SHANMUGAM SUBRAMANIAM'S POEM

 A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

If this habit of circling could somehow

be brought to a halt

then the habit of moving straight can start

Nothing central

nor far-flung

In places close by enough we have

But it is the thought that

what we need is somewhere else

makes us languish thus.

A thing that has eluded the scene

that entraps you instantly

would become the scene of the second glance.

Something or other appearing in succession

swarming all over you

as the cat grown in our lane

that with its cushion-walk

leaps to the adjacent wall

with no rehearsal at all

While proceeding on our own unhurriedly

with the natural ease of nonchalance

the mature wisdom of redeeming oneself

would be formed and enhanced.

Shanmugam Subramaniam

சுற்றிவருவதை எப்படியாகிலும் நிறுத்திட்டால்

நேராகச் செல்லும் பழக்கத்தை துவங்கிவிடலாம்

நடுவிலும் ஏதுவுமில்லை தொலைதூரத்திலும் ஒன்றுமில்லை

அக்கம் பக்கத்தில் போதுமானவை இருக்கின்றன

ஆனால் தேவையானது வேறெங்கோ உள்ளதாக

நினைப்பதின் விளைவுதான்

இவ்வாறு உழல்வது

பார்த்த நொடியில் ஈர்க்கும் காட்சியில் தப்பிய

ஒன்று

இரண்டாம் பார்வையின் காட்சியாகும்

அடுத்தடுத்து ஏதேனும் தோன்றி

மொய்த்துக் கொண்டே இருக்க

ஒருவீட்டுச் சுவரில் மெத்தன நடந்து

அடுத்தவிட்டுச் சுவருக்குத் தயாரிப்பின்றித் தாவும்

என் தெருவில் வளர்ந்த பூனையைப் போலும்

வேகமின்றி மெதுவாக தன்போக்கில்

சிரத்தையின்றித் தவிர்த்துச் செல்லும் போது

அமைந்துவிடும் தன்னை மீட்கும் பக்குவம

-எஸ். சண்முகம் -

BOOMA ESWARAMOORTHY'S POEM

 A POEM BY

BOOMA ESWARAMOORTHY

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

WHO ARE YOU?

So through your mobile somebody might ask

Knocking at your door anybody might ask

Along the road blocking your way another might ask

In the well of night uniforms might ask

the beloved upon securing a husband might ask

even children enraged might ask

while asking for the sleeping tablets, might ask

while trying to ward off quarrels too, might ask

while admitting in hospital the accident victim, might ask

as he swoons, sprinkling water on his face, might ask

as Death draws closer the residual guilt conscience might ask

the child half your size opening the door for a gentle tap might ask

You might say who you are

and that is what you are.

Booma Eswaramoorthy

யார் நீங்கள்

என்றொருவர் உங்களை அலைபேசியில் கேட்கலாம்.

வீட்டுக் கதவை தட்டி யாரோ கேட்கலாம்.

வீதியில் வழி மறித்து மற்றவர் கேட்கலாம்.

பின்னிரவில் உங்களை சீருடைகள் கேட்கலாம்.

புருஷன் கிடைத்த காதலி கேட்கலாம்.

சினத்தில் குழந்தைகள் கூடக் கேட்கலாம்.

தூக்க மாத்திரைகளை கேட்கும் போது கேட்கலாம்.

சண்டைகளை விலக்க முயலும்போது கேட்கலாம்.

விபத்துற்றவனை மருத்துவமனை சேர்க்கையில் கேட்கலாம்.

பிரக்ஞையற்று கீழே விழ முகநீர் தெளித்து கேட்கலாம்.

மரணம் நெருங்க மிஞ்சி நிற்கும் குற்ற உணர்ச்சி கேட்கலாம்.

மென் தட்டலில் கதவு திறந்த இடுப்புயர குழந்தை கேட்கலாம்.

நீங்கள் சொல்லலாம் யார் நீங்களென.

அதுதான் நீங்கள்

MAANA BASKARAN'S POEMS(2)

TWO POEMS BY

MAANA BASKARAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

(1)

Taking with me a lie hitherto unused

I climbed down the stars

Knowing that it is going to be used today

The lie dressed up and adorned itself.

'For finding out whether the bubbling joy within

gets reflected in the face

nice it would be to have a mirror'

thought the lie.

Knowing that I melt and lose myself in a line

that comes in the song

‘Kanne Kalaimaane’

it murmured ‘Aezhai endraal adhilor amaidhi’.

The query cat that

am I to use that lie

which I had shied away

despite umpteen number of

occasions for using it,

came to stand on the wall of my heart.

“Please don’t use me with people

known to thee’ _

So the lie suddenly appealed to me.

When I looked at lie’s face then

It was all Real!

-- மானா பாஸ்கரன் (maana baskaran)

----------------------------

இதுவரை பயன்படுத்தாத

ஒரு பொய்யை எடுத்துக்கொண்டு படியிறங்கினேன்.

இன்று நாம் பயன்படுத்தப்படப் போகிறோம்

என்பதறிந்த பொய்

சீவி சிங்காரித்துக்கொண்டது.

உள்ளுக்குள் புரளும் மகிழ்ச்சியின் ரேகைகள்

முகத்தில் தெரிகிறதாவென்று பார்த்துக்கொள்ள

முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி

கிடைத்தால் நன்றாக இருக்குமென்று

நினைத்தது பொய்.

’கண்ணே கலைமானே’

பாடலின் இடையில் வரும் ஒரு வரியில்

நான் அதிகம் லயிப்பேன் என்பதறிந்து

’ஏழை என்றால் அதிலோர் அமைதி’ என

முணுமுணுத்தது.

எத்தனையோ முறை வாய்ப்பு வந்தபோதும்

பயன்படுத்தாத அந்தப் பொய்யை

இப்போது பயன்படுத்தத்தான் வேண்டுமா

என்கிற கேள்விப்பூனை வேறு

மனதின் மதில் மேல் நின்றது.

உன்னைதெரிந்தவர்களிடம்’

என்னை பயன்படுத்தாதே என்று

திடீரென்று அந்தப் பொய்

என்னிடம் ஒரு வேண்டுகோள் வைத்தது

அப்போது

அந்தப் பொய்யின்

முகத்தைப் பார்த்தேன்

அது உண்மையாய் இருந்தது!

(2)

Only on the basis of lines drawn by thee

I can determine

the length of your hands.

At the instant when you suddenly stop the line

being drawn by you

Your lines become the hands of that flower-vendor

reducing the length of a measurement

by one quarter,

claiming it to be the full.

When you pick up the pin

that lie with all the possibility of

pricking someone’s feet

your lines draw your hands

real long!

நீ இழுக்கும் கோடுகளை வைத்துதான்

என்னால் முடிவு செய்ய இயலும

உன் கைகளின் நீளத்தை.

சட்டென்று நீ இழுக்கும் கோட்டை

நிறுத்தும் தருணத்தில்

முக்கால் முழத்தை நறுக்கி

ஒரு முழமென்று சொல்லித் தரும்

பூக்காரம்மாவின் கைகளாகிவிடுகின்ற

உன் கோடுகள்.

யாருடைய கால்களிலாவது

குத்திவிடப் போகிறதென்ற

குண்டூசியை நீ எடுக்கும்போத

உன் கைகளை

நீளமாக வரைந்து விடுகின்ற

உன்னுடைய கோடுகள்.

- மானா பாஸ்கரன் (maana baskaran)

MALINI MALA'S POEM

 A POEM BY

MALINI MALA

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Being fast asleep at six o’ clock in the morning

is dreadful indeed.

That’s why I wake up earlier and go away.

Or else, covering my ears all too tight

I desperately try to sleep.

The dawns that wake up with a jolt

when the resounding bell of the church

at the southern corner

that had escaped from being smashed

in both the World Wars

or the rhythmic shudders of the train

cross me,

make my present being plunge into sleep

and wakes up my childhood.

I open my eyes thinking that the bell sounding at six in the morning

is from the Pillayaar temple at the southern corner.

Rubbing my eyes

I keep waiting for the Thavil - Ngaswara music

merging with the wind from house adjacent -

For the kin who alights from the Mail train

and knock at our door -

For a bright morn.

When the sleep is wholly gone

the snowy complaint

densely settled on the window

confronts you with the dark of dawn undawned.

I am afraid

at the prospect of my heart

climbing down the stairs of childhood

being reborn

seeing the dawn

and journeying on and on.

In those same staircase

imprisoning the larvae of my dream-butterflies

with eyelids that refused to stick together

I had already left.

MALINI MALA

அதிகாலை

ஆறுமணிப்பொழுதில்

ஆழ்ந்து தூங்குவது

பயமாக இருக்கிறது.

அதனாலேயே முன்பெழுந்து

அகன்று விடுகிறேன், அன்றி

காதுகளை இறுகமூடித் தூங்க

முயல்கிறேன்.

தென்கோடி மூலை

மாதாகோவிலின்

இரண்டு உலகப்போர்களிலும்

உடைந்துவிடாதெஞ்சிய

காண்டாமணியோசையோ

அல்லது,

தொடரூந்தின் தடதடப்போ

என்னைக்கடக்கையில்

திடுக்குற்று கண்விழிக்கும்

விடியல்கள்

என் தற்கால இருப்பை

தூங்கவைத்து விட்டு

பால்யத்தைத்தட்டியெழுப்பி விடுகிறது

ஆறுமணிக்கு ஒலிப்பது

தென்கோடி மூலை

பிள்ளையார் கோவிலின்

காண்டாமணியெனக்கண்

விழிக்கிறேன்.

கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டே

காத்திருக்கிறேன்,

பக்கத்துவீட்டிலிருந்து

காற்றில் கலக்கும்

தவில் நாதஸ்வர சாதக இசைக்காகவும்

மெயில்ரயிலிலிறங்கி

வாசல் தட்டும் உறவுக்காகவும்

ஒரு வெளிச்சமான காலைக்காகவும்

முழுத்தூக்கமும் கலைகையில்

சாளரத்தில் கவிந்து மூடியிருக்கும்

உறைபனிப்புகார்

விடியாத விடியலொன்றின்

இருளால் முகத்தில் அறைகிறது.

பயமாக இருக்கிறது

மனது

பால்யத்தின் படிக்கட்டிலிறங்கி

மறுபிறப்பெடுக்கவும்

உதயத்தைப்பார்க்கவும்

பயணிக்கத்தொடங்கி விடுமோவென.

அதே படிக்கட்டுகளில் தான்

என் கனவு வண்ணத்துப்பூச்சிகளின்

கூட்டுப்புழுக்களைச்சிறைவைத்துவிட்டு

ஒட்டமறுத்த இமைகளோடு

வெளியேறியிருந்தேன் நான்..

NETKOLUTHASAN'S POEM

 A POEM BY

NETKOLUTHASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

With an intensely sad voice

closing the eyes

the Bird of Spring would

shed off its feathers

Of those feet

measuring the world

upon whose head one foot...

In the event of it happening anywhere

even Death proves magnificent.

In your feet

where the blue flame spreads

_red lines

Shift the foot and continue dancing

Oh, The Cosmic Dancer!

In the flowing day

Nirvana’s last word

a droplet

Wail everywhere

Have ear that hears not

In blank paper – sheer salvation.

Body unparalleled

Lust unquenched

To turn frozen as water

Time devours

Alas, stop it My Lord,

The fragrance of flowing hair

Achingly approachable red lips

Bluish flame sparkling eyes

combining

to alight as Time Infinite

waits there since long

‘Empiraatti’

*Empiraatti : Parvathi – Goddess Divine/ My beloved - betterhalf

நெற்கொழு தாசன்

துயருறுத்தும் குரலில் விழிகளை மூடி

இறகுகளை உதிர்த்துக்கொள்ளும்

வசந்தகாலப் பறவை

நட்சத்திரங்களை கூடும்.

உலகளந்த கால்களில் ஒற்றையடி

யார் தலைமேல்

எங்காவது நிகழ்ந்துவிடுகையில்

சாவும் மகோன்னதம்.

நீலச்சுடர்

படியும் உன் பாதங்களில் செவ்வரி

கால்மாறி நீயாடு கூத்தனே .

வழிகின்ற பகலில்

நிர்வாணத்தின் கடைசிச்சொல்

ஒரு துளி.

விசும்புநிறை ஓலம்

யாதுமறியாச்செவிகொள்

வெற்றுக்காகிதத்தில் விமோசனம்.

தன்னிகரற்ற மேனி

தணிந்தடங்காத காமம்

நீரென உறைந்திட பலி கொள்ளும் காலம்

நிறுத்து தேவ,

விரிசடை வாசம்

அணுகச்சிவந்த உதடுகள்

நீலச்சுடர் கண்கள் கூடிப்

பேரூழியென இறங்க

கனகாலமாய் காத்திருக்கிறாள் எம்பிராட்டி.

HAMEED U.NIZAR'S POEM

 A POEM BY

HAMEED U.NIZAR

Translated Into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

TRESPASS

The blinding dark of a dense forest…

its quietude….. trepidations ….

_ Only he who enters into it is able to

can experience it all

That all too dense forest

At times in slumber

At some other times

turns wide awake.

In the midst of these pluses and minuses

the species inhabiting that space

their gait and leap

their glance and song

and their dancing in gay abandon

narrate tales myriad.

Man, merciless to the core

gaining entry into those forests

not only pulls and plucks the fruits therein

ripe and unripe

and the shade and splendour

and make it all his possession

but also bring with him

the tales jungle shares

and engraving them and nurturing them

make them his own

to his heart’s content

claiming right over them

for all his descendents.

++++ அத்துமீறல் ++++

அடர்ந்த கானகமொன்றின்

அந்தகாரத்தை ... அமைதியை ...

அச்சுறுத்தல்களை

அதனுள் நுழைபவனாலேயே

நுகர முடிகிறது

அந்த ... அடர்ந்த கானகம்

சில சமயங்களில் உறங்குகிறது

இன்னும் ...சில சமயங்களில்

விழித்துக்கொள்கிறது

இச்சாததக பாதகங்களுக்கு மத்தியில்

அங்கு வாழ் உயிரினங்களின்

நடக்கும் நடையும்

பாயும் பாய்ச்சலும்

பார்க்கும் பார்வையும்

ஓடும் ஓட்டமும்

பாடும் கீதமும்

ஆடும் ஆட்டமும்

சொல்கின்றன பல கதைகளை

ஈவிரக்கம் இல்லாத மனிதன்

அந்தக் கானகங்களுக்குள் நுழைந்து

அங்கிருக்கும்

காய்களையும் கனிகளையும்

அதன் நிழலையும் எழிலையும்

இழுத்துப் பறித்து

தனதாக்கிக் கொள்வது போல்

கானகம் சொல்லும் கதைகளையும்

எடுத்து வந்து

பதித்துப் பாதுகாத்து

தனதாக்கி மகிழ்கிறான்

சந்ததிகளுக்கும் உரிமை கொண்டாடி

உ . நிசார்

CHE.THANDAPANI THENDRAL'S POEM

 A POEM BY

CHE.THANDAPANI THENDRAL

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

They locked her

who swelled with the keys of sins

inside an empty fire.

Devouring timber

Turning into sandy air

inside the cosmic-clock

She began floating

This time

He set out to eat through the nose.

with the heart accessed through the lungs,

and its course changed

In the pure blood

she was alive.

So he also..

குற்றங்களின் சாவிகளால்

நிரம்பியவளை

ஏதுமற்ற நெருப்பிற்குள் பூட்டி வைத்தார்கள்.

கட்டையைத் தின்று

வெளிக் கடிகைக்குள் மணல் காற்றாகி

மிதக்கத் துவங்கினாள்.

இம்முறை

மூக்குவழி தின்னத் துவங்கினான்.

நுரையீரல் வழி இதயம் சென்று

திசைமாற்றிய

நல்ல குருதியில்

அவள் உயிருடனிருந்தாள்.

அதனால் அவனுக்கும் உயிர் இருந்தது.

- சே தண்டபாணி தென்றல்