RANI THILAK

 TWO POEMS BY

RANI THILAK

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. DESTINY LEAFLIKE

I saw a withered leaf

fallen off the tree

leading a forsaken existence

with none to befriend

Its nerves are writhing in anguish

Having solitude as a perennial curse

staring at the tree so vacantly

for that ripe yellow leaf

no chlorophyll, nor compassion

It is surely going to rot

If withering and falling is fate

putrefying and perishing too

More so

it is not that of the leaf also.

விதி என்பது இலைதான்:

மரத்தில்

இருந்து உதிர்ந்து

உறவற்ற நிலத்தில் வாழும்

வதங்கிய ஓர் இலையை கண்டேன்

அதன் நரம்புகள் துடிதுடிக்கின்றன

தனிமையைத் தீராத சாபமாகக் கொண்டு

மரத்தை உற்று வெறுமையுடன் நோக்கும்

அந்த பழுத்த இலைக்கு

பச்சையமும் இல்லை, பரிதாபமும் இல்லை.

நிச்சயம் அது மக்கத்தான் போகிறது

உதிர்வது விதி என்றால்

மக்குவதும் விதிதான்

மேலும் அது இலையினுடையதும் அல்ல.

-ராணிதிலக்

(2)

I am wading through the road only

In the distant field

that peasant

shouts “Ooooo………..

beating his hands fiercely, again and again

Noises as like his anger

chase all over the space fervently

The storks hiding in the field

leap towards the sky.

He stopped hammering his hands

Now also I am crossing the road there

He is not

Nor the field

I go past the field

The storks are flying in the air

Those beating hands

pursuing

keep hounding me.

சாலையில் தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்

தூரத்து வயலில்,

அந்த உழவன்,

ஓ வென்று கத்துகிறான்.

கையை ஓங்கி ஓங்கித் தட்டுகிறான்.

அவன் கோபத்தைப் போல சப்தங்கள்,

வெளி எங்கும் பரபரத்து விரட்டுகின்றன.

வயலில் ஒளிந்திருந்த கொக்குகள்

வானை நோக்கிப் பாய்கின்றன.

அவன் கை தட்டுவதை, கத்துவதை நிறுத்தினான்.

இப்போதும் சாலையை

கடந்து கொண்டிருக்கிறேன். அங்கே,

அவன் இல்லை

அந்த வயலும் இல்லை

கொக்குகள் வானில் பறக்கின்றன

நான் வயலை கடந்துபோகிறேன்

அக் கைத்தட்டல்கள்

என் முதுகுக்குப் பின்னால்

துரத்தியபடி,

விரட்டுகின்றன.

-ராணிதிலக்

SHIVAKKUMAR TD

 A POEM BY

SHIVAKKUMAR TD

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Forever there is a place for you

in my heart.

That is called Memory.

That memory flame

burns like the stars that pass away.

The cluster of memories about you

that I hold on to

is too long.

Its one end is ablaze

My hands that hold the other end

metamorphose into fragrant flowers

and coral jasmines

With ever tightening grip

I hold it fast.

Memories won’t leave ;

they will last.

எப்பொழுதும் உனக்கு

என் இதயத்தில் இடம் உண்டு

அதற்கு பெயர் நினைவு

அந்த

நினைவு ஜுவாலை

இறக்கின்ற நட்சத்திரங்கள் போல்

எரிகின்றன

நான் பற்றியிருக்கும்

உன் நினைவு கற்றை

மிகவும் நீளமானது

அதன் ஒரு புறம் பற்றி எரிகிறது

மறு புறம் பிடித்திருந்த என் கைகள்

நறுமண மலர்களாகவும்

பவள மல்லிகளாகவும் மாறுகிறது

V.N.GIRITHARAN

 A POEM BY

V.N.GIRITHARAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Hei you, the Stallion-Stealers!

Here is a message for you.

I am a caretaker of horses.

Not a trader.

A genuine, straightforward caretaker.

I have so many sturdy stallions with me.

Indeed all of them are real good.

They are not lame ones.

I have great affection for

all the horses in my possession

I treat them with no discrimination.

I am not one rearing or selling crippled horses

Still – Hei you, the Stallion-Stealers!

You’ve become more troublesome.

Hei you, the Stallion-Stealers!

You have great expertise in stealthily jumbling

the stolen stallions, into the herd .

The horses that you’ve stolen from me

or out to steal from me

are not at all crippled.

They are real good ones;

strong and sturdy also.

But they’re real frenzied ones

which won’t falter but fight to the finish.

குதிரைத் திருடர்களே! உங்களுக்கொரு செய்தி.

நானொரு குதிரை வளர்ப்பாளன்.

வியாபாரியல்லன்.

நாணயமான குதிரை வளர்ப்பாளன்..

என்னிடம் நல்ல குதிரைகள் பல உள்ளன.

இருப்பவை அனைத்துமே நல்லவைதாம்.

ஆனால் அவை நொண்டிக்குதிரைகளல்ல.

என்னிடமுள்ள குதிரைகள் அனைத்துமே

என் பிரியத்துக்குரியவை.

அவற்றில் வேறுபாடு நான் பார்பபதில்லை.

நான் நொண்டிக்குதிரைகளை வளர்ப்பவனோ,

விற்பவனோ அல்லன்.

இருந்தும் குதிரைத் திருடர்களே!

உங்களின் தொல்லை

அதிகமாகிவிட்டது.

குதிரைத் திருடர்களே! கவனம்.

திருடிய குதிரைகளை வெகு சாமர்த்தியமாக

உங்கள் மந்தையில் கலந்து

விடுவதில் பலே கில்லாடிகள் நீங்கள்.

என்னிடம் நீங்கள் திருடிய அல்லது

திருடப் போகும் குதிரைகள்

நிச்சயம் நொண்டிக்குதிரைகளல்ல.

ஆனால் அவை நல்லவை.

வல்லவையும் கூடத்தான்.

ஆனால் அவை முரட்டுக் குதிரைகள்.

முட்டி மோதவும் தயங்காத

முரட்டுக் குதிரைகள்.

வ.ந.கிரிதரன்

BOOMA ESWARAMOORTHY

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Of course, I was wearing the seat belt.

I had the license too.

Blocking my way with his hand outstretched

He asked me to stop aside.

While alighting I remembered-

‘This is daughter’s car; wonder where she has kept

the relevant papers

Realizing my predicament I gave two Hundreds

and left.

Not so big an amount - considering my age

he said nothing further.

After half-an-hour

I returned along the same way.

Stopped at the fruit shop

He who bought green grapes ahead of me

Tturned.

The same one.

“For my children” said he.

Living for the sake of children

and living with them

are after all the father’s duty, right?

It’s alright.

•

ஸீட் பெல்ட் அணிந்திருந்தேன்

ஒட்டுநர் உரிமமும் இருந்தது

கைநீட்டி மறித்து ஓரமாக நிற்கச் சொன்னார்

கீழிறங்கியபோது ஞாபகம் வந்தது

இது மகளின் கார் இதற்கான பேப்பர்களை

இங்கே எங்கே வைத்திருக்கிறாளோ

நிலமை உணர்ந்து இரண்டு நூறுகளை

கொடுத்து அகன்றேன்

சிறிய தொகைதான் என் வயது கருதி

மேலே ஒன்றும் சொல்லவில்லை

அரைமணி நேரம் கழித்து

அதே பாதையில் திரும்பினேன்

பழக்கடையில் நிறுத்தினேன்

எனக்கு முன்னே பச்சை திராக்ஷை வாங்கியவர்

திரும்பினார். அவரேதான்.

குழந்தைகளுக்காக என்றார்

குழந்தைகளுக்காக வாழ்வதும்

குழந்தைகளோடு வாழ்வதும்

தகப்பனின் கடமைதானே

போகட்டும்..

ANWER BUHARI (PRAKASA KAVI)

 A POEM BY

ANWER BUHARI

(PRAKASA KAVI)

rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

BEYOND PAINS

Eat to your hearts’ content

Our corpses

Our organs

Our bloods

Our homes

Why, even our hearts

Eat it all to your hearts’ content

and get rid of your hunger.

It’s alright.

With a small portion of it

teach your descendents too how to relish.

It’s alright.

Divide among yourselves its delicious taste

and flavour.

It’s alright.

For the hiccup and other complications caused by it

Use our sea of tears as medicine

It’s alright.

Pour the sounds of our sobs wails screams

and laments into your ears

and tune them as soothing music

It’s alright.

But don’t you mutilate the tender bodies

of our children

and plant venom in their innocent smile..

Wind-like they are.

வலிகளுக்கு அப்பால்

_______________________

மலையும் மண்ணுமாய் சிதறிக்கிடக்கும்

எங்களது சடலங்களை

எங்களது அவயங்களை

எங்களது இரத்தங்களை

எங்களது இல்லங்களை

ஏன் எங்களது

உள்ளங்களைக்கூட அள்ளித்தின்று

உங்களது பசியாற்றுங்கள் பரவாயில்லை

அவற்றில் சிறு பகுதியை

உங்களது சந்ததிக்கும்

உண்பதற்கு கற்றுக்கொடுங்கள் பரவாயில்லை

அதன் ருசியை பங்குவையுங்கள் பரவாயில்லை

ஆதலால் உண்டாகும்

விக்கலுக்கும் சிக்கலுக்கும்

எங்களது கண்ணீர் கடலை

மருந்தாக்குங்கள் பரவாயில்லை

எங்களது அழுகை, அலறல்

மற்றும் விம்மல் ஓசைகளை

உங்கள் காதுகளுக்குள் ஊற்றி

இதமான இசையாய்

இசை மீட்டுங்கள் பரவாயில்லை

ஆனால்

எங்களது பாலகர்களின்

பிஞ்சு உடல்களை சிதைத்து

கள்ளம் கபடமில்லா அவர்களது புன்னகையில்

நஞ்சை மட்டும் ஒருபோதும் விதைக்காதீர்கள்

அவர்கள் காற்றைப் போன்றவர்கள்

BOGAN SHANKAR

 A POEM BY

BOGAN SHANKAR

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Amidst the wreckage of the devastated city

God and myself met.

Children lay scattered on the streets

as fragments of a tiny toy

torn to pieces by a giant hand.

Their parents were running hither and thither

as keyed up toys.

Looking at the wide-open eyes

of children lying on the road

their sisters were sobbing.

A little girl with nothing beneath the hip

forgetting to die

kept on calling the name

of her younger sister

God and myself walked along the city.

“Till this morning these rubbles remained as homes

These corpses were children

The half-bodied little girl seen just a little while ago

was dancing in front of her little sister, crying in hunger,

making her forget it.”

Both of us said in one voice

“SHAME”

Halting a moment

once again

we looked straight into each other’s eyes and said:

“SHAME”

For the first time in the history of mankind

we both

agreed upon what we’ve said.

அழிந்த நகரத்தின்

இடிபாடுகளிடையே

நானும் கடவுளும் சந்தித்துக்கொண்டோம்

குழந்தைகள்

ஒரு ராட்சதக்கை பிய்த்துப்போட்ட

சிறிய பொம்மையின் பாகங்கள் போல

வீதிகளில் கிடந்தார்கள்

அவர்களது பெற்றோர்கள்

சாவி முறுகிவிட்ட

பொம்மைகள் போல

அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

வீதியில் கிடக்கும் சிறுவர்களின்

திறந்த கண்களை பார்த்தபடி

அவர்களது சகோதரிகள் அழுதுகொண்டிருந்தார்கள்

இடுப்புவரை மட்டுமே இருந்த

ஒரு சிறுமி

இறக்கவும் மறந்து

அவளது தங்கையை

பெயர் சொல்லி அழைத்துக்கொண்டிருந்தாள்

நானும் கடவுளும்

நகரத்தினூடே நடந்தோம்

''இந்த இடிபாடுகள் இன்று காலை வரை வீடுகளாக இருந்தன

இந்த பிணங்கள் குழந்தைகளாக இருந்தன

சற்று முன்பு அரை உடலாக பார்த்த சிறுமி

பசியில் அழும்

அவளது தங்கையின் முன்பு நடனமாடி

அதை மறக்கடித்துக்கொண்டிருந்தாள் ''

நாங்கள் இருவரும் ஒரே நேரத்தில் சொன்னோம்

''அவமானம் ''

நடையை நிறுத்திவிட்டு நின்று

மீண்டும் ஒருமுறை

ஒருவரை ஒருவர் கண்களில் பார்த்துச் சொன்னோம்

உரத்த குரலில்

''அவமானம்!''

சரித்திரத்தில் முதல் முறையாக

நாங்கள் இருவரும்

ஒருவர் சொல்வதை ஒருவர் ஒத்துக்கொண்டோம் .

MOHAN CHELLASWAMY

 A POEM BY

MOHAN CHELLASWAMY

Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The soft glow of darkness

fills my house.

Of course your visit to my house and

meeting you would make me happy.

But when you throw the light rays collected by you

wandering everywhere and with great effort -

every now and then

my house is greatly unsettled

and turns imbalanced.

The eyes of darkness too suffers damage

Further

to sweep off all those particles of light

scattered all over the place

and cast them aside

proves a herculean task.

Therefore, I beseech you,

henceforth when you come

please leave at the entrance of the house,

in the place where you leave your footwear,

your heap of light rays too

and then come inside.

When you go away

don’t forget to take it with you.

It would indeed be of great help, you know.

இருளின் இதமான ஒளி கொண்டது

என் வீடு.

நீங்கள் என் வீட்டுக்கு வருவதிலும்

உங்களைச் சந்திப்பதிலும் மகிழ்ச்சிதான்.

ஆனால், நீங்கள் அலைந்து திரிந்து

சேகரித்த வெளிச்சக் கதிர்களை

அவ்வப்போது வீசியடிக்கும்போது

வீடு திகைத்துத் தடுமாறி

நிலை குலைந்து போகிறது.

இருளின் கண்களும் சேதமடைகின்றன.

மேலும், நீங்கள் சென்ற பின்

வீடெங்கும் சிதறிக்கிடக்கும் ஒளித்துகள்களை வாரிக் கூட்டி

அப்புறப்படுத்துவதும்

பெரும் பாடாயிருக்கிறது.

எனவே, தயவுகூர்ந்து

இனி நீங்கள் வரும்போது

வீட்டு வாசல் முன்

காலணிகளைக் கழற்றிவைக்கும்

இடத்திலேயே

உங்கள் சேகர ஒளிக் குவியலையும்

கிடத்திவிட்டு உள்ளே வாருங்கள்.

போகும்போது மறக்காமல்

எடுத்துக்கொண்டு போய்விடுங்கள்.

பெரும் உபகாரமாக இருக்கும்.

சி.மோகன்