SHANMUGAM SUBRAMANIAM

 A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Of the rooms I dwelt in

Just one I remember not to have closed and opened

There might be light glowing ever

Or that there was darkness spread all over –

so a vague thought

linger

Towards which direction I lay and slept

Towards which direction my head would have swayed through the night

While getting up now and then and have a mouthful of water

I didn’t notice the shadow lying on the floor.

The blue night lamp

coming out of current-cut

in those moments turning left and right -

the lizard with its tail lost

remaining unmoved

enters from wakefulness into sleep

Have I set right the time of the alarm

It is not clear

If it rings wrongly after I have woken up

What of the minutes in between

It would have been better

If the kitchen of the adjacent house where

the sounds of vessels clinking is heard constantly

built in a slightly different direction

the ‘Vaasthu’ sastra might not have permitted it.

The iron-sound of unlocking the door of my house

Is equally jarring.

While entering into the room

in order to spend off the residual fatigue

in sleepless lying

With freshly wet footprints

without rolling over throughout the night.

there remained another side.

Shanmugam Subramaniam

•

வசித்த அறைகளில் ஒன்றுமட்டும்

மூடி திறந்ததாய் ஞாபகமில்லை

விளக்கும் எரிந்திருக்கலாம் அன்றி

இருள் நிரவப்பட்டு இருந்ததாக எண்ணம்

எந்த திசைநோக்கி உறங்கினேன்

தலை எந்த திசையில் இரவெல்லாம் அசைந்தாடியிருக்கும்

இடையிடையே எழுந்து நீர்பருகும் போது

தரையில் நிழல் கிடந்ததைப் பார்க்கவில்லை

மின்வெட்டிலிருந்து மீளும்

இரவுநேர நீலக் குமிழ் விளக்கு

இடம் வலம் திரும்பும் தருணங்களில்

பெயராதிருக்கும் வாலிழந்த பல்லி

விழிப்பிலிருந்து கண்ணயர்வினுள் பிரவேசித்தது

அலாரம் ஒளிக்கும் நேரத்தை

சரியாகத் திருகினேனா என்று நினைவில்லை

விழித்த பின்னர் பிழையாய் ஒலித்தால்

இடைப்பட்ட நிமிடங்களை என்னவென்று கொள்வது

பாத்திரங்களின் உரசல் கேட்கும்

பக்கத்துவீட்டின் சமையலறையைக் கொஞ்சம்

திசைமாற்றி அப்பக்கம் கட்டியிருக்கலாம்

மனையடி சாத்திரம் அனுமதியாதிருந்திருக்கும்

என் வீட்டின் வாசல்கதவின் பூட்டைத் திறக்கும்

இரும்புசத்தமும் சளைத்ததல்ல

எஞ்சியிருக்கும் அயர்ச்சியை உறக்கமற்ற கிடத்தலில்

கரைக்க அறைக்குள் நுழைகையில்

சமீபத்திய ஈரக்காலடிச் சுவடுகளுடன்

இரவெல்லாம் புரண்டு படுக்காத

இன்னொரு பக்கமிருந்தது.

- எஸ் . சண்முகம் -

(எண் : 006 )

ARUMUGAM MURUGESAN

 A POEM BY

ARUMUGAM MURUGESAN

Rendered in English by Latha Ramakrishnan (First Draft)

SEMI-LIT

Every time I see some blossoms

I am reminded o you.

Whenever I try to talk with flowers

it is you who comes closer

Every time I think of plucking blossoms

I hear your rhythms of communion

You waking up and sitting

in the middle of night

in the middle of dream _

I keep watching always

sporting the thin smile of a corpse.

Every time while returning

as plant there sprouts upon us

a flower

formless.

* பாதி வெளிச்சம் *

ஒவ்வொரு முறை மலர்களைப் பார்க்கும்போதும்

உன் ஞாபகம் வருகிறது

ஒவ்வொரு முறை மலர்களோடு பேச முயற்சிக்கும்போதும்

நீயே அருகில் வருகிறாய்

ஒவ்வொரு முறை மலர்களைப் பறிக்க நினைக்கும்போதும்

நம் கலவல் ரிதம் தான் கேட்கிறது

பாதி இரவில்

பாதி கனவில்

நீ எழுந்து அமர்வதை

பாதி இருளில்

எப்பொழுதும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

ஒரு சவத்தின் மெல்லிய புன்னகையுடன்

ஒவ்வொரு முறை

திரும்பிச் செல்கையிலும்

நம் மீது கொடியென வளர்கிறது

அரூபமாய்

ஒரு மலர்

***

--ஆறுமுகம் முருகேசன்

K.MOHANARANGAN

 A POEM BY

K.MOHANARANGAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

DELIVERANCE

Giving her away to its ferocity

that grew all the more

whenever eyed intently

Erasing the intervening iron-bars

she freed the tiger of the painting.

Stretching and lifting its legs gone limp

shaking its fatigued body and rising

that which regained its original self

with a roar

turning and halting

gazing intently at her who stood there

frightened to draw closer

then

arrived at its jungle.

The same forest

where it had trodden all over

Yet

now everything seemed new.

Afflicted with the misfortune of

seeing those same fear-struck pair of eyes

again and again

in any and all prey

that it leapt and chased

Forgetting how to hunt

famished

it strays

crazy to the core.

விடுதலை

______________

உற்றுக் காணும்தோறும்

உருவேறி நிற்குமதன்

உக்கிரத்திற்குத் தன்னை

ஒப்புக்கொடுத்தவளாக ,

குறுக்கே நின்ற

கூண்டுக்கம்பிகளை

அழித்து ,

அந்த சித்திரத்துப்புலியை

அவள் விடுவித்தாள் .

துவண்டிருந்த கால்களை

தூக்கி வைத்து

சோர்ந்த உடலை

உதறிச் சிலிர்த்து

ஒரு உறுமலோடு

தனது சுயத்திற்கு மீண்ட

அது ,

அருகில் வர

அஞ்சி நிற்குமவளை

திரும்பி நின்று

தீர்க்கமாக ஒருமுறை நோக்கியபின்

தனது வனத்திற்கு ஏகியது .

அடியளந்த

அதே காடுதான்

ஆயினும் ,

இம் முறை

எல்லாமும் புதிதாக இருந்தது .

ஒடித் துரத்திய இரை

ஒவ்வொன்றிலும்

மருண்ட அவ்விரு கண்களையே

மறுபடியும் மறுபடியும்

காண நேரிட்ட

துரதிர்ஷ்டத்தால்

வேட்டைமறந்து

பசிமுற்றி அது

பைத்தியமாய் திரிகிறது.

க. மோகனரங்கன்

KUMAR AMBAYERAM

 A POEM BY 

KUMAR AMBAYERAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

1. YOU THEREIN .....

I have a piece of land

I am not using it now.

I am not sowing in it nor harvesting

It is a virgin land

Seeds on their own

Have sprouted there.

It’s size just 3/6

Don’t take it to be small

Just as ‘Appam’ and ‘Fish’

It would flourish infinitely

You can feed others

all through their lives

As for me

suffice to have my tomb’s doors not 

knocked at

for three days

till the time of my resurrection.

NAAVUK ARASAN

 A POEM BY

NAAVUK ARASAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

...........................................................................................

Between that story which hesitating to tell the truth

went around beating the bush

and the poem that brazenly wrote

a Lie

Conscience remained stuck.

The poem that had softened the language in

feelings and emotions

and written on the walls of heart

proved incomprehensible to one and all.

In that

when Life too was recorded in the lines

True that the words appeared to be living in right earnest.

Fiction alone in which words

wherein the last letters contradict each other

and thus Doubt gets smeared all over

is quite interesting

- said they in unison.

•

உண்மையைச்

சொல்லத் தயங்கி

மழுப்பி எழுதிய கதைக்கும்

பொய்யை

வெளிப்படையாய்த்

துணிந்து எழுதிய கவிதைக்கும்

நடுவினிலே

மனசாட்சி சிக்கியிருந்தது

மொழியை

உணர்ச்சியில் மென்மையாக்கி

இதயத்தின் சுவர்களில்

எழுதப்பட்ட கவிதை

யாருக்கும் புரியவேயில்லை

அதில்

வசனங்களில்

வாழ்க்கையையும்

சேர்த்தே பதிந்த போது

வார்த்தைகள்

நேர்மையாக வாழ்வது போலத்

தெரிந்ததும் உண்மை.

கடைசி எழுத்துக்கள்

ஒன்றோறொன்று

முரண்பட்ட வார்த்தைகளில்

சந்தேகம் அப்பிக்கொள்கின்ற

புனை கதைதான்

சுவாரசியமென்று

எல்லோருமே சொன்னார்கள்.........

MULLAI AMUTHAN

 A POEM BY

MULLAI AMUTHAN

Translated into Tamil by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

While narrating a story the listener should sound

‘Umm’…. ‘Umm’…

Otherwise he wouldn’t be interested

Even for harmless mischief

His walking stick would land on my back…

Elder sister would alleviate my pain

with fomentation.

Mother would cry inwardly.

Father was forever strict to the core

Elder sister got married

Father could no more

tell tales to her

Grandson came to be.

He too would listen sounding smartly ‘Umm’. Umm’ at regular intervals

Father felt happy within

One day there came no ‘Umm’, ‘Umm’, from the grandson

The cane spared him not.

Elder sister left enraged.

Mother cried profusely.

Father could get none

for his story-telling sessions.

Conversing with the wall, trees,

flowers

Father breathed his last.

Elder sister came.

The grandson held the ghee-lamp

Everything was over.

While leaving, without fail,

elder sister took Father’s cane with her

Henceforth

Father’s walking stick

might tell a thousand tales.

கதை சொல்லும்போது உம் உம் கொட்ட வேண்டும்.

சுவாரஸ்யம் அவருக்கு இருக்காது.

சிறு குறும்புகளெனினும் கைத்தடி

என் முதுகைப் பதம் பார்க்கும்

அக்கா வலிக்கு ஒத்தடம் கொடுப்பாள்.

அம்மா உள்ளுக்குள் அழுவாள்.

அப்பா தன் கண்டிப்பை விடுவதாயில்லை.

அக்காவுக்குத் திருமணம் ஆயிற்று.

கதை சொல்ல முடியவில்லை.

பேரன் கிடைத்தான்.

அவனும் சாதுர்யமாக உம் கொட்டிக் கொண்டே தூங்குவான்.

அப்பாவுக்கும் உள்ளூர மகிழவே...

ஒருநாள் பேரனிடமிருந்து உம் வரவில்லை.

அவனின் முதுகைப் பதம் பார்த்துவிட்டது கைத்தடி.

அக்கா கோபத்தில் வெளியேறிவிடடாள்.

அம்மா உள்ளுக்குள் அழுது தீர்த்தாள்.

கதைச்செல்ல அப்பாவுக்கு ஆள் கிடைக்கவில்லை.

சுவருடன்,மரங்களுடன்,

பூக்களுடன்

பேசி இறந்துபோனார்.

அக்கா வந்தாள்.

பேரனும் நெய் விளக்கு பிடித்தான்.

எல்லாம் ஆயிற்று.

அக்கா போகும் போது கைத்தடியை

மறக்காமல் எடுத்து சென்றாள்.

இனி

அப்பாவின் கைத்தடி

ஆயிரம் கதைகள் சொல்லக்கூடும்.

முல்லைஅமுதன்

21 /08 2023

All reactions:

9

JAYADEVAN

 A POEM BY

JAYADEVAN

Translated into English by Latha Ramakrishnan (*First Draft)

Eveni if you run after a bird

can you see its trail?

Even if you come at daybreak to

hear the sound of flower falling

that would have woken up long before you

and changed its attire.

In the water wherein the moon dripped

there wouldn’t emanate the fragrance of the moon

as you imagine.

Even if you see the five-coloured parrot ‘panchavarnakkili’

that you saw in the early evening

in twilight hour

its five colours will remain the same.

Where would You who goes to view mountain

see the mountain

You in the mountain or the mountain in you.

Even if you walk along the seashore

with waves touching your feet

in its foam that scatters as leaves

O which sea you would catch and how.

Stand as a plant in the plain

Stand as a fig tree in an expanse of sand

Relish the rain…. Savour the Sun

Camel would come

Get on it carrying a bundle of heat

Let the rain pour for a river to form next.

கவிஞர் ஜெயதேவன்

ஒரு பறவையின் பின் நீ பறந்தோடினாலும்

அதன் தடம் பார்க்கவா முடியும்.?

மலர் விழும் ஒலி கேட்க விடிகாலை வந்தாலும உனை முந்தி எழுந்து

உடை மாற்றி இருக்கும்.

நிலா சொட்டிய நீரில் நீ நினைப்பது போலே

நிலா மணம் வீசாதே.

முன் மாலை பார்த்த பஞ்சவர்ணக் கிளியை

பின் மாலை பார்த்தாலும்

ஐஞ்சு வண்ணம் மாறாது

மலை பார்க்கப் போகும் நீ மலை எங்கு

பார்ப்பாய்

மலைக்குள் நீ..அன்றி உனக்குள் மலை.

அலையில் கால் பாவ கரையோரம் நடந்தாலும்

இலை உதிர்வது போல் உதிரும்

நுரையில் எக் கடலை எப்படிப் பிடிப்பாய்?

சமவெளியில் நில் ஒரு செடியாய்.

மணல்வெளியில் நில் ஓர் ஈச்சமரமாய்

மழை ரசி...வெயில் ருசி

ஒட்டகம் வரும்

அதில் கொண்டு போ ஒரு பொதி வெயிலை.

மழை பெய்யட்டும் அடுத்து ஒரு நதி உருவாக..