.

The present need of the other end that
keeps under leash the desire flying infinitely
is wind intense not inhaled.

Though in clusters,
can there be pleasure in flying imprisoned in a tiny knot?

Aspects of malice that someone had unloaded
upon the untiring effort of
celebrating each day a grand festival
bursting, lie scattered all over the space.

Without flying bursting – nothing
some balloons not blown, turning rotten
O, what sort of a curse is this?

Despite being pricked by many sharp-tips
For whom does the globe-balloon fly
with all the love of the world
hanging suspended in the air?

For the angel bringing the wind of death
in the giant balloon
I have left the last line incomplete.

தன்னை உப்பிப் பெருக்க வைக்கும்
வாயை, முதலில்
பலூனாக மாற்றுகிறது பலூன்.

எல்லையில்லாமல் பறக்கும் ஆசையை இழுத்துப் பிடித்திருக்கும் மறுமுனையின் இப்போதைய தேவை
உள்வாங்கப்படாத பலத்த காற்று.

கூட்டமாக என்றாலும், சிறு முடிச்சில் கட்டுண்டு பறப்பதா சுகம்?

ஒவ்வொரு நாளையும்
திருவிழாவாக ஊதித் தள்ளும்
முனைப்பின் மீது, யாரோ இறக்கிய
பொச்சாப்பின் கூறுகள்
வெடித்துக் கிடக்கிறது வெளியெங்கும்.

பறத்தல், வெடித்தல் ஏதுமின்றி
ஊதப்படாமலே மட்குவது
சில பலூன்களின் எவ்வகை சாபம்?

எத்தனை கூர்முனைகள் துளைத்தும்
அவ்வளவு காதலோடு
யாருக்காக அந்தரத்தில் பறக்கிறது
பூமிப் பலூன்?

ராட்சஷ பலூனில்
மரணக் காற்றை ஏந்தி வரும் தேவதைக்காக, கடைசி வரியை
முடிக்காமலே வைத்திருக்கிறேன்.

மா.காளிதாஸ்

AASU SUBRAMANIAN'S POEM

 A POEM BY

AASU SUBRAMANIAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Please don’t close the door all too tightly

While closing it and opening it

please handle it gently.

Though we remain blissfully unaware of

the wind getting crushed in the window-slit

and weeping

Closing each window forcefully banging it

while opening it

the tiny sparrow that had sat on it a little while ago

screeching

as if feeling its pain

does reach our ears.

Oh Wind!

do stay outside the window, won’t you _

says the tree nearby

The wind alone knows to nod

whatever is said

Though the voice of the wind

which remains raw till date

can be heard by none,

In house sans window

For the wind

wind alone is the very life.

AASU SUBRAMANIAN

சன்னலை

அழுத்தி மூடாதீர்கள்

மூடும்போதும்

திறக்கும்போதும்

மிக மென்மையாக

கையாளுங்கள்

அந்த சன்னல் இடுக்குக்குள்

காற்றொன்று நசுங்கிக் கேவுவதை

நாம் அறிய முடியாதெனினும்,

ஒவ்வொரு சன்னலை அறைந்து

மூடவும் திறக்கையில்

அதன் வலி உணருவதாய்

சற்று முன் அதன் மீதமர்ந்த

சின்னஞ்சிறு குருவி கீறிச்சிடுவது

காதுகளில் கேட்கத் தான் செய்கிறது.

காற்றே

சன்னலுக்கு வெளியே

இருந்துவிடுயென,

அருகிலிருக்கும் மரம் சொல்கிறது

என்ன சொன்னாலும் தலையாட்ட

காற்றுக்கு மட்டுமே தெரிகிறது

இன்னும் அறிவொன்றும் முளைக்காத

காற்றின் குரல்

யாருக்கும் கேட்காவிடினும்

சன்னல்கள் இல்லாத வீட்டில்

காற்றுக்கு

காற்று தான் ஜீவன்

ஆசு

KATHIR BHARATHI'S POEM

 A POEM BY

KATHIR BHARATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*Firsdt Draft)

THE FALL

If fallen from the 18th floor of the building

there won’t be a bone left

for cremation

Even the wind would knock at the window and open it

hesitantly.

First and foremost

from there

I threw away a Siddha Medicine book

Then

I threw away

the textbooks of

Aeronautical Engineering.

Then

the bundle of marriage invitations

temple festival advertisement paper

invitation to attend the last rites of the dead

Really

it was I who got frightened and fallen.

It is that which I thus keep

peeping and glimpsing

every now and then.

Kathir Bharathi

July 19 •

வீழ்ச்சி

..............

அந்த கட்டடத்தின்

18 வது மாடியில் இருந்து

தவறிவிட்டால்

கருமாதிக்குக்கூட

எலும்பு மிஞ்சாது.

காற்றுகூட கொஞ்சம் தயங்கியே

ஜன்னல் திறக்கும் / தட்டும்.

முதலில்

அங்கிருந்து

ஒரு சித்தமருத்துவ புத்தகத்தை

விட்டெறிந்தேன்.

பிறகு

ஏரோநாட்டிக்கல் இன்ஜினீயரிங்

பாடப் புத்தகத்தைப் பறக்கவிட்டேன்.

அப்புறம்

மீந்த திருமணப் பத்திரிகைக் கட்டு

ஆலயத் திருவிழா விளம்பரக் காகிதம்

ஈமக் கிரியை அழைப்பிதழ்.

உண்மையாக

நான்தான் பயந்து விழுந்துவிட்டேன்.

அதைத்தான்

இப்படி

எட்டி எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

#கதிர்பாரதி

MALINI MALA'S POEM

 A POEM BY

MALINI MALA

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Birds trapped in a cage

keep drawing the sky

with their broken and dangling wings

in their dreams.

Yet, mostly

before they could burst open the cage

and start flying

From the sky turned alien to them

rain pours down

or

the cat seizes soon.

Malini Mala

கூண்டுக்குள்

சிக்கிய பறவைகள்

தங்கள்

கனவுகளில் எப்போதும்

உடைந்து தொங்கும்

தம் இறக்கைகளால்

வானத்தையே

வரைந்து கொண்டிருக்கின்றன.

இருந்தும் அனேகமாக,

கூடுடைத்துப் பறக்கத் தொடங்குவதற்குள்

அவைகளுக்கு அந்நியப்படுத்தப்பட்ட

வானத்திலிருந்து

மழை பொழிந்து விடுகிறது.

அல்லது

பூனை கவ்வி விடுகிறது

MARIMUTHU SIVAKUMAR'S POEM

 A POEM BY 

MARIMUTHU SIVAKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

MY CONTINUING COMMUNION 

WITH DARKNESS

In each and all nights the door of my room
would remain wide-opened
In the midnight sans an iota of noise
who at all would come inside my cabin….
I who remained crouched inside my blanket
finding the direction of air’s entry
let my eyes wander on all sides.
There pervaded the countenance of darkness.
Removing the coarse and uneven of the dark
I enter inside.
Darkness is real vast.
Its depth and density increased
with every passing minute.
It thought that I was in love with it.
My search might have made it think so.
Just as what the Darkness has thought
I do love the dark.
Its formless expanse
Its snowy beauty
Its massive length sans smell
_ all and more must have enthralled me.
My principles
seekings ¬_
Darkness has devoured it all.
Darkness is all pervasive
I feel as if I have lost myself.
Now I have become its slave.
The darkness moves towards the dawn.
Not welcoming its move
I pull it inside and
shroud me all over.

இருளுடன் நீளும் உறவு

ஒவ்வொரு இரவுகளிலும்
எனது அறைக்கதவு திறந்து கிடக்கும்
எதுவுமே அரவமில்லா நடுநிசியில்
யார் வரக்கூடும் எனதறைக்குள்..
போர்வைக்குள் பம்மியிருந்த நான்
காற்றின் உட்புகும் திசையறிந்து
கண்களை மேயவிடுகிறேன்.
அங்கு இருளின் முகம் பரவியிருந்தது
நான் இருளின் கரடுமுரடுகளை விலக்கி நுழைகிறேன்.
இருள் விசாலமானது
அதன் கனதி நிமிடத்துக்கு நிமிடம்
அதிகரித்துச்சென்றது.
நான் இருளை காதல் செய்வதாக
அது நினைத்துக்கொண்டது
என் தேடல் இருளுக்கு அவ்வாறான
உணர்வை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.
இருள் எண்ணியது போல்
நான் இருளை காதலிக்கிறேன்
அதன் உருவமற்ற படலம்
அதன் பனிவிழுங்கிய அழகு
வாசனையில்லாமல் படர்ந்திருக்கும் நீளம்
அத்தனையும் என்னை வசப்படுத்தியிருக்கலாம்.
எனது இலட்சியங்களையும்
தேடலையும்
இருள் ஆக்கிரமித்துவிட்டது
நான் என்னை இழந்ததுபோல்
உணர்கிறேன்.
இப்போது
நான் அதன் அடிமையாகிவிட்டேன்
இருள் விடியலை நோக்கி நகர்கிறது
நான் அதன் நகர்வை விரும்பாமல்
மீண்டும் என்னுள் இழுத்து போர்த்திக்கொள்கிறேன்.
~~~~~~
05.09.2020
மாரிமுத்து சிவகுமார்.