K.MOHANARANGAN

 A POEM BY

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishan(*First Draft)

THE ART OF BEING APART

Feeling the opposite

Yet outwardly being courtesy personified

It is by pretension

that I have gained everything

Whenever I try to use in times of need

those magical chants of Love

offered to me all too heartily

The tragedy of their failing

occurs without fail

My sorrow

is the Cross destined to me.

No matter how unbearably huge it is

I won’t go seeking solace

from others.

I will bear it all by myself!

Yet

It is when all too rarely

a little joy comes my way

that I feel thoroughly shaken!

Not knowing how to revel in it

nor having the heart to be relieved of it

It is when I try to share the softening to another heart

which I had thought to be in close proximity

the abyss under the bridge through which

I had waded through umpteen times

absolutely fearless

comes to the fore.

God who safeguards Time Infinite

in his coffer

has given just a tiny portion of it

to the humans.

Not allowing us to spend even that

with those close to heart

God has kept it apart.

Hence

when ripening in a bond

that which one has to learn

is but the art of departure, as I discern.

• யாதனின் யாதனின் நீங்கியான்

உள்ளொன்று வைத்து

புறத்தே நயந்து பேசி

நடிப்பால்

நான் கவர்ந்தவையென்பதால்,

எனக்கு உவந்தளிக்கப்பட்ட

அன்பின் மந்திரங்களை

அவசியமான தருணங்களில்

உபயோகிக்க முயலும்போதெல்லாம்

அவை பலியாது போய்விடும்

அவலம் நேரிடுகிறது.

என் துக்கம்

எனக்கு விதிக்கப்பட்ட சிலுவை;

எவ்வளவு பெரிதாயினும்

அதற்கு ஆறுதல்கோரி

யாரிடமும் நிற்கமாட்டேன்;

நானே சுமந்து தீர்வேன்!

ஆயினும்,

அரிதாக எப்போதாகிலும் கிடைக்கும்

சிறிய மகிழ்வின் போதுதான்

திகைத்துப் போய்விடுகிறேன்!

திளைக்கவும் தெரியாது,

அது தரும் கிளர்ச்சியைத் தணிக்கவும் பொறாமல்,

அணுக்கமென எண்ணிய

இன்னொரு மனதிடம்

அந்நெகிழ்ச்சியை

பகிர முனைந்து தோற்கையில்தான்

பயமேதுமின்றி

பலமுறை கடந்த

பாலத்தின் அடியிலிருக்கும்

பாதாளம் தெரியவருகிறது.

கணக்கற்ற காலத்தை

தனது கஜானாவில்

காத்து வைத்திருக்கும்

கடவுள்,

அதனின்றும் சொற்ப நேரத்தைதான்

மனிதர்களுக்கு

அருளியிருக்கிறார்.

அதையும்

விரும்பியவர்களோடு

செலவிடமுடியாதபடிக்கு அவர்களை

விலக்கி வைத்திருக்கிறார்.

எனில்

உறவில் கனிகையில்

ஒருவர் பழக வேண்டியது

பிரிவின் கலையைதான்.

க. மோகனரங்கன்

IYYAPPA MADHAVAN

 A POEM BY

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

All I am asking you is just this:

With your words

make me bloom

Bring the Moon

in your smile

Make me feel the stem of Lotus

in the hands that clasp my fingers

Have the smell of rose lingering

in your lips that kiss

Be the soft breeze

in embrace

Turn the nights into beds

and make me fall asleep

Have flowers spread

all over your lap

Fix in your eyes

magnets that entice

Turn yourself into a flower-garden

to pluck and wear

ever so more.

Come to the graveyard and see

I will be sleeping in the memory

of your lullaby.

Iyyappa Madhavan

•

உன்னிடம் பெரிதாக ஒன்றும் கோரவில்லை

உன் சொற்களில்

பூக்களை மலர்த்திவிடு

உன் புன்னகையில்

நிலவைக் கொண்டு வா

என் விரல்களைப் பற்றிக்கொள்ளும் கைகளில்

தாமரைத் தண்டின்

மென்மையை உணரச் செய்

உன் முத்தம் தரும் இதழ்களில்

ரோஜாவின் நறுமணத்தை

வைத்திரு

தழுவிக்கொள்கையில்

மெல்லிய காற்றாய் இருந்துவிடு

இரவுகளைப் படுக்கையாக்கி

உறங்க வை

உன் மடியில் மலர்களைப் பரப்பி வை

உன் விழிகளில் கவர்ந்திழுக்கும்

காந்தங்களைப் பொருத்திக்கொள்

உன்னை ஒரு பூந்தோட்டமாக

மாற்றிக்கொள்

பறித்துப் பறித்துச் சூடிக்கொள்ள

கல்லறையில் வந்து பார்

உன் தாலாட்டின் நினைவில் உறங்கிக்கொண்டிருப்பேன்

PAALAI NILAVAN

 TWO POEMS BY 

PAALAI NILAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. TWO FRUITS

Has he renounced wholly

or partly -

He has the countenance

so perplexed.

Yet he looked like a saint

At his feet a dog

was tearing a polythene cover.

The saint was sitting

as if dwelling between Expectation and its

Negation

In front of him there were two lemons

One was entirely Yellow

Another absolute Green

As I sat facing the saint

Offering me the absolute green

He asked me to close my eyes.

As I did so

with memories going astray

mind deranging

panting

I was running somewhere

Instantly something flashing within

When I opened my eyes,

Staring at the lemon entirely yellow

and tearing the polythene cover

I am lying as the street dog

And the saint

lies there dead.

Paalainilavan Nilavan

•

இரண்டு கனிகள்

முற்றும் துறந்தாரா

பாதி துறந்தாரா

என்ற சந்தேகத்தின்

முகச் சாயல் அவருக்கு

ஆனால் துறவி போல இருந்தார்

காலடியில்

ஒரு நாய்

பழைய பாலித்தீன் உறையை

அது கிழித்துக் கொண்டிருக்கிறது

துறவி

எதிர்பார்ப்பிற்கும்

எதிர்பார்ப்பின்மைக்கும்

நடுவே வசிப்பவர் போல

அமர்ந்திருந்தார்

அவர் முன்னே

இரண்டு எலுமிச்சைகள்

ஒன்று பூரண மஞ்சள்

மற்றது சம்பூர்ண பச்சை

துறவி முன் அமர்ந்ததும்

கையில்

சம்பூர்ண பச்சையைக் கொடுத்து

கண்களை மூடச் சொன்னார்

மூடியதும்

ஞாபகங்கள் வழிதப்ப

சித்தம் பிசக

மூச்சிரைக்க

எங்கோ ஓடிக் கொண்டிருக்கிறேன்

திடீரென பொறி தட்ட

கண் விழிக்கவும்

பூரண மஞ்சள் கனியை

பார்த்துக் கொண்டே

பாலித்தீன் பையை கிழித்தபடி

தெரு நாயாக படுத்திருக்கிறேன்

துறவியோ

இறந்து கிடக்கிறார்.

2. THE NEW GUEST

Soaked in the torrential downpour

I climb the staircase.

Ahead of me

a frog

along with the chillness

lilting and leaping

climb the steps

in biting cold

toward my abode.

Alas, so big a rain is required

for a new guest to arrive at my door –

Before I could say it

a deafening thunder

As it burst out of the sky

from the Age of Nova

and landed somewhere faraway

the frog and myself blinked

terror-struck.

The next moment

closing the door

we hid ourselves in a cabin

Very much smaller than Nova’s casket.

Paalainilavan Nilavan

புதிய விருந்தினர்.

கொட்டும் மழையில்

நனைந்து

மாடிப்படியேறுகின்றேன்

எனக்கு முன்பே

ஒரு

தவளை

மழைக் குளிருடன்

குதித்து

குதித்து

என் வீட்டை நோக்கி

அத்தனை குளிருடன்

படியேறுகின்றது

ஒரு

புத்தம் புதிய விருந்தினர்

வருவதற்கு

இப்படி ஒரு

மஹா மழை வர வேண்டியிருக்கின்றதே

என்பதற்குள்

ஒரு

பேரிடி

அது

நோவா காலத்திலிருந்து

வானிலிருந்து

எங்கோ விழவும்

ஒரு

கணம்

நானும்

தவளையும்

பீதியுற

கண்களை மூடித் திறந்தோம்

மறுகணம்

கதவைச் சாத்தி

நோவாவின்

பேழையை விட

மிகவும்

சிறியதொரு அறையில்

ஒளிந்து கொண்டோம்.

S.RAVINDRAN

 A POEM BY 

S.RAVINDRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WORLD TERRIFIED

Birds are ablaze

The odour of flowers burning

gives out a sickening stench

Trees tremble

The wails of animals prove unbearable

Humans scream nonstop running wildly helter-skelter

The sun burns everything.

The seas turn turbulent and boil and rage

Upon Earth there surface cracks

hither and thither

Lighting the residual bit of Beedi

a man strolls unhurriedly

through the crowd.

Where are you going -

I asked him

Blowing out the smoke said he

‘My friend, I am not heading towards anywhere.

inhaling fresh air

I tour over fear-stricken world

Nothing more.

S Ravindran

•

பயந்த உலகம்

பறவைகள் பற்றி எரிகின்றன

பூக்கள் கருகும் வாசனை நாறுகிறது

மரங்களெல்லாம் நடுங்குகின்றன

விலங்குகளின் ஓலங்கள் சகிக்க முடியவில்லை

மனிதர்கள் கத்திக்கூப்பாடுப்போட்டுத்

தலைதெறிக்க ஓடுகிறார்கள்

சூரியன் எல்லாவற்றையும் சுட்டுபொசுக்குகின்றது

கடல்கள் கொந்தளித்து கொதிக்கின்றன

பூமியில் அங்கங்கே பிளவுகள் உண்டாகின்றன

பீடித்துண்டில் நெருப்பை பற்ற வைத்து

ஒருவன் சாவகாசமாய்

அக்கூட்டத்தின் மத்தியில் நடந்துபோகிறான்

எங்கேப் போகிறாய் என அவனிடம் கேட்டேன்

புகையை ஊதிவிட்டுச் சொன்னான்

நண்பா நான் எங்கேயும் போகவில்லை

காத்தோட்டமாக

பயந்த உலகின் மீது பயணப்படுகிறேன்

அவ்வளவுதான்

FATHIMA NALEERA

 A POEM BY 

FATHIMA NALEERA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE SEA OF RADIANCE

Never mind if you can’t approve of my dreams

Inside my closed eyes

Oysters and pearls pristine

Innumerable

For the sake of stealing them

Ho, don’t you kill my eyes

Drinking the sea entire

If you come anywhere near

I as a sparrow

bearing the sea of radiance

would fly

to the sky.

ஒளிக் கடல்

----------------

நீங்கள்

என் கனவுகளை

அங்கீகரிக்காவிட்டாலும்

பரவாயில்லை...

என் மூடிய விழிகளுக்குள்

எத்தனையோ

சிப்பிகள் ஆணிமுத்துக்கள்

அதை அபகரிக்க

என் விழிகளை

கொலை செய்து விடாதீர்கள்

நீங்கள்

கடல் நீர் அனைத்தையும்

குடித்து....

என்னை நெருங்கினாலும்

நான் ஒரு சிட்டுக் குருவியாய்

ஒளிக் கடலை சுமந்துக் கொண்டு

வானத்திற்கு பறந்துவிடுவேன்..

--பாத்திமா நளீரா--

JEYADEVAN

 A POEM BY

JEYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

That she had plucked me from amidst the stars

Mother said

Buying the dreams of flowers

and melting them they had created me

said elder sister.

Slicing from the cloud they shaped me

Grandma averred

and held that because the celestial birds fed me with elixir

I have this marble colour

Of the pearl obtaining from breaking apart oysters myriad

I am the most precious one

And that those born with me

are still inside sharks

Grandpa would declare.

But

My friend Alamu who claims that

she was bought in exchange for bran says….

Sparrow feeds her with honey everyday

She climbs on the river-fish and go to the shop, she says.

The golden tortoise beetles accompany her

till the school and leave her there

As a blossom and at times a jungle

She is

A flute sprouts on her body

every evening.

I

Sitting by the window side

and catching fish in my fantasy -

Even the jelly fish in the tank

Refuse to play with me

Myself turning into a pot-plant

morning and evening

remain lying there

losing the little girl

in me…..

As the inert ball in the marble bowl

remain

My evening Sun

and reposing Sundays

•

நட்சத்திரங்களுக்கிடையே இருந்து என்னைப் பறித்து வந்தததாக அம்மா சொன்னாள்

பூக்களின் கனவுகளை வாங்கி

உருக்கி என்னைச் செய்ததாய்

அக்கா சொன்னாள்

மேகத்திலிருந்து வெட்டி எடுத்து

செய்ததாகவும்

தேவலோகப்பறவைகள் அமுதம்

ஊட்டியதால்தான் எனக்கு இந்தப்

பளிங்கு வண்ணம் என்றும்

பாட்டி சொன்னாள்

கோடி சிப்பிகளை உடைத்து எடுத்த

முத்தில் நான் ஆணி முத்தென்றும்

என்னோடு பிறந்தவர்கள் இன்னும்

சுறாமீன்களுக்குள் இருக்கிறார்கள் என்றும் தாத்தா சொல்வார்

ஆயின்

தன்னைத் தவிட்டுக்கு வாங்கி வந்ததாக சொல்லிக்கொள்ளும்

என் சிநேகிதி அலமு சொல்கிறாள்....

தினமும் அவளுக்குத் தேனூட்டி விடுகிறதாம் சிட்டுக்குருவி

அவள் ஆற்றுமீன்களின் மேலேறி

கடைக்குப் போகிறாள்

பொன்வண்டுகள் பள்ளிவரை

வந்து அவளை விட்டுவிட்டுப் போகின்றன

அவள் ஒரு பூவாகவும் சமயங்களில் காடாகவும் இருக்கிறாள்

ஒரு புல்லாங்குழல் பூத்துவிடுகிறது அவள் உடலில்

ஒவ்வொரு மாலைப்பொழுதிலும்

அடுக்குமாடி ஜன்னலோரம் அமர்ந்தபடி கற்பனையில் மீன்பிடிக்கும் என்னோடு

விளையாட மறுக்கின்றன

தொட்டியின் ஜெல்லிமீன்கள் கூட...

நானே தொட்டிச் செடியாகி

இரவும் பகலும் கிடக்கிறேன்

கிடந்த இடத்தில் கிடந்து

என்னுள் இருக்கும் சிறுமியை

தொலைத்துவிட்டு

பளிங்கு கிண்ணத்தில் இருக்கும்.

அசையாத பந்தாய் நிற்கிறது

என் மாலைச்சூரியனும்

என் விடுமுறை ஞாயிறுகளும்

--------------------------------

ஜெயதேவன்

MUGIL NILA TAMIL

 A POEM BY

MUGIL NILA TAMIL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Having changed the number to lock the touch-screen

I keep pressing the old number

all too often

Not just the number

etched in memory

but nothing else that you remember

readily turns into thin air

Neither the brain nor the heart

allows anything new

to gain entry into you….

Just as being a slave to habits

the heart remains enslaved

by those close to us.

•

தொடுதிரையினை பூட்ட

புதிதாய்

எண் மாற்றியபின்னும்

பழைய எண்ணையே

அடிக்கடி அழுத்துகிறேன்..

நினைவுக்குள் நிற்கும்

எண் மட்டுமல்ல

எதுவும்

அத்தனை சுலபமாய்

மறந்து போவதில்லை

புதிதாய் எதுவும்

அத்தனை இலகுவாய்

நுழைந்துவிட

அறிவும் மனமும்

ஏற்பதுமில்லை...

பழக்கங்களுக்கு

அடிமைப் பட்டுக் கிடப்பது போலத்தான்

பழகியவர்களிடம்

அடிமை பட்டுக் கிடக்கிறது

மனம்..

முகில் நிலா தமிழ்