K.S.AMBIGAVARSHINI [TWO POEMS]

 TWO POEMS BY

K.S.AMBIGAVARSHINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. THE CALL

The soft stirs of the screen

called me

A very real call

As if someone is present there.

Someone’s hands stretch

as the cool soft breeze

for whom the call is

for me?

Yes, it is a call seeking me.

I want to touch those hands

Should respond to those calls

that pursue me incessantly.

Stopping the curtain-stirs

When I found out the direction wherefrom it blows

Three cats upon the ‘Pungai’ tree.

They would pounce anytime.

Smiling one last time

leaving the whites of the cats to roam around

in the wind

I left

The swaying screen finally

with the wave dashing

pulled out its one hand.

அழைப்பு

ஒரு ஊதாக்காற்றின்

திரையலைவுகள் என்னை அழைத்தன

யாரோ இருப்பதுபோல

ஒரு அழைப்பு

யாரோ ஒருவரின் கைகள் குளிர்தென்றலாக நீளுகின்றன

அழைப்பு

யாருக்காக

எனக்காக?

ஆம் என்னைத் தேடிவருகிற அழைப்பது

அந்தக் கைகளை நான் தொடவேண்டும்

விடாது துரத்துகிற அழைப்புகளுக்கு

பதிலளிக்கவேண்டும்

திரையலைவுகளை நிறுத்திவிட்டு

காற்று வருகிற திசையைக் கண்டால்

புங்கைமீது மூன்று வெள்ளைப் பூனைகள்

அவை எந்த நேரத்திலும் என் மீது பாய்ந்துவிடலாம்

கடைசியாகப் புன்னகைத்துவிட்டு

பூனைகளின் வெள்ளைகளைக்

காற்றில் அலையவிட்டு நீங்கினேன்

திரையலைவு கடைசியாக

அதன் ஒரு கையை

அலைமோதி வெளியிழுத்துக்கொண்டது.

2. THE SPARKS

Initially five

Followed by three

joining fly

and go far away.

The smoke soars high.

From the fire sparks flutter

turning the throat sore

The little girl runs from the tree

into the wilderness and

go round and round

Cranes form a line once again

and float on

On the tree ‘Murungai’ flowers

abound

the fire glows

Why is it sparks rush thus

from the fire

Smoke engulfs

the garbage burnt

apply balm.

K.S. Ambigavarshini

தீப்பொறிகள்

முதலில் ஐந்து

பின்தொடர்ந்து மூன்று

ஒன்றுசேர்ந்து பறக்கின்றன

தொலைவாகிப் போகின்றன

புகை உயரப் பறக்கிறது

நெருப்பிலிருந்து தீப்பொறிகள் கமறுகின்றன

சிறுமி மரத்திலிருந்து பொட்டல்வெளிக்கு ஓடி வட்டமிடுகிறாள்

கொக்குகள் மீண்டும் வரிசைகட்டிப் பறக்கின்றன

மரத்தில் முருங்கைப் பூக்கள்

நிறைய

நெருப்பு எரிகிறது

தீப்பொறிகள் ஏன்

நெருப்பிலிருந்து இப்படிப் பறக்கின்றன

புகைமண்டலம்

சூழ்கிறது

எரிக்கப்பட்ட குப்பைகள்

களிம்பு பூசுகின்றன.

MOHAMED RIYAL

 A POEM BY

MOHAMED RIYAL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*first Draft)

In the radiant expanse of the

Canvas

In between Quiet

and Conflict

Close to tests and contests

I repose for a while.

In the soft music of

the tender cool breeze

Yesterday and Tomorrow

drop by drop

tasting sweet within.

I do ponder over

the semblance of Death

at times

waiting at the corner of the

bustling street

for my turn.

Mohamed Riyal

ஒளி வீசிப் படரும்

ஓவியப் பரப்பில்

ஆறுதலுக்கும்

அலைசலுக்கும் நடுவில்

சவால்களின் நெருக்கமாக

சற்று அமர்ந்து கொள்கிறேன்.

குளிர் காற்றின்

மெல்லிய இசையில்

நேற்றையும் நாளையும்

ஒவ்வொரு துளியாக

எனக்குள் இனித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.

சிற்சில சமயங்களில்

தெரு சந்தடியில்

என் முறை வரும்வரை காத்திருக்கும்

மரணத்தின் சாயலையும்

அவதானித்துக்கொள்கிறேன்.

(முகம்மது றியால்).

THARMINI

 A POEM BY

THARMINI

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

The canal runs elongating

to join River Seine.

With trees towering on both sides

Grass and flowers on the banks

Shadows falling into the water

in bluish green

Sparrows reveling in sunshine

Radiant sky

En route

Legs find out a day exclusively mine

Panting a woman runs past me

Bait in the hands of an old man

He was trying to catch the fish called peace.

Sitting on the lawn four enjoy a drink.

A dog runs around in gay abandon

Looking at their reflections in the stream

a pair in a wooden chair.

In their hands Love flutters.

An artiste wearing a colourful hat

eyes half-closed

start playing the guitar.

With eyes clicking all and more

a woman walks on

with a lilting gait.

Tharmi Ni

செய்ன் நதியோடு கலக்க

நீண்டு ஓடுகிறது கால்வாய்.

நெடுநெடுத்த மரங்கள் நிற்க

கரைகளில் புற்களும் பூக்களும்.

நீலப்பச்சை நிறத்து நீரில் விழும் நிழல்கள்.

வெப்பக் கதிரில் விளையாடும் குருவிகள்.

வெளிச்ச வானம்.

போகும் பாதையில்,

எனக்கான நாளொன்றைக் கால்கள் கண்டு பிடிக்கின்றன.

மூச்சு வாங்கியபடி ஒருத்தி

என்னை ஓடிக் கடக்கிறாள்.

முதிய மனிதனின் கைகளில் துாண்டில்

அமைதியென்ற மீனைப் பிடிக்க முனைகிறான்.

நால்வர் புற்தரையில் அமர்ந்து மதுவருந்துகிறார்கள்.

நாயொன்று சுதந்திரமாக ஓடித்திரிந்து மகிழ்கிறது.

தண்ணீரில் தெரியும் தம் விம்பங்களை பார்த்தபடி மர இருக்கையில் இருவர்.

அவர்களது கைகளில் காதல் படபடக்கிறது.

பல நிறங்களாலான தொப்பியோடு கலைஞனொருத்தன் கண்கள் செருகியபடி

கிட்டாரை மீட்டத்தொடங்குகிறான்.

எல்லாவற்றையும் படம் பிடிக்கும் கண்களோடு

பெண்ணொருத்தி துள்ளி நடக்கிறாள்.

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

 A POEM BY

NEDUNTHEEVU NETHAMOHAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

On moving over to another tenement

a dilapidated existence

and a lovely doll’s presence

came my way.

Its face revealed the anguish of

leaving the comforting embrace of

a child’s hands.

Wonder what these dolls have

dearer than the mother’s embrace.

Children hug them with so much love and grace

None takes care of anyone

the way dolls are looked after by children.

More than you enthralling gods

The children enchant their dolls.

In the world of children

Dolls are kids.

Even the hearts of those dolls

lost and gone astray

have love in abundance

The dolls in the shops are waiting

for the toddlers.

You buy mere dolls

But the kids receive them

As babies real and wholesome.

நெடுந்தீவு நேதாமோகன்

நான் வாடகை வீடொன்றுக்கு

இடம் மாறியபோது பாழடைந்த வாசமும்

அழகிய பொம்மை ஒன்றும் கிடைத்தது

எனக்கு

யாரோ ஒரு குழந்தையின் அரவணைப்பில்

இருந்து தவறிய சோகம் இருந்தது

அதன் முகத்தில்

இந்த பொம்மைகளிடம் அப்படி

என்னதான் இருக்கிறதோ

தாயின் அணைைப்பைக் காட்டிலும்

குழந்தைகள் பொம்மைகளை

அவ்வளவு பிரியத்தோடு அனைத்து

கொள்கிறார்கள்

பொம்மைகளை பார்த்துக்கொள்ளும்

குழந்தைகள்போல்

யாரும் யாரையும் பார்த்துக்கொள்வதில்லை

நீங்கள் கடவுளை பரவசப்படுத்துவதை விட

குழந்தைகள் பொம்மைகளை

பரவசப்படுத்துகின்றார்கள்

குழந்தைகளின் உலகத்தில்

பொம்மைகளே குழந்தைகள்

குழந்தைகளிடமிருந்து தவறிய

பொம்மைகளுக்குள்ளும் பேரன்புள்ள

இதயம் இருக்கிறது

கடைகளில் இருக்கும் பொம்மைகள்

குழந்தைகளுக்காக காத்திருக்கின்றன

நீங்கள்தான் பொம்மை வாங்கி கொடுக்கின்றீர்கள்

குழந்தைகள் என்னவோ பொம்மைகளை

குழந்தையாகத்தான் வாங்கிக் கொள்கிறார்கள் .

09.08.2020

- நேதா-

ABDUL JAMEEL

 A POEM BY

ABDUL JAMEEL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

THE WINGED SEA

You’re wrong _

The wave is not your pet puppy

to come running at your beck and call

wagging its little tail

and pursuing you submissively.

It is the innate pride of the Sea.

It is the essence of Sea being alive.

It is Sea’s eternal hope.

Right from the start

It is the wave that marks the Sea

warning us to be wary.

Wave is but Sea’s Wing

It is just that_

the Sea has not yet managed

to go flying.

Abdul Jameel

கடலின் சிறகு

________________

நீ கருதியிருப்பதுபோல்

அலை ஒன்றும்

நின் வீட்டு நாய்க்குட்டியல்ல

சுண்டு விரலால்

அழைத்தவுடன் பின்னால்

வாலையாட்டி ஓடி வருவதற்கு

அது கடலின் பிறவித் திமிர்

அது கடலின் உயிர்ப்பு

அது கடலின் தீரா நம்பிக்கை

கடலென்பதனை

ஆதியிலிருந்து அலைதான்

எச்சரித்து காட்டுகிறது

ஆர்ப்பரிக்கா தருணங்களில்

கடலை நதியெனக் கருதவும் வாய்ப்பிருக்கத்தான் செய்கிறது

அலையென்பது கடலின் சிறகு

இன்னும் அதனால்

பறக்கத்தான் முடியவில்லை

0

ஜமீல்

MALINI MALA

 A POEM BY

MALINI MALA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

When the space for free-flowing genuine dialogue

is virtually blocked

closing my lips all too tight

hastily I stick a smile on them.

After that

observing the way

the words spit out are all

banging against my silence

shrouded with my rock-solid resilience

and echoing on the faces that spat

My Soul

moves away

too far away.

On the whole

with lips painted in smile

this corpse parading before thee

You deem it to be me.

.

Malini Mala

இயல்பான

உரையாடலுக்கான

சுதந்திர வெளி

அடைக்கப்படும் போது,

என் உதடுகளை

அழுந்த மூடி

அவசரமாக

அதன்மேலொரு

புன்னகையை

ஒட்டிவைத்து

விடுகிறேன்.

அதன் பின்

உமிழப்படும் வார்த்தைகள்

அனைத்தும்

பாறையின் திண்மத்தில்

போர்த்திக்கொண்ட

என் மௌனத்தில்

மோதிமோதி

உமிழ்ந்த முகங்களில்

எதிரொலிப்பதை

பார்த்துக்கொண்டே

தூரமாய்..... தூரமாய்

மிக.... மிக..... தூரமாய்

நகர்ந்து செல்கிறது

என் ஆத்மா.

உதடுகளில் புன்னகைச் சாயமிட்டு

உங்கள் முன்

இறந்து உலவும் உடலை

நான் என்பதாகக் கொள்கிறீர்கள்

நீங்கள்.

FATHIMA MINHA (2 POEMS)

TWO POEMS BY

FATHIMA MINHA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

In the cell where the convict is in solitary confinement

his shadow writes a long poem.

Inside the blanket of darkness that has lost the tinge of the Real

Chill chases away the warmth.

All the sounds heard from afar

fill the cell

and lie soaked as notes

in the sheets of isolation.

The electric lights that keep flickering

refuse to drop on the head

in dance delirious of the wind.

With all those sans colours

remain engrossed in colourful dreams

the tiny radiant flame

dissolving within

hums the frozen dark

all too feebly.

Fathima Minha

*

கைதியின் தனித்த அறையில்

நெடுங்கவிதையொன்றை

எழுதுகின்றது நிழல்

நிஜத்தின் சாயம் தொலைந்த இருளின்

போர்வைக்குள்

குளிர் கதகதப்பைத் துரத்துகின்றது

தூரத்தில் கேட்கும் ஒலிகள் யாவும்

அறையை நிறைத்து

ஏகாந்த தாள்களில்

குறிப்புகளாய் ஊறிக்கிடக்கின்றன

அணைந்து அணைந்து

ஒளிரும் மின்விளக்குகள்

காற்றின் தாண்டவத்தில்

தலைமேல் உதிர்ந்து விழ

மறுக்கின்றன

நிறங்களற்ற யாவும்

வண்ணக் கனவுகளில்

ஆழ்ந்திருக்க

ஒளிரும் சிறு சுடர்

தனக்குள் கரைந்து

உறைந்திருக்கும் இருளை

திராணியற்று இசைக்கின்றது

~#மின்ஹா.

(2)

When it decides to unfasten itself from the cluster

and say goodbye

The wind comes to sit on the branch.

the leaf had appealed for an all too long

journey of ripening with fruits

and changing in shade

fading and withering.

To be floating till that time

in the childhood memories of

sprouting

and turning into a wide boat

it fills up a great grand

dream-tank.

While coming off the tree

And floating along

It places it in a seat.

Yet it resolves not to speak.

and keep feigning as a leaf

buckled.

மரத்தொடுப்பிலிருந்து

விடைபெற்று விடலாம் என

எண்ணும் போது

கிளையில் வந்தமர்கிறது

காற்று

கனிகளுடன் பழுத்து

நிறம் திரிந்து

உலர் சருகாகும் வரை

நெட்டிடைப் பயணமொன்றை

விண்ணப்பித்திருந்தது

இலை

அதுவரை

துளிர்த்திருந்த போதான

பால்யத்தின் நினைவில் மிதந்து

அகன்ற படகாகுவதற்கு

பெரிய கனவுத்தொட்டியை

நிறைக்கின்றது

மரத்திலிருந்து உதிர்ந்து

காற்றில் மிதந்து செல்லும் போதெல்லாம்

ஒரு ஆசனத்தில் இருத்திவிடுகிறது

ஆயினும்

பேசுவதாயில்லை

மடிந்த இலையாகவே- அது

பாசாங்கு செய்துகொள்கிறது.

~மின்ஹா.