DEEN GAFFOOR'S POEM

 A POEM BY

DEEN GAFFOOR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

There was a time

My Son

Do you know

Don’t take this to be just another tale

like The Crow and the ‘Vada’

It was a story having real depth.

Let me tell

(at that time

will there be teeth

will words speak

with grey hair and shrunken skin

I would be in a different get-up)

(Tale)

Throughout the world bird of a lone breed flew

wandering round and round, My Son

The Lord had not trained them to take shelter in trees.

They knew not the joy of building nest.

Taking shelter in his hands as branches

slowly so softly arriving at his nose

trickling in his throat rubbing against it

within a few days

flying into his lungs

Inside that deeming it to be its lifetime habitat

multiplying its tribe

devouring man and turn him dead

minuscule bird invisible to the eyes.

Thousands of lives they had divided

between earth and fire

and vanished.

The story will continue….

In this tale

Interesting things abound.

After my demise

this tale

would be written, My son.

Deen Gaffoor.•

ஒரு காலம் இருந்தது

மகனே

தெரியுமா உங்களுக்கு

காகமும் வடையும் கதையைப்போல நினைக்காதீர்கள்

அது பெரிய ஆழமான கதை

சொல்கிறேன்.

(அப்போது

பற்கள் இருக்குமா

சொற்கள் பேசுமா

நரை திரையென

வேறொரு கோலத்தில் இருப்பேன்).

(கதை)

உலகம் முழுக்க ஓரினப் பறவைகள் பறந்து திரிந்தன மனே

மரங்களில் தங்கி வாழப் பழக்கவில்லை கடவுள்

கூடு கட்டிய மகிழ்வும் அதற்குத் தெரியவில்லை

செய்வதறியாது

மனிதனை இனங்கண்டு துரத்தின

கிளையென அவன் கரங்களில் தங்கி

மெல்ல மெல்ல

அவன் நாசியை அடைந்து

தொண்டையில் சொண்டுரசி

சில தினங்களுக்குள்

சுவாசப் பைக்குள் பறந்து

அதற்குள் வாழ் நாள் கூடென

இனம் பெருக்கி

மனிதனையே உண்டு கொல்லும்

விழிகளில் படாத நுண்ணுயிர்ப் பறவை.

பல்லாயிரம் மனித உயிர்களை

அப்படியே

மண்ணுக்கும்

நெருப்புக்கும்

பங்கிட்டு மறைந்தன.

கதை தொடரும்......

இந்தக் கதைக்குள்

சுவாரஷ்யங்கள்

நிறைந்து கிடக்கின்றன

எனது அந்திமத்துக்குப் பின்னால்

இந்தக் கதை

எழுதப்படும் மகனே.

#

டீன் கபூர்

KALA PUVAN'S POEM

 A POEM BY

KALA PUVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Water is but the heart of Soil.

Root is the nerve.

Trees are the battalions.

Sea is Earth’s comrade.

Wind is Land’s breath.

Volcanoes , land’s fever

Valleys, Land’s pits

Mountains, the lumps.

The Moon faraway

is Land’s daughter dear

Stars

her best pals.

Clouds lovers of Earth

Those flying across the Milky Way

near and far

Sky’s populace.

Earth’s sweat-droplets.

Sun is the father of Land.

Without burning the Earth

He keeps providing the required warmth

and heat

From afar.

Every now and then

Mother Earth keeps wiping off

the sweat-drops _

which are our Deaths.

Kala Puvan

நீர் என்பது

நிலத்தின் உள்ளம்

வேர் என்பது

நிலத்தின் நரம்பு

மரங்களே நிலத்தின் படைகள்

கடல் என்பது

பூமியின் தோழன்

காற்று என்பது

நிலத்தின் மூச்சு

எரிமலைகள் நிலத்தின் காய்ச்சல்

பள்ளத்தாக்குகள் நிலத்தின் குழிகள்

மலைகள் நிலத்தின் புடைப்புகள்

தூரத்தில் இருக்கும் நிலா

நிலத்தின் மகள்

நட்சத்திரங்கள்

மகளின் தோழிகள்

மேகங்கள் பூமியின் காதலர்கள்

தொட்டும் தொடாமலும்

பட்டும் படாமலும்

வான் வீதியில் பறந்து செல்வன

பூமியின் மக்கள்

நிலத்தின் வியர்வைத்துளிகள்

சூரியனோ நிலத்தின் தந்தை

நிலத்தை சுட்டுவிடாமல் தேவையான வெப்பத்தை

தேவையான தூரத்திலிருந்து தந்து கொண்டேயிருக்கிறான்

வியர்வைத்துளிகளை அவ்வப்போது நிலமகள்

துடைத்து எறிகிறாள்

அவையே நம் மரணங்கள்

கலா புவன்

ABDUL SATHAR'S POEM

 A POEM BY

ABDUL SATHAR

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Hei you, who lies buried deep in my heart

as centuries old cave art…..

When memories writhe as snakes

O how many a night I have lost….

In the leaves that flutter at night

in wind’s embrace

in the flowers of buds unfolding in the night

I feel the strumming of music

that your feather-touch had offered.

The jasmine petals of your tresses

fallen in my lap

never fades nor withers

but keep blooming so fragrantly

In my inner woodland.

The moisture of the final kiss at our parting

is still inside me

as the pearl of oyster deep down the sea.

providing succour and solace.

Silken silence that was your language of

those hours

when we happily conversed

has come to be my language these days…

As the hues and shades of rainbow

As the aroma of earth when it rains

As butterfly’s fluttering

those days

so filling; wholesome….

Today

in abject white emptiness

and gloomy black densely dark

days move on as snail…

In the ‘too long a wait’ stretching beyond epochs

At nights when moon go into hiding

is it thee

glistening as the lone star far away

up above…..?

Is it your face my love…?

Abdul Sathar

•

நூற்றாண்டு கால

குகை ஓவியமாய்

என் இதயத்தில்

புதைந்து கிடப்பவளே...

நினைவுகள் சர்ப்பமாய்

நெளியும்போது

எத்தனை இரவுகளை

இழந்திருக்கின்றேன்...

காற்றின் தழுவலில்

இருட்டில் சலசலக்கும்

இலைகளுக்குள்ளும்

இரவில் மொட்டவிழும்

மலர்களுக்குள்ளும்

உன் மென்தொடுதல் தந்த

இசை மீட்டலை

நாளும் உணர்கிறேன்...

என் மடியில் உதிர்ந்த

உன் கூந்தல் மல்லிகைகள்

வாடாது வதங்காது

என் இதயவனத்தில் இன்னும்

மணம் வீசிக்கொண்டிருக்கின்றன...

நம் இறுதிப்பிரிவின்

முத்தத்தின் ஈரம்

ஆழ்கடல் சிப்பியின் முத்தாய்

என்னுள் பதமாய் இருக்கின்றது...

நாம் உரையாடிய பொழுதுகளின்

உன் மொழியான சுகமான மெளனமே

இன்று என் சோக மெளன

மொழியாகிப்போனது...

வானவில்லின்

வர்ணங்களாய்...

மழைப்பொழிந்த

மண்வாசனையாய்...

வண்ணத்துப்பூச்சியின்

சிறகடிப்பாய்...

நிறைந்திருந்தன

அந்நாட்கள் ...!

இன்று

வெண்வெறுமையிலும்

இருளடர்ந்த கருமையிலும்

நாட்கள் நத்தையாய்

நகர்கின்றன...!

யுகங்கள் கடந்த

காத்திருப்பில்

நிலவு ஒளிந்து கொள்ளும்

இரவுகளில்

தூரத்து வானில்

ஒற்றை விண்மீனாய்

ஒளிர்வது நீதானா..?

அது உந்தன் பூமுகம்தானா...?

- அப்துல் சத்தார்

PALANI VELL'S POEM

 A POEM BY

PALANI VELL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

An insane woman began dancing

In the tar-melting highways

Traffic turns frozen.

The long horn damns.

Who is that singing as the background music

of the song meant for her _

I know not.

In the delirious rage of her dance

sufficing to bathe

a summer-rain takes place inside her.

Exhausted she urinates by the side of

the street-corner wall.

The poster-god pasted therein

has extended his hand.

She probes her self.

Then plucking one breast of hers

and placing it in God’s hand

She resumes dancing.

பைத்தியக்காரி ஒருத்தி

நடனமாடத் துவங்கினாள்

தார் உருகும் சாலையில்

ஸ்தம்பிக்கும் போக்குவரத்து

சபிக்கிறது நீள்ஹார்ன்

அவளுக்கான பாடலின் பின்னனியாக

பாடுவது யார்தான்

தெரியவில்லை

அவள் நடனத்தின் உக்கிரத்தில்

நீராடி குளிக்குமளவு

அவளுக்குள் கோடைமழை நிகழுகிறது

ஓய்ந்து சாலையோரச் சுவற்றருகே

மூத்திரம் பெய்கிறாள்

சுவற்றில் ஒட்டிய

போஸ்டர் கடவுள் கைநீட்டியிருக்கிறார்

அவள் தன்னை துழாவுகிறாள்

பிறகு தன் முலையில் ஒன்றைக்கிள்ளி

கடவுளின் கையில் வைத்துவிட்டு

மீண்டும் நடனமாடுகிறாள்.

NASBULLAH.A'S POEM

 A POEM BY

NASBULLAH.A.

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WE

I introduce myself to you.

You and I are like waves

seeking peace.

In the well of a night

with windows wide open

I am reading Peace.

You too just so

in search of peace.

Peace going out of me

dwells in a place familiar to you.

Your Peace

goes past my street.

Life we have learnt to operate this way

from time immemorial

not knowing how to share Peace.

நஸ்புள்ளாஹ். ஏ.

நாம்

♪

என்னை உங்களிடம் அறிமுகம் செய்து வைக்கிறேன்

நானும் நீங்களும்

கடலலைகள் போல

அமைதியை நாடுகிறவர்கள்

சன்னல் திறந்து கிடக்கும்

ஒரு இரண்டாம் ஜாமத்தில்

பெரிய வெற்றிடமாக

அமைதியை வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

நீங்களும் அப்படிதான்

அமைதியை வேண்டி நிற்கின்றீர்கள்

அமைதி என்னை விட்டு வெளியேறி

உங்களுக்குத் தெரிந்த

இடத்தில் வசிக்கிறது

உங்களது அமைதி

எனது தெருவைக் கடந்து செல்கிறது

வாழ்க்கையை

இப்படிதான் இயக்கப் பழகிக் கொண்டாேம்

ஆதியிலிருந்து அமைதியை

பகிர்ந்து கொள்ளத் தெரியாதவர்களாய் நாம்

_ ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்

THAMIZHNATHY'S POEM

 A POEM BY

THAMIZHNATHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

These days hunger is my choice.

Not that I starve for want of food.

In rainy days with torrential downpour

In skin-scorching hot sunny noontimes

always there is a roof over my head

‘Till you settle your dues, I will stay put at your entrance’

_ No such harassing moneylender

This great grand life survives

in the mercy of friendship.

Yet

when I wake up at dawn

I open my eyes in the company of sorrow’s

snakes newborn.

As I grow

the infant-snakes too keep growing.

I am not able to doze in the shade of

snakes swollen and bloated in the noon.

When evening comes

O, my one and only Love! Sorrow!

Multiplying into thousands of snakes

You approach me.

Clasps me chokingly tight

That nights are for sleep has

turned into a veritable lie.

One day….

Just one day

Deceiving night – day – week –

the hands of clock

I should blissfully sleep somehow.

Won’t someone adopt these little snakes

at least for now…?

Thamizhnathy Nathy

இந்நாட்களில் பசி எனது தெரிவு.

உணவு கிட்டாது பசித்துக் கிடப்பதில்லை.

கொட்டும் மழை நாட்களில்

தோல் கருக்கும் வெயில் மதியங்களில்

எப்போதும் தலைக்கு மேல் கூரையுண்டு

‘இக்கணம் தந்தாலன்றி வாசல் விட்டு நகரேன்’என

கழுத்திறுக்கும் கடன்காரர் எவருமில்லை.

நட்பின் கருணையில்

பிழைத்திருக்கிறது இப்பெருவாழ்வு.

எனினும்

காலையில் விழித்தெழும்போது

துயரத்தின் பாம்புக் குட்டிகளுடனே

கண் விழிக்கிறேன்.

நாள் வளர வளர

வளர்கின்றன பாம்புக் குட்டிகள்.

மதியத்தில் பெருத்துவிட்ட பாம்புகளது நிழலில்

என்னால் கண்ணயர முடிவதில்லை.

மாலையானதும்

எனது ஒரேயொரு காதலே! துயரமே!

பல்லாயிரம் பாம்புகளாய் பெருகி

என்னை நெருங்குகிறாய்.

நெருக்குகிறாய்.

இரவுகள் உறங்குவதற்கானவை என்பது பொய்யாயிற்று.

ஒருநாள்…

ஒரேயொரு நாள்

இரவு-பகல், கிழமை,

கடிகார முட்களை

ஏமாற்றி நான் உறங்கவேண்டும்.

எவராவது இந்தப் பாம்புக் குட்டிகளை

தற்காலிகமாகவேனும்

தத்தெடுக்க மாட்டீர்களா?

TAMIL MANAVALAN'S POEM

 A POEM BY

TAMIL MANAVALAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

I keep wiping off the memories sweating all over.

But memories are not like sweat to turn thoroughly dry

with the help of handkerchief.

That has drawn a great grand rainbow, you know…..

For wiping it

the dense cloud of memory should disperse.

Our very heart should burn furiously

becoming the very sun and smear heat.

Why the heart that began to wipe off

within four lines undergoes a change

Let not the cloud disband….

Let the rainbow stay on….

Tamil Manavalan

•

வியர்த்துக் கொட்டும் நினைவுகளைத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...

வியர்வையைப் போலல்ல நினைவுகள் கைகுட்டைத் துடைப்பால்

காய்ந்து விடுவதற்கு.....

அது ஒரு வானவில்லையல்லவா

வரைந்து வைத்திருக்கிறது...

அதைக் கலைக்க நினைவின் அடர் மேகம்

கலைய வேண்டும்..

உக்கிரமாய் மனமே சூரியனாய் மாறி

வெய்யில் பூச வேண்டும்....

துடைக்கத் தொடங்கிய மனம்...

இந்த நான்கு வரிக்குள்

மாறி விடுவதென்ன....

மேகம் கலைய வேண்டாம்....

வானவில் இருக்கட்டும்...

YUGAYUGAN[RENGARAJAN VEERASAMY]'S POEM

 A POEM BY

YUGAYUGAN VEERASAMY ()

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Digging deep a pit

I buried the dark sorrow

shrouding me

choking, stifling

and planted upon that

the last drop of hope

held in my grasp.

At the feet of it

that had grown into a

Great Grand Tree

lies widespread

the same grief

as shade.

Rengarajan Veerasamy

மூச்சு திணற

எனைப் போர்த்தியிருந்த

கரிய துயரத்தை

குழி தோண்டிப் புதைத்து

அதன் மீது ஊன்றினேன்

கைவசமிருந்த

கடைசி துளி நம்பிக்கையை

பெரு மரமாய் வளர்ந்து நிற்கும்

அதன் காலடியில்

மிதியடியாய் விரிந்து கிடக்கிறது

அதே துயர் நிழலாக.

-யுகயுகன்