NESAMITHRAN

 THREE POEMS BY

NESAMITHRAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Body with hand shrunk - there is

Head with brain not fully grown

there is

But is there a stomach

with hunger any the less

Are there eyes

where tears sprout

in lesser measure

Yet

close to tooth that would lie

in wait

for a chance to cut

the tongue since ages

stay alive; survive

Let’s face life head-on

and live lock stock and barrel

– come on.

கை சூம்பிய உடல் உண்டு

உயரம் குறைந்த கால் உண்டு

மூளை முழுதும் முளைக்காத சிரம் உண்டு

கம்மியாய் பசி வசிக்கும் வயிறுண்டா

பார்வை இல்லாவிட்டாலும்

கண்ணீர் குறைவாய் சுரக்கும் கண்ணுண்டா

ஆனாலும் அசந்தால் வெட்டும்

பல்லுக்கு பக்கத்தில்தான் நாக்கு

பலகாலம்

பிழைத்துக் கிடக்கிறது

வாழ்ந்து பார்த்துவிடலாம்

- நேச மித்ரன்

(2)

After Open Heart surgery’s term of confinement

is over

the Helium balloon moments

with nowhere to go

writhe and sway

After obtaining pardon

the earlier countenance

the plaster of paris hand

of the porcelain doll

Between the one

who escapes from the submarine

and the other who alights

holding on to parachute

with face burning all the way

a Kiwi bird is breaking its shell

to find release.

A thermometer mercury

Hope

so much

The Wait

as the air gap of a flask

Fondness and care

that the smile of a nurse

circulate

The hands of the clocks made to hang

outside the operation theatres

are made of snail’s sensors

For the fingers that feel the void of the

organ donated

So soft a night

is indeed too much

6 year old Naveena

practicing to move around with walker

after the heart surgery

go past

uttering the name of the one inside

and enquiring after his well-being.

நேச மித்ரன்

•

இருதய ரண சிகிச்சை

தண்டனைக்காலம் முடிந்ததும்

போகும் இடம் ஏதுமற்ற

ஹீலியம் பலூன்கள் கணங்கள்

அலைவுறுகின்றன

மன்னிக்கப்பட்ட பிறகு

முன்பிருந்த முகம்

பீங்கான் பொம்மையின்

ப்ளாஸ்டர் ஆப் பாரீஸ் கரம்

நீர்மூழ்கிக் கப்பலில் இருந்து

தப்புகிறவனுக்கும்

பாராசூட்டைப் பற்றியபடி

முகமெரிய இறங்குகிறவனுக்கும்

நடுவில் ஒரு கிவிப் பறவை தன்

ஓடுடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது

வெளியேற

ஒரு தெர்மாமீட்டர் பாதரசம்

அவ்வளவு

நம்பிக்கை

ப்ளாஸ்க் இடைவெளியளவாய்

காத்திருப்பு

ஓர் செவிலியின் புன்னகை

படர்த்தும் அன்பு

அறுவை சிகிச்சை அரங்கு வெளியே

மாட்டப்பட்டிருக்கும் கடிகாரங்களின்

முட்கள் நத்தைகளின் உணரிகளால்

ஆனவை

தானமளித்த ஒரு பாகத்தின் வெற்றிடத்தை

தொட்டுணரும் விரலுக்கு

இவ்வளவு மிருதுவான இரவு

சாலமிகுத்துப் பெய்ததுதான்

இதய ரண சிகிச்சைக்குப் பின்

வாக்கரில் நடந்து பழகும்

6 வயது சிறுமி நவீனா

உள்ளே இருப்பவரின் பெயர் சொல்லி

நலம் விசாரித்துக் கடக்கிறாள்.

3. PEACOCK PLUMES

In the white stalk of the peacock feather

Air would enter and exit

The stem of the sunflower is

A little more concentrated.

The peacock feather can make predictions

to the Rain.

For the sunflower _

Sun coursing direction.

The lifespan of peacock plume that being non-being

tells auspicious omen

the Sun flower has not.

For Summer and Monsoon

your ‘Spring would be Forever’ solace and succor.

stands there with plumes spread all over.

கலாபம்

மயிலிறகின் வெண்தண்டில்

காற்றுப் புகுந்து வெளியேறும்

சூரியகாந்திப் பூவின் தண்டு கொஞ்சம்

அடர்த்தி

மயிலிறகுக்கு மழைக்கு சகுனம் சொல்ல

வாய்த்திருக்கிறது

மழையுண்டு பூக்கும்

சூரிய காந்திக்கு சூரியன்

செல்லும் திசை

இன்மையில் இருந்து நற்சகுனம்

சொல்லும் மயிலிறகின் ஆயுள்

வாய்க்கவில்லை சூரியகாந்திப் பூவிற்கு

கோடைக்கும் கார்காலத்திற்கும்

கலாபம் விரித்து நிற்கிறது

உன்

வசந்தம் நிலைக்கும் என்ற

ஆறுதல்

நேச மித்ரன்

PRABHU GANGADHARAN

 A POEM BY 

PRABHU GANGADHARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

You and I are staying

In the shade of a thorny tree only

As belongings of both of us

A few worn-out attires

A begging bowl

an all too vast sky

For plucking fruits to our content

a woodland within our reach

A mammoth sun

A few cascades flowing along our chins

Many a mini moon

Hunger filling the entire stomach

Lust brimming in the heart

When I invited

‘Come let’s share any one of these at least’

Kissing my palms

Why did you hold them fast upon your cheeks

where beehives dangle

Oh, Devi?

Prabu Gangatharan

நீயும் நானும் ஒரு

முள் மரத்தின் நிழலில்தான்

தங்கியிருக்கிறோம்

நம் இருவருடைய

சொத்துக்களாக

சில பழைய உடைகள்

ஒரு பிச்சைப்பாத்திரம்

ஒரு பெரிய வானம்

நம் வசதிற்கேற்ப

பழங்கள் பறிக்க கைக்கெட்டும்

தூரத்தில் ஒரு வனம்

பெரிய

சூரியன் ஒன்று

நம் தாவங்கட்டைகளின்

வழியொழுகும்

அருவிகள் சில

குட்டி நிலாக்கள் பல

வயறு நிறைய பசி

மனம் நிறைய காமம்

இவற்றில் ஏதேனும்

ஒன்றை பகிர்ந்துகொள்லலாம்

வா என்றழைத்தபோது

எனதிரு உள்ளங்கைகளை

முத்தமிட்டு

தேன்கூடுகள் தொங்கும்

உன் கன்னங்களில்

ஏன் அப்பிபப்கொண்டாய்

தேவி?

•

VETRICHELVAN

 A POEM BY

VETRICHELVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

THE SCENT

Father who spends time

in the company of goats and sheep of his fold

in sun and rain

in greenwoods and mountain slopes

would bring each evening

A Screwpine flower

And adorn mother’s head

with it

Upon Mother’s crest

It would remain

As a silvery crown

Father being fragrant Mother would know

Mother’s being so Father knows

In their midst the Screwpine flower

would be lying

with its scent lost.

மணம்

வெயிலிலும் மழையிலும்

காட்டிலும் மேட்டிலும்

கிடை ஆடுகளோடு

பொழுதுகளை கழிக்கும் அப்பா

ஒவ்வொரு மாலையிலும்

ஒரு தாழம்பூவை கொண்டு வந்து சூட்டி விடுவார்

அம்மாவின் தலையில்

பார்ப்பதற்கு ஒரு வெண் கிரீடம் போல்

அம்மாவின் தலையில் குடிகொண்டிருக்கும் தாழம்பூ

அப்பா மணப்பது அம்மாவுக்கு தெரியும்

அம்மா மணப்பது அப்பாவுக்குத் தெரியும்

இடையில் தாழம்பூவு வாசம் இழந்து கிடக்கும்

வெற்றிச் செல்வன்

PANDIDURAI NEETHIPANDI

 A POEM BY

PANDIDURAI NEETHIPANDI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

YAMUNA’S ABODE

I keep watching the Sea wholesome

A wave comes rising

You smile

You laugh

I with 1664 wheat-water

am writing in my seat

Doubt everything

At every start I grow apprehensive

They utter lies

Everything becomes alright

This day

comes to a close

The remaining day

Someone is setting forth

So you are made to believe

Each day a relationship breaks

Another sprouts

Another evaporates

Don’t keep waiting with the hope

that those who have shaken off the hands

that held too close

Enjoy the remaining tea

A pristine pure dream would come

Keep wandering in search of thyself

Let Yamuna’s hands

that grip the throat of he who lies on her lap

leave behind

a great grand feeling in thee

யமுனாவின் வீடு

முழு கடலையும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

ஒரு அலை ஏறிவருகிறது

நீ சிரிக்கிறாய்

நீ சிரிக்கிறாய்

நான் 1664 கோதுமைத் தண்ணீரோடு

இருக்கையில் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்

எல்லாவற்றையும் சந்தேகி என்று

ஒவ்வொரு தொடக்கத்திலும்

பயமாய் இருக்கிறது

பொய்யைப் பேசுகிறார்கள்

எல்லாம் சரியாகிவிடுகிறது

இந்த ஒரு நாள்

முடிந்துவிடுகிறது

மீதமிருக்கும் நாளை

யாரோ ஒருவர்

ஆரம்பித்து வைப்பதாக

நம்பப்படுகிறாய்

ஒவ்வொரு நாளிலும்

ஒரு உறவு முறிகிறது

ஒரு உறவு துளிர்கிறது

ஒரு உறவு முறிகிறது

பற்றிய கைகளை

உதறிச்சென்றவர்கள்

எவ்வளவு தூரம் வருவார்களென

காத்திருக்காதே

மீதமிருக்கும் தேநீரை

ருசித்துக்குடி

பரிசுத்தக் கனவொன்று வரும்

உன்னைத் தேடி அலை

மடிமீது படுத்திருப்பனின்

குரல்வளையை இறுகப்பற்றும்

யமுனாவின் கரங்கள்

ஒரு பேருணர்வைத் தந்துசெல்லட்டும்.

PANDIIDURAI NEETHIPAANDI

SUBHA SENTHILKUMAR

 A POEM BY

SUBHA SENTHILKUMAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TIME FRUIT

Outside the multi-storied building

A tree which was present yesterday

is not to be seen.

On the eleventh floor its crest

and on the second floor its trunk

went missing

The tree’s absence

Is not like other vacant spaces

As if the very yesterday is missing

The dialogues with shades seated

are surrounded by void.

Startled by sudden splash of light

the rooms cringed and concealed themselves

Time waking up a little delayed

bent the branch of the absent yesterday

and hurriedly hid a fruit of Tomorrow

in the lap of Mother Earth.

காலக்கனி

அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் வெளியே

நேற்றிருந்த ஒரு மரத்தைக் காணவில்லை.

பதினோராவது மாடியில் அதன் தலையும்

இரண்டாவது மாடியில் அதன் உடலும்

காணாமல் போயிருந்தன.

மரம் அகன்றது

மற்ற வெற்றிடங்கள்போல் இல்லை.

நேற்றென்பதே காணாதது போல்

நிழல்கள் வந்தமரும் உரையாடல்களை

வெற்றிடம் சூழ்ந்திருந்தது.

திடீர் வெளிச்சத்தில் திடுக்கிட்டு

குறுகி ஒளிந்துகொண்டன அறைகள்.

தாமதமாய்ச் சுதாரித்த காலம்

இல்லாத நேற்றின் கிளையினை வளைத்து

அவசரமாய் நிலத்தின் மடியில்

நாளையின் கனியொன்றை ஒளித்து வைத்தது.

Subha Senthilkumar

PAZHA.MOHAN

 A POEM BY 

PAZHAMOHAN

 Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

For joining the Sea and enjoying its camaraderie

a giant river flows in great haste

En route

pausing briefly

I will give you too

my surplus love

for a brief span of time

it says

How can love be something

so timebound, time-conscious

moreover to be had as excess or leftover

A day would come

when it would become the raindrop

meant exclusively for me

and so would drench my dry and scorching soil

in a spree

With this hope

Now I leave the river

to pursue its own course.

பெருங்கடல் நட்பில் கலக்க

விரைந்து பாய்கிறது

ஒரு பேராறு

செல்லும் வழியில் இடைநின்று

உனக்கும் சிறுபொழுது

உபரி அன்பைத் தந்து -

செல்கிறேன் என்கிறது

காலநேரக் கணக்கெல்லாம் பார்த்து

அஃதும் உபரியாகப்

பெறப்படுவதா அன்பு

என்றேனும் ஒருநாள்

எனக்கே எனக்கான

மழைத்துளியாய் மாறி

என் வறள்நிலம் நனைக்கும்

என்ற நம்பிக்கையில்

இப்போது ஆற்றை

அதன்போக்கிலேயே

விட்டுவிடுகிறேன்.

பழ. மோகன்

M.SATHYA

 A POEM BY

M.SATHYA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE NOBLEHEARTED

For Ponnamma

of the veggie shop

who keeps the coins received

underneath the sack

Trust in fellowmen must be

stronger than locked iron gates

***

Right In the middle of the road

A crow lying dead

Halting the vehicle

with whatever I could get

I pushed it to the roadside.

‘Once dead how could be resurrected

Let’s at least save it from being crushed

right in front of our eyes’

Feeling thus despaired

when moving ahead

seeing a squirrel running helter-skelter

applying the break

the heart felt gratified

being eased of

some sense of guilt.

***

Going into the cafeteria

where two hundred and odd can be seated

I ordered a fruit juice and was gulping it all alone

At that juncture another woman

Just like me had come in

and asking for a cup of tea

began drinking it.

In that serene atmosphere

She and I

having none beside to chat and share

Eyeing each other empathetically

were smiling and suspending the aloneness.

"பெரு மனிதர்கள்"

காய்கறிக் கடையில்

வாங்கும் சில்லறைகளை

சாக்கு பைக்கு அடியில்

போட்டு வைக்கும்

பொன்னம்மாவிற்கு

மனிதர்கள் மீதான

நம்பிக்கை என்பது

பூட்டிய இரும்புக்கதவுகளை விட வலிமையானதாகவே இருக்கக்கூடும்..

***

சாலை நடுவே காகம் ஒன்று

இறந்துக் கிடக்க வாகனம் நிறுத்தி

கையில் கிடைத்தப் பொருளால்

காகத்தை ஓரம் தள்ளினேன்

மரித்தபின் காப்பற்ற என்ன இருக்கிறது

கண்முன்னே நசுங்காமலாவது பார்த்துக்கலாம் என்ற விரக்தியில் சற்றே

முன்னே நகர குறுக்குமறுக்கில்

அணில் ஒன்று கடப்பதைப் பார்த்து

சட்டென வாகனம் நிறுத்தியதில்

ஏதோ ஒரு குற்றவுணர்வை

மனம் சமன் செய்துப் போனது....

*********

இருநூறு பேர் அமரக்கூடிய அளவிலான அந்த உணவகத்தில் தனியாக சென்று

ஒரே ஒரு பழரசத்தை கேட்டு வாங்கி குடித்துக் கொண்டிருந்தேன்

அந்நேரத்தில் என்னைப்போலவே இன்னொரு பெண்ணும்

தனியாகவே உள்வந்து

ஒரு தேநீரை கேட்டு வாங்கிப் பருக ஆரம்பித்திருந்தாள்

அமைதியான அச்சூழலில் பேச யாருமற்ற

நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பரஸ்பரம்

ஒரே பரிதாபக் கண்ணோட்டத்தோடு பார்த்துக்கொண்டு

புன்னகைத்து தனிமையை கரைத்துக்கொண்டிருந்தோம்..

மதுரை சத்யா