SHANMUGAM SUBRAMANIAM

 A POEM BY

SHANMUGAM SUBRAMANIAM

Translated into English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)

Of the rooms I dwelt in

Just one I remember not to have closed and opened

There might be light glowing ever

Or that there was darkness spread all over –

so a vague thought

linger

Towards which direction I lay and slept

Towards which direction my head would have swayed through the night

While getting up now and then and have a mouthful of water

I didn’t notice the shadow lying on the floor.

The blue night lamp

coming out of current-cut

in those moments turning left and right -

the lizard with its tail lost

remaining unmoved

enters from wakefulness into sleep

Have I set right the time of the alarm

It is not clear

If it rings wrongly after I have woken up

What of the minutes in between

It would have been better

If the kitchen of the adjacent house where

the sounds of vessels clinking is heard constantly

built in a slightly different direction

the ‘Vaasthu’ sastra might not have permitted it.

The iron-sound of unlocking the door of my house

Is equally jarring.

While entering into the room

in order to spend off the residual fatigue

in sleepless lying

With freshly wet footprints

without rolling over throughout the night.

there remained another side.

Shanmugam Subramaniam

•

வசித்த அறைகளில் ஒன்றுமட்டும்

மூடி திறந்ததாய் ஞாபகமில்லை

விளக்கும் எரிந்திருக்கலாம் அன்றி

இருள் நிரவப்பட்டு இருந்ததாக எண்ணம்

எந்த திசைநோக்கி உறங்கினேன்

தலை எந்த திசையில் இரவெல்லாம் அசைந்தாடியிருக்கும்

இடையிடையே எழுந்து நீர்பருகும் போது

தரையில் நிழல் கிடந்ததைப் பார்க்கவில்லை

மின்வெட்டிலிருந்து மீளும்

இரவுநேர நீலக் குமிழ் விளக்கு

இடம் வலம் திரும்பும் தருணங்களில்

பெயராதிருக்கும் வாலிழந்த பல்லி

விழிப்பிலிருந்து கண்ணயர்வினுள் பிரவேசித்தது

அலாரம் ஒளிக்கும் நேரத்தை

சரியாகத் திருகினேனா என்று நினைவில்லை

விழித்த பின்னர் பிழையாய் ஒலித்தால்

இடைப்பட்ட நிமிடங்களை என்னவென்று கொள்வது

பாத்திரங்களின் உரசல் கேட்கும்

பக்கத்துவீட்டின் சமையலறையைக் கொஞ்சம்

திசைமாற்றி அப்பக்கம் கட்டியிருக்கலாம்

மனையடி சாத்திரம் அனுமதியாதிருந்திருக்கும்

என் வீட்டின் வாசல்கதவின் பூட்டைத் திறக்கும்

இரும்புசத்தமும் சளைத்ததல்ல

எஞ்சியிருக்கும் அயர்ச்சியை உறக்கமற்ற கிடத்தலில்

கரைக்க அறைக்குள் நுழைகையில்

சமீபத்திய ஈரக்காலடிச் சுவடுகளுடன்

இரவெல்லாம் புரண்டு படுக்காத

இன்னொரு பக்கமிருந்தது.

- எஸ் . சண்முகம் -

(எண் : 006 )