FATHIMA MINHA

 A POEM BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE TOBACCO TREES GROWING TALL RIGHT IN FRONT OF MEDUSA’S EYES

The long queues grow longer and longer

surpassing snakes

Wondering whether it would be possible to hasten the

tortoise-speed moving ahead

hoping that it would surely get

the eyes of those behind scrutinizing

grow weary.

The heartrending wail of scarcity

Is echoed in the non-stop cry of the baby next door

Four and more days of bearing with an empty stomach

as paying the price for those forty years

of shouting at his wife

for a little delay in serving food

the old man in the row fumes in silence

over his hunger so familiar.

There would be none

So I can easily have petrol

Thinking on these lines one leaves home early in the morning

to get petrol.

Those who had been standing in the queue

day before yesterday

were sleeping there upon the pillow and mat

taken along.

Those with ‘self-respect lose their sleep

over loans taken which they are not in a position to repay

They all too often go to the towering bridge to get some air.

With the oil-lamp being tumbled upon and displaced

Fire erupting in the multi-storeyed apartment and spreading

The Emergency number pressed umpteen number of times

They too had gone to stand in the queue.

The nurses in the hospitals prepare the list of patients

based on the intensity of the patients’ affliction.

As the surgery had to be postponed

the patient lamenting

whether to cling to life or let it go

and the medicines that put him to sleep

refuse him the relief.

When will the nation

made to stand in front of Medusa

be awakened, they ask

Till the time it turns frozen into stone

and evaporating into a dream

they all were mutually observing.

MEDUSA

In Greek mythology, Medusa, also called Gorgo, was one of the three monstrous Gorgons, generally described as winged human females with living venomous snakes in place of hair. Those who gazed into her eyes would turn to stone. (WIKIPEDIA)

Fathima Minha

மெடூசாவின் கண்முன்னே நீண்டு வளரும் புகைமரங்கள்

*

நீள்வரிசைகள் அரவங்களைத்

தோற்கடித்து வளர்கின்றன

எப்படியும் கிடைத்துவிடும் என முன்னால் நகரும் ஆமை வேகத்தை

முடுக்கிவிட இயலாதா என பின்னால்

நிற்பவரின் கண்கள் உற்றுப்பார்த்துக் களைத்துவிட்டன

பொருள் தட்டுப்பாட்டின் அவலக்குரல்

அடுத்தவீட்டுக் குழந்தையின் சமாதானமாகாத அழுகுரலில்

தெரிகிறது

நாற்பது வருடமாய் பசித்தவுடன்

உரத்தகுரலில் இன்னும் சாப்பாடு மேசையில் வைக்கலயா என பரிமாறுவதற்கு இடையில்

துணைவியை நொந்துகொண்ட சினத்தின் பரிகாரமாய்

நான்கு வெற்றி நாட்கள் கடந்த நிலையில்

வரிசையில் பழகிய பசியின் பொறுமையை

நினைத்துப் புழுங்குகிறார் முதியவர்

எவரும் இருக்க மாட்டார்கள்

காரியம் சாதிக்கலாம் என

இறுமாப்புடன்

அதிகாலை இரண்டு மணிக்கு எரிபொருள் நிரப்பச் செல்கிறார் ஒருவர்

நேற்று முன்தினம் நின்றவர்கள் பாய் தலையணையுடன்

அங்கேயே உறங்கிப்போயிருந்தனர்

திகதி பிந்தியும்

திருப்பிக் கொடுக்க முடியாத பணத்திற்காக

உறக்கம் தொலைகிறார்கள்

சுயமரியாதைக்காரர்கள்

பாய்ந்து வீழ்ந்தாலும் மீட்கமுடியாத

உயரமான பாலத்திற்கு அடிக்கடி காற்று வாங்கச் செல்கிறார் அவர்கள்

எண்ணெய் விளக்கு தட்டுப்பட்டு சரிந்ததில்

அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் தீ பரவ

அவசர உதவி எண் அடிக்கடி அழுத்தப்படுகிறது

அவர்களும் வரிசைக்குச் சென்றிருந்தனர்

வைத்தியசாலையில் சிகிச்சைக்காக தாதியர்

யார் தீவிரம் என்பதைப் பொறுத்து

நோயாளி பட்டியலை நிரலிடுகின்றனர்

சத்திரசிகிச்சையைத் தள்ளிப்போட நேர்ந்ததால்

உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டிருப்பதா

விட்டுவிடுவதா என அங்கலாய்க்கும்

நோயாளிக்கு உறங்க வைக்கும் மருந்துகள்

உறக்கத்தை மறுதலிக்கின்றன

மெடூசாவின் கண் முன்

நிறுத்திவைக்கப்பட்டுள்ள தேசம் எக்காலத்தில் மீளும் என கேட்கிறார்கள்

கல்லாகி உறைந்து

கனவாகிப்போகும் வரை என அனைவரும் பேசிக்கொள்கின்றனர்.

~மின்ஹா.

IYYAPPA MADHAVAN

 A POEM BY

IYYAPPA MADHAVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The uprooted tree is but a plant

What were everything prior to now

A rain was not a pond

Nor a river

But a tree was a plant

Why do you pluck it and throw away, my friend

Leave it

Let it be its own natural self

Whether it thrives or dies

What does it matter

Your job is to pour water

Do it without fail

Let rain come of its own accord.

Iyyappa Madhavan

•

பிடுங்கியெறியப்பட்ட மரம் ஒரு தாவரம்

இதற்கு முன்பு எதுவாக இருந்தது எல்லாம்

ஒரு மழை குளமாக இருக்கவில்லை

நதியாக இருக்கவில்லை

ஆனால் ஒரு மரம் தாவரமாக இருந்தது

அதை ஏன் பிடுங்கியெறிகிறாய் நண்பனே...

விட்டுவிடு

அதனியபில் அது இருக்கட்டும்

அது உயிர்த்தாலென்ன

மடிந்தாலென்ன

உன் வேலை நீருற்று

மறக்காமல்

மழை வரும்போது வரட்டும்.

UMA SHANIKA

 A POEM BY

UMA SHANIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With hair fallen

Body fattened

Even after three decades have gone

My homeland remains

faraway.

On a day torn by war

Holding mom’s hand

with the battle coming to a close

and the nation partitioned

I became a refugee.

With blood sticking

and breathing strangulated

All the histories of wars

hang as mere numbers in the calendars.

Give back our Nation

Allow us to live in our land”

When little boys and girls

Pointing at the direction

of our Mother Land

and cry

still a refugee

in my children’s land

I tell

“LET THERE BE NO WAR

_ NOWHERE

FOR NO REASON, HOWEVER FAIR

Uma Shanika

தலைமுடி உதிர்ந்து

உடல் பெருத்து

மூன்று தசாப்தம் கடந்த போதும்

எனது நிலம் இன்னும்

தொலைவில் தானிருக்கிறது.

போர் கிழித்த நாளொன்றில்

அன்னையின் கரம்பிடித்து

போர் முடிந்து பிளவுண்ட

தேசமொன்றில்

அகதியானேன்.

குருதி பிசுபிசுத்து

சுவாசம் அறுத்த

போர்களின் வரலாறுகள்

நாட்காட்டிகளில்

வெறும் எண்களாக

தொங்குகின்றன.

"எனது தேசத்தைப் திருப்பித் தா"

"என் தேசத்தில் வாழவிடு"

சிறுமிகளும் சிறுவர்களும்

தம் தேசத்தின் திசைகாட்டி

புலம்புகையில்

என் குழந்தைகளின் தேசத்தில்

இன்னும் அகதியாகச்

சொல்கின்றேன்

"போர் வேண்டாம்"

எத்திக்கிலும் எப்படியாயினும்.

உமா

VATHILAIPRABHA

 A POEM BY

VATHILAIPRABHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

An unmatched Music Maestro

He is

Once he stole my flute

I have never stolen his Music

He knows

that his Music can’t be pilfered

He who had stolen my flute

knows everything.

My flute including.

அவன் பெரும் இசைமேதை

ஒருமுறை என் புல்லாங்குழலைத்

திருடி விட்டான்.

அவன் இசையை

ஒருபோதும் நான் திருடியதில்லை.

அவனுக்குத் தெரியும்

அவன் இசையைத் திருட முடியாது என்று.

என் புல்லாங்குழலைத் திருடியவனுக்கு

எல்லாம் தெரியும்

என் புல்லாங்குழலும்.

வதிலை பிரபா

G.P.ELANGOVAN

 A POEM BY

G.P.ELANGOVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Eventually I believe in thee

With the lifeless roots of the uprooted tree

along the roadside bearing witness

As the shadow of the tree

that would never ever sprout branches

As the drool of the birds that alighted there

As the residual primal root of the tree

remaining deep in the drain to be dug tomorrow

As a handful of sand

obstinately sticking at the bottom

As an axe landing upon the hope and belief

of a great grand tree

that can’t believe any other

In the end I believe in none

but you alone. •

இறுதியாக உன்னை நம்புகிறேன்.

நெடுஞ்சாலையின் ஓரத்தில் வெட்டிசாய்க்கப்பட்ட மரங்களின் உயிரற்ற வேரின் சாட்சியாகவும்

இனி ஒருபோதும் கிளைவிடாத

அம்மரத்தின் நிழலாகவும்

அங்கே வந்தமர்ந்த பறவைகளின் எச்சிலாகவும்

நாளை தோண்டப்படும்

பாதாள சாக்கடையின் ஆழத்தில் கொஞ்சம் மிச்சமிருக்கும் அம்மரத்தின் ஆணிவேராகவும்

அதனடியில் பிடிவாதமாக பற்றிக்கொண்டிருக்கும் ஒருபிடி மண்ணாகவும்

வேறுயாரையும் நம்பமுடியாத ஒருபெருமரத்தின் நம்பிக்கையில் ஒரு கோடாரி வீழ்ந்ததைப்போல்

இறுதியாக உன்னைமட்டுமே

நம்புகிறேன்.

S.FAIZA ALI

 A POEM BY

S.FAIZA ALI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LAST SEAT

With scribbles beyond translation

and small cracks and fissures -

in all the classrooms there

remains a last seat.

With hair devoid of oil, untidy

and messy

pale shrunken uniform

with blue-drip unevenly spread

and shoes not shining

wearing a

semi-sad, semi-stubborn face

there sits always

the one for whom the seat belongs.

Does his widowed mother

lie forlorn, frozen

pondering over her life turned ashes

in a fire branched out of the ethnic violence

or in some other flames

In just one castigating shout

burying deep

all his dreams- not- come- true

floating in the roof

He would probe anxiously

the inside of his zip—torn school-bag.

Just as the remote hutment

sprouted far away from the residential area

in all activities he stands away

from his classmates

or made to stand away.

Thus

bearing always

in every class-hour

an all too tender heart

with confusion-confounded eyes

displaying its need for

extra-care and attention

yearning for love and kindness

there remains

a last seat

with half-closed zip

or, with shirt, button-torn.

Aaliya Aaliya

கடைசி இருக்கை

மொழிபெயர்க்க முடியாத கிறுக்கல்களோடும்

சிறு உடைசல்களோடுமாய்

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை.

எண்ணெய் வரண்டும் செம்மை கலைந்துமான

பரட்டைத் தலையோடும்....

சொட்டுநீலம் சீராய்... பரவிடாத

சுருக்கம் கலைந்திடாத சீருடையோடும்...

நிறமுதிர்ந்தும்

பளபளப்புக் கரைந்ததுமான ஷ¤க்களோடும்...

பாதிசோகமும் மீதி முரட்டுப் பிடிவாதமுங் கலந்த

முகமணிந்தபடியுமாய்...

எப்போதுமேயதில் புதைந்திருக்கிறான்

அக்கதிரையின் சொந்தக்காரன்.

இதுவரை அணையாதெரிந்த

இனவன்முறையின் ஏதாவதொரு கிளைத்தீயிலோ

இல்லையேல் வேறெத்தழலிலோ

பொசுங்கிப்போன தம் வாழ்வெண்ணியே

பேதலித்துக் கிடக்கிறாளோ

அவனது விதவைத்தாய்.

கூரையில் மிதக்கும்

நிறைவேறாதக் கனவுகள் யாவையுமே

ஒரேயொரு அதட்டலுக்குள்

புதைத்தவாறே பதகளிப்போடு

கிளரத் தொடங்குவான்

ஸிப்பறுந்த தனது புத்தகப்பையை.

குடியிருப்பிலிருந்தும்

மிகத்தூரமாய் முளைத்திருக்குமொரு

எல்லைப்புறக்குடிசை போலவே

எல்லா செயற்பாடுகளிலும்

தன் சகபாடிகளை விட்டும்

ஒதுங்கியே நிற்கிறான் அல்லது

ஒதுக்கப் பட்டிருக்கிறானவன்.

இவ்வாறே

ஒவ்வோர் பாடவேளையிலும்

பின்னூட்டலுக்கும் விசேடபரிவுகளுக்குமான

தன்னிலைப்பாட்டினை

மருளும் விழிகளினூடே

ஒழுகவிட்டபடி

அன்பையும் கருணையையும்

அவாவி நிற்குமோர்

பிஞ்சு இதயத்தை

எப்போதுமே சுமந்தபடி

எல்லா வகுப்பறைக்குள்ளும்

உட்கார்ந்திருக்கிறது

ஒரு கடைசி இருக்கை

பாதி மூடிய ஸிப்புடனோ அல்லது.

பொத்தான் அறுந்த சட்டையுடனோ..!

எஸ். ஃபாயிஸா அலி.

K.SARASWATHI

 A POEM BY

K.SARASWATHI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE LESSON

He who struggles hard but fails

to grasp Mathematics

knows how to count the stars

She who doesn’t draw in her workbook

draws a great grand chariot-kolam

at her threshold

The one who doesn’t learn

the verses to memorize

becomes Andal herself

while singing Thiruppaavai.

He who the world map turns

ill-at-ease

knows all the streets and lanes of his place.

The school makes those

who excel in the lesson of Life

sit in the last row of the class.

Alas…..

பாடம்

கணக்கே வராத ஒருவனுக்கு

நட்சத்திரங்களை எண்ணத் தெரிந்திருக்கிறது.

செயல்முறை ஏட்டில் படம் வரையாதவள்

வாசலை அடைத்துத் தேர்க்கோலம் போடுகிறாள்

மனப்பாடப் பாடல்கள் படிக்காத ஒருத்தி

திருப்பாவை பாடுகையில்

ஆண்டாள் ஆகிறாள்

நிலவரைபடம் அறியாத அவனுக்கு

ஊர்த்தெருக்கள் அத்தனையும்

அத்துப்படி.

வாழ்க்கைப்பாடங்களில் தேறிய இவர்களை

கடைசி வரிசையில்

அமரச் செய்கிறது கல்விக்கூடம்.

_ கி.சரஸ்வதி