UMA SHANIKA

 A POEM BY

UMA SHANIKA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With hair fallen

Body fattened

Even after three decades have gone

My homeland remains

faraway.

On a day torn by war

Holding mom’s hand

with the battle coming to a close

and the nation partitioned

I became a refugee.

With blood sticking

and breathing strangulated

All the histories of wars

hang as mere numbers in the calendars.

Give back our Nation

Allow us to live in our land”

When little boys and girls

Pointing at the direction

of our Mother Land

and cry

still a refugee

in my children’s land

I tell

“LET THERE BE NO WAR

_ NOWHERE

FOR NO REASON, HOWEVER FAIR

Uma Shanika

தலைமுடி உதிர்ந்து

உடல் பெருத்து

மூன்று தசாப்தம் கடந்த போதும்

எனது நிலம் இன்னும்

தொலைவில் தானிருக்கிறது.

போர் கிழித்த நாளொன்றில்

அன்னையின் கரம்பிடித்து

போர் முடிந்து பிளவுண்ட

தேசமொன்றில்

அகதியானேன்.

குருதி பிசுபிசுத்து

சுவாசம் அறுத்த

போர்களின் வரலாறுகள்

நாட்காட்டிகளில்

வெறும் எண்களாக

தொங்குகின்றன.

"எனது தேசத்தைப் திருப்பித் தா"

"என் தேசத்தில் வாழவிடு"

சிறுமிகளும் சிறுவர்களும்

தம் தேசத்தின் திசைகாட்டி

புலம்புகையில்

என் குழந்தைகளின் தேசத்தில்

இன்னும் அகதியாகச்

சொல்கின்றேன்

"போர் வேண்டாம்"

எத்திக்கிலும் எப்படியாயினும்.

உமா